Don't try to be nice now...

Stampvoetend liep de grijze hengst tussen de geisers door, links en rechts van hem explodeerde met regelmaat een stoomgat. Donkere ogen keken afstandelijk de wereld in, zijn staart sloeg gespannen tegen zijn achterbenen en hij sloeg een keer uit met zijn voorbeen toen hij plotseling moest uitwijken voor een geiser. Zijn toch al prikkelbare humeur werd er niet beter op hier, een dun laagje zweet had zich gevormd op zijn grijze vacht. Falcon brieste een keer en liet zijn ingehouden adem langzaam weglopen, hij moest echt beter zijn best doen om normaal over te komen, het was niks voor hem om zijn beheersing te verliezen of zich als een slecht paard te gedragen. Hij was goed, GOED verdomme. Maar de laatste paar dagen leek hij steeds meer naar de andere kant te worden getrokken, het deed hem weinig als een ander pijn had en vriendelijk reageren was ook vrij veel gevraagd op het moment. Zijn oren draaiden een keer heen en weer toen hij een geluid op dacht te vangen, zijn bruine ogen knepen samen en hij tuurde door de dichte stoombanken naar een schim. Wie the hell zou dat nu weer zijn. Op dit moment had hij weinig behoefte aan gezelschap, wie het ook was. Al helemaal niet aan een bekende, als het Sultan of Amiya was dan zou hij zich linea recta omdraaien en verdwijnen. Misschien deed hij dat nu ook wel, lag eraan wie er zo voor hem verscheen. De hengst schudde een keer met zijn hoofd en bleef vanuit zijn ooghoeken de schim in de gaten houden.

[Sorry dat ie zo kort is...]

De merrie was een maniak, een moordmachine; doodde voor vermaak, zag het liefste lijden. Zij hoefde niet eens degene te zijn die het lijden had aangericht. Pijn, bloed, dood - ze wilde het zien, zo vaak mogelijk zo veel mogelijk. Niet stoppen, altijd doorgaan, geen medelijden. Sinéads stappassen volgden elkaar in een regelmatig tempo op, haar oren waren chagrijnig naar achteren gedrukt. Ze had al veel te lang geen vermaak gehad. Haar leven was zelfs saai te noemen. Ze was net bij de geisers aangekomen. Met een gefronste blik keek ze om zich heen. Wat waren dít? Een paar meter voor haar spoten er af en toe een soort wateruitbarstingen naar boven. Toen er één vlak voor haar neus naar boven spoot, bleef ze doodstil staan; de gloeiendhete waterdruppeltjes raakten haar nek en neus. Al even snel als de geiser was opgekomen was deze weer weg en kort brieste de merrie het water uit haar neusgaten. Toen begon ze het leuke van deze geisers in te zien. Iemand die er per ongeluk precies boven stond zou meters de lucht in worden geblazen. Enthousiast keek ze om zich heen, op zoek naar ongelukkige slachtoffers. Haar gezicht begon al te betrekken toen ze op het laatst toch nog een ander paard zag. Het was weliswaar een schim en nog aardig ver weg, maar het was iémand. Een brede grijns verscheen op haar gezicht zodra ze zijn kant op begon te draven.

[Die van mij is ook niet zo lang hoor xD]