Run baby, run.

De merrie galoppeerde over de vlakke ondergrond van het strand. Het zand was zwaar om doorheen te galopperen, maar ze hield stevig door. Uiteindelijk mocht ze van zichzelf overgaan naar een draf. Ze was dan ook zo stom geweest, heeft ze iemand, een vriend nog wel zo verraden. Maar moest hij haar maar niet voor gek zetten, ook al waren er geen anderen bij. Ze voelde zich beledigd, maar nu heeft ze veel meer kwijtgeraakt dan gekregen. Ze zag de witte hengst weer voor zich, tranen begonnen in haar ogen te prikken, maar die schudde ze woest weg. Na een tijd maakte ze een overgang naar stap, ze hijgde en zweet stond op haar bruine hals, en zwart-bruine benen. Een ochtendzon streelde haar lichaam, maar op het moment wilde ze dat het koud was, dan zou het weer zich instemmen met haar gevoel. De wereld leek nu zo vrolijk, terwijl ze zelf van binnen was gebroken. Ze stapte de branding in en voelde hoe eerst alleen een laagje koud zeewater over haar hoeven ging. Ze liep verder in het water, totdat ze met haar knieën onder water was. Verder durfde ze niet het zeewater in, want de onderstroom kon erg sterk zijn. De merrie liep dus door het water verder, het was warm, maar misschien kwam dat ook omdat ze zelf zo'n stuk had gegaloppeerd. Haar staart tikte steeds tegen haar achterbenen aan toen ze door het water aan het stappen was. Langzaam begon ze zich iets te ontspannen, en wandelde op een rustig tempo door.

[Adorable]

Een lichte mist dreef boven het onrustige water van de zee. Zwevend tussen hemel en aarde alsof het twijfelde aan zijn keuze. Wellicht niet wetend dat het toch in een eindeloze cyclus door zou gaan. Keer op keer weer hetzelfde zou meemaken. Het was een apart gezicht: Hoe de lucht volgepropt leek te zijn met dikke, donkere wolken. Het vreemde licht wat zich er net zo goed nog doorheen probeerde te wurgen gaf de omgeving, de zee, een vreemde dreigende gloed.

Één enkele vage schim stond daar. Haar borst tegen de wind in gericht terwijl deze ruw aan haar manen trok. De zee was wild, ongetemd als een of andere imbeciel die de weg kwijt was. Hoge golven, schuimend alsof het hondsdol was, braken tegen de harde rotsen van de kust. Glinsterende waterdruppels vlogen op, bereikten weldegelijk het plateau waar het goud achtige silhouet zich bevond. Twee ijsblauwe ogen merkwaardig leeg, maar desondanks dat krachtig. Opeens schoot een vreemd vermaak in haar ijs blauwe ogen. Bloed druppelde van haar mond naar beneden. Even lichtte de hemel op door één enkele licht flits. Gevolgd door gedonder en regendruppels die met kracht naar beneden vielen. Alles werd een nutteloze seconde, evenals het gladde litteken op haar hals en over haar mond. Op dat zelfde moment draaide de merrie haar zelf om. Enkel een vaag plasje bloed achter latend, dat verzopen werd in de zee. Voor eeuwig verloren.

Terwijl de merrie koers zette naar dat gene wat zich daar gevormd had. Gleed haar geamuseerde blik weg. Keerde de nietszeggendheid terug net als de sinistere glimlach die ineens onvindbaar was geworden. Werd bijna nonchalant, alsof er zojuist niets gebeurd was. Wat er ook niet was in haar ogen. De merrie stopte. ''Hallo daar, een~dje.'' Waren haar sinistere, krachtige, melodieuze klanken. Met toch leegte in zich. Een. Twee. Drie. Nonchalant verbrak de merrie de veiligheidsmaatregelen die zojuist getrokken waren. De merrie snoof, getver. De stank, het prikte in haar neus. ''Dus mevrouw is de weg kwijt?'' De merrie zette gauw een stap terug, stank nog steeds prikkend in haar neus. Haar sinistere ogen priemand in de hare, terwijl deze verlicht werden door een derde bliksem slag. Gevolgd door een oorverdovend gedonder. ''Ik zie het al, alleen en verlaten door je familie. Een medelevende blik vormde in haar gezicht, je zou het geloven als die niet gevolgd werd door een vermakelijke blik. ''Jammer, maar begrijpelijk. Zelfs een koe zonder kop heeft meer brein dan jou.'' Haar eerste fout was al gemaakt, haar voor het pad naar het onbekende te staan.

[inspi!]

De merrie had haar neus in de lucht gestoken, maar toen hoorde ze een andere stem. Ze draaide haar hoofd om en zag een andere merrie. Ze snoof, zelf snoof ze ook terug naar de merrie. Ze voelde het als een bedreiging en liet zichzelf niet van de kaart brengen. "Ook hallo." Zei ze terug, haar zuivere stem hoorde ze duidelijk en ze keek de merrie een tikkeltje dominant aan. Of het verstandig was wist ze niet. Toen sprak de andere merrie opnieuw. "Nee hoor, ik weet precies waar ik ben." Zei ze droog. Ze vertrouwde deze merrie niet, op haar plotselinge verschijning. Ze keek me aan, met haar ogen, waarbij ze zich zeker niet op haar gemak voelde. De regen was net zo plots gekomen als de merrie, en het prikte op haar rug. Haar spieren stonden aangespannen en toen ze de bliksemflits opmerkte, wist ze dat een donder snel zou volgen. Haar spieren waren aangespannen, en ze ademde snel in de ijle lucht. Toen ze haar woorden uitsprak was ze even verstomd, wie dacht ze wel dat ze was, ze wist niks van mij. De blik van medelijden was zo weer voorbij, in een blik vol vermaak. Nu wist ze zeker dat die merrie niet goed in haar hoofd was en rolde dominant met haar ogen. "Je weet niks van mij merrie, dus ook niet van mijn familie of vrienden." Sprak ze spottend. Maar snel vervolgde de merrie haar zin en liet zich niet onderbreken. Toen ze me beledigde deed de druppel de emmer overlopen. Kreng dat ze was, ik kende haar nauwelijks een paar minuten, en nu wist ik dat ik haar haatte. "De gene die dommer is dan een koe zonder kop, staat hier tegenover me. In haar leedvermaak te grijnzen alsof ze iedereen op de hele wereld kent. Je moet niet snel oordelen dame, dat brengt je alleen in de problemen." Zei ze bits, maar in haar stem was nog wel de zuivere toon te horen. Opnieuw werd de lucht gesierd door een kronkelende bliksemflits. Ze wachtte af op de donderklap die erna zou vervolgen. Deze was nog luider dan de vorige, en al snel werd de lucht opnieuw belicht.

De wind wakkerde, fluisterde zachtjes in haar oor. Zijn liederen zingend zachtjes en wel maar hoorbaar. Voor elk levend wezen. Het lied van de storm die nu aan het voorbijgaan was. Een dreiging die steeds verder weg en dichter bij leek te komen. Als een vlijmscherp mes dat van plan was je te doden. De donkere wolken die onheilspellend boven hun zweefde, op zoek naar een volgend slachtoffer. Ergens dichtbij genoeg om de merrie het te laten weten, klonk geritsel en gekraak van takken van herten. Die er angstig van door gingen. Enkel een palomino merrie achterlatend, met een nutteloos wezen. Als er iets in te zien was, was het in de palomino merrie, verveling. Maar dat kon ook net zo goed staan voor vermaak, plezier, lust en/of voldoening, tevredenheid. Expres negeerde de merrie de eerste woorden van het nutteloze mormel voor haar. ''Och. Dat is maar net hoe je het bekijkt, maar goed voor je dat je de weg niet kwijt bent. Je weet maar nooit wat voor een kwaadje's hengsten in de zin hebben.'' Zei de merrie met haar sinistere, vermakende woorden. Twee mondhoeken krulden op toen de woorden vloeiend en simpel over haar lippen gleden. De lucht tintelde duidelijk, je kon het horen in zijn liederen. Een licht flits volgde. Desondanks dat al, was er geen vermaak en pret in de ogen van de merrie te vinden. Nee het was nu een oneindige leegte. Waar je in viel en nooit meer zou eindigen. ''Maar goed dat gaat ook lastig als er geen pad, geen bestemming geen eindpunt is neem ik aan.'' Kort gleed haar tong naar buiten, restjes karmozijnrood bloed van haar lippen opvangend. Ze glimlachte. ''Blijkbaar kan jouw brein maar een bepaalde hoeveelheid informatie opnemen, dus ik leg het even uit. Luister goed dit doe ik maar een keer.'' Sprak ze nuchter, maar toch weer vermakend. ''Tenzij je je denkbeeldige maatje's meetelt, sta je daar nogal, lonely. Dus of je nou familie hebt of niet boeit me geen ene fuck.'' Ze snapte het nog steeds niet, waarom verdeed ze haar tijd aan een onwetend veulen als dat mormel voor haar? Misschien omdat het toch wel vermakelijk en prettig was om weer eens met iemand te spotten. Waarom ging ze eigenlijk een gesprek met de merrie aan. Ze had nu al twee fouten gemaakt, haar in de weg staan. En tegen haar spreken. Bloed stroomde even uit haar mond toen ze langs haar lippen likte, en vormde nog een sinister vaag plasje. De normaal gesproken lege ogen twinkelden nu vol met pret, plezier en vermakelijkheid. ''Hm.. Eigenlijk is deze 'discussie' niet interessant. Jammer, want zonder uitleg zou je het never nooit begrijpen. Maar dat is toch niet van belang.'' Haar lippen krulde op. Een doffe hoefslag tegen de duinachtige aarde. Een laatste schelle, sinistere lach van vermaak en amusement die weerklonk in het donderen van de zwart bewolkte lucht voordat ze in een flits met haar tanden naar haar keel greep.
Het toneel was geopend en híj was haar persoonlijke entertainer. Ze zou haar, haar dank betuigen met een enkele reis naar hel. Langzaam liet ze los. Terwijl er nog een vaag sinister plasje bloed gevormd werd.

EDIT AMIYA: Wil je alsjeblieft stoppen met het stelen van posts? De volgende keer dat ik het merk krijg je zonder aarzeling een waarschuwing, en dan ben ik nog heel redelijk.

Wind blies door haar natte manen, de regen die op haar rug neerkwam voelde als steken aan. Flitsen die de hemel deden oplichten, en oorverdovende donderen. Niet een situatie waar een paard in wilde zitten, en dan vooral niet met de palomino kleurige merrie tegenover haar. Ze walgde van dat paard, ze stelde zich niet voor, en het bloed dat op haar lippen stond was om te walgen. Ze dacht dat ze alles wist, wat Magnifico nog meer deed ergeren, ze deed alsof ze alles van haar, de wereld en iedereen wist, tenminste, die indruk had ze op haar ingewerkt. Ze palomino kleurige merrie keek haar vermakend aan, met een vreselijk grijns op haar gezicht zitten. Walgend keek ze naar haar gezicht, maar ze liet zich niet kapot maken, niet door een merrie, die zomaar was gekomen, en dacht dat ze haar kon breken. Ze moest haar kracht niet onderschatten, Magnifico was sterker dan je dacht te denken. Ze negeerde de merries eerste woorden, ze grijnsde erbij alsof ze alles was, wat haar deed ergeren. Ze wilde de merrie niet aankijken, in die ogen zonder einde. "Mijn bestemming is al lang uitgestippeld, alleen welk pad ik zal nemen is nog onbekend." siste ze de merrie toe. "Je weet niks van mij merrie, ik herhaal het maar even." Zei ze, met een bitse ondertoon, en ogen die vuur schoten. Haar spieren waren gespannen, om te vluchten als het moest, maar vlechten deed ze niet, ze wilde eerst vechten, liever met woorden dan met haar spieren, want erg sterk zag de merrie die tegenover haar stond er niet uit, maar wel bijzonder angstaanjagend. Ze rolde met haar ogen toen ze haar volgende woorden sprak, en spottend tegenover haar deed, alsof ze een nutteloos wezen was. Voor haar was de merrie voor haar nutteloos. De woorden erna negeerde ze deels. "Jij kent mijn familie niet." snauwde ze naar de merrie. Ze keek naar de golven die woest tegen elkaar aan sloegen. Ze was aan het nadenken, waarom was ze hier nog, met die vreselijke merrie. Toen ze verder sprak negeerde ze haar, de wilde vluchten, maar ze bleef staan. Ze was bang voor de merrie tegenover haar, al wilde ze het niet laten zien. Alles aan de merrie was sinister, haar lach, haar lichaam, het bloed. En voor ze het wist had de merrie haar bij haar keel te pakken.

Gedachten schoten door haar heen, maar helder nadenken lucht nog half. Ze hapte naar adem terwijl de merrie haar tanden om Magnifico's keel had gesloten. Ze liet haar hoef met kracht tegen de merries borst aankomen en wist zichzelf los te krijgen. Ze galoppeerde toen met een hoge snelheid over de vlakte van het strand, de regen prikte in haar ogen, en de wind waaide hard, zodat vooruit komen moeilijker werd. Er was niks, maar dan ook niks op de vlakte om zich achter te verstoppen, of om haar wendbaarheid van te pas te laten komen. Het enige wat ze kon was rennen.

~ sorry voor de late reactie...