An Icey call ~ Sythka

Roffelende passen, een suizende wind en opstuivende sneeuw. Samen vormde het geheel de sneeuwvlakte. Een ijskoude verradelijke plek, maar wel de plek waar hij graag kwam. Zijn zwarte gestalte viel enorm op tegen het witte sneeuw maar velen waagde het niet eens op in zijn buurt te komen. Een luide bries en wild geschud met zijn hoofd, handelingen die automatisch uitgevoerd werden zonder enige gedachte gang erachter. Zijn kille zwarte ogen staarden strak voor hem uit zijn oren plat tegen zijn schedel aan gedrukt en zijn hals een tik gekromd waarbij zijn halsspieren duidelijk zichtbaar waren onder zijn dunne vacht. Bij iedere ademhaling ging zijn borstkast op en neer een duidelijk ritme. In, uit , in, uit. Keer op keer verschenen er witte ademwolkjes als hij via zijn neus uitademde. Zijn staart sloeg af en toe nijdig tegen zijn flank. Met krachtige galoppassen bewoog hij zich voort, met een enorme snelheid. De kille wind langs zijn vacht suizend zijn lichaam strelend met een ijselijke woede. Al zijn spieren gespannen allemaal gebruikend en hij had er totaal geen moeite mee. Zijn lijf was hierop getraind al jaren en waarvoor. Hij wist het niet, hij was opgegroeid in een slechte kudde. Was daar uiteindelijk weggegaan, en had zijn eigen leven geleid. Vele paarden hadden hun bloed en leven vergoten door hem tegen te komen en hem te irriteren. Zo ook die ene merrie, hij rilde kort van woede. Die smerige zilverwitte merrie , ze had zijn leven verwoest. Maar ook.. Beelden schoten door zijn hoofd, de merrie naast hem staand. Vlak tegen elkaar aan zijn neus tegen de hare, een liefdevol gevoel. Zelfs de gedachtes aan die tijd terug liet hem kokhalzen. Het smerige mormel, en ze had nu haar eigen kudde. Ze waren samen hier naar dit verrotte gebied gekomen, zodat ze het samen konden verkennen en terroriseren. Ze waren berucht en beroemd geweest in het vorige gebied waar ze elkaar hadden ontmoet, en hier was hij niks. Verlaten en alleen had ze hem achtergelaten, verlaten voor dat smerige Salvedir geval. Als zijn ogen vuur konden spuwen had op dit moment niemand voor hem moeten staan of ook maar in een kleine omtrek om hem heen. En nu had hij niks zwierf hij rond, had hij zich al die tijd afwezig gehouden. Nog altijd met dezelfde krachtige galopsprongen bewoog hij zich voort. Maar op dit moment opende hij zijn ogen, een van zijn voorhoeven gleed weg over de ijskoude sneeuw en hij ging onderuit. Op zijn zij gleed hij nog een stuk door werd door diverse stenen die onder het ijs bedolven lagen opengesneden. En bleef een meter of 8 verder liggen. Hij kreunde kort en stond meteen weer op, ook hij was zich er wel van bewust dat blijven liggen en zielig zijn geen optie was, het lang niet in zijn aard en hij zou doodvriezen. Een zachte kreun ontsnapte nogmaals uit zijn keel en hij draaide zijn hoofd naar links om te zien het eruit zag. Bij nader inzien was het nog niet zo slecht als het gevoeld had, enkele snedes waren zichtbaar een stuk of 4 over zijn linker lichaams deel. Eentje was relatief diep maar de rest waren oppervlakkige sneetjes, de sneeuw had toch nog redelijk zijn werk gedaan.

Na nog eventjes op adem te zijn gekomen zette hij zichzelf weer in beweging, nog altijd met ruime passen maar met wat minder kracht. Een pijnscheut trok door zijn lichaam. Juist.. Waarom ook niet nog een aantal wonden erbij, kon hij er ook nog wel bij gebruiken. Hij snoof diep, hij was hier met een reden en die reden zou hij nog altijd in uitvoering brengen. Hij bleef staan, brieste een keer en hief zijn neus richting de hemel. Een krachtige en luide hinnik werd geuit, eentje speciaal voor de leidster van de Valkyrie, alweer een leidster. Even na zijn hinnik keek hij op. Wou hij wel onder een leidster staan, hij sloot zijn ogen. Maar hij had geen keuze, de leiders van alle 2 de duistere kuddes waren merries. Kalm bleef hij staan met gesloten ogen. De sneeuw zou de merrie verraden en hij zou voor geen enkele verassing komen te staan. Althans voor zover hij wist niet.

[ 701 woorden ^^ ~ Sythka ]

Twee paar hoeven werden omstebeurt omhoog getrokken, alle vier op een verschillend tijdstip –stap was niet voor niets een viertelgang-, om daarna in de sneeuw te worden neergezet. In de sneeuw lieten haar hoeven afdrukken achter, zonder dat ze lang stonden. Want even nadat ze ze had neergezet trok ze ze alweer omhoog voor de volgende pas. De ruime passen die de palomino kleurige merrie maakte waren ruim, maar daarnaast ook heel rustig en kalmpjes. Haast maken kende ze niet echt, behalve als het voor een zaak was die in voor haar hoog aangeschreven stond. Als anderen haar aandacht en tijd wouden moesten ze maar wachten tot ze tijd had en zin had om tijd voor hen te maken. Echt veel waarde hechtte ze niet aan het snel rekruteren van Valkyries. Ondanks dat ze op dit moment nog alleen was, ze zou geen leden accepteren als ze zich niet voldoende bewezen. Daarnaast zouden ze, als ze eenmaal lid waren, eens in de zoveel tijd opnieuw moeten laten zien dat ze nog steeds volwaardige Valkyries waren. Was dat niet langer het geval zouden ze hun punten moeten verbeteren en hopen dat hun leidster in een goede bui was. Nieuwe kansen gaf Sythka niet vaak, maar proberen kon altijd. Hoewel het onderscheid dat de merrie maakte tussen de twee geslachten, merrie en hengst, was altijd aanwezig. De haat die ze koesterde tegenover geslachtgenoten was al aanwezig geweest op jonge leeftijd en het was iets wat ze sindsdien altijd bij zich droeg. Hoe het precies kwam kon ze zelf ook niet direct zeggen, maar de oorzaak zou ook best bij haar moeder kunnen liggen. Een moeder die ze niet zou erkennen, evenals haar vader, maar die toch niet meer rondwandelde op de wereld. Daar had haar jongere zusje voor gezorgd, die in Syth’s ogen meer een lastpost was en geen enkele interesse waard was. Het stond haar nog goed bij dat bij hun ontmoeting in DH de jonge merrie bijna trots was geweest bij het vertellen van de dood van hun ouders. Een daad die meer moeite gekost had dan dat t waard was geweest, zelfs een klein beetje energie in die twee was de moeite niet waard. Het was hun eigen fout geweest, door de keus te maken om als suikerpaardje te leven. Maar daardoor waren ze niemand in de ogen van Sythka. Als ze hen was tegengekomen zou ze hen voorbij zijn gelopen zonder ook maar een blik op de twee te werpen. De kwestie lag op sommige momenten altijd lastig, de haat tegenover merries en de voorkeur voor hengsten. De leider, of beter gezegd Wyvern, van de Valkyrie was voor de vierde keer hoogdrachtig. En zoals elke andere keer hoopte ze op een zoon, in dat geval zou dit de derde worden.

Een hinnik deed haar oren spitsten, even lichtelijk ronddraaien en zuchtten. Alweer iemand die riep? Hielden ze helemaal geen rekening met haar? En het feit dat ze gesteld was op haar rust. Op een of andere manier leken de paarden die haar riepen erg gesteld te zijn op de sneeuw. Van de drie die er tot nu toe geweest waren was dit de tweede in een besneeuwd gebied. Dat zou de strijd voor enkele, voor iedereen toegankelijke, gebieden in DH wel gemakkelijker maken. Sythka’s voorkeur lag niet voor niets ook bij de Drakenberg. Niet alleen omdat het in het verleden van haar was geweest, maar ook omdat ze daar niet zoveel suiker tegen zou komen, het was er lekker koel en het gaf je het gevoel écht te leven. Je moest je best doen wou je daar overleven. Voedsel was er schaars, de kou trok gemakkelijk je botten in en hongerige roofdieren zagen solitaire paarden als gemakkelijke prooi. De paarden die er veel kwamen waren dan wel diegene die fel van zich af beten, maar een verkeerde actie en je was verloren. In haar geval zou er momenteel niet een leven verloren gaan, waardoor haar alertheid toch wel op scherp stond. In een rustige en ruime stap begon de palomino zich in de richting van de geur en de richting waaruit de hinnik kwam te begeven. Het duurde niet ontzettend lang tot haar oog viel op een zwarte hengst die afstak tegen de witte sneeuw. Dat het om een hengst ging was goed te ruiken aan zijn geur. Hij rook alsof ie al een lange tijd in DH was, maar geuren van andere paarden waren niet echt aanwezig. Wat betekende dat hij een lange tijd solitair geleefd had. En daaruit trok ze de conclusie dat hij bewust niet in de Horcrux wou, de kudde van haar bondgenoot Segué. Als hij in een kudde wou was hij namelijk allang naar die van de witte merrie gegaan, maar het had ook gekund dat de merrie hem geweigerd had. Haar ogen gleden over zijn lichaam terwijl ze enkele meters van hem af halt hield. Zoals vrijwel altijd was haar hoofd trots geheven, haar stevige hals –ondanks haar fijne bouw- lichtelijk gekruld en haar staart vier in de lucht. De benen van de zomers gouden merrie waren niet heel groot of grof, maar haar botten waren sterker dan die van de meeste anderen paarden. De botten van Arabieren waren nu eenmaal de sterkste van allemaal en doordat ze Arabisch bloed voerde was het in haar geval ook zo. Echter waren er wel veel rassen met Arabische invloeden. En de hengst voor haar behoorde daar ook tot. Hij had de grove bouw van een koudbloedig ras, waarschijnlijk Fries, maar duidelijk Arabische invloeden. Zijn hoofd was een fractie fijner dan die van een volbloed Fries en zijn gangen zouden waarschijnlijk een stuk soepeler zijn. Echter zou hij de brute kracht van een echte Fries enigszins missen. Niet dat zijzelf die kracht bezat, maar haar lichaam was wendbaar en snel, waaruit ze haar voordelen haalde. Haar bruine ogen liet ze uiteindelijk op de zijne rusten en keek hem zonder blikken of blozen aan. ”Vertel me eens waarom je zo nodig mijn enkele momentjes van rust moest verstoren?” klonk haar stem even kalm als de blik in haar ogen. Emoties kwamen niet zomaar naar buiten, alleen een hoop woede op z’n tijd.

[1026 woorden XD succes]