~ It's like my tail is on fire.

Grote hoeven raakte de grond hard en namen flinke kluiten prut mee. Zijn zware adem, als of hij ergens voor op de vlugt was, klonk als een pruttelende opstartende auto. Zijn hoofd werd hoog gedragen, eveneens als zijn staart. Zijn hoofd bonkte en hij had het gevoel alsof zijn hoofd elk moment ging ontploffen. Maar toch verscheen zijn dwarse glimlach, galoppeerd ehij hard door het gebied. Zijn rechterachterhoef bleef haken in een van de kleine of grote plassen en werd als drijfzand naar beneden gezogen. Zijn lichaam beefde, spande zich aan om met volle kracht zijn been er uit te trekken. Maar het lukte hem niet. Nog steets niet. En na een half uur staan trekken, stond hij daardan. Uitgeput en wel, nog steets met zijn hoef vast in een plas met drijfzand. Hij zuchte. Hij was al wat tot rust gekomen, maar nog steets had hij het gevoel alsof zijn staart in brand stond. Hij zuchte. Waarom was hij dan ook zo stom geweest om als een gek door dit gebied te rennen? Hij wist toch wel dat dit kon gebeuren? De wind vloog langs hem en leek zijn naam te fluisteren. Hij zuchte, nogmaals en sloot zijn ogen. Hij bleef hier maar staan, tot dat hij hulp kreeg of een geniaal plan.
[ & Courage ]

De tweede keer dat Courage hier was. De laatste keer was ze in het water beland, en daarom bleef ze daar nu ook ver uit de buurt. Ze had geen zin om weer nat te worden. Ze ging over in een galop, maar hield daar abrupt mee op toen ze een ander paard rook. Ze herkende de geur, maar wist alleen niet meer van wie. Ze galoppeerde snel in de richting van de geur van het andere paard, en zag iets zwarts. Ze ging nog sneller galopperen en kwam naast het paard tot stilstand. “PAINTED!” Zei ze vrolijk. Hem kende ze wel. Ze bestudeerde hem eens goed. Haar blik viel op zijn hoef die klaarblijkelijk vast zat in een stuk drijfzand. “Je ziet eruit alsof je wel wat hulp kunt gebruiken.” Zei ze, doelend op zijn ongemakkelijke situatie. “Enig idee hoe ik je hieruit kan helpen?” Vroeg ze. Zelf had ze nog nooit vastgezeten in drijfzand, en ze wist ook niet hoe ze er weer uit moest komen.

“PAINTED!” Klonk een vrolijk stem. Zijn ogen gingen open en hij keek op. ''Courage!"' hij glimlachte en keek naar zijn voet, die nog steets vast zat. “Je ziet eruit alsof je wel wat hulp kunt gebruiken.” Hij grinnikte. Hij kon inderdaad wel wat hulp gebruiken.“Enig idee hoe ik je hieruit kan helpen?” Hij greens. ''Je kan naast me komen staan, kunnen we samen op hulp wachten'' antwoorde hij lachend. Hij keek nogmaals naar de plek waar zijn voet zat. ''Trekken?''

''Je kan naast me komen staan, kunnen we samen op hulp wachten'' antwoorde Painted lachend. Courage lachte, en ging naast Painted staan, maar wel zo dat ze niet in het drijfzand stond. ''Trekken?” Coruage ging weer voor hem staan. “Lijkt me wel beter dan naast je gaan staan, want dat hielp niet echt.” Zei ze lachend. Ze keek hem even aan. “Zeg maar waar ik moet trekken, want ik heb geen idee waar het pijn doet als ik ga trekken en waar niet.”

“Lijkt me wel beter dan naast je gaan staan, want dat hielp niet echt.” Hij lachte. ''Nee, inderdaad'' het was ook sarcastisch bedoeld, maar dat was typisch Courage, gewoon doen. Hij grinnikte.“Zeg maar waar ik moet trekken, want ik heb geen idee waar het pijn doet als ik ga trekken en waar niet.” Hij glimlachte en keek naar zijn voet, dus nu eerst tot zijn kroonrand vast gezogen zat en nu tot zijn knie. Hij zuchte. ''Zolang je maar niet aan mijn oren trekt' zei hij lachend. Hij schudde zich uit, strekte zijn nek en probeerde ene tak te pakken. Hij beet hem vast en trok er aan, maar helaas braak de tak af. Een grote, stevigere dus.

“Zolang je maar niet aan mijn oren trekt.” Zei Painted lachend. “Dat wilde ik nou net wel gaan doen.” Zei Courage plagend tegen hem. Toen strekt Painted zich uit, in de hoop om een tak te pakken. Hij kreeg het ding wel vast, maar toen hij eraan trok brak de tak af. “Die moet iets groter.” Stelde Courage vast. Ze liep naar een andere boom, en trok de tak eraf. Snel liep ze weer terug naar Painted. Courage stak de stok uit naar Painted. “Pak aan!” Zei ze, terwijl ze de stok nog iets verder naar hem uitstak. “Ik trak wel, dan zet jij je maar ergens aan af.” Commandeerde ze hem.