My first steps in DreamHorses.

Langzaam verplaatst de brede, spierwitte hengst zijn rechtervoorbeen op de besneeuwde grond. Het was eindelijk gelukt, na dagen en nachten van reizen. Hij was in DreamHorses! Hij was helemaal uit Tjechië gekomen, zijn geboorteland. Daar was hij altijd al het buitenbeetje, het pispaaltje. en dit was een neiwue kans, een nieuwe start! Binnen in hem begon er iets te gloeien terwijl hij zijn andere ben ook over de grens zette. Hij wierp een blik achter zich, waar de uitgestrekte sneeuwvelden bezaaid waren met zijn sporen. Hij wendde zijn hoofd op, gooide zichzelf in de lucht en schreeuwde: Ahoj všichni! Hallo allemaal! Hij had met dieren en andere paarden gepraat waardoor hij toch enigzins de taal hier, Nederlands genaamd, had geleerd. Toch had hij nog moeite met deze taal, waarbij sommige klanken heel anders werden uitgesproken. Hij was zo blij dat zijn oortjes zowat verticaal naar voren waren gedraaid en hij zijn staart de hele tijd hyper heen en weer zwiepte. Fluitend stapte de hengst verder. Hij was enorm breed, wat normaal was voor een Shire, en hij droeg zijn hoofd bijna trots. Zijn witte kleur was zeldzaam voor een Shire. De anderen waren allemaal gevlekt, maar hij was anders. Ja, hij was anders.

[Open voor iedereen ]

Ze galoppeerde over de sneeuwvlakte en gaf speels een bok. Ze vond het heerlijk om te galopperen, zo vrij, zo zonder gedachten. Ze zag andere sporen in de sneeuw en ging via een sukkeldrafje over naar een langzame stap. Ze stak haar neus in de sneeuw en rook de geur van de hoefsporen, dit paard had ze nog nooit geroken. Ze stak haar hoofd omhoog en fleemde, ze rook het paard op een afstandje. Ze hinnikte luid. Ze hoopte dat het andere paard zou reageren. Ondertussen bleef ze ruiken en volgde de hoefstappen. Ze ging op zoek naar het andere paard, hoe dan ook. Ze wilde niet meer zo alleen zijn als dat ze nu was, ze wilde een vriend, iemand met wie ze door de sneeuw, door de kou kon lopen, iemand met wie ze zich samen warm kon houden. De haren van haar vacht stonden rechtovereind om haar enigszins warm te houden, maar toch werd het steeds wat moeilijker. 'Niet te veel galopperen,' dacht ze bij zichzelf. 'Niet gaan zweten, dan wordt het alleen maar kouder!'

Nog nanuriënd stapte de spierwitte hengst verder. Zijn dikke vacht beschermde hem perfect tegen de kou die hier hing. Het was windstil en een flets zonnetje wierp zijn gele schijnsel over de sneeuwvelden. Een vriend zou fijn zijn, die některé holandské... Dacht hij inzichzelf. Het zou fijn zijn als hij nog wat nederlands kon leren. Het was ook zo'n moeilijke taal! Opeens bereek een schelle hinnik zijn oren. Hij draaide eerst zijn oren richting het geluid, zijn brede witte hoofd ging automatisch mee. Een schim in de verte trok zijn aandacht. Hij draaide zich om zijn as en kneep zijn donkere ogen samen. Zo'n paard had hij van zijn leven nog nooit gezien. een breed hoofd, wit-zwarte manen die in een boogje hingen, gespierd gebouwd. Dat vroeg om nadere actie. Hij zette zich soepel af en galopeerde richting de merrie. "Dobrý dén!" Riep hij. "Hallo daar!" Zijn Tsjechise accent was enrom duidelijk te horen.

Ze keek op toen er een reus aan kwam galopperen. Ze voelde de grond dreunen onder haar hoeven ze keek op en hinnikte zacht naar het paard. Wat was die groot zeg! Wel een hele mooie kleur, spierwit! Zijzelf was ook wit, maar niet zó wit! Ze hoorde hoe de hengst haar aansprak. "Hallo, brieste ze blij. Ze was benieuwd waar dit paard vandaan kwam! Hij had een heel bijzonder accent. Ze stapte rustig op het paard af, maar met zijn grote stappen was hij al lang bij haar beland. "Jij hebt een grappig accent," hinnikte ze blij. Ze moest omhoog kijken om het paard recht in zijn ogen aan te kijken. Hoe kon zo'n reus hier komen?!

Hij moest moeite doen om niet vrolijk in het Tjechiësch tegen de merrie te gaan brabbelen. Hij draaide een beetje lomp met zijn hoef in de sneeuw, terwijl zijn blik op de grond was gevestigd. De merrie zei wat tegen hem. Hall, dat woord verstond hij nog. Maar wat daarna kwam was moeilijker. Hij dacht na en zijn donkere ogen stonden op de horizon gericht. 'Accent' Zei hij in gedachten tegen zichzelf. Wat was een 'accent?' Ze spraken de 'c' als een dubbele 's' uit. Hij deed zijn mond open en zei: "Ik versta jouw niet goé" Misschien kon hij haar zo duidelijk maken dat hij niet wist wat 'accent' betekende. Hij ging met zijn volle gewicht eerst op zijn ene been staan, en wiebelde daarna op de andere terwijl hij op antwoord wachhte. "Ik ben Gustav, kom uit Tsjechië" Hij moest behoorlijke moeite doen alle klanken goed uit te spreken.

Ze vond de grote reus best wel schattig! Hij had moeite haar taal te verstaan en ze zou maar wat langzamer gaan praten. Hij vertelde dat hij uit Tsjechië kwam, dat verklaarde alles! "Ik ben Kjærlighet," brieste ze langzaam. (Naam moet nog ff veranderd worden xD) Ze drukte haar neus tegen die van de hengst aan en snoof de lucht van de hengst op, als ze hem voortaan rook, wist ze wie hij was. Ze keek de hengst aan. "Waarom ben je hier heen gekomen? vroeg ze nieuwsgierig aan Gustav, ze praatte langzaam en articuleerde goed. Ze zwiepte een keertje met haar staart, ze werd een klein beetje stijf van het stilstaan eigenlijk.

"Kjaéérligheit?" Probeerde hij de naam van de merrie uit te spreken. Zijn naam was heel wat simpeler. "Goed naam" Floot hij. En inderdaad, het was een prachtige naam vond de witte reus. Hij verstijfde geschrokken toen hij een zachte neus van de merrie voelde, en hij deinsde een stukje achteruit. "Sórriey" Mompelde hij terwijl hij weer naar de grond keek. De meeste Shire's waren totaal niet verlegen, maar hij was wel wat aan de verlegen kant. Hij gooide zijn hoofd omhoog en zij in zich zelf dat hij zich niet zo moest aanstellen. Hij blies terug in de neus van de merrie, als teken dat hij haar vriendschap accepteerde. In vrienden maken was hij nooit moeilijk geweest, alleen accepteerden ze hem nooit. Daarna vroeg de merrie waarom hij in shemelsnaam hiernaartoe was gekomen. "Ik vond het daar niéj leuk meer" Antwoordde hij simpel. Hij had echt geen zin zijn hele levensverhaal in zijn gebrekkige nederlnads uit te gaan leggen.

Ze brieste. "Ik ben hier, voor zo ver ik weet, geboren," brieste ze zacht. Ze kon zich niet voorstellen dat de grote reus verlegen was. Ze bracht haar hoofd naar beneden en stak neus in de sneeuw, haar maag begon een klein beetje te knorren. Ze vond een klein graspolletje en at het dankbaar op. "Als je honger hebt is dit geen geweldig plek om te leven," brieste ze knorrig. Ze stampte boos met haar hoef in de sneeuw, daar kreeg ze geen eten voor, maar het hield wel een heel klein beetje tegen haar knorrende maag. Ze schudde haar hoofd. "Jij zal nog meer moeite krijgen om geen honger te hebben hier," brieste ze zacht. Ze wilde Gustav niet ontmoedigen!