Hinnik naar Azacar.

Zippit stond aan de kant van de rivier, hij staarde uitdrukkingloos voor zich uit. Hij dacht er over na om zich bij de kudde van de hengst, Azacar te voegen. Hij had van andere paarden over zijn kudde gehoord, en het leek hem wel wat. Hij was lang niet meer bij een kudde geweest, maar was nog niet vergeten hoe het was om in een kudde te zijn. Hij was geboren in een kudde, maar die was uitgemoord. Hij was toen nog te jong om te kunnen helpen te vechten, maar nu kon hij wel vechten. En hij was bereid om de kudde te helpen als hij werd toe gelaten. Hij had gehoord dat The Bleeding Soul niet de enige slechte kudde was, Black Rose was de andere kudde, die onder de leiding van Cobrzarao stond. Maar hij had gehoord dat Azacar een goed leider was, hij besloot het erop te wagen. Hij wist dat hij in het Bleeding Soul gebied was, hier zou Azacar zijn hinnik moeten horen. Hij hinnikte luid, en wachtte geduldig tot de leider van The Bleeding Soul zou komen.

[&Azacar.]

Roerloos stond hij in het water van de wilde rivier. Het water trok aan zijn benen maar hij wist zich met gemak staande te houden. Wat niet vreemd was aangezien hij hier veel tijd vertoefde en vaak trainde in het wilde water van de rivier. Zijn gitzwarte vacht glom van het zweet en talloze aders hadden zich gevormd onder zijn dunne zomervacht. Nat was zijn vacht, zowel van het water als zweet want het was hartje zomer en de zon brandde fel op zijn zwarte vacht. Steeds zette hij een stap verder. Hoe sterk de stroming ook was nog altijd liep de enorme hengst er tegenin. Om zijn spieren te trainen wat op deze manier grandioos ging. De geur die echter zijn neus binnendrong was vreemd en met dat hij weer op weg wilde gaan naar de oever van de rivier hoorde hij die hinnik gericht aan hem. Rustig zette hij de ene hoef voor de andere en vond zo over de gladde stenen in de sterke stroming zijn weg naar de oever terug. Wanneer zijn hoeven weer vaste grond voelden zette hij zich aan in een krachtige galop. Het leek alsof hij werd gedragen door de wind. Zo snel zigzagde hij tussen de bomen door. Lange zwarte manen wapperden machtig langs zijn trots geheven hals terwijl de geur van de onbekende hengst sterker werd tot hij dan werkelijk een schim zag staan die steeds meer vorm kreeg. Aan de kant van de rivier stond een hengst, een zwarte hengst. Azacar hield vlak voor hem halt en keek hem ijskoud aan. "Je riep mij?" sprak hij koeltjes met zij ijskoude, rauwe stem terwijl zijn ijsblauwe ogen over de hengst heen gleden.

Zippit hoorde de denderende hoeven van een paard, je kon zijn krachtige galop sprongen horden. Dat moet Azacar zijn, dacht hij en hij keek naar de plek waar het geluid vandaan kwam. De grote zwarte hengst, genaamd Azacar, kwam in een snelle galop in zijn richting. Vlak voor hem hield de hengst halt en keek hem ijskoud aan. "Je riep mij?" sprak hij met een ijskoude, rauwe stem. "Ja, ik riep je" antwoorde Zippit zijn vraag, zijn stem was toonloos. "Mijn naam is Zippit" stelde hij zich zelf voor, aangezien hij bij zijn kudde wou vond hij het wel zo netjes zich even voor te stellen. "Ik wil me graag bij je kudde aansluiten" vervolgde hij terwijl hij Azacar aan bleef kijken.

Ijskoud staarde hij de hengst aan. Zonder ook maar een beetje emotie in zijn blik én stem. Rustig zette hij nog een stap naar voren zodat hij de hengst goed kon bekijken. Met statige, ruime passen liep hij een rondje om hem heen en nog een, en nog een. Dat de hengst zijn naam had genoemd was al positief. Wat het ergerde hem mateloos dat hij dat uit paarden moest persen. Als ze werkelijk een kans wilden maken om in zijn kudde te komen dan moesten ze wel hun naam noemen anders had hij er niks aan natuurlijk. Azacar knikte eens kort met zijn hoofd. "Wel Zippit.." sprak hij traag terwijl hij halt hield en de hengst doorgrondelijk aan keek. "Vertel me eens waarom je bij de Bleeding Soul zou willen." sprak hij met zijn ijskoude, rauwe stem. Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes terwijl hij de hengst aan bleef kijken. De laatste tijd had hij echt enorm veel aan zijn hoofd. Zowel met de kudde als zijn gebieden beschermen en dan ook nog eens zelf trainen en léven. Want dat leed er ook hard onder. Zijn eigen leven. Het bestaan van een kuddeleider was niet zo easy als het leek. Het was hard werken. En vechten voor je kudde. Want Azacar was echt niet iemand die zijn kudde zomaar in de steek liet. Juist niet. En nu was hij wel benieuwd wat dit paard te melden had. Want misschien was het wel een toekomstig lid.

Ijskoud staarde hij Zippit aan. Zonder ook maar een beetje emotie in zijn blik én stem. Rustig zette hij een stap naar voren zodat hij de hengst goed kon bekijken. Met ruime passen liep hij een rondje om hem heen en nog een, en nog een. Daarna ging Azacar weer voor hem staan en knikte kort. "Wel, Zippit" zei hij, terwijl hij Zippit doorgrondelijk aankeek. "Vertel me eens waarom je bij de Bleeding Soul zou willen." Sprak hij met zijn ijskoude, rauwe stem. Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes en hij bleef Zippit aankijken. "Nou" Begon Zippit te praten "Toen ik hier in DH aankwam, hoorde ik van jou kudde. Ook hoorde ik over de Black Rose kudde van Cobrazarao. Maar mijn gevoel zegt me dat jij een betere leider bent dan hem." Terwijl hij sprak bleef hij de hengst aan kijken, dat hoorde zo als je met iemand in gesprek was vond hij. "Ik wil graag bij je kudde omdat het goed is te weten er niet alleen voor te staan, en uiteraard zou ik helpen de kudde te verdedigen in tijden van nood." Zippit keek afwachtend naar de grote zwarte hengst, die misschien zijn leider zou worden.