Nobody's perfect

Zijn brede hoeven lieten duidelijke sporen achter op de modderige ondergrond. Zijn benen waren al meer bruin dan wit geworden. Ven keek kalm om zich heen. Hij vreesde geen gevaar, maar hij hoorde vaag in de verte het geluid van stromend water. Maar naar welke kant precies? Zijn hoofd draaide een keer naar links, en besloot dat als het echt een rivier was, hij die vroeg of laat toch wel tegen zou komen. Hij stapte weer verder. Het was lekker weer. Eigenlijk was het aardig warm, maar door de zachte wind bleef het aangenaam.
Uiteindelijk werkte hij zich door de laatste bomenrij heen en zag de rivier voor zich. Het was hier te gevaarlijk om te zwemmen. Het was niet zo diep, maar juist daardoor had het water een grote snelheid. Bovendien, zag hij na een korte inspectie, lagen er verschillende keien in het water. Nu beperkte hij zich tot het uitstrekken van zijn hals. Gulzig dronk hij. Het water was lekker hier, fris. Toch had hij het gevoel dat er iemand in de buurt was. Maar de hengst was niet bang voor gevaar, de meesten zouden wel uitkijken hem zomaar aan te vallen. Als het moest, was hij meedogenloos. Soms ook als het niet moest. Pas na een hele tijd hief hij zijn hals op om te kijken wie zijn bezoeker was.

Chipsy stond in de verte een paar frisse slokken van het water te drinken. Ze had ver gereisd en had wel eens behoefte aan een paar happen water, vers water. Haar manen blonken als witte kristallen in de zon. Haar vacht was spierwit, maar zo mooi als sneeuwkristallen. Chipsy hoorde een vaag geluid in de verte en stak nieuwsgierig haar snuit in de lucht waarna ze snoof. Een paarden geur was te ruiken. Haar staart hing nog steeds naar beneden, omdat ze loops was. Haar geur hing overal rond, en dat was gevaarlijk. Zeker in dit gebied waar er vele hengsten komen. Verward schudde Chipsy met haar hoofd en besloot een kijkje te gaan nemen. Na een tijdje dravend zag ze een witte schim en hielt halt. Ze bekeek de schim aandachtig en zette steeds stappen dichterbij totdat ze op misschien een meter van hem verwijderd stond. Naast haar was er een mooie rivier waar het kletterende water goed te horen was. "Ik ben Chipsy, maar zeg maar Chip." Zei ze met een waterig lachje. Iedereen noemde haar zowat Chip, en dat was ze ook gewoon. Toch zaten haar oren stevig in haar nek. De geur van loopsheid was nog steeds goed te ruiken bij Chipsy. Stomme geur, hopelijk is die hengst verstandig genoeg me met rust te laten, en me niet plots gaat beginnen dekken ofzo! Ging er door haar hoofd. Afwachtend wat de reactie van de hengst bleef ze naar de rivier staren en hoopte tenminste op een 'hallo'.

Zijn ogen namen een klein, wit paardje waar, die door het struikgewas naar hem toe gekomen was. Hij ving een sterke geur op. Blijkbaar was ze hengstig. Ven reageerde er echter niet op. Zijn hele leven was hij nog nooit geïnteresseerd geweest in merries, en zij niet in hem. Hij keek haar aan, met zijn ogen die geen emotie verrieden. Geen vrolijkheid, maar ook geen woede. Vens hoofd maakte een bijna onmerkbaar knikje, die ook makkelijk opgevat kon worden als toeval. "Ven," zei hij met een ontzettend lage stem. Meer vond hij niet nodig te zeggen. Hij was sowieso een zwijgzaam type, dat alleen iets zei als het echt nodig was. Hij liet zijn hoofd weer zakken en begon te grazen. Het gras hier was weliswaar niet geweldig, het was beter dan op sommige anderen plekken en hij was er tevreden mee. Hij keek niet weer op naar de merrie die zich Chipsy had genoemd. Het maakte hem niet uit wat ze deed.

Chipsy zag het knikje en liet haar hoofd wat zakken. Toen een vage stem van de hengst in haar oren binnendrong glimlachte ze sipjes. Vele interesse toonde de hengst niet echt, hij leek nogal...Stil en afhankelijk. Lag het aan haar? "Ven...Mooie naam." Probeerde ze een gesprek op te bouwen. "Stap je even mee?" Vroeg ze en ging naast hem staan. Misschien als ze begonnen te stappen dat hij wat losser kwam. Het was op dit moment bijna onmogelijk om een normaal gesprek op te bouwen. Toen Chipsy het gedacht kreeg dat het geen zin had om te gaan stappen bleef ze staan, als aan de grond genageld. Haar blik werd even emotieloos als die van hem en haar oren stonden plat in haar nek. Haar staart ging langzaam rechtop staan als teken van dominantie. Ze werd niet graag genegeerd en toonde dat dan ook met haar houding. Een vriendelijke houding was voor haar; oren rechtop, staart omlaag, een grote glimlach en vooral een lieve stem. Een geïrriteerde houding was dan weer; oren plat in haar nek, staart dominant rechtop, en vooral geen glimlach! Zo kon Chipsy goed tonen hoe ze zich voelde. Eenzaam, kwaad, verdrietig. Telkens aan haar houding kon je het zien. Afwachtend wat er zou gebeuren hield ze de hengst goed in het oog.

Het was niet zo dat Ven de merrie persé wilde irriteren, het boeide hem simpelweg niet. Toch keek hij haar na een tijdje kort aan, waarna hij doorging met grazen. Inwendig slaakte hij een zucht. Waarom wilde ze persé bij hem zijn? Hij zag haar houding dominanter worden, en misschien ook bozer. Hij keek haar weer aan, met dezelfde blik in zijn ogen. Ongeïnteresseerd, zonder iets van hem te laten zien. "Ga weg," zei hij met zijn lage basstem. "Of blijf hier. Het is aan jou." Na die woorden deed hij een stap naar voren, naar het water. Een paar momenten bleef hij kijken naar een vis die doodstil achter een steen lag verscholen. Tenminste, dat dacht de vis, want hij was nog steeds goed zichtbaar. Toen hij weer een paar slokken water nam, schoot de vis snel weg. Alsof Ven het op die vis gemunt had! Hij lustte niet eens vis. Na een paar slokken te hebben genomen draaide hij zich iets om en keek naar de merrie.

"Ga weg," Hoorde ze hem bruut zeggen. "Wat is in godsnaam jouw probleem!" Gilde ze boos naar hem. Moest ze nu écht beginnen gillen om hem duidelijk te maken dat wat aandacht wilde. Een merrie wilde gewoon aandacht, dat was gewoon zo! Boos trapte ze met haar hoeven over de grond. Een stofwolk steeg op en vele aarde stukjes kwamen in haar oog terecht. "Damn!" Gilde ze kwaad uit en keek geïrriteerd naar Ven. Chipsy had plots een klein ideetje. "Zin in een wedstrijdje lopen? Om ter eerst!" Zei ze en bokte naar zijn kant om te tonen dat ze geen mietje was en het best aandurfde tegen hem. Kleine stofwolkjes kwamen uit haar neus toen ze brieste. De wind was fris, maar toch goed om te ademen. "Durf je het soms niet aan?" Vroeg ze uitdagend en maakte aanstalten om te beginnen galopperen. Wachtend op enige reactie bleef ze staan, kijken naar Ven, hopend dat hij ook maar enige interesse toonde.

(korte post... -.-)

Ven keek de kleine merrie aan. Kort flitste er een vonk van woede. Hij draaide zijn hoofd weer weg. Ook toen ze naar hem bokte deed hij geen stap opzij. Nogmaals draaide hij zijn hals. Wat moest die merrie toch van hem? Geïrriteerd zwiepte zijn staart heen en weer. Hij zag de merrie aanstalten maken te vertrekken, maar hij had zich nog steeds nauwelijks verroerd. "Ík heb geen probleem," zei hij met een lage, besliste stem, doorgaand op haar eerste woorden. "Jíj hebt zometeen een probleem als je zo door gaat." Zijn stem klonk brommend en gevaarlijk. Na zijn woorden brieste hij nog een keer geïrriteerd en begon toen weer te grazen. Hij hield niet van dit soort onzin. Dat die merrie dat leuk vond was best, maar daar hoefde ze hem niet mee te gaan vervelen. Zijn ogen hielden Chipsy in de gaten. Ven was blijkbaar niet het juiste gezelschap voor haar. Ze had iemand nodig die net zo vrolijk was als zij. Zijn oren lagen in zijn nek.