When the evening shadows and the stars appear, And there is no one there to dry your tears, I could hold you for a million years, To make you feel my love.

Een mooie schimmel merrie werd wakker onder een boom door de blaadjes die op haar lichaam vielen. Ze stond langzaam op en keek een om zich heen. Ze zag een zwarte hengst uit de bosjes komen. ''Ik ben Souraia, wie ben jij?'' vroeg ze verlegen. Ze keek de hengst diep in zijn ogen aan. Ze keek om zich heen en zuchte. Het was nog steets mooi weer, ondanks dat het herfst was. Blaadjes dwarrelde naar beneden en vielen op haar rug.

[ & Painted Black ]

Painted liep fluitend door het gebied. Het was niet al te koud, maar ook niet bepaald warm. Enkele bladeren vielen naar beneden toen hij snoof. Hij liep rustig door en bleef vrolijk om zich heen kijken, tot hij opeens een schimmel merrie zag. Hij keek op toen ze zei ''ik ben souraia, wie ben jij?'' hij kreeg het gevoel alsof hij deze merrie kende. Hij bleef de merrie een tijdje aan staren. Opeens wist hij het! ''Ik ben Painted Black'' antwoorde hij. ''Jij komt toch ook van Whispering Angels?'' floepte hij eruit. Hij bleef de merrie aan kijken en zakte weg in zijn gedachte.
Een pikzwart veulen stond verscholen achter zijn moeder. Zijn moeder zei dat hij niet mocht kijken, maar hij deed het toch. Hij zag hoe een kleine merrie in elkaar werd getrapt door haar bloedeigen vader. Hij kende het veulentje! Het was Souraia, het veulen dat nooit met hem wou spelen. Hij wilde haar maar al te graag helpen, maar wat moest hij doen tegen de machtige Alpha? Met tranen in zijn ogen kroop hij weer achter zijn moeder, hoopend op een goed eind..
Geschrokken keek hij weer op. Het was Souraia! Hij bleef de merrie aanstaren. Hopelijk herkende zij hem ook nog..

''Ik ben Painted Black'' antwoorde hij.''Jij komt toch ook van Whispering Angels?'' Ze wist niet wat ze moest zeggen, want ze herinnerde het zich niet. Ze dacht eens goed na. Ze wist het weer. die ene dag dat haar vader haar verstooten had. Een traan rolde over haar gezicht. Ze keek hem diep in zijn ogen aan en zei '' Nee, WAS van de Whispering Angles....'' Een tweede traan rolde over haar gezicht. Ze bleef de Painted Black aanstaren met grote ogen. Iets voelde zo vertrouwd en bekend, maar ze wist niet wat. Ze voelde zich steeds meer op haar gemak door Painted's gezelschap, maar het voelde ook heel vreemd om een bekend gezicht te zien en die gene niet goed te kunnen herinneren.

Painted Black snoof. Stomme vlieg. ''Jij weer?'' antwoorde hij, tegen de vlieg. stom rot beest. Nee, WAS van de Whispering Angles....'' Painted keek op. Inderdaad, was'' herhaalde hij. ''Souraia, ik moet je wat vertellen'' hij haalde diep adem en vloepte het er in een keer uit; ''Souraia, je bent mijn zusje'' atwoorde hij. Haar reactie leek geschokt, maar dat kon hij begrijpen.
[ 46. Jij weer ]
[ sorry, ik/we zitten op school, dus ik kan niet zo heel lang reageren he]

''Jij weer?''. Nee, WAS van de Whispering Angles....'' hij keek op ''Inderdaad, was'' herhaalde hij. ''Souraia, ik moet je wat vertellen''Toen hij dat zei keek ze een beetje geschrokken, wat wilde hij gaan zeggen? ''Souraia, je bent mijn zusje'' Geschrokken keek ze hem aan"Dat kan niet, ik had geen broertje!'' Of wel? ze was nu helemaal in de war geraakt. Haar vader was wel de kudde leider dus het zou goed kunnen. Diep van binnen voelde ze de jaloezie op borrelen.Als het wel zo was.... mocht hij wel in de kudde blijven......
[6. Jaloezie]
[ja jammer he...... XD]

'"Dat kan niet, ik had geen broertje!'' antwoorde de merrie. Painted schudde zijn hoofd. Dat had ze wel. Hij kon het zich maar al te goed herrineren..
Een jaarling stond naast zijn moeder te grasen. ''Mam?'' vroeg het. ''Waarom heeft dat paard zo'n dikke buik?''. Zijn moeder glimlachte. ''Dat paard krijgt een veulen, van papa'' antwoorde zijn moeder. Even klonk er een geirriteerde toon. ''Krijg ik dan een zusje?'' vroeg de hengst nogmaals. Zijn moeder knikte. Hij glimlachte breed. Hij kreeg een zusje!
Painted mompelde even wat en werd toen weer wakker uit zijn gedachtes. Hij was er zelfs bij geweest, bij haar geboorte. En het moment dat ze in elkaar geslagen werd, door hun bloed eigen vader.
Met moeite kon hij zijn ogen op het geval houden, het deed hem verdriet. De hengst stopte, snoof en liep weg. Painted keek op, zijn moeder volgde zijn vader, naar een andere plek. Ongeintreeserd in zijn moeder, liep hij naar het veulen. Het was bewusteloos. Hij sleurde het mee, naar het meer. Hij moest eten voor het paardje halen! Hij bekeek de merrie even, snoof, maar rook niks. Hij keek nogmaals naar de merrie en ging toen op zoek naar eten.
En toen was ze weg, gewoon, verdwenen. Hij had nog naar haar gezocht, maar haar niet meer gevonden. Een paar dagen later had hij zijn kudde al weer gevonden, maar de merrie niet. Hopeloos keek Painted naar de merrie. Zou ze hem nog herkenen? Zou ze beseffen dat hij haar misschien wel had gered? Want stel dat hun vader terug was gegaan? En haar de genadelijke trap had gegeven, die haar het leven had kunen kosten? Hij hief zijn hoofd op. Ja, dan was hij bereid geweest haar te redden, ookal was hij veel en veel zwakker dan zijn vader, hij zou het doen. Even keek haar naar de merrie en zag het weer voor zich, een klein hopeloos veulen, voor hem op de grond. Met wonden van hier tot tokyo. Hij zuchte en hoopte dat het allemaal goed zou komen. Maar het was niet goed gekomen, het was nooti goedgekomen, nooit goed geweest. '''Het doel heiligt de middelen.'''' mompelde hij zacht.
[ 11. 'Het doel heiligt de middelen.']