Let's go, we are gonna light it up

De Taiga mocht dan eigendom van de neutrale kudde zijn, dit gebied was vrijwel het enigste waar ze altijd uit hing. In tijden van rust, tijden van gezelschap; het dichtbegroeide bos was voor haar een prima plek en naar haar mening prachtig. Ze brieste tevreden terwijl haar groene ogen de paden verkenden die voor haar ondertussen allemaal bekend waren. Het laagje sneeuw dat overal op lag zorgde nog voor enkele vergissingen en deden paden meer op elkaar lijken dan dat ze dat in werkelijkheid zonder de witte sneeuw deden. Vogels en andere diersoorten waren in de buurt niet te vinden. Of ze deden hun winterslaap of ze waren vertrokken naar plaatsen waar de sneeuw de grond niet ontdeed. Haar maakte het niet uit, zomer en winter waren volgens haar beiden prachtige seizoenen. Allebei maakten ze haar vrolijk, ook al was de ijzige kou die de winter zo nu en dan meebracht iets minder plezierig. Er was een voorname reden waarom ze hier was; ze was van plan te hinniken naar een erg dierbaar persoon voor haar. Mischa, de merrie die al sinds een ongelovelijk lange tijd haar vriendin was en die ze als een soort familie beschouwde. Ze kenden elkaar immers lang en voor haar was ze als een beste vriendin. Beter gezegd, ze was samen met Boots altijd haar beste vriendin geweest. Helaas was Boots verleden tijd, iets wat nog steeds spijtig was en wat haar diep geraakt had. Nog steeds kon ze er niet overuit. Ze zuchtte, zette het uit haar hoofd en besloot verder te gaan voor het feit waarom ze hier werkelijk was. Ze had zin om haar vriendin weer te weerzien. De laatste keer dat ze elkaar gezien hadden was er een soort ruzie onstaan, die god-zij-dank opgelost was na hun problemen beiden op tafel te leggen. Ze wilde iemand als Mischa echt niet kwijt, dat soort paarden had ze nodig in haar leven. Daarna hadden ze elkaar niet meer gezien, en dat was natuurlijk een schande. Vééls te lang geleden. Snel hief ze haar ranke, gevlekte hoofd op en hinnikte ze naar haar vriendin. Ze liet haar hoofd weer zakken, schraapte met een hoef wat sneeuw weg en nam een hap van een tevoorschijn komend stukje gras. Geduld om te wachten op Mischa had ze wel, misschien had ze niet eens tijd. Ze was benieuwd hoe het met haar ging, met de kudde, met alles.

Haast haast haast, ze schoot van het ene gebied naar het andere. Ze had het de laatste paar dagen nog drukker dan gewoonlijk, nieuwe leden die bij haar kudde wouden, de alfa van de Horcrux leek iets van plan te zijn en huidige kuddeleden die in gevaar waren of haar hulp nodig hadden. Maar ach, deze drukte paste bij haar leven en ondanks alle chaos dat nu speelde voelde ze zich gelukkiger dan ooit. Ze was nog steeds niet helemaal gewend aan het alfa-zijn, was soms wat gestrest en had weinig ervaring, maar ze deed alles met volle plezier en dat maakte alles weer goed. En ondanks dat ze nog maar een jonge merrie was, besefte ze heel goed wat haar verantwoordelijkheden waren en dat niet altijd alles vrolijk en leuk was. Dat had ze meegemaakt met Sunset. Ze was ontzettend kwaad, nog steeds, deels op zichzelf maar vooral op de verschrikkelijke hengsten die dachten daar ook maar iets mee te bereiken. Dan had je gewoon geen geweten, geen gevoel, kon je maar beter opzouten. Dat soort types waren niet te veranderen en verdienden bovendien ook niet haar tijd en moeite. Ze hoopte natuurlijk dat Sunset, die al zo kwetsbaar en onzeker was, een goed moedergevoel had en dat het veulentje bij haar veilig zou blijven. Haar gedachten lagen bij vanalles en nog wat, maar door alle drukte vergat ze nu voor zichzelf te zorgen en andere belangrijke dingen; zoals haar vrienden buiten de kudde. Door alle gebeurtenissen had ze geen aandacht meer aan hen besteedt en daar voelde ze zich behoorlijk schuldig over. Ze miste iets, dat voelde ze aan, maar het idee was nog niet in haar opgekomen om hen op te zoeken. Ze was allang niet meer zo boos op Pearl, aangezien ze wel andere zorgen had en omdat die goeie ouwe bonte cowgirl gewoon altijd een goede vriendin was geweest. Met haar gedachten overal tegelijkertijd, zwerfde ze door de taiga; haar favoriete gebied. Het was hier lekker fris, goed voor haar longen, en misschien had haar intuïtie haar hier heen geleidt om even tot rust te komen. Maar voor ze het wist klonk er een zoveelste hinnik. Het eerste waar ze aan dacht, en wat ze ook het liefste wou, was een nieuw kuddelid, want dat was altijd super. Maar toen ze vrolijk op het geluid afhuppelde zag ze een bekende staan. Pearl? Had die naar haar geroepen? Meteen schoten de ergste rampscenes haar hoofdbinnen. Straks was er iets verschrikkelijks aan de hand, misschien gingen zij en Sultan opnieuw uit elkaar of was ze opeens gestoord en wou haar vermoorden of... Misschien wou ze gewoon even gezellig bijkletsen. Ja, dat moest het zijn. Dacht ze. Hoopte ze. Ze had haar best gemist de laatste tijd, zeker als het om de kuddezaken ging want ze had deze keer best wat hulp kunnen gebruiken. Het was altijd leuk met Pearl. "Howdy, bonjour en ola!" knipoogde ze en glimlachte breed. Ze ging recht tegenover haar oude vriendin staan en keek haar met grote ogen aan. "D'ya miss me?"

[Sorry hij is kort, heb het even druk als Mischa :'D
Wel lief dat Pearl haar zoekt <3]