Are you gonna let me in?

Met geruisloze, maar krachtige passen liep de zilverwitte merrie langs de oever van de rivier. Haar manen en staart deinden op en neer op het ritme van haar stap en in haar ogen stond een koele, harde blik. Haar oren lagen plat in haar nek, ze waren verstopt onder haar lange, dikke manen. Het had tijden niet meer geregend –logisch, omdat het zomer was- en het waterpeil van de rivier was erg laag. Hier en daar schoot er nog een vis voorbij, maar veel was er niet te zien in de rivier. Ze brieste en liet haar donkere ogen door de omgeving glijden. Niet lang geleden had ze gehoord van “Bleeding Soul”, de kudde van Azacar. Ze kende zowel de hengst als de kudde niet, maar de verhalen die ze over hen had gehoord klonken haar positief in de oren. Het was een kudde die aan de duistere kant stond, dus dat was sowieso al een goed punt. Volgens de verhalen was Azacar een goede leider en hoewel ze een kudde altijd afgezworen had, wilde ze zich wel onder zijn leiding scharen. Ze brieste en dacht even na. Het was twee en een half jaar geleden dat ze voor het laatst bij een kudde was geweest. Het was een ander leven geweest, een leven waar ze voor was gevlucht. Dat was ook de reden dat ze naar de duistere zijde was overgestapt. Als ze sterk zou worden, zou leren hoe je moest vechten, zou het des te makkelijker zijn om ongewenste personen, in dit geval paarden, te verjagen en te doden. Ze wilde niet nog eens de fout maken om zich zomaar bij een kudde te voegen. Hoewel de vorige kudde haar ouderlijke kudde was, voelde het niet zo. Het was meer alsof ze in dienst was van de paarden die zich haar ouders noemden. Nu zou ze vrijwillig bij een kudde gaan, al wist ze dat ze zich niet honderd procent zou laten domineren. Haar lidmaatschap zou enkel betekenen dat ze zou helpen ten tijden van oorlog en dat de leider op haar zou kunnen rekenen als bleek dat hij haar nodig had. Ook zou het betekenen dat hij respect van haar zou krijgen, als hij dat verdiende. Nooit zou hij haar leven kunnen domineren, dat zou ze zelf doen. Ze hield halt op enkele meters van de rivier vandaan en hinnikte luid. Azacar, de hengst aan wie deze hinnik geschonken was, zou hem horen. Zijn naam weerklonk in haar roep. Ze stampte met een hoef hard op de grond en een kletterend geluid was te horen. Haar spieren spanden zich even terwijl ze wachtte.

[Azacar]

Zijn donkere oren stonden opzij gericht. En zijn ogen volgden het water van de kabbelende rivier. Niet dat het nu nog een uitdaging was er doorheen te waden nu het water zo laag was maar het was nog altijd verradelijk. En zelfs hij zou uit kunnen glijden als hij ook maar even niet oplette en net zo goed kunnen verdrinken als ieder ander paard want hij was nou eenmaal geen superheld. En zo heeft hij zich ook nooit gedragen. Ondanks dat hij slecht en harteloos was bleef hij wel nuchter. Maar nuchter was weer heel anders dan de onvoorspelbaarheid van de enorme zwarte hengst. Want het ene moment kon hij heel rustig zijn zoals nu. En het andere moment kon hij ontploffen als een kernbom. Dan schoten zijn ijskoude ogen vuur en lag er in die blik alleen nog maar ziendende woede en de lust om je te doden. Een aantal paarden kenden die blik. Onder wie ook zijn zus, Aisha. Eigen schuld. Moest je maar niet de verkeerde dingen tegen hem zeggen. Azacar twijfelde haar in zijn kudde toe te laten. Hij betwijfelde of ze wel werkelijk slecht genoeg was om toe te treden. Want hij wilde geen liefdadigheidskudde. En het was niet zo dat wanneer je familie was dat je automatisch lid werd van de Bleeding Soul. Het zou respect vergen. Wanneer Azacar respect had voor een lid en iets in diegene zag werd je toegelaten. Geen gevechten of andere manieren van vechten waarmee ze hem konden imponeren. Redde je maar eens met woorden. Dat was nog tien keer zo moeilijk dan wanneer het op brute kracht aan kwam. Een hinnik wekte hem op uit zijn overpeinzingen. Zijn grote maar edele hoofd richtte hij op en zijn hals krulde hij machtig. Lange, dikke gitzwarte manen vielen langs de gespierde hals. Rustige zette hij een stap, gevolgd door een volgende. Zijn eerste dagen als leider van zijn eigen kudde en meteen al zoveel potentiële leden. En niet de minsten. Ook een hengst die van de Black Rose kwam. Het was ook tijd voor vernieuwing. En niet alleen maar Cobra, Cobra, Cobra. Het was een nieuwe tijd. Een nieuwe leider was opgestaan. Azacar. En hij zou het heel anders doen dan zijn concurrent dat stond vast. Een flauwe grijns krulde zijn lippen voordat hij krachtig wegdraafde. Weg draafde in de richting van het paard dat hem geroepen had. En lang liet hij niet op zich wachten. Hoewel hij ook niet extra zijn tempo versnelde. Hij hoefde enkel de rivier te volgen om bij de merrie te komen die hem riep. Een zilverwitte merrie verscheen in zijn blikveld en haar geur sloeg hij goed op. "Wel" sprak hij rustig met zijn aangename lage, koude stem. "Je riep me." zei hij terwijl hij zijn blik over haar liet glijden en zich toen vlak voor haar stil hield. Zijn ogen vonden de hare en rustig, met zijn staart heen en weer wiegend keek hij haar aan. Wachtend op haar antwoord.

Een zomerse bries zorgde voor een klein beetje verkoeling, maar de kleine windvlaag bevatte warme lucht, dus veel maakte het ook niet uit. De felle zon weerspiegelde in het water van de rivier en verblindde haar voor een paar seconden. Ze zwiepte met haar staart een paar insecten weg, die altijd –en vooral in de zomer- bij het water te vinden waren. Haar zomervacht was erg dun; door de vele wandelingen in het bos, waren verschillende krassen op haar lichaam verschenen. Het was wel duidelijk dat takken haar dunne vel zo wisten te ontsieren. Ze brieste en de geur van een hengst werd sterker. Haar oren draaiden zich een beetje omhoog en ze luisterde goed; een nieuwe hoefslag weerklonk. Al snel zag ze een donkere schim steeds duidelijker worden en haar ogen waren strak op de hengst gericht. Ze knikte een keer toen hij voor haar halt hield, als teken van begroeting. Haar zwarte ogen waren een groot contrast vergeleken met zijn lichtblauwe. Voordat ze sprak, overdacht ze haar woorden zorgvuldig. Ze was vandaag niet slecht gezind, maar het was waarschijnlijk wel duidelijk dat ze aan de duistere kant stond; anders zou ze deze hengst niet hebben geroepen. Ze brieste een keer en keek de hengst aan. Daarna opende ze haar mond om te spreken. ’Ik ben Segué. Mijn oren hadden de geruchten opgevangen dat jij de leider van Bleeding Soul bent en ik wil me graag onder jouw leiding scharen.’ Haar toon was koud, als altijd, maar bevatte nu niet de kille haat die er vaak onder zat. Een zweem van een koude glimlach speelde rond haar mondhoeken en ze zwiepte met haar staart. Daarna liet ze haar blik nauwkeurig over de hengst glijden. Hij was groter en breder dan haar, maar het verschil was niet zo groot. Met haar 1.70 was ze redelijk groot voor een merrie, door wiens aderen voor een groot deel Arabisch bloed stroomde. Het andere –kleinere- deel dat het bloed van mustangs bevatte, zorgde ervoor dat ze net wat minder fijn gebouwd was, waardoor ze niet kwetsbaar overkwam. De littekens op haar vacht gaven aan dat ze vaak gevochten had. Natuurlijk niet altijd met succes, maar ze was niet bang. Ze had de snelle wendbaarheid van een Arabier en de kracht die ze bezat, had ze voor een groot deel van de Mustangs. Maar door het vele trainen en het vele doen, was ze ook sterker geworden. Nadat ze was “gevlucht” uit haar eigen land, met als doel om sterk te worden zodat ze wraak kon nemen als dat nodig was, had ze trainingen gehad van verschillende paarden. Ze schudde haar manen en keek de hengst aan.

De fluistering van de frisse zomerbries streek langs zijn lichaam als de aanraking van een geliefde en fluisterde in zijn oren. Maar wat voor anderen aangenaam was, was voor hem juist een marteling. Hij hield er gewoon niet van dat anderen hem aanraakten. In een gevecht was dat anders maar daarbuiten. Een korte huivering trok door zijn lichaam. Maar daarvoor was hij niet hier en hij zou zijn gedachten alleen bij de merrie die voor hem stond houden. Ze had hém immers geroepen voor een serieuze zaak en niet voor een babbeltje. Hoewel hij op zo'n manier wel kon zien wat voor paard je was. Door het eerste gesprek. Later als hij voldoende leden onder zich had geschaard dan zou hij een bijeenkomst houden en zo al zijn leden begroetten en hen uittesten. Kijken wat hun zwakke en sterke punten waren. Waar ze verbeterd konden worden in de trainingen. En later als hij iedereeen beter kende zou hij zich gaan ontfermen over het verdelen van de rangen binnen de kudde. Terwijl hij haar aan bleef kijken luisterde hij aandachtig naar haar woorden. Haar toon beviel hem wel en zoals ze eruit zag had hij niet het idee dat hij met een goedzak sprak maar toch. Hij keek haar doordringend aan. "Wat verwacht je van de kudde?" vroeg hij haar rustig terwijl hij zijn oren iets uit zijn nek haalde. Enkel om de geluiden om hen heen in de gaten te kunnen houden want de enorme zwarte hengst stond altijd op scherp. Dat had hij wel geleerd nadat hij in het bos door drie paarden was aangevallen doordat hij niet volledig bij de les was geweest. Zijn staart sloeg eens tegen zijn met talloze littekens bedekte flanken maar zijn blik maakte zich niet één keer los van de zilverwitte merrie met de naam Segué.

[Flutje xD]

De vraag die hij haar stelde had ze al verwacht, maar toch moest ze er even over nadenken. Want wat verwachtte ze van de kudde? Het leek haar het best om gewoon meteen de waarheid te vertellen. Hij zou haar immers nooit kunnen domineren, als hij haar zou accepteren als een lid van zijn kudde, zou het betekenen dat hij op haar hulp zou kunnen rekenen. Ook zou ze hem kunnen bijstaan, mocht dat nodig zijn. Maar hij zou nooit compleet de leiding over haar kunnen nemen, iets wat ook niet van hem werd verwacht. Tenminste niet door haar. Ze nam de hengst schattend in zich op en zwiepte met haar staart. ’Je zult op mijn hulp kunnen rekenen ten tijden van oorlog en andere zaken. Ik zal voor de kudde strijden alsof het familie is, maar ik zal hem –en jou dus ook- nooit dienen als een slaaf.’ Ze sprak op koude toon, zoals altijd en haar stem was vastberaden. En ze wist dat het niet precies een antwoord was op zijn vraag, maar dit was slechts een deel van haar antwoord. Ze schudde haar manen en spande haar spieren even; haar houding was zoals altijd koel en afstandelijk en haar donkere ogen fonkelden als altijd. ’Ik verwacht van de kudde, of van jou, dat je mij accepteert. Want ik zal nooit onderdanig aan je zijn. Het weten dat er iemand is om me bij te staan als ik ooit in de problemen zou zitten, is erg prettig. Een oorlog is nooit alleen te winnen.’ Met die woorden beëindigde ze haar betoog en ze keek de hengst strak aan. In zijn blik was –nog- niets te vinden van een antwoord. Wat ze had gezegd was waar en ze wilde dat hij wist dat ze zichzelf nooit zou laten domineren. Mocht hij er anders over gedacht hebben. Als hij vond dat hij ieder lid zou moeten kunnen domineren, zou ze zich linea recta omdraaien en waren ze uitgesproken. Haar trots was daarvoor te groot. Ze brieste en ontspande zich een beetje, al was ze nog wel waakzaam. Haar oren namen ieder klein geluidje waar en haar ogen, die op de hengst gericht waren, zagen evengoed nog iedere kleine beweging. Langzaam wendde ze haar blik af en volgden haar ogen een vogel die overvloog. Vogels waren aparte dieren, vond ze. Ze hadden totaal geen besef van goed of kwaad in deze wereld. Bovendien was hun reactie vermogen niet snel genoeg voor haar; ze had ze zo uit de lucht geplukt en verpletterd. Maar het deed er niet zoveel toe nu. Haar blik gleed weer naar de hengst en was enigszins vragend.

--
Damn. Ik zat op 't foute account volgens mij.
Naja. ik ben iig ook segué ^^

Na een korte stilte weerklonk dan het antwoord van de merrie. Haar blik bleef hij vasthouden terwijl hij haar woorden aanhoorde. Het was precies wat hij in een lid zocht. Hij was totaal anders dan Cobra. Verwachtte niet dat iedereen zich voor hem op hun knieën wierpen. Want ze waren toch zeker geen zwakkelingen? Hij wilde paarden met karakter en trots. Geen zielige, zwakke meelopers maar paarden die voor hun eigen mening uit durfde te komen. En zoals Segué al had gezegd zag hij de kudde als één grote familie. Iedereen stond onder zijn bescherming en al was hij de leider van die 'familie' het enige waar hij om vroeg was respect. Afdwingen had geen zin. Respect moest je verdienen. Net zoals deze merrie zijn respect verdiende. Een grijns krulde zijn lippen en zijn houding werd iets minder afstandelijk. Nog altijd wel koud en trots maar niet dreigend. Hij toonde haar zijn respect en gaf een kort knikje met zijn hoofd. "Op dat antwoord hoopte ik al. Gefeliciteerd Segué. Je bent lid van de Bleeding Soul" sprak hij met zijn rauwe stem terwijl hij zijn hals ophief en haar nog even aan bleef kijken. "Als je verdere vragen hebt sta je vrij die te stellen. Anders zie ik je bij de volgende vergadering.". Azacar spande zijn spieren aan en stond op het punt om zich om te draaien tenzij Segué nog vragen had die hij beantwoorden moest.

Ze zag de verandering van de houding van de hengst en ze boog haar hoofd. Het was nog steeds geen teken van onderdanigheid, het was gewoon een teken van acceptatie en dat ze respect voor hem had. Tot op zekere hoogte. Een zachte windvlaag speelde even met haar manen en staart en ze keek de hengst even aan. ’Bedankt.’ Ze dacht even na over zijn vraag, maar schudde haar hoofd daarna. Op het moment had ze geen vragen. ’Tot een volgende keer.’ Ze knikte nog een keer en draaide zich daarna om, in gedachten verzonken. Ze vroeg zich af of ze het Cocktail zou vertellen; hoe zou de hengst reageren als ze hem weer tegenkwam? Hij was er waarschijnlijk niet blij mee dat ze hem de vorige keer verlaten had. Maar ze kon niet langer blijven, ze had hem niets meer te zeggen, al wilde ze het wel. Ze zuchtte diep en zwiepte met haar staart. Ze zou eerst maar eens de nieuwe gebieden gaan bekijken. De gebieden waar ze nu ook met toestemming kon komen.

[Leuke gebieden ^^]
&ja, flutpost. Maar het topic is nu toch uit