My first time here

Herfst, de wereld veranderde. Tot nu toe had ze deze veranderingen alleen kunnen aanschouwen vanuit een warme box maar dit was de eerste keer dat ze het kon meemaken als een vrij paard. Een ruwe wind trok aan haar manen en woei als een gek langs haar zijdezachte vacht. Hier op het strand stond een veel hardere wind dan waar dan ook in dh en dan nog eens te bedenken dat haar vacht niet gewend aan deze tempraturen. Hiervoor had ze altijd in een box gestaan met een deken op zodat haar vacht dun zou blijven, de mensen vonden dat nou eenmaal mooi. Maar hier leek het normaal rond deze tijden een tot een bolletje wol omgetoverd te worden. Haar vacht was haast nog even dun als bij de mensen, maar ze was er zeker van dat wanneer de winter aan zou breken deze nog wel dikker zou worden. Dat hoopte ze tenminste want met de koele noordenwind die hier aanwoei had ze het eigenlijk al koud. Maar de winter was gelukkig nog steeds onderweg.
Gedesoriënteerd bekeek de honinggele merrie de zee. De wind trok de golven mee naar het strand waar ze uiteindelijk over het groffe zand vielen en uiteen klapte. De gene die het strand het meest genaderd waren hadden witte schuimkoppen. Tussen het witte schuim dat deels op het strand bleef liggen kon je allemaal gekleurde schelpjes zien liggen en Sheridan was ervan overtuigd dat dat niet het enige zou zijn dat het onheilspellende water met zich meegetrokken had. Haar dahliagele ogen trokken door naar de dansende golven die een stuk verder van haar weg waren. Enkel de golven waren daar te zien en daarboven hing een donkere hemel bedekt met een wolkendeken. Op het strand was het mistig omdat de wolken door het slechte weer zo laag waren komen te hangen. Sheridan zag de golven meekolken door de luchtstroom. De laagst hangende wolken waren lichtgrijs, maar hier en daar kon je er een laag doorheen zien, met een grauwe , paarse kleur. Enkele wolken schoven opzij waardoor een gat ontstond in de wolkendeken. Een randje van de zon was te zien en het wierp haar goudgele stralen op het strand. Een mysterieus effect gaf het het geheel nu de stralen door de laaghangende mistbank schenen. De schoonheid werkte hypnotiserend, onmogelijk was het er je ogen vanaf te houden, vooral als deze pracht door de ogen van een ontwetende werden bekeken. Zij die nog nooit het strand in deze staat had gezien. Een witte deken viel over haar zuiver oranje lichaam en Sheridan snoof de zilte geuren gretig op. Een bijtende wind sloeg tegen haar lichaam en ze verstijfde haar spieren even door de onverwachte klap van de koelte die als een mes door haar lichaam sloeg. Sheridan bedacht zich dat ze het eigenlijk steenkoud had en dat ze maar beter weg kon gaan van hier. Maar iets, iets heel diep van binnen hield haar tegen hield haar er vanaf weg te gaan van deze prachtige plaats.

[& Het liefste iemand die zoiezo wel een post van deze lengte kan terug posten]

Nojin stapte rustig verder. Zijn dunne prachtige vacht was lichtjes aan het verdwijnen. Ondanks dat hij nog niet zo lang in Dh rondzwerfde kreeg hij een wintervacht. Heel dik was hij niet, dat zat gewoon niet in zijn genen. Net zoals arabieren kreeg hij niet zo'n heel dikke wintervacht. Bewegen was dus de boodschap. Zijn hoeven raakten amper het zand onder zijn hoeven. De harde bosgrond was nu veranderd in zachtere, zandachtige, ondergrond. Hij wist dat hij zo bij een grote rots zou uitkomen waardoor hij over het strand kon uitkijken. Nojin hing graag rond bij het strand. Het was een plek die hem deed denken aan de mensen en zijn thuis. Dit was zeker en vast zijn thuis niet, dat wist hij zeker. Hij kon niet de rest van zijn leven lekker wild zitten wezen terwijl er een stal op hem stond te wachten. Hij mistte zijn oude leventje. Al hij hier liet vallen dat hij dekhengst was maakten alle merries zich uit de voeten terwijl hij hen echt niet zou dekken. Hij wou geen bastaard veulens hebben, al was het de laatste merrie van de planeet. Nee, enkel een akhal-teke merrie zou een veulen van hem krijgen.

Hij bleef stil staan op het einde van de rots. Zijn dunne manen en staart dansten mee met de wind. Zijn neusgaten vlogen wijd open doordat de wind een geur met zich mee droeg. Een geur van mensen, een geur van een tam paard. Een tamme merrie! Nojin schrok van zijn eigen analyse, hij kon het. Nojin's staart hong trots in de lucht en zijn oren naar voren gepriemd. Hij had zijn hals gekruld en keek rond met zijn grote amandelvormige ogen. Hij zag een palomino kleurige merrie met donkere manen. Sheridan! de eerste gedachte die er door hem heen schoot. Hij deed een paar stappen naar achteren en begon te galoperen. Zonder nadenken sprong hij van de rotsen af en kwam had neer. Hij duwde met zijn voorhoeven af in het mulle zand, dat best koud aanvoelde, en racette richting haar. Zijn passen waren nog steeds even sierlijk als toen in de ring. Hij hield zijn staart hoog in de lucht en denderde op haar af. Hij ging over in een zwevende draf en hielt net achter haar halt. Hij strekte zijn hals uit en nam een pluk van haar staart vast om er een klein rukje aan te geven. Op een trippelende draf draafde hij naar voren. Zonder een woord te zeggen legde hij zijn hals over die van haar. Hij was super blij haar te zien, ze leefde nog. Nojin kon zichzelf niet geloven. Hij was niet verliefd op haar. "Sheridan, je leeft nog. Hoe... hoe heb je de brand overleefd. Zover ik weet kwamen de mensen niet en kon niemand jullie bevreiden. Ik dacht dat alle merries dood waren. Hoe is het met het veulen? waar is het?" Stootte hij toen uit. Hij beïndigde de 'knuffel' en keek haar aan. Ze was een klein beetje kleiner als hem, maar niet veel. Hij kon haar makkelijk aankijken zonder echt naar beneden te moeten kijken. Nojin wist niet dat het veulen was gestorven. Hij wist ook niet hoe, hij wist enkel dat hij de merries angstig had horen hinniken terwijl zijn gedachten vast hadden gezeten. Het was een wonder geweest dat hij had kunnen springen toen zijn gedachten zo waren geblokkeerd geweest.



[is ie lang genoeg?]

Een merrie, wie net een standbeeld leek verguld met goud , draafde op de cadans van de wind die evengoed aan haar gouden manen trokken en ze op het ritme van maatval dansten met het lichaam mee van de merrie zelf. Haar ijzersterke hoeven droegen haar naar de uiterste plaatsen op de wereld, want ze wilde álles van de nieuwe dimensie weten en zien. Voor malige paarden was dit allemaal maar normaal, een idiote gedachte. Je kon het gewoon niet normaal noemen hoe je zonder zadel, zonder hoofdstel en zonder mens kon rennen, rennen overal waar jij dat wilde. In haar vorige wereld was ze een van de mooiste exemplaren van haar ras, en dat had ze allemaal achtergelaten om een nieuw leven te starten. De honinggele merrie zette haar pezige achterhand aan tot meer snelheid. Sheridan was enorm gespierd, niet zo dat ze dik leek, maar net perfect. Dit was getraind bij de mensen en ze had er nu profijt van. Opeens stak de honinggele merrie haar neus vurig in de lucht, gaf ze haar neus de kost om te laten wennen aan deze nieuwe geur. Ze verdomd zeker wie dit was, een oude bekende om het zo maar te noemen. Maar héá? Dat kon gewoon niet, onmogelijk! Hij was omgekomen in de brand. Een flashback vormde zich in haar hoofd. Hierin werd de enorm vervelende situatie nog eens in haar hersenpan afgespeeld. Haar gevecht met de vlammen, de vlammen die tevens littekens op haar benen en buik hadden achtergelaten. Meteen knipperde ze met haar ogen om het kwijt te raken. De zoete geur hing nog steeds in haar neusvleugels en ze was nu vastbesloten uit te zoeken van wie deze o zo bekende geur afkomstig was. Met haar formidabele passen maakte ze zich uit de voeten, nog steeds met Nojin in haar achterhoofd. Telkens nam een windvlaag zijn geur weer mee en werd ze nog happiger om hem te vinden. Haar oren waren van irritatie wat verder naar beneden gedrukt. Een donker figuur verscheen ergens verder weg op een wat hoger gelegen deel. Pas wanneer ze het paard naderde merkte ze dat dit het paard was waar ze naar op zoek was. Een gil van vreugde kon ze nog net onderdrukken maar de honinggele merrie sprintte naar de hengst , van wie ze zoveel hield , toe. Ze merkte op dat hij ook naar haar was komen rennen. De meters tussen beide paarden werden steeds korter tot Sheridan haar hals om de zijne kon slaan. Meerdere gedachte vloeide door haar lichaam heen maar toen ze hem aanraakte gleed dat alles er meteen weer van af. Alsof er een grootte last van haar schouders viel. Nog in geen tijden had ze dit meegemaakt, dat ze zich zo intens compleet voelde en ... gelukkig. `Sheridan, je leeft nog. Hoe... hoe heb je de brand overleefd. Zover ik weet kwamen de mensen niet en kon niemand jullie bevreiden. Ik dacht dat alle merries dood waren. Hoe is het met het veulen? waar is het?´ een stormvloed van woorden werden naar haar gedachte gemept en meteen voelde ze hoe de last weer op haar schouders werd getilt. Eigenlijk alleen bij het laatste wat hij zei. Ze trok zich los uit zijn greep en hield haar snoet omlaag zodat hij niet hoefde te zien hoe ze tegen de tranen vocht. `Ik leef nog´ herhaalde ze enkel wat hij zei, ze kreeg het er met moeite uit. Wanneer ze dacht dat ze er weer klaar voor was trok ze haar neus weer de lucht in wist ze net niet een glimlach op haar gelaat te trekken. `Ik ontsnapte aan de vlammen Nojin´. Een huivering deed haar vacht weer trillen toen ze dacht aan het moment dat ze zou moeten vertellen dat het veulen niet op de wereld was, en het er ook nooit zou komen. Nog steeds vocht ze tegen de opkomende tranen en een minuut of wat was het doodstil. `Nojin...´ probeerde ze aarzelend `...het veulen is dood´. De woorden werden zou zacht uitgesproken dat de gouden hengst niet verder weg had moeten staan want dan waren ze onhoorbaar voor hem. Haar verstandelijke vermogens wilde even niet meewerken en nogmaals kromde ze haar nek om de zijne, niet wetend hoe hij hierop zou reageren maar ze had de steun nodig. Sheridan´s volmaakte trekken stonden verdrietig , bang naar zijn reactie, dat hij vond dat het allemaal haar schuld was. Maar dat was het niet. Zij wilde het veulen net zo graag als hij dat had gewild. Ze trok zich weer los uit haar sterke greep, haar gezicht stond zuur.

De geur van de rook was niet te harden. Ik werd gek. Ik rolde angstig met mijn ogen. Mijn hoeven maaiden door de lucht. De balk lag voor mijn hoeven te branden. Ik werd ingesloten deed ik niet snel iets. Mijn oren doen pijn, er is teveel geluid. Ik sirennes, hinnikende merries, angstige veulens. Ik sluit mijn ogen. Ik wil dit beeld niet meer zien. Ik wil niet meer die vuurzee. Ik open mijn ogen weer. Mijn hoofd zit vol. Het zit vol met angst. Instinctief spring ik over de vuurzee heen. Ik lijk te vliegen terwijl de vlammen mij net niet raken. Ik ruik de frisse buitenlucht maar het lawaai blijft aanhouden. Ik blijf rennen, de beton veranderd in gras. Het hekwerk komt dichter. Ik voel hoe mijn hoeven zich afduwen. Toch blijft het helse lawaai aanhouden. Waarom gaat het niet weg? Weer vlieg ik, verder en hoger als eerder. Het geluid lijkt mij te achervolgen, echter weet ik beter. Het zit zo in mijn geheugen gegrift dat ik het er gewoon niet meer uit krijg.

Nojin keek Sheridan aan. Even draaide hij zijn oren voor een seconde naar achteren. Zijn blik werd onzeker. waarom was ze zo droevig? Ze sprak de woorden zo zacht uit maar toch kwamen ze aan als een enorme klap. Zijn mond viel open en hij schudde zachtjes zijn hoofd. Hij voelde haar aanraking weer en zweeg. Wat hij moest denken wist hij niet. Tuurlijk vond hij het vreselijk. Hij had zo verheugd op zijn eerste nakommeling. Een veulen dat waarschijnlijk al bejaard zou zijn als een van zijn laatste veulens geboren zou worden. Hij zuchtte zachtjes een en duwde zijn neus tegen haar hals aan. "Wat erg voor je. Het komt wel goed." Zei hij zachtjes. Hij had het zijn vader wel eens horen zeggen. Voor hem leek het een doodnormale zaak. Hij staarde even in de verte en kreeg een lege blik in zijn ogen. "Mis jij dan geen stal? Mis je niet het leven bij de mensen? Ik wil zo graag terug. Gewoon terug mooi staan te wezen en bewonderd worden. De held zijn en je voor de rest geen zorgen meer maken." Sprak hij zacht met zijn charmante stem.