will join you!

Dynamieke passen werden gezet. Oortjes stonden vrolijk naar voren. En een staart zwiepte rustig in het rond. Om vliegen te verjagen. Hij brieste. Schudde zich uit. En bracht zich langzaam voort. Hij schudde zijn haartjes. Schudde sierlijk zijn hoofd en zuchtte. Arwen… Waar was ze? Wat voerde ze uit? Leefde ze nog wel? De witte hengst schudde zijn hoofd en keek rond. EN over familie gesproken ergens kon hij zich iets vaag herinneren over een tweeling broer van Sultan of iets. Maar waar en wie? Remember schudde zin hoofd. Draafde door schudde fier zijn hoofd, en keek rond. Hij snoof, maar er was geen geur te bekennen. Alleen de geur van de bladeren die van de bomen af vielen. In allemaal leuke herfst kleurtjes. Dynamiek waren de passen van Remember, krachtig en Dynamiek. Hij stopte tussen de bomen. Maar Re viel goed op met zijn schimmel witte vacht. Hij wachtte af tot Sultan zou komen. Maar wacht. Hij had nog niet eens gehinnikd. Remember schudde lachend zij hoofd. EN hinnikte hard, en vrolijk. Nu wachtte hij tevreden. Sul was niet doof dat zeker niet.

[&Sultan dus.]

Alweer weerklonk een hinnik in zijn oren, Sultan snoof en tilde zijn hoofd weg van het verse gras. Ditmaal was het een andere broer van hem: Remember. Eentje die al een lange tijd hier in Dream Horses was, enkel Arwen had hij allang niet meer gezien en Kharrea wilde hij niet eens meer zien. Oude trees dat het was, ze was niks meer dan een misbaksel en dan loog hij niet eens. Rustig stapte hij aan, maakte een overgang naar draf waarbij hij zijn edele hoofd even hinnikend de lucht in gooide. Zo wist Remember meteen dat hij onderweg was en hij even moest wachtten, want Sultan moest nog even opwarmen. Hij had een hele tijd stilgestaan om wat te eten, dus zijn spieren waren ondertussen koud geworden. Na een tijdje maakte hij een overgang naar een kalme galop, zijn sierlijke neus wees naar zijn gespierde borst en krachtig gooide hij zijn voorbenen voor zich uit. De staart van Sultan stak omhoog, terwijl zijn oortjes naar voren wezen, zijn ogen zoekend naar de witte schim. Zodra hij die had gevonden, minderde hij vaart en kwam recht voor zijn broer tot stilstand. ''Eeh broerke van me! Je riep?'' Begon hij vrolijk en met zijn ogen gleed hij even langs alle delen van het lichaam van Remember, om te kijken of er eventueel iets veranderd was. Hij moest natuurlijk alles weten van zijn kleine broertje, want hij wilde hem beschermen.

’’Eeh broerke van me! Je riep?’’ Waren ongeveer de woorden van Sultan. Verbijsterd, verward en bovenal overdonderd was Remember. Dat Sultan plotseling zo laten we zeggen vrolijk was. Het vorige bezoek aan Re was hij nogal… Verward, en verdrietig naar het vermoeden van Remember. Remember schudde zijn hoofd en zei vrolijk: ’’Eeh broederke van me!’’ Zei hij, nog steeds een beetje overdonderd en verbijsterd. Maar het verwarde was weg. Remember schudde zijn hoofd greens en vervolgde: ’’Ik riep inderdaad ja. En je broerke mag zeker wel in je kudde leven of niet?’’ Remember gaf Sul nog even een begroetend speels neusje. Hij schraapte zijn keel en begon plechtig: ’’Ik Remember. Broer van Sultan, die tweeling broer van Sultan. Arwen en half broer van Kharrea. Beloof plechig trouw te zijn aan Sultan. Me op iedere activiteit te melden tenzij ik niet kan. Je kan me goed gebruiken.’’ Zei hij plechtig. Maar toch met een grote brede, speelse grijns rond zijn mondhoeken. Vrolijk keek hij naar zijn zwarte broer.

Plagerig stootte hij zijn neus tegen de hals van de witte hengst waar hij zo verschrikkelijk trots op was. De vraag die hij al had verwacht klonk als vogelgezang in zijn oren, want Sultan had echt leden nodig om iets van de kudde te maken! Een brede glimlach krulde zijn mondhoeken, ontspannen zuchtte hij eens en keek met een bedenkelijke blik richting Remember. ''Natuurlijk mag je dat. Je weet toch dat je altijd van harte welkom bent in de kudde?'' Lachtte hij. Remember moest onderhand weten dat hij altijd in zijn kudde terecht kon als hij er een zocht of als hij het moeilijk had, want Sultan wilde aan iedereen veiligheid bieden en ook aan zijn bloedeigen broer waar hij zo veel om gaf. Met een enorm vrolijke blik keek hij in de ogen van de witte hengst, de zwarte oren van Sultan waren naar voren gericht en zijn ogen glansde van geluk. Eindelijk had hij hetgeen terug waar hij voor had gevochten, waar hij zoveel van hield en waarvoor hij was geboren; het leiderschap. Altijd had zijn familie en vrienden gezegd dat hij een kudde op moest richten omdat hij zo enorm goed in leidertje spelen was, dat hij er zoveel plezier in had was natuurlijk van zijn gezicht af te lezen. Het was zijn hele leven en nu had hij dat eindelijk weer terug!