Cold like King Winter, even in Summer...

De hengst stapte met zijn hoofd laag gericht stevig door. Zijn hoeven raakten de koele rotsen nauwelijks voordat hij ze weer optilde. Zijn warme adem veroorzaakte stoomwolkjes in de koude buitenlucht. De hele atmosfeer hier ademde kilte uit. Niet alleen lag de temperatuur laag, ook hing hier een geur die hij in eerste instantie niet kon plaatsen. Hij had eerder hetzelfde geroken, maar dat was toch anders geweest.. Veel zin om te onderzoeken wat het te betekenen had voelde hij niet. Met zijn dunne zomervacht stond hij nu te rillen als een rietje. Hij was kou gewend, vond het zelfs wel prettig in bepaalde perioden, maar bij de zomer stelde hij zich toch wel wat warmer weer voor. Bóven het vriespunt bijvoorbeeld. Hij snoof een keer diep en keek voor zich uit. Het smalle pad waar hij zich op bevond vervolgde zijn kronkelende weg naar boven en verdween bij een bocht uit het zicht. Waar hij naartoe opweg was wist hij niet, maar spijt had hij wel. Wáárom was hij hier gekomen? Hadden de warmere gebieden zijn onrustige gevoelens niet kunnen kalmeren? Moest hij zo nodig de kille koude opzoeken om tot zichzelf te komen? Het eerlijke en simpele antwoord was ja. Hij voelde zich hier, ondanks de kou en de vreemd alarmerende geur wel lekker. De gestaag stijgende weg vergde meer van zijn spieren dan dat een run in het bos zou doen. En in de kou sloeg de stoom van zijn lichaam. Echt aan het zweten was hij nog niet, maar veel scheelde het niet. Zo kon je zien dat zijn lichaam, een halve arabier, meer geschikt was voor afstanden dan voor kracht. Ondanks dat kon hij wel vechten, wist hij tactieken en kon hij als een kat aanvallen ontwijken. Hij hield niet van vechten, deed het ook niet tenzij het echt noodzakelijk was. Zijn warme ogen waren samengeknepen tot spleetjes tegen het felle zonlicht. Hier, in het grotendeels witte gebied leek het vele malen sterker dan in het zuiden. Een frisse bries speelde met zijn manen, Het kwam los van zijn hals, bolde op en tenslotte woei het weer uit elkaar. Een glimlach gleed over zijn gezicht, hij hield van de wind. Het kon verwoestend zijn in bijvoorbeeld een orkaan of als het een bosbrand aanwakkerde, maar ook levendwekkend, als het zorgde voor verkoeling in de hitte. Een zucht ontsnapte uit de hengst zijn mond. De dunne laag sneeuw onder zijn hoeven knisperden bij elke stap die hij zette. Het was koud als koning winter, zelf in de zomer.

[Open voor wie wil. Maar heb geen zin om te vechten ]

lichtjes geirriteerd draafde imora verder. met haar hals helemaal gebogen ging ze vooruit. het kon haar niks schelen als ze ergens tegen liep. haar vader.... waar ben je.... haar staart ging dan ook alleen maar levenloos rond. en haar leveloze ogen op de grond gericht. het was er helemaal kapot van. ze wist niet wat ze moest doen. ze zal wel met die cobra leider praatten als ze zo ver is. waarschijnlijk gaat dat niet meer lang duuren want langer kan imora waarschijnlijk niet meer wachtten. ze heeft nu al zeker een week niks meer van haar vader gehoord. sinds toen is ze levenloos geworden. imora merkte zelf niet dat het kouder werd. het interreseerde haar gewoon niet meer. ze was mischien dan wel wat ouder geworden zonder haar vader vind ze zichzelf maar helemaal niks. imora ging maar in een vage dagdroom

"vader.... waar ben je" lichtjes draafde imora in het donkere moeras dat haar helemaal deed rillen. imora ging dan toch maar met tegen zin dieper en dieper in het moeras. ze twijfelde wat zou ze doen. de levenloze ogen richtte zich voorzicht en een luidde hinnik verliet haar keelgat. een hinnik naar cobra. terwijl er maar donkerder werd werd imora meer nerveus wat zou ze vragen. hij zou beter niet te weten komen dat blade haar vader was. oppeens zag imora een schim op haar af komen. haar oren gingen plat liggen. en haar straart lag dood stil. oppeens stond er een grote zwarte hengst voor haar. hij steigerde op haar af en.............

imora schrok wakker. wat een dagdroom. imora hief haar hals omhoog zodat ze toch een beetje zag waar ze draafde. terwijl de wind door haar staart en manen ging en soms voor haar manen voor haar ogen liet hangen. ging imora in een snellere draf. ookal wist ze niet precies waarom. oppeens rook ze een geur. haar hoofd ging langzaam omhoog. in de verte zag ze maar een vage schim. ze snoof de geur nog eens goed op en haar levenloze ogen keken straks naar de schim. met een lichtte tegen zin ging ze naar de schim. ze dacht nog eens diep na en merkte dat de geur van falcon was. toen ze nog maar een paar meter voor hem was boog ze respect vol "goeiedag" zei ze met een toonloze stem. en rustig wachtte ze af

Zephyr de jonge prins stond hoog op een berg. Stilte moedigde hem aan om na te denken. Over zinloze dingen waar hij eigenlijk niets aan had. Hij heeft de laatste tijd gemerkt dat vele paarden in de Black Rose gebieden drongen. Waarschijnlijk om ze uit te dagen. Zijn vader stond er alleen voor. Omdat de leden zich steeds in duisternis verscholen. Hij zuchtte. Hij hoorde vele verhalen over de machtige Cobrazarao. Vroeger werd hij aanbeden. Door vele merries maar ook door duistere krijgers. Zijn vader was machtig en vermoorde alles op zijn pad. Maar Zephyr merkte dat Cobrazarao zich de laatste maanden niet meer liet zien. En soms kwam hij uit duisternis om goedzakjes uit de gebieden te trappen. Het werd hoog tijd dat hij koning werd. Maar aan een koniging dacht hij dus totaal niet. Hij wilde er geen tijd aan besteden. Hij moest de macht zien te houden. Misschien dat als hij koning werd eerst enkele hengsten zou oproepen. Die krijgers zouden worden. En uiteindelijk zouden ze veulens gaan ontvoeren en ze opleiden tot krijgers. En zo een tijdje bezig zijn. En zo werd er een groot leger geboren. En dan zou weer een oorlog geboren worden. Zijn vader hield van die zwakke oorlogen. Maar hij zou heel wat kunnen vernietigen. Hij hief zijn hoofd op toen weer een geur van goedzakken door de bergen walmde. Hij snoof eens luid en duidelijk en richtte zijn hoofd naar de plek waar het zou gekomen moeten zijn. Amiya haar leden waren hier duidelijk. Weer slaakte hij een grom uit zijn kiezen. Hij zette zijn benen weer in beweging. Hij ging door een paar padden heen. Af en toe ging hij omhoog klimmen en daarna weer omlaag. Uiteindelijk lukte het de zwarte hengst om de twee paarden op de hielen te zitten. hij rolde met zijn ogen toen hij dat klein miezerige veulen hoorde die de hengst Falcon vriendelijk begroete. Zephyr klom op een hoger stuk dan die ander twee en sprak. "Bevalt het jullie hier? The Eagles. Ik had nooit verwacht dat jullie ruzie zouden zoeken met de Black Roseses. Julie weten toch dat dit eigendom is van Black Rose kudde. Dus verzoek ik u 'Vriendelijk' uit mijn gebied te vertrekken. Of wilt u een souvenier?" Hij was grotendeels sarcastisch. Maar ook heel kwaad. Hij liet geen emotie vrij. En was in staat meteen die paarden neer te halen. Maar hij was vandaag goedgezint en zou ze eerst waarschuwen.

(Goedzakken >.< Grrrr )

imora wachtte rustig op een antwoord van falcon ze wist dan ook niet hoe hij zou reageren. een dieppe zuchte verliet haar keelgat. terwijl ze dacht aan haar vader die haar in de steek heeft gelaten. zonder dat imora het merkte wekkte ze toch wel een beetje haat voor haar vader. hij had haar best wel mogen waarschuwen dat hij weg ging, ok niet dat ze hem zou laten gaan maar toch. maar mischien heeft cobra iets gedaan. ookal geloofde ze er zelf niet echt niet. haar levenloze ogen gingen naar de lucht. en bekeek de wolken die passeerden in een slome tempo. ze keek of ze dieren of weet ze wat zou in die wolken herkennen maar merkte niks in die wolken die haar gedachtten van haar vader kon brengen. lichttjes geirriteerd keek ze even naar falcon. ze kon er niks aandoen. en waarschijnlijk zou het ook niet snel veranderen haar emoties van haat zijn opgewekt en zullen waarschijnlijk wel nog een tijdje blijven even keek ze achter zich. ze wist niet precies waarom maar een paar dingen bracht haar uit gedachtten. ze had eigenlijk niet echt zin om beleeft te zijn, maar ze is in een kudde en wou er niet uit. ze kan best wel wat steun gebruiken. en alleen heeft ze het wel al jaren gered maar toch. ze zou mischien nog eens kairi moeten gaan bezoeken en kijken wat zei er van vind. imora twijfelde nog wel, waarschijnlijk zou kairi haar idee gevaarlijk vinden en haar dan ook tegen houden. maar niets of iemand kan haar tegen houden een gesprek te beginnen met cobra. haar staart ging dan ook sloom heen en weer en soms sneller door de wind die er mee speelde. ze boog even haar hals en liet het een beetje rusten. terwijl ze naar de grond staarde voelde ze een lichtte rilling door haar heen gaan. in een seconde stond haar hals weer helemaal recht. en in de hoogte zag ze een hengst staan. hij leek goed op cobra. haar levenloze ogen staarde de hengst aan toen hij sprak. nog meer haat wakkerde in imora op. maar ze ademde diep in. ze had nu echt geen zin in dit gedoe. ze zou falcon wel laten spreken. ze bekeek de hengst in alle opzichtten zonder dat ze zich verplaatste.

(imora mag niet dood of zwaar gewond dankje Xd)

[Sorry! Ben druk geweest..]

De hengst snoof eens diep, zijn bruine ogen gleden over de gekartelde randen die hoog boven hem uittorende. Hij voelde zich klein, nietig bijna tegenover deze eeuwenoude rotsformaties. Het besef dat er hier dingen waren waar hij geen weet van had, natuurkrachten die hem met een enkele uitbarsting het leven konden ontnemen, maar ook bescherming boden, tijdens een sneeuwstorm, of de moessons. Niets kon het verwoesten, behalve de tijd zelf. Want zoals het gevormd werd, zo vergaat het ook weer, generaties zouden eroverheen gaan, maar corrosie brokkelde het steentje voor steentje af. Falcon zuchtte, hij wilde niet denken aan tijden die ooit zouden komen, in jaren dat hij niet meer zou bestaan. Zijn lichaam tot stof zou zijn gereduceerd en misschien ergens wel nageslacht van hem rondliep. De hengst zou slechts een klein deeltje zijn, in fe eeuwige cirkel van het leven... Hij hief zijn bezwaarde hoofd op en keek kalm rond. Kort bleef hij hangen bij een lichte schim, onderzoekend zoog hij de lucht naar binnen, even bleef het leeg, tot plotseling hij herinnerde aan wie die geur toebehoorde. 'Imora! Goed je weer eens te zien.' Zei hij tegen de jonge merrie. Het was alweer een tijdje geleden dat hij haar tegen was gekomen. Toendertijd waren ze in de bossen geweest, de zwarte Kairi was er even later ook nog bijgekomen. In zijn gedachten speelden zich de dingen uit het recente verleden af. Een zucht ontsnapte hem, iedereen werd ouder, volwassener, ze verloren hun streken en apartigheden. Ze gingen op in de grijze massa, ooit wilde hij ook normaal zijn. Gewoon, een simpel paard met een ongecompliceerd leventje. Maar inmiddels wist hij dat dát er voor hem niet inzat. Zijn leven zou nooit ongecompliceerd zijn, altijd lag er wel íets voor hem in het verschiet. Willens en wetens deze feiten bleef hij toch zijn best doen normaal te zijn. Het verleden achter te laten en door te gaan met zaken die nu belangrijk waren. De kudde bijvoorbeeld. De geruchten over een naderende oorlog en geluiden van anderen. Alles begon in rep en roer te komen, veranderingen stormden als een wervelwind door DH heen. Gebieden werden verovererd en kleine schermutselingen vonden plaats om deze te behouden. Niets bleef nog hetzelfde...
De grijze hengst trok zichzelf terug uit deze gedachten en keek nog eens onderzoekend naar Imora, ze zag er niet goed uit. Hoewel ze niet mager was, hadden haar ogen een blik die hij maar al te goed kende. Ze waren leeg, doods.. Toonden geen emotie. Er was wat aan de hand met haar, maar wat? Zou hij het vragen, of wachten tot ze er zelf over begon. Te oordelen naar haar toestand zou hij dan lang kunnen wachten. Met in zijn achterhoofd de gedachte dat hij een Orde-lid was en het bijna zijn plicht was om te peilen hoe het met de leden ging begon hij er toch over. 'Imora...' Aarzelde hij. 'Is alles wel goed met je? Je ziet er...' Nog voordat hij zijn zin af kon maken verscheen er een hengst boven hem, een brede bles sierde zijn hatelijk kijkende hoofd. Het dier was niet veel ouder dan Imora, een jaar of twee dus. Automatisch draaide hij zijn oren plat naar achteren, zijn blik vernauwde zich terwijl hij naar boven keek. Wat dacht dat mormel wel niet? Moest hij bang zijn voor een tweejarige? Hoe slecht dan ook, Falcon was ouder, had meer ervaring en het kon hem echt niet schelen in welk gebied hij zich bevond. Al was het van de duivel zelf, hij zette voet waar hij dat wilde. Geen snotblaag die hem daarvan kon weerhouden. Minachtend snoof hij en met een toon die niet onder deed voor die van de zwarte hengst gaf hij antwoord; 'Het bevalt prima, dank je wel.' Stille kilte verspreidde zich door hem heen, 'Uiteraard ben ik niet van plan om me te laten commanderen door een kleuter, zoals jijzelf bijvoorbeeld. Het zijn toch echt mijn hoeven die ik neerzet, en niet die van jou.' Sneerde hij terug. Wat hem bezielde wist hij niet, wat had hij dat hij zo praatte? Een uitdaging die hij waardig had moeten negeren, niet eens antwoord op had moeten geven. Waarschijnlijk had hij de zwarte op zijn teentjes getrapt, eenzelfde situatie was bij de rivier ontstaan. In het gebied van de Bleeding Souls. Amiya en hij waren daarnaartoe gegaan voor wat onderzoek over de kudde en toen stonden ze oog in oog met drie van hun leden, plus de leider zelf. Een hachelijke situatie waar ze zich ternauwernood uit hadden kunnen werken. Zelfs toen was hij rustig gebleven, had gerekend op de samenwerking tussen hem en Amiya. Maar nu niet, nee, nu stond hij hier, in een ijzige kou die niet alleen in de lucht rondom hem zat, maar zich ook een weg bij hem naar binnen had weten te banen. Niet slim...

Zephyr hield de twee paarden goed in de gaten. Hij Drukte zijn oren in de nek. Hij liet geen enkel sprankje emotie vrij. Zodat de hengst niet weet hoe hij reageerde. Zijn licht groene ogen waren bijna tot spleetjes geknepen. Jah hoog begint die weer te zeiken tot en met. Hij slaakte een grom uit zijn keelgat. Blabla hier en blabla daar. Hij vond dat Falcon het niet eens waard was om tegen te spreken. Kleuter? WTF? Wat een zielig geval. Hij is drie jaar. Bijna vier dus totaal geen kleuter meer. En bovendien had hij de grote van zijn vader geerft. Hij keek de brutale hengst recht in de ogen. Hij kon gewoon de stank van Amiya haar kudde ruiken. Dit was dus een lid die wat herrie komt schoppen. Het begon hem te irriteren dat de hengst alleen maar stond te zeiken. Hij nam een stap naar voren. De slechte paarden treden nooit in de gebieden van anderen. Maar de goedzakken daarin tegen. Die vielen iedereen lastig. Ze zijn erg irritant en als het aan hem lag zou hij ze uitroeien. "Kleuter? Ik heb nog nooit van mijn leven zo'n groot veulen gezien. Bespaar me je zielige woorden. De enige kleuters die hier zijn zijn jullie. Zo dom de Black Rose gebied te betreden. Ik weg het nu nog een keer. Rot op of ik neem andere maatregelen. Die voor sommigen niet pretig zal worden." Hij keek de twee kleuters eens goed aan. Hoe durven ze met hem te bespotten? Hij gedroeg zich dominant. En was die Falcon blind? Hij was veel groter dan de normale groote van de veulens.

Sorry er zullen een paar fouten in zitten. mijn toetstenbord reageer raar op wat ik typ.

De grijze hengst snoof minachtend, het was al een baaldag geweest en nu hij die zwarte tegenkwam werd het driedubbel zo veel. Hij beet op zijn lip nadat hij de woorden had uitgesproken, stom stom stom. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan om zijn eigen afgang, damn it. Wat nu. Hij dacht razendsnel na, het was waarschijnlijk niet mogelijk om zichzelf hier uit te bluffen, op een enkele roep van de hengst zouden meerdere leden van de Blac Rose tevoorschijn komen, die stonden waarschijnlijk allemaal al klaar om op het minste geluidje te reageren. Ergens was hij wel benieuwd wie hij tegenover zich had. Aangezien hij nog Cobra nog nooit had gezien kon hij van het uiterlijk niet aflezen dat dit zijn zoon was. Tsja, maar aan zijn gedrag kon hij wel afleiden dat dit ding hoog in rang stond. Het zou voor The Eagles nuttige informatie kunnen zijn als hij wat dingen over de kudde te weten zou komen. Falcon richtte zich op, zijn spieren golfden bij elke beweging onder zijn grijze vacht, met een opwaartse beweging haalde hij zijn neus door de lucht. In zijn ogen lag een loochende blik. Door zijn hoofd maalde verschillende ideeën om aan informatie te komen. Kort flitste zijn blik naar Imora, hoe zou zij op deze nieuwe Falcon reageren, hoewel het grootste deel spel was, zag je het er niet aan zijn buitenkant vanaf. 'Zeg eens, Zwarte.' Onder het praten deed hij enkele stappen naar voren waardoor hij schuin voor Imora kwam te staan. Het lag in zijn natuur om anderen te beschermen, ongeacht of ze dat zelf wilden of niet. 'Wat zijn die "maatregelen" waar je het over hebt. Ga je... je papa roepen? Of verslind je ons met je eigen zwarte krachten.' Een vragend sluwe trek verscheen om zijn mond, zijn linkerwenkbrauw was opgetrokken. Even schoot het door zijn hoofd wat Amiya hiervan zou vinden, zou ze het goedkeuren? Of het dom vinden...