Rust

Een kleine witte merrie liep langs de rivier. Haar dikke bos manen lag voor haar ogen. Ze hief haar hoofdje wat op en schudde ermee. De bos manen kwam wat meer opzij te liggen zodat ze kon zien. Ze briesde even vrolijk en zwiepte met haar dikke staart heen en weer. De rivier maakte haar rustig. Nooit was ze enorm speels. Ze was altijd erg rustig en lief. Tarek had haar als een soort beta gekozen omdat ze de rustigste is. Ze keek om haar heen en spitste haar oortjes naar voren. Shetlanders. Ze zouden DH nog eens kunnen overheersen. Heel even begon ze te grinniken. Ze gaapte en keek rond. De rivier was rustig en maakte een kalmerend geluid. Ze liep naar het gras en begon even te grazen. De lange reis die de groep gemaakt had was zwaar geweest. Veel rust had ze niet bij de hele groep. De meesten deden lastig of speelden de hele tijd. Een kleine zucht volgde wanneer ze zich door haar benen liet zakken. Met een zachte plof lag ze in het gras. Ze briesde kort en sloot even haar ogen. Ze was moe en had nu echt even rust nodig. Ze ademde rustig in en uit en spitste voorzichtig haar oren toen ze iets hoorde. Al hield ze haar ogen dicht.

[Iedereen welkom]

Doelloos slenterde de arabische hengst langs de rivier, zijn hoofd laag en zijn oren hingen neutraal langs zijn smalle hoofd. Nee, zijn humeur was niet op zijn best vandaag, ochtendhumeur misschien? Had hij trouwens wel vaker. Nijdig trapte hij een steentje in het kabbelende water waarna hij met gerimpelde neusgaten zijn blik weer voor zich smeet. Iedereen vertelde hem altijd dat hij positief moest blijven, hij kreeg een veulen, hij had zijn droom merrie weer terug, zijn halszus waar hij het bestaan niet eens van wist had hem weer teruggevonden, toch was zijn leven nog niet compleet. Vrienden, dat miste hij. Zijn vader kon dood vallen, die ezel had zijn moeder laten zitten voor een ander. Meteen vulde zijn lichaam zich met woede, niet nu Sultan. De laatste tijd kon hij zijn ingehouden woede gewoon de vrije loop niet laten, geen enkel paard met wie hij wilde vechten, of ja. Er waren wel paarden die hij het liefste liet lijden, zoals zijn zoon. Die verrader. Een klein gromgeluidje verliet zijn keelgat en zijn ogen vernauwde zich iets. Allerlei geuren drongen zijn wijdgesperde neusgaten binnen, maar iets in hem zei dat hij nu geen behoefte had aan gezelschap
Voorzichtig duwde hij zijn oren iets naar voren toen geritsel zijn oren binnen drong, niet dat het iets bijzonders was, gewoon een konijn die spastisch door de bosjes aan het rennen was. Luidkeels zuchtte hij eens waarna hij zijn lichaam weer voort zette en wat dichter bij de rand van de rivier ging lopen, langzaam werd zijn keel droger en droger dus besloot hij eens een paar flinke, grote slokken te nemen. Voordat hij de rivier leeg zoop draaide hij zijn lichaam een kwartslag en sloeg eens nijdig met zijn staart. Zuchtend sperde hij zijn neusgaten waarna hij tot stilstand kwam, vogels floten vrolijk een ochtendmelodie en konijn hupste rond, normaal gesproken kon de gifzwarte hengst zijn ogen er niet vanaf houden, maar vandaag keek hij er niet eens naar om. Sultan hield van de natuur, maar vandaag leek het alsof hij er helemaal geen behoefte aan had. Chagerijnig schopte hij tegen een paardenbloem aan en trok daarna nijdig een verdwaald grassprietje uit de vruchtbare grond. Knarsend met zijn tanden ging hij over in een sukkelig drafje en iets wat dominant hief hij zijn hoofd in de lucht en spitste zijn oren. Ondanks zijn pesthumeur kwam de dominantie in zijn houding weer terug, iets wat automatisch bij de donkere hengst ging. Soms werd het irritant, maar wat kon hij eraan doen?
Een geur, waarschijnlijk van een merrie, drong zijn neusgaten binnen en lichtelijk gespannen kwam hij tot stilstand. Hij stootte een warme hinnik uit en liep richting de geur en al snel kwam een witte schim tevoorschijn, die zo te zien lag te rusten op de grond. Jup, net had hij geen zin in gezelschap en nu had hij het liefste allerlei paarden om hem heen. Hij was een rare, maargoed, zo zat hij nou eenmaal in elkaar. Eenmaal bij de kleine shetland pony aangekomen te zijn, briestte hij verwelkomend en zijn ogen bleven strak op de witte pony gericht. Kleine pony's, die was hij nog niet tegen gekomen. Meestal waren het de friezen die hij tegen het lijf aan lief, of de arabieren. Tja, een kleine pony was toch ook leuk om een gesprek mee te voeren?
[Flut post, I'm sorry.]

Met een luid gehinnik scheerde Bree zich weg uit de bossen. Eén of ander raar beest kwam daar opeens de bosjes uit, dus nu galoppeerde ze naar een wat veiligere plek. Ze wist in vredesnaam niet wat voor dier het was, maar het beest zag er gevaarlijk en nog hongerig ook uit. Na een poosje keek ze achterom, en ze merkte dat het dier het had opgegeven. Hij was in iedergeval nergens meer te zien. Haar ogen gleden langs de plek waar ze nu was, een bekende plek voor haar. Het was de rivier, wat je meteen kon uitmaken aan het stromende water. Hèhè, eindelijk had ze even rust. Wat uigeput sjokte ze naar het water, en strekte haar hals om wat van het koude water te drinken. Omdat de zomer weer was aangebroken, raakte je veel sneller uitgeput dan dat je in de lente ging rennen. Yin, haar vogeltje, spreidde zijn vleugels en vliegte ietsje boven haar hoofd met haar mee. Hij volgde haar sinds ze hier DreamHorses had betreden. Nu was het haar vaste vriendje, en gingen ze overal samen mee naar toe. Het mooie gezang van hem vulde haar oren, die spits op haar hoofd stonden terwijl ze een paar gulzige slokken nam. Haar ogen keken even naar links, waar ze paarden hoorden. En inderdaad, daar stonden er twee zoals ze al doorhad. Ze besteedde er geen aandacht aan, en ging even door met drinken. Als ze gezelschap nodig had, kon ze altijd nog naar de twee gaan. Haar ademhaling werd al iets regelmatiger, en haar hoofd hief weer op naar boven toen ze klaar was met drinken. De bodem hier was voor het grootste deel bedekt met gras, dus voedsel was er ook niet terkort. Alweer reisde haar hoofd naar beneden, maar nu om wat plukken gras te eten. Rustig begon ze wat te kauwen, en haar hoofd ging weer naar boven. Haar blik streek nog even wat over het gebied. In haar vroegere leefomgeving was er ook zo'n rivier, maar die zag er lang niet zo mooi en levendig uit als hier. Maar dat kwam vast omdat daar veel minder paarden leefden, en hier stikte het ervan. Yin was ondertussen weer op haar hoofd gaan zitten, en als ze haar ogen naar boven 'rolden' kon ze nog maar net zijn kleine koppie zien. De wind die zachtjes blies liet de geuren van de twee paarden haar neusgaten inkomen. De ene was een hengst, de ander een merrie. Dat kon ze meteen onderscheiden. Haar blauwe kijkers gleden weer nieuwsgierig naar de paarden, die op een paar meter afstand van haar stonden. Even twijfelde ze, maar na een paar seconden liep ze dan toch naar de twee. Tsja, wat had ze hier anders nog te doen? Ondertussen was ze wel van de schrik bekomen, dus daar hoefde ze zich geen zorgen meer over te maken. Het was dan ook heel donker geweest in het bos; de bladeren bedekten het punt waar de zon moest doorbreken. En opeens, toen ze er net zo lekker wat rondstapte, kwam er een raar gedaante de bosjes uit. Het was nog best wel klein, ongeveer tot haar onderbuik, maar het zag er aggresief uit met zijn grote tanden en stekels op zijn vacht. Even rilde ze weer bij de gedachte, maar er waren haar en Yin niks overkomen, dus er was geen reden meer om bezorgt te zijn. Terwijl ze naar de twee paarden liep, voelde ze een zachte aanwezigheid in haar buik, het toekomstige veulen. Ja, haar buik zou vast ook snel dikker worden. Een steek van opwinding ging door haar heen, maar tegelijkertijd voelde ze zich een beetje down worden bij die gedachte. Natuurlijk was het gaaf, ze werd moeder. Maar ja, het veulentje zou nooit haar echte vader kennen, aangezien die niet in DH was. En trouwens, die wou ook zijzelf niet meer zien, en het was maar beter voor het veulen ook. Haar manen vlogen wild mee, op het ritme van de wind die de bloemetjes liet bewegen. Haar hoeven bewogen niet meer, want ze stond nu voor de twee paarden. "Hallo," begroette ze de paarden met een grijns rond haar mond. "Mijn naam is Bree, en dit blauwe mormel op mijn hoofd heet Yin." stelde ze zichzelf en het vogeltje voor. Ze grinnikte even terwijl ze van het grote paard, naar het kleine paard keek.