First steps

Een klein veulen wankelde traag door het korenveld. Haar natte lichaam hing vol gras en zand. Ook bloed was er te vinden. Alles plakte tegen haar aan en ze was erg vies. Ze stond nog erg wankel en zette daarom af en toe een stapje. Ze stapte iets en dan stopte ze meteen om weer op evenwicht te komen. Ze keek om haar heen met haar donkere en vriendelijke ogen. Ze kende niets en wist ook niets. Hoe heette ze? Waar was ze? Waar waren haar ouders? Ze wist het niet meer. Voorzichtig zette het kleine veulen een stapje vooruit en wankelde. Meteen kwam ze opnieuw met een harde plof op de grond. Ze bleef even liggen maar zette haar beentjes stevig en krabbelde overeind. Ze spreidde haar beentjes om meer grip te hebben en keek naar de grond. Ze had het koud, ijskoud. Ze rilde opnieuw hevig en keek bang rond. Ze rook iets maar ze snapte het niet. Wat was dat voor iets? Ze wist niet wat ze moest doen. Bang liet ze haar door haar knieën zakken waarna ze in een bolletje kroop, zover ze dat kon. Ze legde haar hoofdje neer en keek omhoog. Iets kwam naar haar toe. Ze voelde de trillingen op de grond maar wat was het? Kwam het haar opeten? Vermoorden? Zou het iets doen of juist niets? Bang keek ze omhoog, wachtend op iets.

[Ik&Kairi]

terwijl kairi in een snelle draf tussen de korens ging voelde ze hoe de wind door haar manen speelde. het was zalig om de galoperen of draven. haar spieren kon je nu goed zien omdat ze zich inspande. haar zwart golvende staart ging dan ook wapperdend als een lang en grote vlag achter haar aan. de korens kietelden dan ook haar benen, want ze kwam juist neti aan haar schouders. wat was het toch geweldig. even schudde ze dan ook wild met haar hoofd. een heleboel van haar manen kwam dan ook voor haar ogen. geiriteert schudde ze nog eens , uiteindelijk lagen ze weer waar ze moesten liggen. ze hield zoveel van twister. ze ging mischien zelf een veulen van twister krijgen. nou dat hadden ze toch overeen gekomen. kairi wist dan ook nog neit precies wanneer. maar ze weet dat het snel gaat gebeuren. oppeens rook ze iets. ze stopte voorzichtig. want ze merkte dat het neit een volwassen paard was. want ze rook dan ook lichtjes een beetje bloed. kairi merkte dan ook dat het een pas geboren moest zijn. in een lichtte maar snell draf om snel bij het veulen te gaan. en ja hoor neit kort daarna zag ze een pas geboren liggen die met angstige ogen naar haar keek. kairi keek dan ook heel vriendelijk en ging er dan voorzichtig naast liggen."rustig maar ik doe je niks gaat het" kairi zei dat dan op een heel zachtaardig en melodie achtig. rustig wachtte kairi dan ook af.

Het kleine veulen keek om haar heen. Haar donkere oogjes stonden angstig. Opeens voelde ze iets, een schaduw over haar heen. Ze hief haar hoofdje op en keek naar de donkere merrie. Ze slikte even en hoorde de stem. De stem was ook erg lief zoals de andere merrie. Gelukkig maar. Ze haalde even diep adem en keek stil naar de merrie. Nu pas drongen de woorden door haar kleine hoofdje. Ze zei dat ze haar niets zou doen en vroeg of het ging. Het veulentje begreep het niet zo goed en zweeg. Na een tijd zei ze dan toch wat. "Koud.." zei ze erg zacht en stotterend. Haar magere lichaampje trilde hevig waarna ze weer wat zei. "Honger.." zei ze daarna zacht en kwetsbaar. De koude rillingen zorgden ervoor dat ze stotterde. Ze was nu een echte prooi voor andere dieren. Ze was nog geen uur oud ongeveer. Ze trilde nog steeds hevig en keek weer naar de merrie. "Ik wil mama" zei ze dan nog wat zachter en trillend. Ja, ze had een groot verlangen naar haar moeder. De warme vacht en het drinken. De melk. Ze verlangde ernaar met haar hele lichaam. Ze besefte nog steeds niet dat haar moeder dood was. Andere paarden zouden zoiets wel opmerken. Wie zou een pasgeboren veulen laten stikken? Niemand. Dus zouden andere paarden meteen wel doorhebben dat het veulen een wees was. Ze voelde haar niet zo lekker door de koude. Ze legde haar hoofdje op de grond en keek stil naar de merrie zonder nog iets te doen of zeggen.

kairi zag dat het kleine veulentje nog klein beetje bang was. maar ja wie nu niet die pas geboren is en oppeens een grote merrie zag. een lichtje lach was er op de gezicht van kairi tevooschijnt gekomen. maar die verdween dan ook. want oppeens zei het veulen dat ze koud en ook honger had. even keek kairi zoekend rond. je zou hier neit echt snel gras vinden. dat zou moeilijk worden en zo'n kleine tandjes eet niet gras alleen maar melk.... kairi dacht even na. ze zou straks wel even melk mogen drinken. toen het veulen ook al stotterent zij dat ze haar moeder wou keek kairi lichtjes triestig. haar moeder zou waarschijnlijk dan ook dood zijn. kairi weet dat ze nooit maar ook nooit van haar leven haar eigen pas geboren veulen zou alleen laten alleen als de moeder dood is zou het wel zo zijn. kairi wist neit precies hoe ze het moest zeggen. ondertussen ging kairi voorzichtig tegen het veulen aanzitten zodat het veulen haar warmte kreeg. voorzichtig ging kairi dan ook met haar neus over haar hals. haar neus was dan ook lekker warm. kairi kon niet veel doen maar door haar warmte zou het veulen dan ook wel lichtjes warm krijgen. kairi dacht nog eens goed na" nou... jou moeder..." kairi wist niet precies wat te zeggen. het veulen zou niet veel begrijpen dus zij kairi" ze is weg...." kairi gaf dan ook een klein tikje met haar neus weer tegen het veulen haar hals.

Het kleine veulen keek stil naar de grote merrie. Ze trilde nog steeds hevig maar de angst verdween alweer. Ze voelde haar nu al een beetje veiliger. De merrie deed lief dus ze zou haar vast helpen en niets doen. Dat had ze ook gezegd. Ze voelde opeens een snuit tegen haar kleine hals en keek iets omhoog. De warmte van de merrie voelde ze al snel. De merrie was ook tegen haar gekomen zodat ze het warmer kreeg. Dat werkte want ze begon het heerlijk warm te krijgen. Ze keek naar de merrie en spitste voorzichtig haar oortjes toen ze opeens over haar moeder begon. Ze zei dat ze weg was. Kende ze haar dan? Nieuwsgierig keek het veulen naar de merrie. "Ken jij mama? Waarheen is ze nu? Waarom?" vroeg ze meteen zacht en stotterend. Echt goed praten lukte haar nog niet goed. Ze probeerde wel en er kwam toch een deel goed uit. Ze voelde het tikje tegen haar hals en schrok heel even. Ze keek stil naar de merrie en wachtte op antwoord. Ze wilde het weten, ook al begreep ze niet alle dingen die paarden tegen haar zeiden. Ze wilde toch iets meer weten wat er met haar moeder was. Ze wilde deze, hier en nu.

kairi keek even naar de lucht en bekeek weer de wolken. en keek toen zo ver zo kon naar de horizon. een diepe zucht verliet haar keel. haar zwart golvende staart lag rustig op haar flank. even schudde ze rustig met haar hoofd zodat haar manen weer goed gingen liggen. even keek ze nog naar de wolken en keek toen weer naar het veulen. ze gaf een glimlach. toen ze zag dat het veulen niet meer zo veel rilde als daar straks merkte kairi dat haar warmte aan het veulen gaf. kairi was blij. ze leek zo hulpeloos. ze zou het veulen beschermen ookal moest ze haar eigen leven betalen. kairi wist wel dat het niet haar veulen was. maar het leek hulpeloos. kairi haar moeder instinct begon stillaan te werken. want binnekort zou ze een veulen krijgen. rustig keek ze naar het veulen want oppeens vroeg ze of ze haar moeder had gekent en of ze wist waar ze was. kairi zuchtte. kairi meost wel zeggen dat haar moeder dood was anders leefde het veulen in een grote leugen. en dat wou ze niet" srry... maar jou moeder heb ik neit gekend.... maar ik hoop dat je het nog niet goed begrijpt maar... je moeder is dood.... om duidelijk te maken ze komt neit meer terug" kairi zei dat laatste zinnetje wat stiller en triestiger. oharme dit veulentje nooit haar moeder gekent."een moeder zou normaal nooit een veulen in de steek laten.. alleen als ze nooit meer terug komt." kairi had gemerkt dat het veulen daarstraks geschorkken was. even keek ze naar het veulen" als je honger hebt ga je gang hoor " kairi wist dat het veulen wel erg honger zou hebben. rustig keek ze weer even naar de horizon.

Het kleine veulen keek stil naar de merrie. Ze keek even rond en zuchtte zachtjes. De koude verdween uit haar kleine lichaam en maakte plaats voor de warmte. Ze rilde niets meer en bleef erg rustig liggen. Ze vond het wel fijn zo. Ook al was het een andere merrie. Veel maakte dat niet uit. Ze werd geholpen en voor haar was dat al erg belangrijk. Ze hoorde toen de woorden van de merrie en keek omhoog. De woorden werden triestig uitgesproken maar ze snapte de woorden. Dood was iets dat iedereen wel snapte. Traantjes kwamen in haar ogen en ze slikte even. Haar moeder? Dood? Het kon verschillende redenen hebben voor haar dood. Later zou ze het vast beter snappen. Ze schuurde erg zacht met haar hoofdje langs de merrie om haar tranen weg te vegen en keek haar aan. Ze wilde dapper zijn, ook al deed het veel pijn. Ze snikte even maar na een tijd stopte ze. Ze antwoordde niet echt op de woorden. Wat kon ze antwoorden? Ze glimlachte erg zwak naar de merrie en hoorde de woorden. Ze keek stil naar de merrie en zweeg nog even. "Maar heb jij dat niet nodig?" vroeg ze dan erg zacht en keek de merrie aan met haar donkere oogjes. Ze wilde natuurlijk ook weer geen melk afnemen van een ander veulen dat het nodig had. Want merrie's zonder veulens kregen geen melk. Ze zweeg even en keek dan weer stil en afwachtend op de merrie.

terwijl kairi de horizon afspeurde op iets. ze wist wel niet precies wat maar ja. waarschijnlijk zocht ze iets dat beweegde ofzo. een rustige ademhaling kon je horen van kairi. even keek ze naar de korens en keek toen naar het veulen. ze zag dat er lichte traantjes kwam van het veulen. even tikte ze met haar neus tegen haar hals. ze voelde oppeens een kleine koude rilling door haar heen. toen ze keek waar dat vandaan kwam zag ze dat eht de traantjes waren van het veulen. kairi kreeg nu wel melk want ze was hengstig en binnekort zou ze een veulen dragen.... van twister.... terwijl ze even weer aan twister dacht kwam er een lichte grijns op haar gezicht. maar toen ze weer keek naar het veulen sprak ze voorzichtig"maar heb je dat neit nodig" kairi gaf een kleine lag" nou je mag hoor maar zolang je maar overlaat voor binnekort mijn veulen" kairi wist dat het veulen niet zeker wist maar ze wou het veulen niet sterven van de honger. en ze zou toch meer melk produceren dus zo erg is het nu neit echt. zolang het maar neit te veel was. haar zwart golvende staart sloeg even tegen haar flank om een koren die hele tijd tegen haar achterste kietelde weg te slaan zodat kairi haar staart erop lag. ze keek weer naar het veulen en wachtte voorzichtig af. wat een geluk dat kairi haar had gevonden. wie weet wat voor roofdieren haar in het oog hadden. nu kairi daar aan dacht keek ze snel eens de omgeving om te kijken of er niks om de loer lag.

Het kleine veulen keek stil naar de merrie die antwoordde. Zachtjes knikte ze en keek even naar de grond. Nu moest ze weer opstaan. Ze slikte even en zette haar beentjes in de grond. Ze drukte erop en hief haar kleine lichaam omhoog. Voorzichtig strekte ze haar benen waardoor ze wat begon te wankelen. Ze bewoog niet zodat ze eindelijk recht stond. Voorzichtig zette ze wat wankelende stapjes richting de merrie. Ze strekte haar hals maar kwam er nét niet bij. Ze zette een stapje maar vloog naar voren. Ze viel met een harde plof weer op de grond. Ze bleef even liggen maar krabbelde met moeite weer overeind. Ze zuchtte en duwde haar neus onder de buik van de merrie. Deze keer kon ze er wel bij. Ze zocht met haar neus naar de uier en begon daarna te drinken. De melk was heerlijk warm. Gulzig begon ze te drinken tot ze genoeg had. Heerlijk. Ze wankelde voorzichtig achteruit en keek naar de merrie. Ze had nu een wit neusje door de melk. Ze schudde haar hoofd maar wankelde weer hevig. Dat kon ze beter niet doen. Ze zuchtte en keek even om haar heen. Ze had bijna nog niets gezien in deze tijd. Ze keek stil rond waarna ze haar donkere oogjes weer op de merrie richtte. Ze was echt lief en dat was leuk voor het kleine veulentje.

kairi keek rustig naar het veulen. kairi dacht even na. en bekeek toen ook het veulen. als ze goed kon schatten en waarschijnlijk was het juist. was het veulen een paint. kairi haar zwart golvende staart ging dan ook weer even naar links en naar rechts en legde het dan weer op zo'n korensteel zodat het niet heletijd kairi kietelde. kairi keek naar het veulen hoe het lichtjes sukkelde om recht te staan. kairi zou eerst nog neit helpen. ze zou het zelf een beetje moeten schatten.uiteindelijk graakte het veulen recht. kairi glimlachte. het veulen probeerde dan ook niet te stappen maar strekte haar hals. kairi zag het al aankomen want het veulen viel. zo te zien was het een doorbijter want nog geen min later stond het weer overeind te krabbelen. en uiteindleijk was ze aan het drinken. en toen ze genoeg had grinnikte kairi want haar neusje was nu wit. toen het veulen wou schudden maar toch neit deed ging kairi sierlijk rechtstaan." nou weet je hoe je heet of heb je iets horen zeggen ofzo.." kairi wist neit hoe ze het veulen moesten noemen. want het was neit die van haar. terwijl ze wachtte dacht kairi na. wat zou ze doen als het veulen geen naam had. een naam geven vond ze raar want eht was neit haar veulen.. maar een veulen moet toch een naam hebben. kairi liet een lichtte zucht weer. nu ze eraan dacht haar veulen moet dan ook nog een naam krijgen. kairi boog haar hals zodat ze op de hoogte van het veulen was en glimlachte.

Het kleine veulentje keek stil naar de merrie en zweeg even. Ze merkte dat de merrie grinnikte, maar waarom? Ze begreep het niet zo goed. Ze negeerde het maar en keek nog steeds naar de merrie. Ze begon over haar naam. Heel even dacht het veulentje na en zuchtte. "Ik heb niets gehoord. Ik weet er niets van" zei ze zacht en keek met haar donkere oogjes naar de merrie. Daar had ze eigenlijk nog niet aan gedacht. Hoe zou ze eigenlijk heten? Haar moeder was vast meteen gestorven want ze was niet eens bewogen. Ze had haar niets geholpen en de merrie zei dat ze dood was dus. Ze zweeg weer en schudde de gedachte weg. Ze wilde niet te vaak aan haar moeder denken. Ze vond vast wel vele vrienden die haar altijd zouden helpen. Ze had Mischa al en deze merrie. Ze waren beiden echt super lief en ze voelde haar nu goed en vrolijk. Ze zwiepte met haar kleine pluizige staartje en keek zacht glimlachend naar de merrie. "Misschien jij een naam geven" zei ze dan en keek haar aan. Ze wilde wel een naam hebben. Ze konden haar toch niet allemaal kleintje of veulentje gaan noemen? Zelf wilde ze een hele mooie naam. Hopelijk had de merrie meerdere ideeën en dan kon ze zelf toch een naam kiezen. Ze briesde opeens en keek dan naar de merrie.

kairi wist niet precies wat ze moest doen. opppeens kwam er iets in haar op de omgeving... eht veulen moest toch weten waar ze was. terwijl ze plannen aan het maken was voor een beedje rond de stappen met het veulen vroeg het veulen oppeens of zij een naam wou geven... kairi twijfelde even maar ze kon toch moeilijk zeggen he veulen kom je nog dat zou pas raar overkomen. kairi dacht even ze zou mogen kiezen als het aan kairi lag. ze begon even te denken. "nou even denken je hebt tifa... claudia... yahya... en hhmmzz anja." kairi wist neit of eht goeie namen waren. " maar als het geen goeie zijn mag jij anders een uitvinden" voegde kairi nog eraan toe. kairi keek even de omgeving rond om te kijken waar de korens niet te hoog stonden zodat het veulen nog teminste zag waar ze zou stappen. kairi haar zwart golvende staart sloeg nog eens hard om een paar insecten weg te jagen die optijd konden ontkomen en de andere waren dood of geplet. even zwipte ze dan nog met haar staart om de dode insecten van haar huid de vegen. kairi keek toen even naar boven en keek weer naar een paar wolken of ze een paar dieren vond. en ja hoor. wat verder weg leek er wel een hond te zijn maar dan zonder oren. kairi schudde even met haar hoofd om dat grappige beeld van haar weg te krijgen. maar simpel was dat neit. vlug keek ze weer naar het veulen om te kijken of ze al een naam had gekozen of had uit gevonden.

[kga off want kmoe nog schoolproject afmaken Xd maar antwoord al hoor morgen kijk ik direct ;D]