Stay with me.

Zacht tikte zijn hoeven op het harde ijs, af en toe ontstond er een kleine scheur, maar Sultan negeerde het en stapte hardnekkig door. Zijn oren waren iets naar voren gericht, rond zijn lippen lag een zachte glimlach terwijl zijn ogen het tegenovergestelde waren. Niet meer die zachtaardige en lieve blik, die had ondertussen plaatsgemaakt voor een hardere, neutrale blik. De Sultan die de meeste paarden hier op Dream Horses wel kende, want zo kwam hij binnen. Precies met deze blik, zijn dominante en zelfverzekerde houding liep hij veel paarden tegen het lijf, had hij een aantal gevechten gehad en een hele hoop vrienden gemaakt. Sommige waren nu nog steeds vreemden voor hem, maar nadat hij ze een aantal keer weer was tegengekomen werden ze langzamerhand vrienden van Sultan. Ook vond hij het helemaal niet moeilijk om met andere te praten, hij was verder gewoon beleefd en wist hoe hij met sommige paarden om moest gaan. Ja, Sultan had hier veel geleerd en wist ondertussen precies hoe elk paard in elkaar stak. Alleen met de nieuwere had hij nog moeite, maar de rest ging al aardig goed. Een koude wind streek langs zijn kaaklijn, trillend sloot hij even zijn ogen en kwam met moeite vooruit. De sterke wind probeerde hem tegen te houden, maar Sultan zette door en stapte stevig vooruit om te winnen, want dat was iets wat hij heel graag deed. Winnen en doorzetten, daarvoor was hij gemaakt had zijn moeder hem ooit verteld. Het zal allemaal wel.

[21. 250 woorden]

All Freedom fighters, lets unite us.
Move quick, we might avoid contemination...

De wind speelde met zijn manen. Liet ze omhoog waaien en opbollen alvorens ze uit elkaar te blazen waarna ze weer even rustig langs zijn grijze hals vielen. Het was lang geleden dat hij hier was geweest, te lang geleden. Voor zijn vertrek was de laatste keer, voor alle nieuwe gebeurtenissen, gevechten, ontmoetingen. Het had hem op een heel nieuwe manier gehard, op de een of andere manier had hij een bijna onbreekbaar schild om hem heen gespannen. De zachte blik was uit zijn ogen en zijn grijze oren wezen naar achteren. Falcon was magerder geworden en ondanks zijn al vroeg inzettende wintervacht -zijn reis had hem via het hoge noorden teruggeleid- waren zijn ribben duidelijk afgetekend. De hengst keek kalm rond, zijn donkere ogen slechts schaduwen in zijn gezicht. Hij speurde de omgeving af, alles leek zo anders te zijn geworden, terwijl het tegelijkertijd precies hetzelfde was gebleven. Hij schudde zijn hoofd bij deze verwarrende gedachten en richtte zijn blik op een donkere schim die hem met moeite naderde. Falcon kneep zijn ogen samen en tuurde ingespannen naar de vlek. Na een paar minuten herkende hij de hengst met een schok. Het was Sultan! De grijze hengst stond even aan de grond genageld, wilde hij Sultan wel zien? Hij keek even aarzelend om zich heen, het was nu te laat om zich ergens te verschuilen, de zwarte halfbloed zou hem waarschijnlijk toch al geroken hebben. Met een berustende blik in zijn ogen begon hij richting Sultan te lopen, zijn passen waren lang door de wind die hem vooruit dreef, hij verkorte de afstand tussen hen sneller dan hij dacht en al snel was hij binnen gehoorsafstand van Sultan. 'Sultan... Zei hij zacht, zijn stem nauwelijks meer dan een fluistering.

16 - Sultan

Sultan sloot zijn ogen, kwam met moeite vooruit terwijl zijn energie langzaam werd weggezogen. Hij was kapot, kapot van alles wat er gebeurd was in de tussentijd. Ineens sloeg zijn humeur compleet om, daarnet was hij nog vrolijk en nu was hij alweer depressief aan het worden. Godver, waarom was het leven de laatste tijd toch zo verschrikkelijk zwaar? Miste hij zijn beste vriend en vriendin, zijn familie, veulens en de kudde? Dat zou het wel zijn, want nadat hij dat was verloren kreeg hij steeds minder steun. Hij moest meer zelf doen, zijn problemen oplossen en zich proberen beter en beter te voelen. Het was echt zwaar, de hengst had al nagedacht te vertrekken maar hij kon dit landschap niet achter zich laten, vergeten en door gaan met zijn leven. Alles was te belangrijk voor hem en wie weet kwam hij Falcon binnenkort wel weer tegen. Dat hoopte hij echter wel, want hij kon het altijd goed met de grijze hengst vinden. Een diepe zucht ontsnapte tussen zijn lippen door, dampwolkjes verlieten zijn neusgaten en met zijn oren naar achter gericht stapte hij voort.
De geur van een hengst drong in zijn neusgaten door. Ongelovig keek hij in het rond, nee. Dat kon niet! Net was hij nog aan hem aan het denken en ineens was hij hier. Verbaasd schudde de hengst zijn hoofd, keek recht in de donkere ogen van Falcon en voelde een pijnlijke steek. What the ... Wat was er met hem aan de hand? Geschrokken deed hij een stap naar voren, kuchtte eens en bekeek de graatmagere, grijze hengst eens goed. Damn, wat hadden ze hem aangedaan? ''Falcon, wat is er met je gebeurd?'' Zacht, pijnlijk en met moeite sprak hij zijn woorden uit..

[2. Foo Fighters - Walk]

De grijze hengst keek verward voor zich uit, het was echt Sultan. Niet de weerspiegeling van zijn geest waarvoor hij hem eerst had aangehouden. Langzaam schudde hij zijn hoofd toen hij Sultan hoorde. “Falcon, wat is er met je gebeurd?” Hij haalde eens diep adem en kalmeerde zijn versnelde hartslag. De zwarte hengst zou het echt willen weten besefte hij, niet zomaar iemand die uit was op een nieuwe sensatie, snakkend voor een roddel om weer verder te vertellen. ‘Ik ben weer terug,’ zei hij met een weemoedige glimlach, ‘en deze keer voorgoed…’ De wind blies zijn manen en staart langs hem heen naar voren en onttrok de helft van de wereld voor hem. Falcon keek de zwarte hengst aan, de blik in zijn ogen verharde voor een moment, was hij wel voorgoed terug? Die woorden had hij al eens gesproken en toen waren ze ook niet waar, maar diep vanbinnen wist hij dat het deze keer anders was. Zijn gevoel was veranderd en hij had zijn kijk op de wereld drastisch moeten bijstellen. Hij liet zijn donkere ogen over zijn eigen benen glijden en vanuit zijn ooghoeken zag hij de diepe groef op zijn schouder. Bij het zien ervan begonnen zijn oren naar achteren te draaien, maar nog voordat ze halverwege waren dwong hij ze weer naar voren. Het had geen zin om over dat gevecht na te denken, het was gebeurd en niemand die er nog wat aan kon veranderen. ‘Diverse gevechten en een meedogenloze natuur hebben zeker zijn sporen op me achter gelaten.’ Sprak hij kalm, zijn stem vlak. Falcon bekeek de zwarte hengst nog eens met een kritische blik. ‘Jij ziet er zelf ook niet al te best uit.’ Een hint van zijn oude humor lag erin verscholen en de schim van een glimlach trok een mondhoek mee omhoog. Hij wist niet veel van het doen en laten van Sultan maar uit de geruchten die hij stilletjes had gehoord was hij nu samen met Boots. ‘Partner problemen?’ raadde hij in het wilde weg, het zou hem niets verbazen als het nog waar was ook. Sultan had de reputatie om snel van partners te wisselen, en niet alleen partners wisselden vaak. Voor het vertrek van Falcon was Sultan leider geweest van de Quiet Sparkle, dat leiderschap had bijna wekelijks geswitched tussen hem en Pearl, niet bepaald een opsteker voor de kudde, maar naar wat hij had gehoord bestonden ze nog steeds. Zijn gedachten gingen van de QS naar The Eagles, hij klemde zijn tanden op elkaar toen hij aan hen dacht, het was niet eerlijk geweest tegenover de kudde leden, zoals Amiya hem duidelijk had gemaakt. Hij kon zich hun gesprek nog haarscherp herinneren, uit die tijd was veel van zijn geheugen vaag geworden, maar niet die dag, niet haar woorden. Een sombere trek ging over zijn gezicht. Falcon schudde zijn hoofd en trok zichzelf weer terug naar het heden, maar hij kon er niets aan doen dat de stem van Amiya nog in zijn geest nagalmde…

22 - 500 woorden

Het deed hem pijn om Falcon zo te zien, want de hengst was een goede vriend van hem. Een diepe zucht glipte tussen zijn lippen door, met gesloten ogen keek hij even van hem weg en opende ze weer zodra hij zijn hoofd een kwartslag had gedraaid. Alles was niet eerlijk gegaan voor het vertrek van Falcon, hij was de kudde kwijt en ook nog eens zijn veulens. Damn, wat had dat hem een lange tijd pijn en verdriet gedaan. Die twee dingen hadden zo’n grote betekenis voor hem gekregen en hij had zichzelf nog beloofd er alles aan te doen om het niet kwijt te raken, maar blijkbaar deed hij niet genoeg. Het was ook allemaal zijn eigen schuld. Sultan had beter na moeten denken, niet lukraak beslissingen moeten nemen en van te voren eens goed nadenken voordat hij ergens ja op zou zeggen. Hij had een moeilijke tijd gehad nadat de grijze hengst was vertrokken en hij miste de steun van hem nog het allerergste. Gelukkig was hij nu hier bij hem, Sultan kon zijn verhaal weer bij hem kwijt en dan zou er vast een grote last van zijn schouders vallen. ‘Beloof het, alsjeblieft.’ Sprak Sultan. Met een gekwelde blik keek hij even weg, de wind deed zijn manen en staart naar achter gaan, zodra de wind weer ging liggen vielen ze rustig langs zijn pikzwarte hals waar hier en daar een klein wondje zichtbaar was. In de tijd dat hij weg was geweest was er zo enorm veel gebeurt. Hij was paarden kwijt geraakt, waaronder Pearl. Zijn allerbeste vriendin waar hij ruzie mee had, ze hadden elkaar na de relatiebreuk niet meer gezien en Sultan wist niet eens of hij dat nog wel wilde. Was het wel de moeite waard? Versuft schudde hij zijn edele hoofd, zijn zwarte, lange voorpluk viel voor zijn rechteroog en de helft van de wereld viel weg. ‘Je had ook niet weg moeten gaan Falcon. Weet je wel niet hoe verdomd moeilijk ik het had toen je wegging?’ Een woedende klank was in zijn stem te horen, even zuchtte hij en hij draaide zijn oren iets naar achteren. Waarom hij dit nog langer pikte wist hij zelf ook niet helemaal, maar hij wilde Falcon absoluut niet kwijt als vriend. Hij was zowat de enigste die hij op dit moment vertrouwde, samen met Boots dan. Sultan hief zijn hoofd wat op, bekeek de diepe wonden van Falcon eens en schudde nogmaals zijn hoofd. Dit kon toch niet? De altijd sterke hengst die er zo zelfverzekerd uitzag leek er nu zo kapot gemaakt uit, misschien dat Falcon dan toch de verkeerde beslissing gemaakt had destijds. ‘Ik ben werkelijk alles kwijtgeraakt. Mijn kudde, mijn veulens en vrienden. De enigste die ik nu nog heb is Boots. En jij nu dus.’ Antwoordde hij maar meteen eerlijk. Liegen kon hij nu niet, hij moest en zal eerlijk zijn. Ook de grijze hengst was oprecht tegen hem nu, want hij had zelf gezegd dat de natuur en de gevechten sporen op hem hadden achtergelaten. Dat geloofde hij echter meteen, want die wonden waren echt van gevechten geweest waarschijnlijk. ‘Telkens die merries. Ik ben het echt beu nu, als het ooit over gaat met Boots en mij schei ik er echt mee uit. Wat voor leuke merrie ik ook tegen kom, ik wil niet aangezien worden als een player, want dat ben ik echt niet.’ Vertelde hij hem. Er gingen genoeg roddels rond de laatste tijd, voor de een was hij een hengst met een gouden hart en voor de ander was hij een vieze player waar je uit de buurt moest blijven. Want wie weet zou hij jou wel in zijn macht krijgen en dan zou hij je later weer dumpen. Woede spoot door zijn lichaam, kwaad sloeg hij zijn voorhoef op de grond en met een glasharde blik keek hij naar Falcon. De gebeurtenissen van een tijd geleden hadden hem wel gemaakt zoals hij nu was, hard en bang voor geen enkel paard. Nu moest hij dat nog vol zien te houden en zijn vechtlus weer terug zien te krijgen, want ook die was hij verloren. Zijn doorzettingsvermogen was ook afgenomen en dat had hij in deze tijden hard zat nodig, dat zag je maar weer. Sultan had er echt moeite mee gehad dat de hengst vertrok, hij heeft ook nog dagen na zitten denken hem achterna te gaan. Toen had hij nog een kudde, dat had hem tegengehouden om niet achter hem aan te gaan.

23. 750 woorden

Hij werd teruggetrokken naar het heden door de stem van Sultan. ’Beloof het, alsjeblieft.’ Falcon zuchtte en draaide zijn hoofd weg van hem, hij keek met samengeknepen ogen uit over het kille landschap. ‘Ik beloof het…’ sprak hij zacht, hij liet zijn woorden meevoeren op de wind, een belofte die hij zou houden. Die de lucht liet zinderen van de waarheid, en hij wist, dat waar hij ook zou gaan zijn woorden hem altijd achterna zouden komen. Dit was een van die dingen die je niet kón verbreken, die voor een leven lang in je herinnering stonden. Het was een onbeschrijfelijk gevoel dat Falcon had, zijn binnenste trok samen in een verwachtingsvolle knoop en een angstige misselijkheid zette zich vast op de bodem van zijn maag.
Hij schudde zijn hoofd kort en keek Sultan weer aan. ‘ Je had ook niet weg moeten gaan Falcon. Weet je wel niet hoe verdomd moeilijk ik het had toen je wegging?’ De woedende toon ontging Falcon niet en hij voelde een enorme spijt omdat hij Sultan pijn had gedaan. Niet alleen Sultan had onder zijn beslissingen geleden, Amiya, de kudde die ontbonden was en Mýsla, waar was Mýsla? Hij had de goudkleurige merrie niet meer gezien sinds zijn terugkeer, was ze dood, verdwenen, vertrokken met Anasyn? Hij zou er veel voor over hebben om te weten hoe het met haar ging, ze was zijn surrogaat zusje geworden, hij vertrouwde haar. Kon haar alles vertellen zonder zich druk te hoeven maken dat ze het niet zou begrijpen of het niet wilde horen. Hij hield van haar, op een broederlijke manier, ze was familie… En nu was ze er niet meer. ‘Het spijt me, Sultan, geloof me, dit was een van de meest stomme, maar tegelijkertijd noodzakelijkste tochten die ik heb gemaakt. En op dit moment..’ hij uitte een humorloze lach, ‘..heb ik het gevoel dat het er allemaal niks toe deed, dat het onzin was om weg te gaan.’ Falcon schudde zijn hoofd, hij wist dat het bitter klonk, maar hij wist het echt niet.
Was dit één van die mysteries die “alleen door tijd kon worden geheeld” Hij zuchtte diep en sloot zijn ogen. ‘ Ik ben werkelijk alles kwijtgeraakt. Mijn kudde, mijn veulens en vrienden. De enigste die ik nu nog heb is Boots. En jij nu dus.’ Het bleef even stil, Falcon wachtte af wat er zou komen, want Sultan was niet uitgepraat. ‘Telkens die merries. Ik ben het echt beu nu, als het ooit over gaat met Boots en mij schei ik er echt mee uit. Wat voor leuke merrie ik ook tegen kom, ik wil niet aangezien worden als een player, want dat ben ik echt niet.’ De vurige klank in zijn stem was goed te begrijpen, Sultan was geen player. Zou dat ook zeker niet worden, en als Sul dat wel zou doen dan zou hij hem persoonlijk opzoeken en een klap voor z’n kop geven. ‘Ik heb de kudde in de steek gelaten, ze aan hun eigen lot over gelaten… Dat is nog veel erger.’ Zei hij, ‘Jij had tenminste nog het fatsoen om ze tot het eind te blijven steunen, ik… ik ben gewoon gegaan, zonder ze ergens van op de hoogte te stellen, alleen Amiya wist het.’ Hij draaide zijn hoofd weg, het hernieuwde schuldgevoel spoelde over hem heen. Toen leek het de juiste keuze, zichzelf vinden, zonder iemand anders erbij. Maar nu was hij daar niet meer zo zeker van, het leek eerder de makkelijkste weg. Op deze manier hoefde hij niemand meer onder ogen te komen, geen verplichtingen te hebben en gewoon zijn eigen gang te gaan. Alle last werd van zijn schouders getild en plots leek de wereld weer een stuk mooier. Totdat hij echt weg was, eenmaal begonnen wist hij dat hij het tot het bittere eind door moest zetten, maar de zure appel was erg groot en het duurde lang voordat hij met zichzelf vrede had gesloten. Zijn gedachten flitsten terug naar een jonge bruine hengst. Hij had Storm meegenomen van zijn vader, hem in principe gered van de klauwen van de slechte kudde waar hij geboren was, hij had zichzelf gezien in de jaarling. Zijn eigen jeugd, de buitenstaander die hij altijd al was geweest. Hij had Storm achtergelaten bij de kudde van Dústaya. Zij had hem ook geholpen zichzelf weer bij elkaar te rapen en alle gebroken stukjes weer aan elkaar te lijmen en hij hoopte dat ze hetzelfde kon doen voor Storm. Voor zijn geestesoog kwam het beeld van Dús naar boven, de wijsheid waar ze voor stond en de harde maar rechtvaardige hand die ze gebruikte om haar kudde te leiden. Ze hield er niet van om ergens omheen te draaien en zei altijd de waarheid. Ook al was die lelijk of wilde iemand het niet horen.
Falcon had een aantal nuttige levenslessen geleerd in zijn periode bij haar kudde. Haar stem klonk nog altijd in haar hoofd, zoals ze daar had gestaan in die grot. Haar oren naar achter gedraaid en een felle blik in haar ogen. ’Weet je wat jij moet doen, Falcon. Jij moet een partner zoeken, een berg veulentjes krijgen en dat eeuwige schuldgevoel eens achterwege laten. Wees voor één keer in je leven gelukkig, alsjeblieft…’ Hij had haar woorden onthouden, maar nooit eraan kunnen voldoen. Nog steeds had hij geen partner, geen veulens en hij was niet gelukkig. Altijd was er wel iets waardoor zijn geluk werd verwoest. En meestal was hij zelf de oorzaak. Die schaarse momenten waarop hij innerlijke vrede voelde duurde nooit lang, en meestal werden ze op de achtergrond vergezeld door de kudde of Amiya.
Falcon knipperde plots met zijn ogen, Amiya. Het was hem nog nooit opgevallen maar ergens voelde hij zich levendiger als ze in de buurt was, zij was zijn persoonlijke zon. En de rest van zijn vrienden waren de sterren die de nacht verlichtten. Een trieste glimlach brak door op het gezicht van de hengst, hij had zojuist een helder moment gehad. Hij richtte zijn donkere ogen op Sultan, in zijn gedachten was hij bijna vergeten dat de zwarte hengst voor hem stond. ‘Sultan, heb ik je ooit verteld dat je m’n beste vriend bent?’ Hij sprak zacht, maar één of andere last was van zijn schouders getild in die paar minuten dat hij daar had gestaan. Hij wist niet hoelang dit zou standhouden, maar op dit moment voelde hij zich meer positief dan hij in de afgelopen twee jaar had gedaan.

20. Amiya