I take you to the wild roses and back again

Het zee water klotste tegen haar benen aan. Het zand eronder wurmde zich langs haar hoeven, het zoog en trok aan haar hoeven. Haar oren lagen in haar dikke, volle, gladde manenbos. Het water golfde tegen het puntje van haar staart. Haar manen hingen in een golvende beweging langs haar hals op. Haar borstkas ging langzaam op en neer. Een kwaadaardige gloed was te vinden in haar ogen, en haar neusgaten sperde zich soms eventjes open. Haar staart zwaaide soms eventjes wat heen en weer. Langzaam trok ze haar hoeven uit de modder, en liep door het water. In een goed ritme stapte ze voort. Steeds ietsjes sneller. Haar borstkas ging iets harder op en neer. Het water klotste en rukte nog steeds aan haar hoeven. Laconiek draafde ze aan. Haar ogen flitsten over het gebied, naar eventuele bewegingen. Maar ze zag niks, er was niks. De zwart/bruine Andalusische merrie trok haar benen hoog op. Ze draafde het water uit, naar het mulle modderige zand. Het was nat, het trok en zoog aan haar hoeven. Maar ze negeerde het. Ze liep naar een goed herkenning punt. Daar zwaaide ze een keertje met haar staart. Voor haar lagen enkele omgewaaide boomstammen, die waren gevallen tijdens een van de ergere stormen, met de meest harde wind. Ze schoot haar voorbenen in de lucht. Haar manen werden meegetrokken, haar staart wapperde achter haar aan. En toen zette ze haarzelf af met haar achterbenen. Ze stoof naar voren toe. Haar neusgaten wijd opengesperd, de harde wind sneed in haar ogen, liet haar manen aan haar hals rukken. Haar staart vloog als een vlag achter haar aan. Haar spieren rolde onder haar huid. Haar benen werkte op top snelheid. Haar ogen keken doelbewust naar de eerste boomstam, die heel snel dichterbij kwam. Toen vlogen haar voorbenen voor de tweede keer in de lucht. Haar neusgaten werden kleiner, haar ogen trok ze tot een spleetje, terwijl de wind in haar ogen sneed. Haar achterbenen zette zich krachtig af op de mulle ondergrond. Ze vloog als het waren over de stam heen. En ze sprong veel te hoog. Met een kleine dreun kwam ze weer op de grond. Ze maakte een goede stop, waarbij ze haar hoeven in de grond liet graven. Haar manen kwamen tot stilstand. En hingen weer sierlijk langs haar hals, terwijl ze soms nog heel eventjes aan haar hals rukte. Haar staart hing nu rustig tussen haar benen, terwijl ze haar staart wortel -net als haar hoofd trouwens- fier en trots de lucht in had geheven. Ze schudde haar zelf eventjes uit. Ze ontspande haar spieren, het stoom kwam van haar lichaam af door het zweet. Want, hoewel dit alles maar heel eventjes had geleken, duurde het misschien wel een kwartier voor ze bij de boomstam was genaderd. Haar vacht was nat, en haar manen plakte nu aan haar hals. Haar neusgaten sperde zich eventjes open, om de geuren in de omgeving op te snuiven. Ondanks het geur van het water, en het vochtige, mulle zand, en enkele stenen met een verrotte geur, was er nog een geur bij. Eentje die Streya niet zo makkelijk kon plaatsen dit keer. Eentje die verdacht veel leek op de geur van een paard...


~Klein, gestoord. En owja ze is een dodo en jij lekker niet!~

In een voortdurende kadans roffelden acht hoeven over de sneeuw. Geluid van hijgende dieren waren hoorbaar. De hoeven en het gehijg was van twee dieren afkomstig. Een klein, tenger hertje en een iets vorser maar slanke jaarling. De dieren hielden een klein wedstrijdje. Het hertje had een halve lengte voorsprong. Aaliyahs neus kwam tot zijn flanken. Langzaamaan haalde ze hem echter wel in. Na een kleine tijd had ze hem met een halve lengte ingehaald en remden ze beiden af. Giechelend hield Aaliyah naast het hertje halt. ’Gewonnen.’ Grinnikte ze. Haar benen waren nat van het woeste, schuimende water. Beide dieren hijgden zachtjes. Eyes had vooral moeite om zich te herpakken. Aaliyah drentelde nu al energievol vooruit. Ze groeide nu als kool. Haar ego werd groter en ze gedroeg zich meer naar haar aard. Ook ging het haar goed af bij trainingen. En natuurlijk trainde ze regelmatig met Eyes. Zijn horens stopten even met groeien maar waren minstens tien centimeter. En waarschijnlijk nog wel meer. Aaliyah schudde zich uitgebreid uit en liep verder. Eyes volgde haar rustig. Het was wel grappig. Aaliyah kende het hertje nu al… zes/zeven maanden en het waren de grootste vrienden. Nu nog altijd. Met de dag groeide hun vriendschap. Ze verplichtte hem nooit om bij haar te blijven. Hij mocht gaan en staan waar hij wilde. Ze riep hem nooit en toch kwam hij naar haar toe. Grappig. Niet dat Aaliyah hem weg wilde. Nee echt niet. Liefkozend ziepte Aaliyah met haar staart tegen zijn kont.
In de verte zag ze een zwarte stip naderen. Nieuwsgierig gingen haar oren naar voren. Eyes gaapte tijdens het lopen. Met zijn intelligente ogen had hij het paard al eerder opgemerkt, dat verbaasde de jaarling niets meer. Dat was al duidelijk geworden op bijna de eerste twee dagen met Eyes. Daardoor heette hij zo.
Ontspannen bleef Aaliyah lopen. Zich niet druk makend over het stipje in de verte. Dat stipje zou langzaamaan groter worden en dan kwam er een paard. Boeiend. Aaliyah was aan het pootjebaden in de zee. De schuimende golven sloegen kapot tegen haar benen. Het deed bijna pijn. Genietend kneep ze haar ogen tot spleetjes. Deze pijn was zeer fijn. In tussentijd was het stipje dus groter geworden en bleek het een zwart paard te zijn. Het was een groot paard. Aaliyah briesde zachtjes en keek rustig naar Eyes. Haar oren waren gespitst naar de steeds groter wordende stip. Het kwam dichterbij en bleek een merrie te zijn. Aaliyah stopte toen het paard zo was genaderd tot ongeveer een paar meter. Haar zwarte kijkers stonden respectvol. Ze knikte. ’Getraind?’ Vroeg ze zonder klank in haar stem. Toch klonk het niet eentonig. ’Aaliyah.’ Ze keek naar Eyes. ’En Eyes.’ Zei ze met een knik op het hertje. Het interesseerde Aaliyah niet echt veel of de merrie haar naam zei. Waarschijnlijk kwam ze de merrie toch nooit meer tegen.

t heeft eventjes geduurd :')

Nog steeds ging haar borstkas als een razende op en neer, alsof hij boos was. Boos op iets waarvoor hij niet eens boos mocht zijn, wat hem razend maakt. Het stoom kwam van haar zweet af. Haar zweet begon te bevriezen. Streya snoof eventjes toen ze in de gaten had, dat kon ze nu niet gebruiken. Ze moest in vorm blijven wou ze haar kudde weer oppakken. Ze zou een kleine tijd uit Dream Horses gaan om dat te doen. Schuim versierde haar mondhoeken. Haar staart zwaaide in de lucht, opzoek naar zijn slachtoffer. Die hij niet kon vinden. Bijna teleurgesteld ging hij weer slap hangen. Streya draafde rondjes, één geur. Nee, wacht twee geuren drongen haar wijd opengesperde neusgaten binnen. In een korte tijd naderde Streya in een krachtige snelle draf de twee paarden. Nou ja, ze was eerst in de veronderstelling dat het twee paarden waren. Maar ze kwam erachter dat er in werkelijkheid maar een paard stond, en een hert. Streya snoof nogmaals, dit was een merrie die ze niet gouw zou vergeten. Ze schudde haar zelfs een uit. Keek de merrie kwaadaardig aan. En richtte eventjes een kwaadaardige moordlustige blik op het hertje. Ze knikte bij haar eerste woorden. Het hoofd van Streya ging lichtelijk schuin staan. Ze bracht haar hoofd dicht bij de merrie. De ruwe tong van Streya likte eventjes langs haar lippen, en maakte daarna een klakkend geluid, en nog eens. ''Merrie.'' Toen nam ze haar hoofd weer terug, zette haar kop weer recht. En zette een pasje naar achteren, om haar maximum lengte afstand te bewaren... 2 meter...

Aaliyah keek rustig in de ogen van de zwarte merrie. Ze verroerde geen vin toen de merrie met haar hoofd dichtbij kwam. Ook niet toen de merrie over haar lippen likte en klakgeluiden maakte. Vast haar manier om ‘hoi’ te zeggen. Toen stelde ze zich voor. Aaliyah knikte alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat een merrie zich merrie noemde. ’Aangenaam.’ Zei ze emotieloos. Niet zoals zo’n suffe soldaat die de hele dag voor zich uit staart en in haar stem lag een ietwat duistere, harde ondertoon. De merrie zette een aantal stappen achteruit tot ze beiden twee meter van alkaar af stonden. Eyes blies wantrouwend uit zijn neusgaten. In Aaliyahs ogen lag een kleine blijk van respect. Respect voor een mede soortgenoot. Rondom de merrie hing er een Horcrux geur. Van verscheidene paarden. ’Anais. Deina. Thron. Tornado en nu Aaliyah. Da’s een hoop.’ Noemde ze rustig op. Haar staart zwiepte rustig heen en weer. Ze maakte geen aanstalten een gesprek te beginnen. Dat zou nog komen zo.

Ze zwaaide met haar staart, haar manen plakte aan haar hals. En haar staart was fier en trots de lucht in gestoken. Ze stapte kalm heen en waar, haar hals steeds licht gebogen om de merrie aan te blijven kijken. Het was een slechte merrie dat zag ze. Maar misschien was ze net zoals de meeste paarden in de Horcrux, een verschikkelijke wannabe. Streya schudde zichzelf uit. Over veulens kon je zulke dingen niet zeggen. Het kon gewoon niet, veulens hoorde te spelen. Veulens zoals Aaliyah tenminste. Streya was altijd al uit naar wraak op haar ouders, Streya wou niet spelen. Het was niet voor niets dat ze gevreesd werd in haar opgroei plaats waar ze de macht had. En weer ging krijgen. Ze had vanaf jongs af aan getraind, getraind en nog eens getraind. Ze had haar vermogens getest op andere veulens. Ze had ze meedogenloos vermoordt, en gemarteld tot ze tevreden was over haar prestaties. Dat maakte dat ze nu dit meedogenloze wezen was dat met niemand medelijden had. Het maakte je zwak, had ze haarzelf aangeleerd. Streya wist wat ze wou, en als ze het wou, dan zou ze door streven tot het einde tot ze het had. Op een dag zouden haar ouders terugkomen naar Dream Horses. Streya voelde het, ze wist het gewoon. En als ze elkaar dan volgde, zouden ze een voor een gemarteld worden, om vervolgens in alle pijn langzaam te sterven. Streya zou ze laten kronkelen laten smeken om een eenvoudige dood. Maar zo duivels als zij was, zou ze hun langzaam laten sterven. ''Te veel als je het mij vraagt, de helft ervan met jou weg gerekend waren wannabe. Wat is er gebeurt met de echt slechte paarden?'' Antwoordde Streya op de woorden van de merrie. Streya wou het weten, ze wou weten of deze merrie het wist. Het zal wel niet...

Merrie zwaaide met haar staart. D’r manen hingen vastegeplakt aan haar hals. De ravenzwarte staart van Merrie was fier in de lucht geheven. De hals was licht gekruld. Aaliyah zag dat de merrie niet vreesde. Vroeg of laat zou De Satan zich openbaren voor haar. Wellicht. Aaliyah begon te geloven in De Satan. Niet heilig maar ze geloofde wel dat hij zich zou openbaren voor degenen die het verdienden. Merrie kon weleens dat verdienen. Niet dat Aaliyah haar goed kende. Zo’n gevoel had ze gewoon bij Merrie. Aaliyahs ogen volgden de bewegingen van Merrie. Haar ogen boorden zich door die van Merrie. Niet om te intimideren maar om dat ene oogcontact wat nog wel eens belangrijk kon zijn. De merrie begon met spreken. ’Die wachten met smart tot ze toegelaten worden tot hell.’ Antwoordde ze raadselachtig terug. ’Maar je wordt niet zomaar toegelaten. De Satan a.k.a De Duivel zal je zeggen of je het waard bent. Dat onderschatten velen. Eenmaal bij de poort van Hell zullen ze branden en boeten voor wat ze doen.’ Haar stem was duister. ’En diegene die niet voor de poort van Hell staat, staat waarschijnlijk voor me.’ Vervolgde ze daarna met een raadselachtige grijns. Haar oren waren licht naar achteren. Aaliyah was best tevreden met haar antwoord. Ze had zo goed geantwoord als maar kon. Ze sprak uit wat ze geloofde. Heilig. Aaliyah zou niet zo stom zijn om het initiatief te nemen om naar Hell te gaan. Ze zou wachten tot haar taak compleet was. Tot De Satan haar riep. Haar had gezien. Haar daden had gevolgd. Als Hij haar niet zou reopen zou Aaliyah weten dat ze had gefaald. Maar zover kwam ze nog niet. Nee. Haar leven was nog niet eens begonnen.

~Weet je wel niet hoe geniaal ik het gewoon vind als je daar zo droog waar Streya hoort te staan Merrie neer zet xD ~

Het was lekker warm, nou ja warm mocht je het niet noemen. Eerder lauw. Maar in deze strenge winter kon je het best wel warm noemen. Zo'n nul graden. Haar houding was fier en trots. Ze doorboorde de ziel van de jonge merrie - genaamd Aaliyah - voor haar. Maar ze kon niks lezen, het was bijna alsof ze haar ogen terug nam, uit de ziel van Aaliyah. Alles om de kleine merrie heen verscherpte weer, zodat Streya weer optimaal rond kon kijken, en ook het kleine hertje was weer zichtbaar. Streya vond het niet raar dat het hertje bij de merrie was. Streya was zelf ook niet altijd even... Normaal. Ze luisterde naar de woorden van de jonge merrie, die gesproken werden als een echte gelovige. Ze luisterde. De laatste woorden waren de enige woorden die Streya niet verwacht had uit de mond van de merrie. Maar ze had gelijk, ze had gelijk in de ogen van Streya dan. Haar woorden waren raadselachtig. ''Ze worden achterlijk, gevaarlijk, ze vermoorden iedereen die ze tegenkomen. Die wannabe's.... De brug staat op instorten. Maar jij zal niet degene zijn die hem laat instorten.'' Was haar raadselachtige antwoord. Haar hoofd bracht ze weer dichtbij die van de merrie. ''Streya is de naam. Ga er zorgvuldig mee om, niet ieder krijgt die te horen.'' Haar stemgeluid was nu kil, maar nog steeds die andere heutemeteut erbij...

Aaliyah keek naar Merrie. Nog altijd was haar houding hetzelfde. Aaliyah zag dat ze waarschijnlijk veel had getraind. Meer wou. Duistere dingen. Maar daarmee kon ze ook weleens fout zitten. Aaliyah voelde het tenminste aan. Ze voelde de ogen van Merrie in de hare priemen. Ze liet haar niets lezen. Haar ziel was onleesbaar. Te ingewikkeld om te begrijpen. Aaliyah zwiepte met haar staart. Ze snoof zachtjes en ging iets vooruit. Een voor een gingen haar hoeven even van de grond. Ze luisterde rustig naar de merrie haar woorden. Hm. Aaliyah liet de woorden tot haar door gaan. Aaliyah knikte even begrijpend en luisterde naar de volgende woorden. Ahah. Merrie had dus toch een naam. Streya. ’Aangenaam Streya.’ Sprak ze kil met een rustig randje. ’Ben blij dat je daarover denkt. De brug. Goede theorie. Dat onthoud ik.’ Aaliyah keek in Streya’s ogen. Het was veel fijner om bij de merrie een naam te hebben in plaats van Merrie. Merrie. Het was droog. Aaliyah snoof zacht. ’En wie staan er allemaal op de brug als ik vragen mag?’ Vroeg ze fijntjes aan Streya.

nee dat wist ik nog niet xD flutje

Kalm keek ze naar het kleine veulentje. Ze had een witte bles over haar voskleurige gezicht heen getrokken. Haar staart mepte nogmaals heen en weer. Het was een gewoonte geworden, want nergens hier waren nog vliegen of andere steek insecten, maar dat zou niet lang meer duren. De winter zou in no-time voorbij vliegen. En dan zou Streya haar staart weer wat te doen hebben. Nou was hij alleen maar nutteloos rond aan het zwaaien en meppen. Om vervolgens misschien wel teleurgesteld dat het geen slachtoffer had weer trots en fier te gaan staan. Streya haar manen wapperde wild heen en weer terwijl de strenge wind overwaaide. En weer terug kwam. De winterse, snijdende wind kwam van alle kanten. Beukte tegen Streya op, wou haar aan de kant blazen. Maar ze hield stand. Ze knikte eventjes bij de eerste woorden van Aaliyah. Negeerde het hertje blindelings en snoof eventjes. Bij de laatste woorden moest ze eens eventjes denken. Streya maalde op een fatsoenlijk en goed antwoord. Ze snoof nogmaals. Weer mepte haar staart door de lucht. Haar manen waaide wild alle kanten op, nu Streya was afgekoeld en weer gewoon normaal was, alsof ze nog nooit getraind had, stopte ze met heen en weer lopen. En ging voor de kleine merrie staan. ''Macht is datgene wat ik krijgen zou buiten Dream Horses. Een ieder die mij in de weg staat zal er staan. Een ieder die mij tegenhoudt zal er staan.'' Sprak ze als eerste. ''Wraak en macht maken de doden.'' Was het tweede mysterieuze antwoord. Van de grote zwarte merrie.

Aaliyah werd nerveus van het heen en weer lopen van de zwarte merrie. Aaliyahs benen stonden rustig stil. Af en toe zette ze een klein pasje ergens naar toe maar dat waren dan ook de bewegingen. Net als de staart van Aaliyah was de staart van Streya ook hard aan het werken. Aan het meppen in het niets. Het was nog lang geen seizoen voor de dazen en andere steekbeesten, toch was haar staart druk bezig. Aaliyah had een vrij lange maar dunne staart. Niet zo vol. Haar manen waren ook niet lang of vol. Wel had ze een lange voorpluk maar door het vele schuren aan bomen door de jeuk waren de haren dunner geworden. Naja. Het groeide wel weer aan.
De kou striemde tegen haar huid aan. Deed haar rillen. Verdomd koud was het nu aan het worden. Hopelijk kwam de lente snel. Aaliyah at niet zoveel meer en ze was al aardig wat kilootjes kwijtgeraakt. Niet dat ze zo’n fors ding was. Nee ze was normaal. Gemiddeld. Niet al te slank maar haar figuur was ook nog niet uitgegroeid. Streya had wel een gespierd lichaam. Dat zou kunnen komen omdat die haar hele leven al trainde. Tot haar opluchting stopte de merrie met heen en weer lopen en ging voor haar staan en sprak haar woorden uit. Aaliyah keek Streya diep in de ogen aan. ’Pas op. Macht maakt je gek. De ongrijpbare versie van macht dan. De andere versie van macht is nauwelijks te vinden. Die moet je overhandigd krijgen van De Satan. Die heeft de macht. Niet de ultieme macht. De goede kant heeft ook een flinke portie macht.’ Sprak ze ijzig. De laatste zin liet ze voor wat het was. Voor nu. Aaliyah hoorde Eyes klooien in de sneeuw. Die vond het wel belangrijk om te eten. ’Wie staan er dan in de weg?’ Vroeg ze nieuwsgierig.

________________________________________________________________________________________________________________________

Haar gedachtes gleden weg, gleden weg uit haar hoofd. Leegte achterlatend, op reis naar een ander geschikt hoofd. Wellicht het hoofd van de merrie voor haar. Wellicht plantte haar gedachte over verschillende soorten macht zich daar. Herinnerde haar aan de versie van macht, macht die je kwijt was geraakt, maar al eens gehad. Macht die voor het grijpen lag, maar waarvoor je toch zolang gewacht had. Macht die je niet gek maakte, macht die je niet hoeft te krijgen. De kleine merrie had hem niet opgenoemd, in haar bijdehante rijtje. Had hem weggelaten, wellicht omdat ze onwetend was over deze ingewikkelde versie van macht. Wellicht omdat ze hem nooit bestudeerd had zoals Streya het had gedaan. Wellicht omdat ze er te lui voor was. Streya kon nog duizenden anderen redenen voor bedenken. Maar ze was nu te druk bezig met andere dingen. Eentje daarvan was hopen, dat haar gedachtes bij de kleine merrie aangekomen waren. Maar blijkbaar waren ze dat niet… En als ze dat waren, dan had de merrie er niks over gezegd. Want na enkele minuten was het nog steeds doodse stil. Het enige wat hoorbaar was, was het gieren van de wind. Die wanhopig Streya haar naam riepen, om haar vervolgens de dood in te lokken. Vele waren erin getrapt. Velen volgde het verleidelijke geroep van de wind. Maar Streya negeerde het. En begon met haar antwoord. ’’Je vergeet de laatste versie. De macht die je kan pakken, het is ingewikkeld, deze macht. Maar hij is er, en als je hem hebt, heb je een ticket voor een concert, eentje die je beter niet kwijt kan raken.’’ Klonken haar raadselachtige woorden. Geen flauw benul had ze ervan of deze merrie, het woorden term ticket en concert ooit maar had gehoord. Maar Streya wist ervan. Genoeg…

Aaliyah keek op in de zwarte ogen van de zwarte merrie genaamd Streya. Eerst heette ze Merrie, dat kon Aaliyah begrijpen maar toen noemde ze nog een naam, Streya. Wie was het nou? Merrie als naam was best wel cool. Aaliyah snapte opeens waar Streya naar hunkerde. De voor haar onbekende type macht, degene die je kan pakken. Macht die voor het grijpen lag, waarvoor je zolang gewacht had. Ze kreeg een soort ingeving. Haar hersenen draaiden op volle toeren, ze probeerden alle informatie van de USB in haar harde schijf te zetten. Dan nog veilig verwijderen en weg waren de gedachten. Aaliyah brieste iets verbaasd en zette licht verward een stap vooruit. Haar ogen seinden even onderzoekend naar Streya. Net op het moment dat Streya haar mond opentrok had Aaliyah ookal een hap lucht genomen. ’Macht die je kan pakken.’ Sprak ze, perongeluk door Streya heen. Ze luisterde naar de rest van Streya’s zin. ’Toevallig houd ik van concerten. Ik zit graag op de eerste rij.’ Luidde haar antwoord. Haar ogen waren vastgeketend aan een onbekende kracht en konden alleen in de duistere ogen van Streya kijken. Maar er was nog een vraag die niet was beantwoord. ’En wie stonden er dan in de weg?’ Herhaalde ze geduldig haar vraag. Even maakte haar staart een salto voordat die weer bewegingloos aan haar staartwortel hing.

________________________________________________________________________________________________________________________


Streya zou hem krijgen, ze hunkerde er niet naar. Alleen maar om het feit dat ze wist dat ze hem krijgen zou. Hoe dan ook, wie er ook in haar weg zou staan. Zelfs de kleine merrie voor haar zou ze zonder problemen de kop eraf rukken, en langzaam het wezen opensnijden met haar tanden. Alleen al om het teken van Streya te laten zien. De sneeuw zou roodgekleurd worden, Streya zou lange rode klitten doordrenkt met bloed in haar manen en staart hebben. Bloed zou vloeien. Maar niet vandaag. De merrie was duidelijk over iets aan het nadenken, ze was duidelijk iets van de USB-stick die van Streya afkomstig was, in haar harde schijf aan het opslaan. Alsof ze niets meer was dan een simpele computer, met een ziel... Toen sprak ze door Streya heen. Streya knikte ter bevestiging aan het eind van haar woorden. Toen zei ze nog iets over concerten, ze kende de woord term concert, en ticket dus wel. Streya reageerde verder niet op haar woorden. Toen kwam ze bij de andere woorden. Die ze al eens eerder had gezegd. Streya kwam eventjes een klein pasje dichterbij, haar ogen doorboorde de donkere ogen van Aaliyah. ''Wie hoop je?'' Vroeg ze sinister.

I'l take you to the wild roses and back again

---

Aaliyah keek heel even naar de zee. Woest sloeg hij tegen haar voeten aan. Eyes snoof luid en likte wat sneeuw op, vermengd met zout zeewater. Aaliyah wendde haar blik weer af en dacht weer na. Hunkeren was verkeerd gezegd. Streya zou hem krijgen, weliswaar misschien in andere vormen. In de onbekende macht. Macht over de wereld zou je niet in je eentje krijgen. Alleen de Satan kon dat doen. Die bezat al de helft van de wereld. Die moest alleen nog verder uitbreiden. Daarbij zou er bloed vloeien. Aaliyah was niet bang om te bloeden. Ze was niet bang om te sterven. Als ze eerwaardig stierf dan betekende dat dat de Satan haar haalde. Daarom was ze niet bang. Ze zou wel ergens naartoe gaan. Dat zou niet de Hemel zijn. De Hel kon alleen als ze de sleutel kreeg. Desnoods bleef ze zweven in de ruimte tot haar taken waren volbracht. Aaliyah keek naar de zwarte merrie. Streya doorboorde haar ogen. Aaliyah snoof en keek terug. Via een kleine omweg. Nu mocht Streya haar ziel lezen. Ze stelde het voor haar beschikbaar. Haar eigenaardigheden mochten ontdekt worden door Streya. ’Ouders.’ Mompelde ze bars. Ouders konden vaak in de weg staan. Tenminste, zo’n gevoel kreeg ze bij Streya. ’Wannabe’s.’ Vervolgde ze. Niet tevreden met haar eerste antwoord. Eyes keek plots op, doorboorde ook zijn ogen in die van Streya. Niet onrespectvol. Zijn ogen waren vol en er sprankelde iets krachtigs. Daarna wendde hij zijn blik weer af en ging verder met zijn bezigheden. Aaliyah keek afwachtend naar Streya.

De zee sloeg tegen hun hoeven aan, beukte hun benen opzij. Maar desondanks bleven ze beide staan. De woeste zee sloeg tegen zijn randen aan. Stenen brokkelden af door de enorme kracht van de golven. Het puntje -en meer- van haar staart was doorweekt en was een en al klit door het zoute water. De kleine voskleurige merrie had een grappige uitwerking op de grote zwarte merrie, en de grote zwarte merrie een grappige uitwerking op de kleine voskleurige merrie. Het was een uitwerking die niet veel paarden op elkaar hadden. En dit was misschien de eerste van Streya bij wie ze dit had. Het was raar om te weten, nog raarder om mee te maken. Niks leidde nu de blik van Streya naast de ogen van Aaliyah. Streya snoof eventjes. Ze hield niet van stilstaan. Zwijgend liep ze eventjes een rondje om de kleine merrie heen, en mepte soms eventjes met haar staart. Toen ze weer voor de merrie stond, deed ze net haar mond open. Streya knikte. Bij de eerste woorden. Ouders. Zeer zeker wel. Toen ze nogmaals praatte, trokken de mondhoeken van Streya eventjes kwaadaardig op. ''Ik zal zien wat ik voor je kan doen.'' Sprak ze geheimzinnig. Toen laste ze eventjes een pauze in. ''Wat moet een veulen zoals jij eigenlijk bij de Horcrux?'' Streya verbaasde het dat deze kleine merrie bij de Horcrux zat, die gevuld was met wannabe's...

Even gleed haar blik naar de sneeuw en toen weer omhoog naar de merrie. De zwarte merrie deed iets met haar en zij deed iets met de zwarte merrie. Dat had Aaliyah vaker gehad. Het was grappig te noemen of enorm leerzaam. Ze keek naar de klitterige staart van Streya. In de puntjes van haar eigen staart hingen ijsklontjes. Haar ‘baard’haren waren bevroren en in haar manen hingen ook enkele ijsblokjes. Het vroor sterk, het ijs was dik en je kon steeds moeilijker water vinden en zout water was niet echt lekker te noemen. Aaliyah keek naar Streya en vond het op zich een soort ‘eer’ om haar naam te weten. Sommige paarden kwamen er niet met een naam vanaf. Die zaten nog tijden in onwetendheid over de naam van de mede merrie. Streya maakte zich los van haar positie en liep een rondje om haar heen. Aaliyah zette enkele passen naar voren waarna ze stil stond. Haar benen gingen ieder omstebeurt van haar plek. Aaliyah had nog best wel lange benen. Dat was vooral omdat ze nog niet uitgegroeid was. Ze groeide nu meer. Ze maakte een soort groeispurt. Haar lengte overtrof die van Eyes nu meer dan tien centimeter. Net als zijzelf mepte Streya vaak met haar staart. Toen Aaliyah was uitgesproken krulden de mondhoeken van de merrie kwaadaardig op. ’Al is mijn moeder dood en ken ik mijn vader, Azacar amper. Al denk ik dat mijn moeder me tegenhoudt in sommige acties.’ Dat laatste gromde ze zachtjes. Toen vlogen haar oren even naar voren bij de vraag. Verrast was ze. ’De grootste gedeelte van mijn familie die ik ken zit daar. Ik ben de tante van al Deina’s veulens. Ik ben de zus van Deina en… Nouja. Als je Azacar kent weet je ook wel dat ik een grote familie heb.’ Legde ze uit. ’Al zijn de meeste familie leden inderdaad wannabe. Sommigen heel erg.’ Het laatste kwam er mopperend uit. Denkend dat ze leuk zijn als ze mierzoet praten, denken dat ze de besten zijn en hoog staan. Aaliyah verafschuwde ze. 'Maar waarschijnlijk ook omdat ik, toen ik een maand was en zonder ouders zat een kudde nodig had. Dus ik kwam bij de Horcrux. Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik daar nog in zit trouwens.' Peinsde ze.