I'll take you to the river where the wild roses grow

Het leven was prachtig. Met moordlust begaafd. Donker. Duister. Kil. IJzig. De hemel was bezaaid met donkere wolken. Regen was gevallen. Zou vallen. De hele dag. Onweer en bliksem hadden de hele nacht hun best gedaan om angst in het land te brengen. En met succes. Weinig dieren durfden zich openbaar te tonen. Slechts enkelingen kwamen onder de beschutting vandaan. Waagden zich in de grote plassen water. Zwemmend, soppend. Nat. Háár manen hingen in slierten langs haar hals. Plakten er tegenaan, vies en vuil. Donkerder dan ooit werd haar vacht met dit weer. Haast zwart, met dat chocoladekleurige tintje. Een glimlach had haar mondhoeken omhooggetild. Langzaam en zorgvuldig, bang om teveel vreugde in het land op te wekken. De storm had haar hersenen doen slapen. Haar brein doen uitrusten zodat ze er nu weer met frisse wind in haar hoofd tegenaan kon. Een vogel vloog over. Poepte voor haar neus, zonder zich te schamen. Smalend was de glimlachende blik in zijn ogen. Schamper was zijn gekras. Fronsend rimpelde haar neus. Walgend en bedenkelijk. Waarom zíj? ~Een antwoord op die vraag was er niet. Zou er nooit zijn, en wilde nooit komen. Toch wíst ze het antwoord. Was ze er zeker van. Net zo zeker als ze wist dat het winter ging worden. Zeer binnenkort zouden de eerste sneeuwvlokken vallen. Ondanks de zomerse dagen die zo nu en dan nog heersten, zou de koude zijn intrek spoedig doen. En dán kon het echte léven pas beginnen.
Nu al genietend van het feit van alle trieste gebeurtenissen die zouden passeren, danste ze door het land. Langs de oever van de rivier die voor sommigen ontzéttend gevaarlijk was. Ze lachte erom. Had spot in haar ogen. Een masker voor haar gezicht gehouden. Híj was het die arriveerde. Híj was het die haar gezichtsveld vulde. Wat deed hij hier? Waaróm was hij hier? Even kneep ze haar ogen samen. Bestudeerde ze hem ‘geïnteresseerd’. Alsof ze de lucht peilde om te zien wanneer de regen zou vallen. ’Dag m’n lief. Ik was al bang dat ik je nóoit zou ontmoeten.’ Luchtig en nonchalant was haar stemgeluid. Haar manier van doen was gelijk aan die van iemand die een oude bekende die via verhalen had gehoord dat híj hier was. Haar glimlach was liefjes, haar ogen glinsterden groenig. Ze was niet wie ze dácht dat ze was. ’Waar was jij toen ik je nodig had? Heb je de zon zien ondergaan in het kwaad? De donder en bliksem zien opkomen om haar te verdrijven? Of ben je slechts weggeweest om je hiervoor af te sluiten. De natuurelementen die het aanschouwen waard zijn.’ Wellicht zou er verwarring op zijn gezicht te lezen zijn. Maar ze keek door hem heen. Boorde haar ogen diep in de zijne. Op zoek naar antwoorden die hij mogelijkerwijs niet had.

~Rememberrr

De rivier golfden wild in zijn 'wiegje' beukte hard tegen de rand. En spetters vlogen uit het water. Regen maakte het dat de rivier hoger dan ooit stond en zou komen te staan. Het was nog steeds geen wonder dat steeds minder paarden het lef hadden om dichterbij de rivier te komen. Enkele daarentegen hadden dat 'lef' wel. Sommige dachten van wel, maar verscholen zich als bange egels achter een boom bij het zien van de wilde rivier. Daarentegen waren er ook diegene die er langs op liepen alsof het niet erg was. Alsof de rivier, niet hard tegen zijn rand beukte, niet alsmaar plassen water naar buiten gooiden en niet hoger dan ooit stond door alle stormen.

Remember was een van die paarden met dat stukje lef dat ze het deden, dat ze langs de wilde rivier op liepen. Dat ze er tegen vechten! ’Dag m’n lief. Ik was al bang dat ik je nóoit zou ontmoeten.’ Klonk een luchtige nonchalante stem. Remember bekeek de merrie nonchalant en fronste even zijn wenkbrauwen. Wie of wat was dit wezen? ''Is dat? Ik hoopte net nog van niet.'' Zei hij nonchalant en hij keek de merrie doordringend aan terwijl zijn ogen twinkelden van plezier in dit gesprek.’Waar was jij toen ik je nodig had? Heb je de zon zien ondergaan in het kwaad? De donder en bliksem zien opkomen om haar te verdrijven? Of ben je slechts weggeweest om je hiervoor af te sluiten. De natuurelementen die het aanschouwen waard zijn.’ Remember zijn ogen twinkelden vrolijk en plezierig als altijd. ''Had je me nodig?'' Zei hij nonchalant maar vrolijk en zijn stem luchtig vol met plezier. ''Er wordt altijd hulp geboden aan degene die er echt om vragen, nou betwijfel ik het me zeer of jij mij wel nodig had of hebt.'' Remember keek vrolijk rond, zijn blauwe ogen twinkelden in de donkere schimmige lucht. En je kon ze zo goed zien, net als je zo goed kon zien dat Remember een mafketel was, vol met verrassingen.

Het water kabbelde rustig voort. Zo nu en dan slokte het iets op en spuwde het dat een stukje verder weer uit. Hier en daar was de riviergeest iets joliger. Kon het dingen zonder waarschuwing vastgrijpen en meesleuren. Maar écht woest was hij niet. Het was alsof hij al getemd was. Niet door het vuur, niet door de wind. Niet door háár (fronsend kwam Celebrían tot deze gedachte). De rivier was nóóit getemd. Hóefde nooit getemd te worden. Hij had geen kwaad in zich.
Natuurlijk was hij verdwaasd. Het was lógisch dat hij het niet begreep. Zij was het immers die niet te verstaan was. Zingend in een taal die maar weinigen begrepen. In woorden die hier niet verstaan werden. Zacht, melodieus, zilverachtig. En toch krachtig als een storm. Wisten ze ieders brein te bedwelmen. Echter was dat nu niet haar bedoeling. Wie of wát hij was, interesseerde haar geen biet. Wat zíj wilde, was bevestiging. Kennis. Iets waar nooit genoeg van vergaard kon worden.
Ze glimlachte toen hij sprak. Blijkbaar was hij niet op zijn achterhoofd gevallen en kon hij –zo léék het althans- haar vreemde gedrag appreciëren. ’Natuurlijk had ik je nodig, m’n lief. Waarom zou het dwaze idee in me opkomen om jou onware dingen te vertellen?’ Zacht was haar stem. Haar zwarte ogen gevuld met niets anders dan schijnbare oprechtheid. Al zou hij het niet ontdekken. Kón hij het niet opmerken. Omdat zij té goed was in het verbergen van haar wáre ‘ik’. Nog nóóit had iemand haar wérkelijke persoonlijkheid kunnen leren kennen. Nóóit zou iemand dat zelfs maar mogen doen. ’Maar jouw antwoorden waren niet de antwoorden die ik zocht.. Ze kwamen niet eens in de buurt. Dus nogmaals; wáár was je?’ Dit keer was haar stemgeluid iets scherper, al kon het nog steeds niet als bedreigend of kil beschouwd worden. Het was een soort ongeduldigheid die in haar keelbanden geslopen was. Omdat ze wérkelijk wilde weten waar hij was geweest. Want enkel op díé manier kon ze uitvogelen hoe hij in elkaar zat. Hoe zijn geest bestuurd werd en hoe die zijn brein beïnvloedde.
Een vogel vloog over. Schreeuwde woorden in zijn eigen taal. Naar zijn soortgenoten. Zijn gelijken. En zij, Celebrían, wist wat de vogel zij. Kon hem horen, alsof hij het in haar oor fluisterde. Even bewogen haar mondhoeken, krulden vervolgens om in een onwillekeurige grijns. Het was de zwarte raaf die het sein had gegeven. Een nieuwe oorlog was gestart. Een oorlog van de goeden tegen het kwaad. En het goede zou zó gemakkelijk kunnen winnen. Ze zouden niet eens bang hoeven te zijn voor een ondergang. Met de júiste zetten, hadden zij het kwaad zó ingepakt. Het was een kwestie van de juiste hersenen gebruiken. Hersenen die zij geen van allen hadden. Een droevig feit. Maar onveranderlijk.
Haar blik schoot in de richting van de hengst. Dit keer was hij donker, koud als de nacht. Haar lippen bewogen, zodat haar stem de juiste woorden kon vormen: ’Wie ben jij? Jij die niet de antwoorden geeft die ik zoek…’ Haar stem was een gefluister. Zacht. Melodieus. En zilverachtig.

~oké, het is een hele rare post
Ik heb hem in drie delen geschreven.