why can't i hate you?? [Pablo]

Duvessa stapte kil door de sneeuw heen. Het was niet raar dat deze plek de Sneeuw vlakte genoemd werd. Het was een en al sneeuw. Hoewel de vlakte gevuld werd met het zonlicht, en de hitte van de stralen. Zou het hier nooit warm zijn nooit. Altijd zou het bedorven worden door de kou die zich in een cyclus door de sneeuw werd afgestoten. Maar Duvessa deerde het niks. Haar onvoorspelbare kilte maakte ruimte voor de kou, die haar niks deerde. Ze was hier voor gemaakt. Om puur slecht te zijn, net als haar ouders. Deina en Twillight. Duvessa wist zelf dat ze puur slecht was, wat anderen over haar te zeggen hadden dat maakte haar niets uit. Ze liet de paarden maar gezellig kletsen, terwijl zei door ging met haar sluwe plannen. Duvessa greens, en keek rond. Het leek hier wel uitgestorven, maar toch had ze het mis. Ze rook de geur van een paard. Duvessa galoppeerde aan, een tijdje probeerde ze de geur van het paard te achtervolgen, maar het was alsof hij steeds verder ging, dichterbij kwam, naar rechts ging, en dan weer naar links. Misschien was dat ook wel zo. Gelukkig kwam er een paard in zicht, toen Duvessa lichtjes ging hijgen. Die merrie.... Die kende ze.... Pablo... De merrie die haar moeder zo veel pijn had gedaan, de merrie die de moeder van haar moeder was, die haar zoveel pijn had gedaan, de merrie die haar moeder had verlaten toen ze nog jong was. Duvessa ging over in stap, en stapte dichterbij. ''Pablo.'' Zei ze ijzig, haar stem was zuiver, en melodieus, maar die rauwe ondertoon erin was onkenbaar.

Ze weet wel wie.

Haar stappen waren ruim, krachtig maar enigzins ontspannen. Spieren rolde onder haar vacht, de middelmatige, niet te grote en niet te kleine, oren van de merrie lagen naar achter, haar oren waren ietwat vernauwd maar haar zicht was nog duidelijk. Pablo liet haar hoofd wat zakken, ontspande de spieren in haar hals en borst en verminderde haar snelheid, waardoor haar achterhand iets inzakte en haar rug wat opbolde. Al snel ging ze over naar een stap, hief haar hoofd op borsthoogte en liet hem mee bewegen met de ritmische, ruime passen die ze maakte. Haar ogen waren dof, haar mond één grote trek zoals altijd. Er was nóóit iets anders aan de merrie, ze was relaxt en maakte zich de laatste tijd om vrij weinig dingen druk, puur om het feit dat ze dat in het verleden altijd al gedaan had. Nu was het tijd om te leven naar de toekomst en ze zou wel zien wat er komen zou, het bóeide haar niet eens meer. Voortaan leefde ze van dag tot dag, keek ze niet meer om naar wat plaatsgevonden had en ontmoette nieuwe paarden, slechte dan. Vrienden had ze niet echt, had ze overigens ook niet nodig. Ze kon makkelijk in haar eentje overleven, had nu niemand meer nodig om op te steunen en zette door, ze hield zichzelf voortaan zélf staande. Niemand hoefde zich meer met haar leven te bemoeien, beslissingen voor haar te nemen of uit te maken wie ze wél mocht en níet mocht.
Pablo snoof, de geur van een paard drong in haar neusgaten en er was duidelijk iets van haar dochter Deina in te herkennen. Maar ze was het niet, want daarvoor was de geur té zwak. Al snel verscheen een kleine, witte schim op haar netvlies en haar oren draaide nóg verder naar achter, haar blik werd gevaarlijk en dreigend deed ze een stap naar voren, waarna ze halt hield en zweeg. Het veulen wist haar naam, sprak het dan ook zónder enig greintje respect uit maar Pablo glimlachte enkel vals. `Wees verstandig en loop door.` Klonk haar waarschuwende stem, bloedserieus en met de doodse ondertoon. Ze had geen zin in veulens van Deina, die haatte haar toch alleen maar terwijl ze het verhaal niet ééns wisten. Deina zelf wist hem ook niet, dus waarom maakte ze zich zo druk altijd? Pablo schudde haar manen van haar hals af, zuchtte eens verveeld en keek met een ontspannen blik neer op het kleine veulentje. Zo jong en al zo'n grote mond, die ging het écht niet overleven.

Er moest een reden zijn geweest, wie ging er nou zomaar weg nadat hij of zij een veulen had gekregen? De jonge merrie geloofde het verhaal van haar moeder wel, dat Pablo weg was gegaan, maar waarom? Haar moeder had iets verteld, maar Duvessa geloofde het niet. Er was een reden geweest... Uiteindelijk is er altijd een reden. Of je wilt of niet. `Wees verstandig en loop door.` Duvessa schudde enkel haar hoofd. ''Ik haat je niet, ik weet dat het er een ander verhaal achter schuilt.'' Haar pure, en zuivere stem bevatte nu toch enig respect, niet veel maar het was tussen de rauwe ondertoon te vinden. Misschien was ze de enige van haar broers en zussen die Pablo niet haatte, misschien verwonde haar moeder haar, omdat ze Pablo misschien zelfs aardig ging vinden en niet ging haten. Misschien gebeurde dat alles, Duvessa was oud genoeg om zelf beslissingen te maken.