Shut up.

Onbedoeld dreunde haar enorme hoeven op de grond, haar staart sloeg dreigend in het rond en haar oren lagen strak tegen haar schedel gedrukt. Chagerijnig rimpelde ze haar enorme neusgaten en vernauwde haar ogen zover, dat het spleetjes werden. Luid snoof de zwarte merrie eens en liet haar barroke lichaam tot stilstand komen, een klein briesje deed haar lange manen even opvliegen van haar enorme gespierde nek en daarna lagen ze geordend weer op haar zwarte vacht. Kalm bracht ze haar hoofd naar de grond en trok nijdig een paar grassprieten uit de grond, de zon was ondergegaan en het was pikke donker waardoor de zwarte merrie niet opviel, het enigste waar je haar aan zou kunnen herkennen was haar lichaamsgeur. Rustig hief ze haar hoofd weer in de lucht en liet haar donkere kijkers door het gebied glijden, bah. De geur van vers en jong gras vulde haar neusgaten en Kwestura trok een misselijk gezicht, niet echt een gebied waar ze zich vaak zou gaan bevinden. Nadat ze nog wat grassprieten uit de grond had getrokken zette haar gespierde benen haar lichaam weer in beweging, met krachtige passen liep ze de heuvel op en eenmaal bovenaan gekomen te zijn, hief ze haar hoofd met gesloten ogen in de lucht. Een klein briesje liet haar even luidkeels zuchtte en haar kille blik werd duidelijk zichtbaar zodra ze haar grote ogen weer opende. De enorme merrie draaide haar barroke lichaam een kwartslag en zette zich weer voort, bergafwaarts. Het was warm ondanks het middernacht was, maar veel deerde het de merrie niet. Ze was toch niet van plan zich in te gaan spannen, dus ze had er verder geen last van. Binnekort zou ze pas weer gaan trainen, nu zou ze het gewoon lekker rustig aan gaan doen en afentoe een gevecht gaan opzoeken, voor de rest zou ze vrij weinig gaan doen. Zuchtend sloeg ze haar staart een paar keer tegen haar flanken, die bedekt waren met talloze littekens van zware gevechten en trainingen. Makkelijk had ze het vroeger zeker niet gehad en dat was ook de reden dat ze zo hard was, ook kon ze een enorme bitch zijn en nooit schaamde ze zich. Kwestura leefde in haar eigen wereldje en deed precies waar ze zelf zin in had. Rotopmerkingen maken kon ze als een van de beste, ze was flink gespierd en de meeste goedzakken durfde niks tegen je te doen, stelletje watjes dat het waren, stuk voor stuk. Die dingen moesten uitgeroeit worden, de slechte paarden zouden heel Dream Horses over moeten nemen!

[&AZACAR.]

Zonder aarzelen betrad de enorme zwarte hengst de heuvels. Het mocht dan wel een gebied van de Fire Flame zijn maar dat deerde hem niet zo veel. Misschien kon het zelfs wel leuk worden als hij de leidster ervan zou ontmoeten. Een valse grijns speelde rond zijn lippen terwijl hij in een vlot tempo verder stapte. Het gras onder zijn hoeven was groen, de lucht was helblauw zonder ook maar één wolkje en de zon brandde feller dan ooit op zijn gitzwarte vacht. Daarmee was zijn besluit genomen dat dit gebied niet geschikt was voor zijn kudde. Hoewel. Azacar stond ineens stil en bracht zijn hoofd naar beneden. Met zijn tanden pakte hij een paar grassprieten vast en scheurde ze af om ze daarna heerlijk te laten smaken. Dat was wel zo, hier groeide heerlijk gras. Misschien zou hij het ooit overnemen met zijn kudde. Zo sterk konden die goedzakjes toch niet zijn. Even genoot hij van dit rustige moment alleen want als kuddeleider zijnde was dat erg zeldzaam. Toch als hij écht alleen wilde zijn kon dat wel hoor. Dan moest ook echt niemand proberen in zijn buurt te komen. Want dan kon het nog wel eens slecht aflopen. Azacar liet het gras hem goed smaken terwijl de zon zijn lichaam verwarmde. Alleen zijn lichaam, want zijn hart zou het nooit bereiken. Uiteindelijk besloot hij hier te blijven. Zonder ook maar één lid van de Fire Flame tegen te komen. Of ze waren gewoon laks óf ze waren gewoon bang van hem. En het laatste beviel hem eigenlijk nog meer. Langzaam begon de zon weg te zakken en daarmee ook de warmte totdat het helemaal donker was. Zelfs geen sterren aan de hemel die de omgeving verlichtte. Toen zijn ogen aan het donker gewend waren draafde hij rustig aan. In de veronderstelling dat hij hier alleen was en om dus ergens een slaapplaats te zoeken. Door zijn gitzwarte vacht viel hij niet op in het duister maar een geur rook hij wel. Opvallend dichtbij. Ondanks dat hij boven op de heuvel stilhield kon hij de ander niet zien. Het zou dus ook om een zwart paard als hij gaan. Maar langzaam maar zeker begon hij bewegingen te zien. Traag stapte hij naar beneden tot hij binnen gehoorafstand was. "Wel wel. Krijg ik dan toch nog gezelschap." klonk zijn lage, aangename stem op een barse toon. Misschien dat het toch nog werkelijk leuk kon worden. En een valse grijns sierde zijn gezicht.

Een geur van een hengst vulde haar neusgaten en de gevoelige, pikzwarte over van Kwes draaide tegen haar schedel aan. Enkel de bewegingen waren te zien van de hengst en zijn ijzigblauwe ogen vielen op, voor de rest had ze geen idee hoe de hengst eruit zou zien. De woorden van de hengst lieten haar even nijdig snuiven. Kort haalde ze haar wenkbrauw eens op en richtte haar lichte ogen op de zwarte hengst, was dat niet Azacar? ''Je bent Azacar, niet?'' sprak ze zoet en met een uitdagende houding stond ze tegenover hem. Haar oren lagen tegen haar schedel geduwd en haar neusgaten waren gerimpeld. Was deze hengst niet alfa van de Bleeding Soul, een nieuwe slechte kudde in Dream Horses? Wel had ze er van gehoord, maar ze was er nog niet achteraan gegaan aangezien ze niet echt een type was, die in een kudde wilde zitten. Een fris briesje liet haar manen even van haar hals komen, maar zodra het briesje stil hield, lagen haar zwarte manen weer geordend op haar enorm gespierde hals. Haar dikke voorpluk zorgde ervoor dat een van haar lichte ogen niet zichtbaar waren, haar andere oog was strak gericht op de zwarte hengst voor haar, waar ze bijna van wist dat het Azacar was. ''Kwestura.'' stelde ze zich nors voor. Nijdig sloeg ze haar staart een aantal keren tegen haar flanken aan, waar nog een grote, verse wond op zat. Op de een of andere manier werd Kwestura niet echt misselijk van die goedzakken, in haar ogen waren het paarden die voor het verkeerde pad hadden gekozen en hun leven verpestten door altijd lief en aardig tegen iedereen te zijn, iets waar Kwestura helemaal niet van hield en dus ook nooit zou gaan doen.
Chagerijnig snoof ze eens en richtte haar lichte ogen strak op de ijzigblauwe ogen van de zwarte hengst voor haar. Nog dieper begroef ze haar oren in haar enorme bos met krullende manen, haar ogen vernauwde zich iets en haar neusgaten stonden wijd opengesperd. Elke geur ving ze op en de geur waar ze echt misselijk van werd, was de geur van het jonge en verse gras onder haar hoeven. Het liefste was ze in een gebied zoals het moeras, nergens was daar iets vers te vinden en het was een gebied waar Kwestura zich helemaal kon ontspannen. Ook was het een goede training om daar de hele dag in rond te zwerven aangezien je beenspieren er flink door getrain werden, bij elke pas moest je namelijk veel kracht zetten om te zorgen dat je niet werd vastgezogen. Vaak genoeg had ze verhalen gehoord, dat er goedzakken vast kwamen te zitten en vermoord werden. Een heerlijke gedachten volgens Kwes.
[Flut post, weinig inspi!]

Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes toen de merrie zijn naam noemde. Hoe? Nouja, echt vreemd was het trouwens niet meer. Werkelijk bijna ieder paard scheen hem te kennen. Hoe het kon wist hij niet. Of hij het positief of negatief vond wist hij ook niet. Het leek hem allemaal niet zoveel te schelen. Laat ze maar lekker doen en er gelukkig van worden. Want eigenlijk was het wel mooi dat iedereen over hem sprak. Wisten ze meteen met wie ze van doen hadden. Daarnaast was hij natuurlijk ook nog eens een aparte verschijning. Voor een Fries was hij echt abnormaal groot. Zelfs Cobra steeg hij op dit moment voorbij. Daarnaast was natuurlijk het opvallendste zijn ijsblauwe ogen. Dat kon niemand missen en was echt iets wat bij hem paste. Ach, ook dat deed hem eigenlijk niet zo veel. Zolang hij maar lekker zijn gang kon gaan want niemand moest gaan denken dat ze hém tegen konden houden. Vooral niet als je leven je lief was. Want Azacar was toch eigenwijs en als jij het ene wilde wilde hij toch het andere. Op zo'n manier kon hij andere paarden uitdagen. Heerlijk vond hij dat. Paarden het bloed onder de nagels vandaan halen. Niet dat het bij hem zo moeilijk was maar toch. Hij kon juist van het ene op het andere moment omslaan. En als hij een woedeaanval had wilde je ook niet echt in zijn buurt zijn. Dan was zelfs familie niet meer veilig voor hem. Kort knikte hij met zijn hoofd toen hij de merrie weer hoorde spreken. Toen bleef het even stil van zijn kant. Dus.. Dacht hij bij zichzelf. Tot het tot hem doordrong dat de merrie als laatste had gesproken en dus een antwoord van hem verwachtte. Azacar haalde eens diep adem en blies die eens uit voordat hij begon te spreken. "Mijn naam is Azacar ja. Aangenaam Kwestura.". Sprak hij met zijn ijskoude, rauwe stem. Een stem die menig paard zou vrezen. Behalve de paarden waar hij meestal mee sprak. De slechte paarden. En van die paarden genoten de merrie's er meestal van. Heerlijk om met de gevoelens van merrie's te spelen. Hoewel het nu al even geleden was.

Met een iets wat arrogante blik keek ze richting een zacht bewegend bosje, al snel kwam het 'gevaarlijke' dier tevoorschijn, een vos. Luid en angstaanjagend hinnikte ze naar het bruine beest, die haar probeerde aan te vallen maar net op tijd sprong Kwestura een de kant, waardoor de vos met zijn hoofd tegen de grond aankwam. Op haar gemak draaide ze haar lichaam en liet haar sterke achterhoeven tegen de kop van het beest aankomen, die met een hoge piep weg schoot. ''Stom beest.'' siste ze tussen haar tanden door en al snel richtte ze haar aandacht weer op Azacar.
Kwestura vernauwde haar ogen tot spleetjes en met een doordringende blik, keek ze recht in de ijsblauwe ogen van de hengst voor haar. ''Wel Azacar, ik heb gehoord van je kudde. De Bleeding Soul.'' sprak ze op een suikerzoete toon en een grote grijns lieten haar mondhoeken omhoog wijzen. Haar neusgaten waren gerimpeld en nijdig sloeg haar staart tegen haar flanken, ''En omdat ik de Black Rose niet zo zie zitten, wilde ik me graag bij jou kudde aansluiten.'' waren haar ijskoude en kille woorden. Chagerijnig duwde ze haar oren tegen haar schedel en sloeg haar voorhoef met een luide dreun tegen de grond. Een zachte bries liet haar manen even kort opwaaien, maar zodra het briesje ging liggen plakte haar pikzwarte manen weer aan haar vuurrode en verse wonden. Vechten deed ze steeds minder, maar ze wist zowiezo dat vechten geen nut had. Alleen haar blik liet sommige paarden al schrikken, dus waarom zou ze nog energie gaan verspillen als ze het ook op een makkelijke manier kon doen?
Een gromgeluid verliet haar mond zodra een hevige pijnscheut door haar lichaam schoot, de wonden prikte enorm en doordat er allemaal vuil in zat door haar vuile manen, werd het nog erger. Waarschijnlijk zou het gaan ontsteken en als Kwestura er weinig aandeed, zou het alleen maar erger worden. Maar zoals de meeste zeiden; pijn is je vriend. Kwestura liet haar enorme hoeven een aantal keren tegen de grond aankomen en snoof toen luid, afwachtend op de reactie van Azacar.

[Korte post, sorry.]

Kalmpjes keek hij de gitzwarte merrie aan. Haar ene oog werd bedekt door haar dikke voorpluk maar de ander was koud en afstandelijk. Maar met een bijzondere lichte kleur. Zijn eigen blik was hard en ijskoud. Niet één greintje emotie toonde hij. Nou leuk. Weer een nieuw paard ontmoet. Nu was het dus wel weer tijd om er vantussen te gaan want hij had nog wel meer dingen te doen. Wat hem echter wel op viel was dat de leden van de Fire Flame hem niet opgemerkt hadden. Dat zou hij meenemen in de naderende oorlog. Want het betekende dat ze niet bepaald opletten waren. Een valse grijns plooide zijn lippen terwijl hij de merrie aan staarde. Azacar spitste echter zijn oren toon hij haar stem weer hoorde. Haar stem was suikerzoet. En tegelijk ijskoud. Heerlijk. Zo had hij ze graag. Daar draaide hij echt niet om heen. Maar niet iedereen was zomaar goed genoeg. Plus dat hij helemaal niet op zoek was naar een partner. Nee, eerder gewoon een merrie die goed genoeg was om zijn kind te dragen. Want meer daar zocht hij toch niet naar. Dat werd toch niets. Dus waarom zou je op iets hopen wat eigenlijk hopeloos was. Wat had het dan allemaal voor zin? Niets. Ook al was zijn leven niet voor rozengeur en manenschijn het had hem wel gehard. Misschien moest hij zijn vader maar dankbaar zijn. Want die had de aanzet gegeven van wat hij nu geworden was. De grijns verdween weer van zijn gezicht terwijl hij eens diep nadacht. "Wel Kwestura. Hoe denk jij in de kudde te komen?". Azacar was altijd wel benieuwd hoe paarden dachten de kudde binnen te komen. Hij had al veel originele paarden gezien. Die werden dan ook toegelaten. Behalve die fakers. Die doorzag hij meteen. Een huiverig trok door zijn lichaam toen hij een geur rook. Eentje die hem helaas iets te bekend voor kwam. Die van wolven. Niet lang geleden. Misschien zelfs een paar dagen terug had hij zij aan zij met Cadsuane tegen een roedel van tien wolven gevochten. Het was heftig maar toch. Hij was best onder de indruk van de vechtlust van de merrie geweest. Cad, die ergens wel een beetje op Kwestura leek maar tegelijk heel anders was. Beiden échte slechte merrie's. Tenminste, zo leek Kwestura.