The Black World round me. (OPEN)

-Helaas heb ik nog geen plaatje. Vind niemand die tijd voor me wil maken-

Een schimmel kleurige merrie dwaalde tussen de bomen. De bomen waren groot en gezond. Vast omdat hier een grote bron water in de buurt was. Ze voelde een warme zon op haar stralen. Onder haar hoeven hoorde ze wat takken kraken. De zomer had een prachtige kleur. Veel groen en ook een groot aantal bloemen. Helaas kon ze niet van deze kleurrijke omgeving genieten. Haar omgeving was zwart. Niets was er te zien. Ze kon zich wel voorbeelden hoe de wijde wereld er uit zag. Ze had altijd gehoopt om te genezen. Dat haar blinde ogen maar voor een tijdje zo waren. Maar helaas. Ze wist dat ze voor eeuwig in de donkere omgeving zal leven. Maar haar andere instincten waren beter ontwikkeld. Ze hoorde scherp. Ze rook heel ver. En ze voelde de minste trillingen. Ze hield haar hoofd laag. Haar oren vlogen alle kanten op. Ze hoorde de vogels fijn zingen. Een heerlijke lied dat haar wereld wat opfleurde. Ze hoorde een paar meters ver ook wat hazen rondhuppelen. Op zoek naar voedsel. Haar ogen waren wit. Haar lange witte manen verstopte die ogen wat. Ze wilde totaal niet opvallen dat zei een zwakke plek had. Af en toe hief ze haar hoofd op. Opeens rook en hoorde ze een rivier. Ze merkte dat ze bij de Meander was. Ze had wel heel veel dorst. Dus besloot ze er naar toe te gaan. Maar ze moest dan heel alert zijn. Waar water is zijn roofdieren te zien. Eu te horen, ruiken en voelen. Behoedzaam verplaatste ze zich traag naar het water. Ze bleef ook nog een lange tijd stilstaan en onderzocht haar omgeving. Uiteindelijk merkte ze geen gevaar op en stapte naar het water toe om te drinken. Maar dat kan ook gevaarlijk zijn. Roofdieren konden ook zwemmen. Zoals een krokodil die haar makkelijk naar de bodem sleepte. En ze wilde graag nog vele jaren overleven. Ach ze wist wel niet wat haar bestemming was. Ze was wel een echte vechter. Ze kon heel goed vechten ondanks ze blind was. Al moest ze nog heel veel oefenen.

In een kalm tempo stapte de goudkleurige hengst langs de rand van de brede rivier. Grote bochten volgden en braaf volgde Murat ze, zijn oren stonden naar voren gericht en een kleine glimlach duwde zijn mondhoeken omhoog. Ritmisch danstte zijn manen mee op zijn bewegingen, zijn staart maakte een paar rondjes door de lucht en zijn voorpluk hing licht deinsend aan zijn hoofd. Het was een tijd terug dat hij zich weer in het openbaar had getoont, maar Murat was nu weer helemaal back! Alleen nog binnekort zijn zwarte parel roepen en met haar praten en misschien kwam alles dan wel weer goed, hij geloofde er iniedergeval in. Voor een kort moment schoten zijn ogen in het rond zodra een paardengeur zijn neusgaten binnendrong, maar zodra de geur steeds zwakker werd snoof hij eens kort en ontspande zich weer. Lichtelijk dominant hief hij zijn hoofd een tikkeltje de lucht in en liet zijn donkerbruine kijkers rond het gebied gaan, een zwak zonnetje verwarmde zijn goudkleurige vacht en voldaan briestte de hengst. Damn, wat was hij blij dat het weer zomer was, de slechte paarden toonde zich minder dus had hij er minder last van. De meeste paarden werden misselijk van zulke paarden, maar volgens hem waren het paarden die voor het verkeerde pad hadden gekozen. Waarom zou je er uberhaupt misselijk van moeten worden? Het enigste wat anders was aan hun, was dat ze zogenaamd naar bloed snakte en altijd kill en doods keken, maar Murat werd er niet warm of koud van.
Kalm brachten zijn benen hem voort, in een sloom drafje ging hij voort langs de rand van de brede rivier. Zand stoof licht op achter hem en zo ontstond een kleine stofwolk. Een paardengeur vulde zijn neusgaten, een merrie. Murat versnelde zijn passen en in de verte was een witte merrie te zien, zodra hij aangekomen was briestte hij eens, zodat de merrie wist dat hij aanwezig was. Zodra hij de ogen van de merrie had gevonden, schrok hij licht, blind? Hmm, kort schudde hij met zijn hoofd en schraapte zijn hoef een aantal keren over het mulle zand. ''Hallo schoonheid, wie ben je?'' waren zijn woorden en een grote glimlach speelde met zijn lippen. Zijn spieren spande zich aan en zijn hoofd hief hij hoog in de lucht, zijn ogen stonden levendig en opgewekt en een heldere fonkeling was erin te herkennen.

Angoly dronk rustig verder. Maar was natuurlijk alert. Haar oren vlogen naar de lucht. Waar wat vogels weg vlogen van een stukje bos. Er was dus iets dat op haar afkwam. Ze snoof. Om zo snel mogelijk een geur binnen te krijgen. Er waren honderde oude geuren. van vele soorten. Haar witte ogen bewoog ze niet vaak. Aangezien ze niet nuttig meer zijn. Maar het verrade vaak haar gevoelens. En dat vond ze soms belangrijk. Ze keek op toen ze duidelijk aanwezigheid van een paard voelde. Ze kende in Dream Horses niemand. Dus was ze meer alert. Dat was ze eigenlijk altijd geweest. Haar moeder vond dat vaak vreselijk. Ze zei dan dat ze er zenuwachtig van werd. Kon Agoly er wat aan doen? Zei kon niets zien en was kwetsbaar. Ach ja helaas zullen vele paarden niet weten hoe ze zich voelt. Ze voelde een brok in de keel toen ze weer aan haar geliefde moeder dacht. Die warme zorgzame moeder die niet lang geleden overleden is. Angoly hield zich sterk. Maar diep van binnen was ze hart geraakt. Vandaar dat ze weg gegaan is van haar oude land. Ze kon er niet meer deftig leven. Ze wilde alle herineringen achterlaten. Nu deed ze alles alleen. En hoe vreemd het ook klinkt. Ze wist waar de bomen en stenen stonden en lagen. Dat hoorde ze en voelde ze. Ruiken is nogal moeilijk. Bomen hadden wel geuren maar die waren overal gespreid. En tja, stenen hadden niet echt een geur. Ze voelde de trillingen. En door het getrappel van haar hoeven kon ze meten hoe ver de boom van haar stond. Ze hief haar hoofd op toen ze uiteindelijk duidelijk wist dat er een paard vlak bij haar stond. Haar hoofd bleef gewoon naar het water gericht terwijl haar oor naar Murat wijsde. De jonge schimmel spande licht haar lichaam en luisterde naar wat hij te zeggen heeft. Schoonheid? Een lichte glimlach sierde haar mond. Grapje zeker. Hij vroeg naar haar naam. Ze bleef even stil. Vele vreemde paarden die zei tegen kwam vroegen ook altijd naar haar naam. Maar ze had er niet zo veel moeite mee om dat aan hem te delen. Wat zou er dan gebeuren? " Mijn naam? Angoly. En jij bent?" Niet dat ze stond te trappelen om zijn naam te weten te komen. Maar ze wilde het toch maar een vraagje stellen om niet zo bot over te komen. Ze wilde niet als een slechte merrie gezien worden.