I meet you again.

Kalm zette hij zijn zwarte hoeven in de vochtige aarde. Zijn sierlijke neus rustte op zijn gespierde borst en bij elke stap trok hij zijn benen net iets hoger op dan dat hij normaal zou doen. De zwarte, lange en dunne oren van de arabische hengst stonden recht op zijn schedel en zijn warmbruine ogen waren voorzicht uit gericht. Briesend besloot de zwarte hengst zijn spieren te ontspannen en stak zijn neus nu de lucht in, in plaats van dat hij hem op zijn borst liet rustten. Zijn staart zwiepte in het rond en een grote glimlach van oor tot oor sierde zijn gezicht, letterlijk en figuurlijk. Vandaag zou jij zijn halfzus weer eens een keertje gaan roepen, want hij had haar veel te vertellen, over Raquell en over dat hij nu bij de kudde van Pearl zat en Sultan vond dat ze het moest weten. Misschien vond ze het juist fijn dat ze wat meer dingen kwam te weten over hem, want zelf wilde hij alles weten over zijn halfzus, als ze het moeilijk had zou hij voor haar klaar staan en hopelijk was dat ook wederzijds. Aan de ene kant vond hij het vreselijk hoe Zaire op de wereld was gekomen, niet uit liefde zoals hijzelf. Sultan snoof eens luid en kwam tot stilstand waarbij hij zijn hoofd een tikkeltje dominant in de lucht hief, iets wat bij hem automatisch ging. Bij zijn geboorte had zijn vader tegen hem gezegt dat hij een geboren leider was, maar veel geloofde de zwarte hengst er niet van. Veel kans op een eigen kudde had hij niet, maar hij gaf niet op en zijn hele leven zou hij het gaan proberen, dat zweerde hij. Sultan wilde het dolgraag en dat was de reden dat hij er zo hard zijn best voor deed, maar hij had nog de tijd! Hij was pas 5,2 jaar dus waar moest hij zich zorgen over maken? Toch was hij ervan overtuigd dat hij op z'n 12 nog steeds een kudde kon leiden, als je als paard zijnde gewoon goed trainde en je conditie op pijl hield, was er niks tot weinig aan de hand. In zijn ogen dan, maar Sultan vond wel meer dingen, voortaan zag hij alles gewoon positief in en dat was de reden dat hij zo uberblij en gelukkig was, natuurlijk kwam dat ook door Sapphire en Raquell, de merrie's die het meeste in zijn leven betekende, samen met Rhye zijn zoontje, helaas konden de twee elkaar nooit meer ontmoeten en dat deed hem pijn. Zijn dochter zou het weten waarna ze er klaar voor was en op dit moment was ze dat nog niet, dus het was wachtten tot ze wat ouder was en wat beter wist hoe de wereld nou werkelijk in elkaar zat. Sultan schoof zijn gedachte's op de achtergrond en maakte plaats voor een vrolijke glimlach en een gelukkige twinkeling in zijn ogen. De hengst schraapte zijn keel en liet een krachtige hinnik horen, die gericht was aan zijn halfzus.

[Het is wel duidelijk dat alleen Zaire hier posten mag? :'D]

Zaïre stond met haar gedachten diep weg gezonken met haar neus midden in een hoopje bloemen. De geur van de bloemen deed haar goed, en vooral omdat het nu zomer was, stonden de bloemen volop in bloei. De zon scheen dan ook fel op haar donkerbruine vacht, die door het licht van de zon helemaal begon te glimmen. Door de warmte op haar vacht en de heerlijke geur van de bloemen in haar neus, stond ze een beetje weg te dommelen, totdat ze een luide en krachtige hinnik hoorde. Meteen stond ze recht overeind, ze was er zeker van dat dit de hinnik van haar halfbroer Sultan was. Het leek wel alsof ze gelijk vergeten was wat ze hier stond te doen -wat dan ook niet zo veel was. Ze hinnikte een keer duidelijk terug, om te laten weten dat ze de roep van haar broer gehoord was en onderweg was. Ze draaide zich richting de plek waar de hinnik vandaan kwam, en met haar hoofd hoog in de lucht draafde ze die kant op. Je kon wel zien dat ze ook duidelijk Arabisch bloed door haar aderen had stromen, alleen al op de manier hoe ze haar hoofd hield en hoe ze liep. In haar gezichtsveld was inmiddels Sultan al te zien, ze wist niet dat hij zo dichtbij was eigenlijk. Eigenlijk was het best vreemd dat ze zomaar opeens een halfbroer had, maar voor haar leek het inmiddels alsof het nooit anders is geweest. Ze zag hem al als een echte broer, en dat verdiende hij ook, hij had echt een gouden hart en -ookal kende ze hem nog niet zo onwijs goed- ze wist gewoon dat hij nooit een vlieg kwaad zal doen. Wat dat betreft leken hun karakters wel een beetje op elkaar. Ook al hadden ze niet dezelfde moeder, ze herkende toch onwijs veel in hem van haarzelf, en ook van haar vader. Ze voelde dan ook onwijs met hem mee dat zijn vader 'vreemd' was gegaan met haar moeder, en dat zij zo op de wereld is gekomen. Zelf had ze dit al lang verwerkt, maar voor hem was het waarschijnlijk wel als een bom ingeslagen. Het was dan misschien een beetje raar om te zeggen voor haar, maar ze kon wel begrijpen hoe hij zich voelde, ook al had ze het zelf nooit meegemaakt en zal ze het waarschijnlijk ook nooit meemaken. Haar ouders hielden nou eenmaal niet van elkaar, en dat had ze jaren geleden al geaccepteerd. Daar naast leefde haar moeder niet eens meer, wat natuurlijk ook pijn had gedaan, maar toch was ze gewoon blij dat ze überhaupt leefde en nog een vader had, en nu was ze natuurlijk ook nog eens blij dat ze er ook nog eens zo'n toffe halfbroer aan over had gehouden. Zomaar, en daar had ze zelf niks voor moeten doen, hij was er gewoon. Ze zal dan ook proberen om er voor hen te zijn, als hij haar nodig zal hebben. Misschien had ze dan wel niet zo'n goed ontwikkeld familiegevoel als andere paarden, ze zal er onwijs haar best voor gaan doen. Inmiddels was ze zo dichtbij dat ze ook op een goede gehoorsafstand was, maar ze wachtte nog even totdat ze vlak voor hem was, en toen stond ze stil. 'Dag, lief broertje van me.' Zei ze grijnzend en bekeek hem even van top tot teen. Hij zag er nog gezond uit, en vooral ook erg vrolijk en opgewekt. Ze was nieuwsgierig wat hem zo vrolijk had gemaakt. Ze hield haar hoofd een klein beetje schuin, en keek hem vragend aan.

Ongeduldig stapte hij een paar keer op en neer. Aan de ene kant begon hij bezorgt te raken, want misschien was er wel iets gebeurd omdat ze er nog steeds niet wat? Misschien was hij gewoon te ongeduldig en als hij zou wachtten, zou ze vast wel op komen dagen. Fel snoof hij eens en zijn warmbruine ogen zochten zijn zus, zijn neus vulde zich met de o zo bekende geur en meteen duwde hij zijn zwarte oren naar voren, eindelijk. Toen de merrie was gearriveerd sprak ze en een grote grijns ontstond daardoor. ''Hallo lief zusje van me.'' begroette hij haar en bekeek haar van top tot teen, net zoals zij bij haar deed. Ze was niks veranderd en ze zag er gezond uit, dus dat was al een grote opluchting. Met haar hoofd schuin en een tikkeltje vragen keek zijn halfzus hem aan en grinnikend begon hij maar iets te bedenken, zodat hij het gesprek goed op gang kon houden. ''En hoe is het met mijn zusje?'' vroeg hij toen op een luchtige toon. Nadat zijn oren een enkel moment naar achter wezen omdat er geritsel te horen was, draaide hij ze weer naar voren en een grote grijns krulde zijn sierlijke mondhoeken omhoog. Toch was Zaïre niet zijn volle zus, maar zo zag hij haar wel. Familie was familie voor hem. Hoe dat bij de donker gekleurde merrie voor hem was, wist hij niet maar op de een of andere manier boeide het hem ook niet zo. Als zij hem wel als halfbroer wilde zien, moest ze dat doen want Sultan hield haar niet tegen. Zuchtend wendde hij zijn blik van zijn halfzus af en keek over het gebied, zijn neusgaten vulde zich met de zoete geur van bloeiende bloemen en een heerlijk zomerbriesje deed de geur verspreidden. Tevreden ontspande hij zijn spieren en richtte zijn aandacht weer op Zaïre. ''Je bent trouwens tante.'' mompelde hij daarna. ''Van een merrie. Raquell.'' zei hij wat enthousiaster. Ja hij was dolblij met zijn kleine meid, tot nu toe had hij nog geen problemen met haar gehad en het was een schat van een merrie, Sultan was al apentrots op zijn prachtige dochter. Sultan snoof eens luid, eigenlijk was hij best nieuwsgierig wanneer hij oom zou worden, maar Zaïre had nog geen partner dus dat zou moeilijk gaan. De zwarte hengst schuurde zijn fijne hoofd kort langs zijn voorbeen af en diep zuchtend keek hij haar weer aan, als er een stilte was gevallen wist hij zichzelf nooit een houding te geven, zo irritant. Met een scheve grijns op zijn smoel keek hij richting Zaïre, wachtend op haar reactie. Hij was benieuwd hoe ze zou gaan reageren op het gedoe van dat tante, Sultan wist nooit hoe hij het moest brengen, dus had hij het maar gewoon makkelijk gezegt.

[Omg, flutpost maar ik ben zo moe. ]

Ze snoof de frisse bloemenlucht nog een keertje op, het bloemenveld was echt één van haar favoriete plekken geworden, vooral in de zomermaanden dan. Op dit moment was het dan wel overdreven heet, het was minstens 30 graden als je het aan haar zal vragen. Het was dan ook niet echt weer om jezelf in te spannen en dat deed ze dan ook vooral niet. 'Hallo, lief zusje van me,' Begroette hij haar terug. Ze greens heel even, en draaide haar hoofd daarna een beetje opzij. Ze had ook was geritsel gehoord op een plek waar de bloemen net iets dichter op elkaar groeiden. Ze besloot zich er maar niet al de druk om te maken, en draaide zich weer tot het vrolijke gezicht van Sultan, waar ze weer van moest grijnzen. 'En hoe is het met mijn zusje?' 'Prima, en met jou?' Zei ze vrolijk, zoals altijd, terug. Ze had het idee dat hij nog iets achter hield voor haar, ze vond het natuurlijk gezellig om hier even bij te kletsen met haar halfbroer, maar ze had zo'n donkerbruin vermoeden dat hij haar iets belangrijkers te vertellen had. 'Je bent trouwens tante, van een merrie. Raquell.' Heel even keek Zaïre heb nadenkend na, hij bracht het zo vaag dat ze er even over na moest denken. Al snel herstelde ze zichzelf. 'Serieus?' Zei ze en glimlachte. 'Oh, en wanneer mag ik mijn nichtje ontmoeten?' Zei ze, misschien nog wel een tikkeltje vrolijker dan dat ze eerst al was. Zaïre wist dat Sultan een partner had, Sapphire, maar dat ze drachtig was had hij haar nooit verteld. Ze nam het hem ook niet kwalijk, zo vaak spraken ze elkaar niet, dus waarschijnlijk had hij de kans nog niet gezien om haar op de hoogte te stellen of iets dergelijks. 'Raquell?' Herhaalde ze de naam. 'Heb jij die naam bedacht?' Vroeg ze er meteen daarna. Ze vond het een mooie naam (wie zal die toch bedacht hebben, ahah), echt een naam die in je hoofd bleef hangen. Ze kon het veulen al zo voor zich zien staan, ook al had ze het nog nooit gezien. Ook Sapphire had ze nog nooit eerder ontmoet, eigenlijk. Het beeld wat ze voor zich had van het veulen, was inmiddels helemaal weg. Ach ja, ze zal haar nichtje vast wel eens ontmoeten, net als Sapphire trouwens, en dan was alle onduidelijkheid meteen weg. Ze was echt zo blij voor haar broer, nu ze het over zijn dochtertje hadden, kon ze bijna zien hoe zijn ogen glommen. Zelf was ze nog niet echt toe aan veulens, en buiten dat, ze had niet eens een partner met wie ze die zal kunnen delen. Niet dat ze zich daar druk om maakte; Zaïre geloofde nu eenmaal dat het vanzelf op haar pad zal kwam als je er klaar voor was. Je kon je er wel druk om maken, maar daardoor zal het geluk heus niet sneller op je af komen. Wel vond ze het leuk te zien dat Sultan zijn geluk met zijn merrie wel al had kunnen vinden, en dat hij daar zo ontzettend blij mee was, het was echt fijn om iemand die je dierbaar was gelukkig te zien.

[haha, bij mij komt er ook weinig zinnigs uit..]

Ook Sultan snoof de bloemengeur is op en voelde hoe de zoete geur zijn neusgaten prikkelde. Zuchtend draaide hij zijn oren weer naar voren en toverde een grote glimlach op zijn mond, die waarschijnlijk door niemand eraf zou kunnen worden gevogen. De hengst was blij, trots en voelde zich gelukkig. Zacht bogen de bloemen heen en weer en streelde zijn gespierde borst, schouders en buik. Ja, de fel gekleurde bloemen stonden hier hoog. Zijn blik gleed weer naar Zaïre, die begon met praten. ''Met mij gaat het super.'' zei hij vastbesloten en tevreden knikte hij eens naar haar. ''Mooi dat het prima met je gaat.'' voegde hij er vriendelijk aan toe. Hij was blij dat hij deze donkerbruine merrie zijn zus mocht noemen, ze hadden bijna hetzelfde karakter en hij kon het goed met haar vinden. Voldaan liet hij een bries horen en zwiepte zijn staart een paar keer tegen zijn flanken, om een paar vliegen weg te jagen. Zijn zwarte hoef ploegde een klein stukje aarde om en glimlachend wendde hij zijn blik even af, over het enorme vel vol met fleurige bloemen. Op de ene plaats waren ze dicht tegen elkaar gegroeit en op andere plekken juist weer niet. Dit deed hem goed, samen met een familielid ''Ik ben toch altijd serieus!'' zei hij grijnzend en liet zijn blik weer op Zaïre vallen, die er zo te zien een tikkeltje vrolijker uitzag als voorheen. ''Zeg het maar, je kan haar binnekort wel zien.'' voegde hij er daarna enthousiast aan toe. Hij was blij dat ze het leuk vond en haar ook wilde ontmoeten, Sapphire zou ze ook nog moeten ontmoeten dus dan zouden ze allebei kunnen komen. Nee zijn leven was perfect, maar zoals hij al eerder had gezegd; dat was ook niet altijd leuk. Er moest toch wel een keertje actie in je leven komen? Maar tot nu toe had hij zich nog niet verveeld, hij kwam veel nieuwe paarden tegen en dat was natuurlijk altijd leuk. Tevreden briestte hij en richtte zijn warmrbuine ogen opnieuw op de donker gekleurde merrie voor hem. ''Nopes, heeft Sapphire bedacht. Vind het wel een verdomd mooie naam.'' zei hij toen, het laatste mompelde hij meer tegen zichzelf. Nog steeds stond de grote glimlach van voorheen er, die zou vandaag ook niet verdwijnen. Een klein briesje lichtte zijn manen even van zijn nek op en zijn staart smeet hij een keer door de lucht. ''Dus Zeg maar wanneer je haar wilt ontmoeten.'' sprak hij daarna, hem maakte het niet zoveel uit. Als het kon riep hij ze beide nu nog, hij vond het nooit erg om ze vaak te zien en stiekem was hij het liefste de hele dag bij die twee.

Zaïre haalde regelmatig adem en keek rustig het gebied door. Sinds de tijd dat ze in het gebied van Dream Horses rond liep, voelde ze zich lekkerder in haar vel dan ooit. Ze kwam veel vriendelijke paarden tegen, onder andere Sultan natuurlijk, en daarnaast waren er gewoon prachtige gebieden waar ze zich echt al helemaal thuis voelde. Er moest haar heel wat geboden worden om hier ooit weg ge gaan. Haar staart zwaaide een paar keer heen en weer om de irritante insecten te verjagen en daarna keek ze weer met een vrolijke blik richting haar halfbroer. 'Met mij gaat het super,' Hoorde ze zijn warme, vertrouwde stem door haar oren gaan. Ze glimlachte vriendelijk en voordat ze antwoord wilde geven, nam Sultan haar de woorden uit de mond. 'Ja, ook mooi dat het super met jou gaat.' Praatte ze hem grijnzend na en bleef hem aankijken. Ze snoof nog één keer de frisse bloemenlucht tot diep in haar longen op. Het leek wel alsof ze er geen genoeg van kon krijgen, wat misschien ook wel deels waar was. Ze tilde haar rechter voorbeen even op en zette het daarna weer neer. Ze probeerde het zo rustig mogelijk te doen, om geen bloemen te vertrappen. Ook al waren er genoeg, ze waren stuk voor stuk identiek van elkaar en zonde om te vertrappen, althans, dat vond Zaïre en ze was er van overtuigd dat ze niet de enige was met die mening. 'Hm,' Zei ze bedenkelijk toen hij haar vertelde dat hij altijd serieus was. Ze gniffelde een beetje om haar eigen 'grapje'. 'Lijkt me leuk.' Zei ze enthousiast. Ze was zelf gek op die kleine veulentjes, ook al had ze er zelf niet echt behoefte aan om er eentje te hebben. Ze had er genoeg aan om veulens van anderen door de landschappen zien springen, zoals Raquell, haar nieuwe nichtje. Het was het eerste nichtje die ze kreeg, in ieder geval, waar zij het bestaan van wist dan. 'Ja, het is inderdaad een mooie naam.' Bevestigde ze zijn zin. Ze smolt bijna bij de blik vol liefde in de ogen van Sultan als hij over Sapphire en hun merrieveulen sprak, het zag er zo lief uit. Ergens diep van binnen hoopte ze dat ze ook een keer zo als hem over haar toekomstige partner zou kunnen praten. 'Hm, we zien wel. Misschien kom ik jullie zomaar spontaan een keer tegen, je weet maar nooit.' Zei ze en glimlachte een keertje. 'Wanneer is ze geboren eigenlijk? Alles is soepel verlopen, neem ik aan?' Vroeg ze geïnteresseerd en keek hem nieuwsgierig aan. Ze was echt nieuwsgierig naar haar nieuwe nichtje, al wist ze dat ze niet te veel moest haasten. Ze had weinig verstand van veulens, maar ze wist wél dat het voor Sapphire en ook voor Raquell vrij heftig had moeten zijn, dus misschien moesten ze nog bijkomen of iets dergelijks, wist zij veel..