Still Hate You Boets -.-

Langzaam dwaalde een zwarte hengst in de sneeuwvlakten rond. Het schijnt dat Boots hier nog steeds was. BAH!! Die lelijke koe is hier nog steeds. En Zephyr haatte haar ook nog steeds. Boots had gefaald met haar kudde. Al die ze lief had zijn verdwenen. Hoe zielig. Al haar pleegukkies. Waar zijn ze nu? Zijn twee grijze ogen stonden scherp. En keken haatvol naar het gebied waar hij betreed. Het bleek de favoriete plek te zijn van Boots. De koude besneeuwde vlakte. Voor hem is dit een rotgebied. Hij hield niet zo van dat zuur weertje. Vooral niet omdat hij zo hard opviel in die sneeuwvlakte. Een wit paard paste hier beter. Zephyr viel hier te veel op en kon niet plotseling verschijnen als een duivelse geest. Maar de sneeuvlakte was ook Boots haar zwakke punt want zij is ook zichtbaar. Hij gromde nors. Hij is hier alleen gekomen om Boots te bezoeken. En haar wat uit te schelden. Mooie tijden. Nu had zij alles verloren. Alles wat ze ooit had gehad is weg. Haar vriendjes, die heeft hij ook niet meer gezien. Zijn doel was nu meer naar Pearl en dat Spirit geval gericht. Boots was geen gevaar. Ze was alleen een soort irritante insect. Dat je kon gek maken. Voor de rest geen problemo. Zijn zwaar gebouwd lijf was gezond en sterk. Hij stond uiteindelijk stil. De geuren van Boots werden sterker. Zijn emotieloze ogen gleden verafschuwd rond. De geur van Boots was vreselijk!! Zo rook zijn stront ook!! Typisch Boots. Hij zocht naar haar. Ze zal in de buurt zijn. Hij werd het stilaan beu door het wachten. Hij hinnikte zwaar. Boots kon zijn oproep niet weerstaan. Ze was nooit onbeleefd om haar beste aartsvijand weer eens te begroeten. Hij haatte haar vreselijk. En zij hem waarschijnlijk. En zo zij het zo.

(Aan mijn aller liefste aartsvijand die eindelijk terug is gekeerd!!) This wel een flutje sgat :c

Boots was nog steeds een beetje uit haar doen en laten doordat ze van de één op de andere dag Sultan in een ander licht had gezien. Nog steeds wat verward door dat voorval, liep ze een beetje sjokkend door Dream Horses. Iets te laat besefte ze dat het behoorlijk koud was en dat ze hier niet voor niets was heen gelopen. Er broedde hier iets en Boots proefde het in de lucht. Ze schudde haar kop en liet de vervallen houding varen zette haar eerdere, fiere houding ervoor terug. Ze schudde eigenzinnig haar hoofd en brieste, luid om zichzelf te horen. Ze hoorde een hinnik, die haar verdomd bekend voorkwam. Bijna verrast door de bekendheid ervan liep ze richting het geluid en ja hoor, daar stond iets wat ze al verwacht had. of beter gezegd: Bijna wat ze verwacht had. Wat ze verwachtte te zien, was een grote Friese hengst genaamd Cobrazarao. Hij had een hoge dunk van zichzelf en zo te zien had hij dat ook nog doorgegeven aan z'n eerste zoontje ook. Boots snoof en nam een dominante houding aan. 'Wel wel, de Bad Prince hemzelf, moet ik nog buigen?' begon ze spottend. Toch wel aardig nieuwsgierig waarom hij haar in vredesnaam geroepen had, slikte ze verdere beledigingen in. Dat zou de hele sfeer alleen maar bederven, voor zover die al te bederven viel.

Boots had hem gehoord en kwam op hem af. Mooi zo. Zijn ogen gleden naar een zwarte stip in de verte. Daar verscheen zo'n mini ding. Dat op een koe leek. Geen twijfel mogelijk. Boots. Zij was de vijand van zijn vader. Maar hij beschouwde haar ook als zijn vijand. Aangezien zij hem ook zo vaak beledigt had. Hij kneep zijn ogen tot spleten. De pestmerrie gedroeg zich dominant. Hij drukte zijn oren in de nek. En moest lachen om haar stomme houding. Zo'n klein ding dat denkt de baas te kunnen spelen van hem? Tzal wel. Hij keek verveeld naar de merrie toen ze een domme opmerking deed. Ze had het wel juist. Hij was een prins. Zij...niets. Ze kon hem steeds uitschelden maar hij bleef die prins. "Ik ben inderdaad een prins ja!! Goed gezien. Je verdiend een lap in je gezicht nu blij?" Sprak hij luid. Hij stapte dichterbij. " Ik dacht, laten we onze goede oude Boots eens ontmoeten. Ik wilde eens zien of ze gelijk hadden van je terugkeer Boots en zo bleek het weer. Jij verrekte monster!! Jij gaat ook nooit sterven? Wat brengt je hier weer? Of was je nooit weggegaan en verstopte je je uit schaamte van het verlies? Antwoordde hij met zijn helse luide stem. Jammer dat Boots nog steeds leefde. Ze was een vervelende kreng. Misschien leek hij eigenlijk best wel op zijn vader. Want hij haatte haar net zo hard als zijn vader dat deed.

flutjeeee

Boots zette haar achterbeen op rust en maakte een verveeld geluidje. Zo nu en dan rolde ze met haar ogen, maar ze liet hem rustig zijn tirade afmaken. 'Je vader heeft je zeker niet geattendeerd op de laaghartige streek die hij mij tijdens de oorlog heeft geleverd? Natuurlijk niet, alleen maar pronken met de eer,' begon Boots sceptisch. Ze laste een pauze voor zichzelf omdat Zeepsop blijkbaar nog niet klaar was met zijn toespraak. Boots trok haar wenkbrauw op toen hij over een lap en haar snufferd begon. Die snapte ze niet. Geen standaard uitdrukking, maar uit de context maakte ze op dat het waarschijnlijk geen compliment was vanaf zijn kant. Boots brieste en schudde haar kop een keer om een grijns te verbergen. Wel wel, hij dacht een heleboel. Misschien had Sythka toch nog wat inbreng gehad bij het veulen, dat meer op zijn vader leek dan op zijn moeder. Als Zephyr de hersenen van zijn moeder geërfd had, had hij mazzel. Boots gaapte een keer nadrukkelijk toen hij begon over haar graf. [color=grey]'Dat ben ik voorlopig inderdaad nog niet van plan. Monster heah, da's bijna een compliment uit jouw mond weet je. Je bent in ieder geval origineler dan je vader, die kwam niet verder dan 'Koe'. Goeie ouwe Boots, niet doen, voel ik me oud. 'k Ben nog maar een jaar of zes,' merkte ze nuchter op. In een gevecht had Boots een kleine kans. Hij was gespierd, zij minder, maar zij was ranker gebouwd en kon sneller er tussendoor rausen. Wat dat betreft vulden ze elkaar perfect aan en aangezien de bodem hier gladder was, zou Zephyr ook meer moeite hebben zijn in verhouding veel te grote lijf in balans te houden dan zij. Boots voelde zich met die gedachte een stuk zelfverzekerder, maar liet dat niet ergens uit merken. Ze brieste nog eens en voelde de vertrouwde drang hem een goeie rechtse te geven. Boots richtte haar blik weer op hem. 'Neuh, dat niet eens. De Fire Flame is overgegaan naar Visual, maar goed. Blijkbaar was dat toch een minder idee. Maar jouw Black Rose is ook meer dood dan levend, vind je niet?' zei ze daarna iets wat onschuldig tegen de hengst, die na haar mening teveel kapsones had. Dat zijn papa Cobrazarao was geweest zei blijkbaar niet alles. Hij had in ieder geval geen manieren, zijn vader wel. Erecodes waar hij en Boots zich beide aan gehouden hadden. Zijn zoontje moest die zo te zien nog leren kennen. Boots liet haar blik nog eens over zijn lijf gaan. De spieren waren inderdaad indrukwekkend, maar zwaar. Hoeveel moest hij wel niet eten om helemaal gevoed te zijn en blijven? En daar had Boots nou net geen last van. Bij die ontdekking krulden haar mondhoeken om. 'Zeg Zephyr, hoe vergaat het je papa? Heeft hij weer een kudde en moet jij nu als een hond hierheen om het op te knappen? Jij riep me, dus ik heb wel een soort van recht op die antwoorden, niet?'

Zijn grijze kijkers werden al gauw tot spleten gedrukt. Het was echt een vervelende kreng. Die blijft maar praten en met haar woorden zijn geest kon raken. Ook haar houding. Lekker cool, rustig. Ze maakte duidelijk dat hij voor haar niet zo veel betekende. Maar Zephyr liet zich niet opfokken. Dat was waarschijnlijk haar doel en hij zal niet in die vieze plannetjes trappen. " Ik ben Cobrazarao niet Boots. Als je over hem wilt klagen ga er dan zelf heen. Ik hoef dat gezaag niet!!" Antwoordde hij met zijn zware stem en keek op haar neer. Zephyr keek neer naar Boots. Ze had dan veel betere ontwikkelingen voor dit gebied. Hem neer halen was nog steeds geen makkie. Zijn zwaar lichaam en grote maakte het nooit niet makkelijk. Al pleegde hij zelfmoord door het ijs door te boren om van Boots te winnen. "Waarschijnlijk hield hij het bij koe. Veel ergere scheldwoorden kun je vast niet aan." Antwoordde hij droog terug. "Mijn vader had een betere keuzen in het leiden van kuddes en liet het over aan je lompe ex. En toen ging het volledig mis." Antwoordde hij weer fel terug. Hij had genoeg van al die beledigingen die ze naar hem probeerde te gooien. Zephyr wist er altijd wel een antwoord op. Na een kleine pauze vroeg Boots een vraag aan Zephyr. Weer keek hij naar haar. Alsof ze het stomste paard was dat er bestond. " Hoe het met mijn vader gaat, gaat jou niets aan. En denk je dat nou echt? Boots? Mijn vader had me wel wat meer te bieden. Maar ik wilde het zelf verdienen. Dus eu... wat jij denkt klopt niet zo helemaal vind je ook niet?" Weer antwoordde hij droog. Ze was nog steeds die Boots. Hoe bestaat het dat Satan het heeft overleefd? Dat was niet logisch dat Boots een vriendje had. Bij die gedachte werd Zephyr ziek. Tja haat is ook een soort liefde niet? oké helemaal niet. Hij zwaaide chagrijnig met zijn staart in de lucht. Het was dus echt waar dat ze nog leefde. Jammer genoeg.

Boots grijnsde vals toen Zephyr doorging. 'Dat weet ik dondersgoed, maar jij schijnt het zelf maar niet te beseffen. Je vader was machtig en hield zich aan de erecode's. Jij daarin tegen schaadt alles wat maar te schaden valt. Maar goed, ik neem aan dat je Sytkha's hersenen geërfd hebt? Dat hoop ik in ieder geval voor je,' siste Boots tussen haar tanden door. Ze schudde haar kop en rechtte haar rug wat. Ze blikte Zephyr nog eens spottend toe en vervolgde haar verhaal. 'Blablabla, kun je nou echt niet met wat originelers komen, hengst? Seriously, ik ben wel wat gewend heur, als uitschot van Dream Horses.' Boots brieste, schudde haar kop nog eens en wendde zich weer na Zephyr, die zo te zien de nodige arrogantie van zijn vader had meegekregen. Helaas was het pretpakket erbij weggelaten en had het verder geen toegevoegde waarde in zijn karakter. In tegendeel: Boots had nog nooit zo'n ingenomen, arrogante, egoïstisch knol ontmoet. Vooral dat knol mocht sterk benadrukt worden, want hij was niet zo soepeltjes gebouwd en was eerder een karrenpaard dan een sierlijke warmbloed. Als je hem zou zien, zou je op het eerste gezicht niet geloven dat hij een moeder had die zo fijngebouwd was dat engeltjes haar uit beeld gehouden zouden kunnen hebben. 'Jawel, maar misschien heb je iets teveel van je 'papa' meegekregen om het te snappen,' antwoordde Boots rustiger dan de bedoeling was. Verdomd, dat was ook voor het eerst dat dat haar overkwam!