Last call to you Cobrazarao

Onweer was op komst. Een dikke pak donkere wolken hing boven de drakenberg. Alle dieren vluchtte van die plek weg buiten een merrie. Ze droeg de zoete geur van hengstigheid mee. Het zou de laatste keer zijn in haar leven en dat wist ze maar al te goed. Daarom dat ze zich er niet heel erg aan ergerde. Zolang de hengsten maar uit haar buurt blijven. Ze had haar oren tegen haar schedel aan gedrukt. Haar ravenzwarte ogen hadden een blik erin waarvan ze spontaan zou gaan lopen. Als je er te lang in zou staren zou je haast denken dat het je in een seconde in een hoopje as kon veranderen. Haar staart had ze zoals altijd trots in de lucht gehezen. Als een vlag wapperde het achter haar aan. Kleine kiezelsteentje vielen naar beneden langs de stijl rotswanden doordat de merrie op gevaarlijk snel tempo naar boven galopeerde. Kharrea speelde vaak met haar leven maar daar keek ze zelf niet eens meer van op. Ze behoorde tot het selecte groepje echte slechte paarden volgens sommigen. Kharrea moest echter toegeven dat die paarden gelijk hadden. Er waren veel wannebe’s maar weinig echte badasshorses. Vandaag zou ze nog eens een echte badass opzoeken. Een paard voor wie zij respect had. Een paard dat ze een lange tijd trouw had gediend. Ze was een trouw lid geweest van de meest gevreesde kudde tot de tijd dat ze had besloten dat ze iets anders moest gaan doen. Ze had geweten dat ze niet de rang van beta zou hebben kunnen veroveren en had dus besloten gehad dat het tijd was geworden voor iets nieuws. Ze had Cobra’s kudde verlaten en als een loner verder getrokken. Toen Satan de kudde had gehad had ze gemerkt dat het domme beest het niet had aangekunnen. Sythka had echter snel de leiding over genomen en had Kha benoemd tot beta van de kudde. Een tijd lang had ze de kudde geleid tijdens de dracht van de merrie. Veel genot had ze echter niet gehad van het leiderschap. Na het vertrek van Cobra naar zijn kudde buiten Dh was de kudde uitgestorven. Zo was ook de langzame dood van de echte slechte paarden begonnen. Niet lang daarna was Kharrea zelf vertrokken geweest uit Dh voor een lange tijd. Ze had het leven geschonken aan een zoon, Cain. Ze had hem verstoten en Condor als haar ware zoon gezien. Ze had hem opgevoed tot een waardig door en door slecht paard. Een donderschok weerklonk. Kharrea vertrok geen spier. Dikke regendruppels vielen met bakken uit de lucht. Binnen geen tijd was haar vacht helemaal doorweekt en kleefden haar manen tegen haar hals aan. Toch hield ze niet halt. Ze ging door tot ze bij de top was. Ze keek uit over het gigantische gebied wat ze als haar thuis zag, de hel voor het ene paard, een speeltuin voor het andere. Ze duwde haar twee voorste hoeven van de grond af en liet ze door de lucht maaien. Luid gesnuif weerklonk vanuit haar neusgaten waarna ze een schrelle hinnik over Dh liet slaan. Eentje die enkel van haar kon zijn. Zo moordlustig en rauw dat iedereen hem zou herkennen. Deze keer was hij maar voor een paard, een paard dat ondanks dat ze respect voor hem had toch moest uitkijken. Geen enkel paard kwam binnen een straal van twee meter bij haar, zelfs haar eigen zoon niet.



[und Cobrazarao]

Stilte was aanwezig. Geen gefluit, geen geritsel tussen de struiken, geen bezige bijen te horen echt letterlijk niets. Tussen de bomen verscholen stond een grote zwarte hengst met zijn ogen dicht. Hij leek in een diepe slaap te zijn. Niet waker te krijgen. Opeens verscheen er een jonge hinde. Die de aanwezigheid van de zwarte hengst totaal niet opmerkte. Cobrazarao zijn ogen vlogen open en schoten moordend naar het nietsvermoedend gast. Cobrazarao knalde met een voorhoef op de grond. De hinde schrok zich rot en vluchtte voor haar leven. Cobrazarao ging weer verder met zijn dutje. Hij was veel te lui om een hinde te besluipen. Dus jaagde hij die maar weg. 'Stom beest.' kwam er in zijn gedachte. Na enkele uren wat te rusten kwam hij weer tot leven als het nacht werd. Rustig verplaatste de duivelse hengst zich. Hij was hier al een paar dagen op vakantie zeg maar. Om nog wat oude kennissen te ontmoeten. En wat plannen uit te werken. Cobrazarao heeft Zephyr ook een proef gegeven. Zephyr moest ziet de kudde te leiden. Zonder dat Zephyr hulp kreeg van Cobrazarao. Cobrazarao was ijverig bezig met het trainen van zijn zoon. Hij wilde dat zijn zoon een volmaakte leider. Zephyr kreeg nu zware trainingen. Zephyr deed het vrij goed. Spijtig dat zijn andere nakomelingen verdwenen waren. Zijn andere zoon had nog nuttig geweest. Zijn dochter was niets meer waard. Met Sythka was het ook duidelijk gedaan. Want hij had weer van alles gehoord. Het maakte hem misselijk. Hij hoopte de merrie nog eens tegen te komen en haar zwaar te straffen voor haar verraad. Maar ach, waarom deed hij nu zo moeilijk? Het was maar een merrie. Waar hij zijn behoefte mee bevredigde. Sythka was wel een waardevol iemand. één die je niet veel tegenkwam. Misschien dat Cobrazarao haar daarom zo waardevol vond. Wat haat hij die stomme gedachten. De pot op!! Met die gedachten.
Cobrazarao dwaalde wat rond de omgeving. Opeens klonk er gehinnik. Het was al duidelijk wie het was. Kharrea. Das ook al een tijdje geleden. Het was een oproep voor hem. Cobrazarao zuchtte. Op zijn gemak trok hij naar de drakenberg. Het was ondertussen al volop aan het stormen. De wind beukte alle kanten op. Maar Cobrazarao verroerde geen vin ondanks dat de wind hem probeerde omver te gooien. De wind slaagde daarin tegen niet in. Alleen zijn lange manen werden naar alle kanten gesmeten. En de wind kletste tegen zijn ruige vacht. De berg was spekglad. Maar niets hielp om hem uit zijn evenwicht te slaan. Met gemak klom hij omhoog. Daar verscheen de hengst uit het niets. Helemaal doorweekt. Maar stond er stoer bij. De bliksem scheurde in de hemel. Waardoor hij af en toe zeer zichtbaar werd. Hij was kletsnat maar het deed hem niets. Hij hield van zulk weer. Zijn vieze wonden werden weg gewassen. En het schrok vele dieren af als het stormde. Maar het deed Cobrazarao niets. Zijn ogen gleden al meteen naar Kharrea. Hier en daar was ze wat veranderd. Verder niets bijzonders te zien. "Het verbaasde me of je nog leeft." Begon Cobrazarao aan het woord. "Ik hoop dat dit een zeer belangrijk gesprek zal worden. Ik heb niets voor niets in die storm moeten klimmen." Weerklonk zijn zware stem. Dat klonk als een reus. Hij snoof regelmatig en stapte zo wat heen en weer. Maar zijn aandacht nog steeds op haar gericht.

(Het laatste stuk was snel gedaan. Ik moest naar bed. Als er nog niet is op geantwoord ga ik er beter aan werken ;D



Oké heb het verbeterd ^^ )

Kharrea zag hoe hier en daar een schim als een angstig dier weg rende, onderdak zocht voor de storm. Kharrea schuilde niet voor onweer. Kharrea vluchtte niet voor iets, zelfs niet voor haar eigen dood. Ze had alles al uitgerekend. Zodra het ochtend zou worden zou ze vertrekken. Zou ze een hengst zoeken die de vader werd van haar veulen. Ze zou ervoor zorgen dat het een door en door slecht paard zou zijn wat haar veulen eer aan zou doen. De merrie wist dat het moeilijk zou worden de geschikte hengst te vinden. Echt slechte paarden waren zeldzaam de laatste tijd. Ze had in geen tijden nog een echte slechte hengst gezien die met zijn hoofd trots in de lucht liep en zijn oren tegen zijn schedel gedrukt. Het was eeuwen geleden dat ze nog een hengst had gezien met de moordlust in zijn ogen, een blik dat je neer zou bliksemen als je er te lang naar zou kijken. Zo'n hengsten waren zeldzaam geworden en Kharrea zou er een vinden. Waar wist ze nog niet. Ze zou zoeken tot ze zo'n hengst had gevonden. Veel slechte paarden leken uitgestorven te zijn. Ze waren dood of verdwenen zonder een nakomeling achter te laten die wat waart was. Dat was Kharrea haar doel. Een veulen nalaten dat nog slechter als haar zou worden. Eentje met een nog grotere mond dan haar. Een dat nog trotser was om een echte badass te zijn dan welk ander paard in DH. Kharrea wist dat ze in haar doel zou slagen. Haar monster zou het hier gaan terroriseren.

Kharrea draaide haar om toen ze het geluid van grote hoeven hoorde. Hoevenstappen die maar van een hengst konden zijn. De grootste die ooit in Dh had geleefd. Ze keek de hengst aan en knikte even. Toch hield ze haar hals trots in de lucht. Aquila was nog steeds haar kudde al leefde ze nu in DH. Cain, haar verstoten zoon, zou wel over de kudde waken. Kharrea had hem, ondanks dat ze hem verstoten had, opgevoed tot een waardig monster. Door hem te verstoten was hij harder, sterker, geworden. Kharrea had geweten waar ze mee bezig was geweest. Ze had de kudde van haar vader overgenomen nadat omgekomen was in de oorlog. Ouwe gek dat hij was. Playboy van hier tot in tokio maar nog steeds de slechte kant dienen. Toch leek Kharrea hard op hem. Liefde had ze nooit gevoeld. Enkel maar gespeeld met een paar zielige hengsten en daarna hun hart vermorzeld. Ze snoof eens bij zijn opmerking. "Waarom zou ik niet meer leven? Nadat Sythka de black rose verloor ben ik mijn plaats gaan opeisen buiten DH. Nog steeds ben ik leidster van die kudde. Beschouw mijn tijd aan DH eerder als een soort vakantie. Zodra de zon opkomt ben ik weer weg." Sprak ze op een rustige, rauwe, ijskoude toon. Haar donkere ogen keken de hengst strak aan. Ze vond het jammer dat ze de black rose niet had kunnen opeisen. Anders had ze eens goed huis gehouden in de kudde en iedereen verwijderd. Die wou blijven had het dan maar moeten vragen. Ze zou alles grondig veranderd hebben en terug meer de stijl van Cobra eraan gegeven hebben. Satan was te zwak geweest voor de black rose te kunnen leiden. Hij had zowat een deel van de glorie vergooid. Of ze die tijd mistte? Nee, Kharrea rouwde niet om het verleden. "Alsof het teveel gevraagd is om een storm te trotseren. Ik roep nooit iemand voor niets. Echter zal dit de laatste hinnik zijn die je ooit van mij zult horen. Ik kom je om een gunst vragen." Sprak ze op dezelfde tonen als eerst. De moordlust was in haar ogen te zien. Het was goed dat hij op afstand bleef, ze had het helemaal niet op gezelschap gesteld als ze hengstig was.

Cobrazarao keek even rond de omgeving. Alles was dik in gepakt in mist. Of eerder wolken. Hij kon bijna geen landschap zien. De wolken scheiden Kharrea en Cobrazarao van de bewoonde wereld. Hun omgeving was duister en werd gesierd met een hevige storm. Af en toe werd de omgeving verlicht door de felle donders en bliksem. Het leek wel of de duivel hem zegende met dit gesprek. Cobrazarao had niets liever dan dit weer. Even dacht cobrazarao terug toen hij net vertrok uit Dream Horses. Hij liet zijn kudde achter bij Satan omdat dat is wat de kudde had geëist. Het waren ondankbare leden geweest en hij miste ze niet. Black Rose bleef niet lang bestaan. Het leefde alleen maar omdat Cobrazarao daar leven in blies. Het was de fout van de leden zelf. Zij wilden zijn aanwezigheid niet meer. Natuurlijk waren er trouwen leden geweest die niets liever wilden dat hij bleef. Maar tijdens de moeilijke beslissing kwam een deel van zijn oude kudde naar hem om hem te vragen terug te keren. Cobrazarao twijfelde er meteen niet meer aan. Hij nam zijn zoon mee en vertrok. Sythka bleef hier. Die Satan was veel te zwak om zijn kudde te leiden. Sythka nam het over maar ook zij faalde. Nu is het bestaan van Black Rose gestopt. Een zonde want Black Rose had lang bestaan geweest. Hoe dan ook. Na het verslaan van de alfa, partner en nakomelingen werd hij van harte verwelkomd. Cobrazarao had geen spijt dat hij niet meer baas was in deze dwaze plek. Nu is hij baas van een veel groter leger. Zijn eerste aanval was een succes. Hij zette een aanval op een buur zeg maar. Het was een vrij grote kudde. Maar Cobrazarao en zijn leger won met gemak. Hij verscheen op een grote grasvlakte. Die eindeloos groot leek te zijn. De kudde was vredig aan het grazen. Cobrazarao leidde zijn leger op de nietsvermoedende kudde af. Een groot zwart leger deed de aarde beven. Het vertrappelde vele levens de grond in. Toen het leger terug naar huis keerde was de grasvlakte in bloed geverfd. Levenloze paardenlichamen waren over de vlakte verspreid. Het trok aas eters aan. Cobrazarao was werkelijk een vreselijk figuur die al het goede vernietigde. Hij heeft vele levens verwoest. Pijn verspreid.

Hij werd uit zijn gedachten gesleurd door Kharrea. "Waarom zou ik niet meer leven? Nadat Sythka de black rose verloor ben ik mijn plaats gaan opeisen buiten DH. Nog steeds ben ik leidster van die kudde. Beschouw mijn tijd aan DH eerder als een soort vakantie. Zodra de zon opkomt ben ik weer weg." Zo, zij is dus ook op vakantie. Maar het boeide hem niet zo wat ze ging doen. Hij wilde nu alleen weten wat de reden was waarom ze hem had geroepen. Kharrea had blijkbaar ook een kudde te pakken gehad. De vraag is hoe zij het klaar heeft gespeeld. Hij is natuurlijk niet de enige leider op de aardbol. Er waren er veel die een kudde hadden. Maar alleen de beste leider zal slagen om de kudde te laten bestaan. En velen faalden daar in. The Blood Horses bestaat eigenlijk al heel lang. Al generaties lang. Hij bestaat al langer dan de kuddes van Dreamm Horses. Dat stond al vast. Al Cobrazarao zijn voorouders waren alfa geweest van zijn kudde. En zij hebben de slechtheid in de kudde ontwikkeld. En macht gekweekt. "Alsof het teveel gevraagd is om een storm te trotseren. Ik roep nooit iemand voor niets. Echter zal dit de laatste hinnik zijn die je ooit van mij zult horen. Ik kom je om een gunst vragen." Cobrazarao kneep zijn ogen een beetje tot spleten. " Sommigen vinden dit een goede reden om mij te roepen." Gromde hij kortaf. Wat konden merries soms zo'n lastige tutten zijn. Hij kon niet zo goed opschieten met merries. De laatste hinnik. Wat bedoelde ze daar nu mee. Maar hij toonde vooral interesse op het laatste gedeelte wat ze zei. "Ga verder." Zo liet hij horen dat hij interesse heeft in haar voorstel. Tegenwoordig hadden vele een voorstel. Maar het was natuurlijk altijd wel zeer interessant.

Kharrea snoof luid bij zijn opmerking. Het was niet omdat hij haar leider was geweest dat ze iedere opmerking van hem gewoon over haar heen liet gaan. Ze rolde duidelijk geïriteerd door zijn opmerking met haar ogen. Ze hield haar oren strak tegen haar schedel gedrukt. De wind rukte aan haar manen en staart en probeerde haar omver te blazen. Kharrea bleef rustig staan alsof er geen onweer aan de gang was. Echter toen hij over haar voorstel begon knikte ze even. “Waarschijnlijk heb je al gemerkt dat ik hengstig ben. En ga nou niet dom al een opmerking maken of achteruit lopen want ik ga je heus niet vragen om mij te dekken hoor.” Gooide ze er al meteen tussen. Nee, dat was ze zeker niet van plan. Waarom zou ze een veulen van hem willen? Ja, hij was duivels. Ja, zijn zoon was perfect opgevoed. Nee, ze zag hem dus echt niet als de vader van haar veulen. Het klonk gewoon verkeerd dat hij haar zou dekken. “Ik ga uit Dh, zoek een echte badass hengst. Bla bla bla, de rest weet je waarschijnlijk al. Maar ik weet dat ik het veulenen niet zal overleven. Condor zal het veulen opvoeden maar ik vraag daar jou of Zephyr’s hulp bij. Maakt mij niet uit wat je met het doet. Al gebruik je het als robot in je leger. Zolang het maar de badass paarden eer aan doet.” Sprak ze verder. Kharrea had bijna alles al geregeld gehad. Ze wist dat Condor haar veulen ook perfect zou kunnen opvoeden maar soms zou hij wel wat hulp kunnen gebruiken. Daarom zocht ze dus een echt badasspaard dat af wist van trainen en veulens opvoeden. Condor had nog nooit een veulen opgevoed en ze wist dat hij het er waarschijnlijk ooit moeilijk mee zou gaan krijgen. Ze wist zelf hoe moeilijk Condor al wel niet was als veulen dus zou haar eigen bloed waarschijnlijk nog moeilijker, koppiger zijn. Het zou meer op haar lijken als Condor. Die leek eigenlijk amper op haar vanbuiten.

[hij's nog steeds flut ö]

Cobrazarao begon luid te snuiven. Toen hij haar stem hoorde werd hij woedend. Hoe durft ze? Cobrazarao hief zijn voorhoef op en knetterde die hard tegen de stenen rots. Hij gaf zo veel kracht dat er een vonk uit kwam en het zelfs een beetje gebarst werd. Kharrea toonde geen enkel respect. Ook al is ze een kennis niemand mag te ver gaan. En van hem gaan profiteren. Je zag het wit in zijn ogen en hij hief agressief zijn hoofd omhoog. Toevallig schoot de bliksem net naast hem. Maar doordat hij zo kwaad was lette hij daar niet op. " Wat mankeert jou merrie? Ben je soms vergeten dat ik Cobrazarao ben? Ik ben veel te geduldig geweest met jou!!" Riep hij agressief en woedend. Zulke dingen kon hij niet tegen. Kharrea vergeet dat hij een gevaarlijk wezen was. En dat je hem nooit mocht testen. Weer klonk haar walgelijke stem. “Ik ga uit Dh, zoek een echte badass hengst." Hij kneep zijn ogen tot spleten. Echte badass klonk beledigend over voor Cobrazarao. Hij snoof weer luid. Nu kon je zijn vlijmscherpe tanden zien. Hij moest grijzen bij wat ze aan hem vroeg. Dacht ze nou werkelijk dat hij haar stom veulen onder zijn hoede wou brengen? Wat kon hem dit nou schelen? En nu Kharrea zo tegen hem gedaan had kon ze niet op hem rekenen. Als slaafje... Puh... het zou meer een last voor hem zijn. "En nu vraag jij aan mij om één van jou mormels op te letten. Jij bent ziek zeker? Wat kan mij dit nou schelen? Wat krijg ik hier voor? Ik heb genoeg slaven. Betere slaven. Met het zuiveren bloed van een fries. Daar kan geen enkel ras tegen op. Je verspild je tijd Kharrea. Op mij en mijn zoon kun je niet rekenen." Tja ze had het zelf gezocht. Had ze een beetje meer respect vol geweest had hij nog er over zitten na denken. Stom wicht. Dat denkt dat ze kan commanderen en doen. Maar als ze zo verder gaat kan ze haar reis naar badassen vergeten en dood gewurgd worden. Zijn warme lijf begon te stomen. En witte wolken werden uit zijn longen geperst. Als Kharrea het deze keer verprutst zal er een bloedbad worden gepleegd. Hij verlangt er nu al naar om haar bloed te laten verspreiden. Hij drukte zijn lange, grote oren in de nek. Natuurlijk zoals altijd. Kharrea had zijn dagje weer eens verprutst. Kijk maar uit Kharrea. >

Kharrea snoof eens. Ze keek de hengst enigsinds rustig aan. Ze aanzag zijn showtje geduldig en wachtte op zijn spraak. Ze had het al wel eens vaker gezien. Ze hield haar hoofd trots in de lucht, ook om hem aan te kunnen kijken maar dat terzijde. Haar gidzwarte ogen hadden nogsteeds diezelfde blik; rauw, moordend en ijskoud. "Ben ik niet vergeten. Enne je kan wel eens gelijk hebben. Maar door mij hier halfdood achter te laten bereik je niets. Enkel nog een badass minder. Enne vat het niet als een belediging op dat ik opzoek ga naar een badass hengst. Ik wist toch al langer dat je mij niet zou dekken." Sprak ze op een rustige toon. Ze liet zich niet opjagen door de woorden van Cobrazarao. Kharrea was slimmer geworden door ouder te worden. Allemaal dingen die in haar voordeel kwamen. Echter kon ze er totaal niet tegen over hoe hij over haar nakommelingen sprak. Ze snoof luid en stampte eens met haar hoef. "Mijn nakommelingen zijn geen mormels! Vergeet niet dat ik ook een kudde leid, eentje die net zo imposant is als de jouwe. Misschien geen volbloed friezen maar verliezen doen ze niet. We halen de beste vechters eruit. Ik weet wat ik vererf dus ik weet dat het veulen geen zwakkeling zal zijn. Een uitermate vechter die de drang naar moorden door zijn bloed heeft stromen. Als je zo geen aanwinst wilt, Je m'en fou." Sprak ze half sissent uit. Het vuur brandde in haar ogen. Ze bleef beslist uit zijn buurt. Ze wist dat als hij dichter zou komen ze aan zou vallen. Een bellediging over haar veulens was meteen een bellediging voor haar. Dat liet ze zeker en vast niet voorbij komen. Ze was een trots paard dat zeker niet slap was. Ze was een getraind paard dat genoeg veldslagen had gewonnen. In de laatste 4 jaar hadden ze amper vechters verloren. Kharrea zou met hen doorgaan zodra ze drachtig was. Ze zag de gespierde hengsten terug voor haar. Stuk voor stuk gigantische beesten met een gespierd lichaam. Veel merries had ze niet in haar kudde. Ze dienden enkel voor de veulens en dus strijdlustigere paarden te verkrijgen. Ze had de eerste veulens in de laatste oorlog ingezet gehad. Haar werk van drie jaar tijd had vruchten afgeworpen. De vierjarige hengsten hadden perfect werk geleverd. Kharrea had betere merries gevonden en een deel van haar eigen kudde verdreven. Ze moest enkel de sterksten hebben en geen oude dieren. Die moesten ophoepelen in haar ogen.

Cobrazarao werd valser en valser. Hij werd een tijdbom die elk moment kon ontploffen. Hij plakte zijn kin tot aan zijn borst. Zijn grote zwarte maantop plakte voor zijn duivelse ogen die haar haatvol aankeken. Zijn neusvleugels trilden zwaar. Wat had hij toch een hekel aan dat stomme knol. Hij had een kleine periode de merrie gemogen en verdragen. Hij heeft haar nooit gemogen. Ze heeft hem vaker verraden. Ze verliet de kudde opeens. Ze had een belangrijk rang weg gesmeten. Ondankbaar wi$$c$$t. En opeens toen hij de kudde verliet en Satan het leidde was ze opeens partner op hem. Dit was echt zo'n mormel dat alles deed voor macht. Natuurlijk deed Cobrazarao dit. Maar hij zou nooit met een alfa merrie een relatie te hebben om alfa te kunnen worden. Als je dat moest doen om zo de hoge rang te bemachtigen. Dan mijn vriend ben je werkelijk een zwak soort. Haar rottige stem was te horen. "Ben ik niet vergeten. Enne je kan wel eens gelijk hebben. Maar door mij hier halfdood achter te laten bereik je niets. Enkel nog een badass minder." Zijn mondhoeken krulden vals. "Je weet best dat ik iedereen met plezier afmaak. En jij bent toch binnenkort een rottend lijk. Dus wat kan het kwaad als je ietsje vroeger de hel in gesmeten word." Weerklonk zijn zware luide stem. Die steeds luider begon te luiden. Weer sprak deze merrie. "Enne vat het niet als een belediging op dat ik opzoek ga naar een badass hengst. Ik wist toch al langer dat je mij niet zou dekken." Dan is ze toch wijs geweest dat ze niet zijn nakomelingen verwacht te krijgen. Alleen waardevolle merries verdienen dit. Deze was het duidelijk niet. Nu keek hij neutraal hoe de merrie haar show toonde. Haar bozigheid liet zien. Zijn show was toch vele beter. Hij heeft haar duidelijk beledigt. Wat is dat nou erg zeg. "Mijn nakommelingen zijn geen mormels! Vergeet niet dat ik ook een kudde leid, eentje die net zo imposant is als de jouwe. Misschien geen volbloed friezen maar verliezen doen ze niet. We halen de beste vechters eruit. Ik weet wat ik vererf dus ik weet dat het veulen geen zwakkeling zal zijn. Een uitermate vechter die de drang naar moorden door zijn bloed heeft stromen. Als je zo geen aanwinst wilt, Je m'en fou." Cobrazarao moest lachen om wat ze zei. "Goed, jij leid een kudde, maar even sterk is onmogelijk. Ik bezit nu bijna de helft van deze wereld. Overal heb ik mijn troepen geplaatst. Het duurt al bijna niet lang meer dat ik met mijn troepen Dream Horses bereik. Sorry Kharrea maar je hebt geen schijn van kans tegen de mijne. En jouw trainingtechniken boeien me niet. Het is onzin wat jij allemaal probeert uit te spoken met je kudde." Hij haatte het als iemand zijn kudde vergeleek. Hij was machtig. Hij geloofde nooit dat Kharrea haar kudde de zelfde macht bezit. Als het aan hem lag zou hij het bewijzen. En haar zielige kudde afslachten. "Als je zo geen aanwinst wilt, Je m'en fou." Hij rolde met zijn ogen. "O, en nu kan het je opeens niet schelen dat ik op je ukkie gaat passen? Nou dat is goed voor mij!!" Gromde hij. Zijn haat begon stilaan te groeien. Hoe durft deze kleine slanke mormel hem uit te dagen? Typisch Kharrea.

echo, Cobie heeft veel echo xD

Kharrea keek de hengst aan. Haar grote donkere ogen keken recht in de zijne. Wat kon het haar schelen dat hij boven haar uit torende. Misschien was hij vanbuiten wel veel groter maar Vanbinnen betwijfelde ze nog wel even. Ze merkte dat de storm kalmeerde. Haar vacht was doorweekt maar het deed haar niets. Ze had haar staart trots in de hoogte gehezen. Soms leek ze te veel naar haar zin op een arabische volbloed. Echter was ze een stuk groter als die kleine mormels. Met haar 1.66m was ze geen klein paardje meer. Ze had geluk met haar engelse volbloed invloeden. Toch kon ze grotere hengsten vinden. Paarden die gespierder waren als haar en nog meer kracht zouden vererven. Ze had een hengst op het oog, Conan. Het was de vader van Condor en dat wist ze duivelsgoed. Ze zou opzoek gaan naar hem. Ze wist dat de hengst haar jaren had gediend. Hij was in haar kudde geboren voor ze leidster werd. Echter was hij bij een van de veldslagen verminkt geraakt. Halfblind, deels verbrand. Zijn spieren waren stram, deden pijn als hij te lang stil stond. Het was vreselijk hem te zien. Zijn assgrijze vacht kleurde rozig langs zijn achterhand en linkerbeen. Een groot litteken ontsierde zijn gespierde achterhand. Paarden waren bang van hem. Mochten ze ook zijn. Hij was in de dichte wouden getrokken om te revalideren. Kharrea wist niet eens of hij überhaupt nog leefde. Wat ze wel wist was dat hij Kwpn en Fries bloed bezat. Een gigantisch monster dat goed vererfde. Haar veulen zou duivels worden en ze zouden voor het uit moeten kijken. "Je krijgt die kans niet eens Cobrazarao. Je mag dan wel sterker zijn als mij maar ik beweeg nog steeds soepeler doordat ik slanker en kleiner ben. Onderschat mij niet. Jouw woede heeft geen vat meer op mij. Ik heb lang genoeg in je kudde gezeten, lang genoeg trouw geweest. Nog steeds heb ik respect. Alleen hou ik niet mijn mond zoals iedereen doet." Sprak ze terug rustiger. Kharrea wist goed genoeg dat veel paarden beefden als ze hem voorbij zagen komen. Dat deed zij absoluut niet. Zij durfde haar mening te zeggen. Ze was niet bang voor hem. Ze had hem vaker uitgedaagd en kwaad gekregen. Ze snoof eens. "Waarom zou ik kans moeten hebben tegenover jouw kuddes. Ik heb meer rond getrokken als jou. Ik weet waar de gronden beter zijn als hier. Waar meer mogelijkheden zijn een nog grotere kudde te krijgen." Sprak ze in naam van haar kudde. Kharrea wist waar ze ze heen liet trekken. Ze was het hier allemaal kotsbeu gezien. Ze zou met Condor weg gaan uit DH. Haar veulen ergens in het zuiden laten komen. Ergens waar het 's nachts warm genoeg zou zijn. Condor vond wel een merrie die pas had geveulend voor haar veulen te laten leven. Ze wist maar al te goed dat haar veulen zou overleven zonder haar. Kharrea grijnsde eens vals. Hij zou niet weten wat hij zou zien als hij haar veulen zou zien. Het zou groter, sterker zijn als haar. Imposanter en meer fries dan hij zou verwachten. Zeker als je Conan zou zien. Kharrea's donkere ogen gleden even over de hengst. "Je zult nog spijt krijgen van je keuze. Ik weet wat voor veulen het wordt. De vader is al lang gekozen." Sprak ze terwijl ze haar achterhand richting hem draaide en terug richting beneden van de drakenberg ging. Ze hield haar oren strak naar achteren gedraaid om te horen wat hij weer zo uitkramen. Dit gesprek was nog niet afgelopen maar ze had geen zin om de hele tijd naar hem te kijken.

Zijn duivelse ogen bleven strak op de merrie gericht. Zijn spieren waren strak gespannen. Zijn bloedvlekken op zijn vacht waren weggewassen. Zijn zware lichaam werd steeds verplaatst door zijn lange brede benen. Die velen dood hadden vertrappeld. Hij mocht dan groot zijn. Hij was een meester in verdwijnen. Als hij eenmaal verdwijnt zou niemand hem ooit nog kunnen vinden. Alleen hij beslist wanneer hij weer te zien is. Zijn gitzwarte vacht was doorweekt. Maar zijn ruwe haren en vetlaag vermijden dat het water zijn huid zou aanraken. Zijn vals karakter wist hij nog te bedwingen. Al werd hij gloeiend heet omdat hij zich opwinden. Opeens veranderde Cobrazarao zijn karakter weet naar een emotieloos gezicht. Hij gaf Kharrea geen tekens meer van wat hij voelde. Toch diep in zijn lichaam begon het te gloeien, het voelde zo haatvol. Hij zal zo meteen beslissen wat hij met Kharrea zou gaan doen. Haar sparen, of straffen voor haar fouten. "Je krijgt die kans niet eens Cobrazarao. Je mag dan wel sterker zijn als mij maar ik beweeg nog steeds soepeler doordat ik slanker en kleiner ben. Onderschat mij niet." Hij kneep zijn ogen fijn. "Dat zal ik wel beslissen Kharrea, ik weet goed genoeg wat voor krachten jij bezit. Ik heb meerdere soorten ontmoet met de zelfde hoogte en spieren. Jij kunt mij niet aan. Zie het onder ogen. Nooit niet. Niemand kan dat. Ik heb meer sterkere paarden ontmoet, sterker der dan jij. Ik zie het aan je lichaam. En je gedrag. Je kan mij heel wat wonden toe richten en daar blijft het er bij. Jij kunt mij niet eens omver gooien. Daar ben ik veel te zwaar voor. En als je dan toch te koppig bent om het toe te geven stel ik voor om elkaar af te slachten. Maak geen fouten. Want daar zal je spijt van krijgen. " Sprak hij tussen het gesprek van Kharrea. Zijn stem was nu neutraal en zwaar. Ze ging verder "Jouw woede heeft geen vat meer op mij. Ik heb lang genoeg in je kudde gezeten, lang genoeg trouw geweest. Nog steeds heb ik respect. Alleen hou ik niet mijn mond zoals iedereen doet." Hij ontblote zijn tanden. "Sommigen paarden weten wat respect is. Kharrea, en dat duurt niet eventjes. Als je werkelijk respect hebt voor iemand die je veel dingen heeft geschonken en heeft voor gevochten is het een kleine moeite om er dankbaar en respect voor te hebben. En hoe jij nu doet is pas geen respect. Vandaar dat ik jou ook zo onrespectvol behandel." Antwoordde Cobrazarao terug. langzaam zette hij zich in beweging en cirkelde rond dat schrale beest. Dat zich alfa noemt. Ze was niet verstandig geweest. En hoe langer hun gesprek duurt. Hoe erger het werd. "Waarom zou ik kans moeten hebben tegenover jouw kuddes. Ik heb meer rond getrokken als jou. Ik weet waar de gronden beter zijn als hier. Waar meer mogelijkheden zijn een nog grotere kudde te krijgen." Wat voor onzin sprak ze nou? "Hoe kun jij nou weten wat jij meer hebt gedaan dan mij? Weet jij opeens alles wat ik weet en doet. Als je dat wist zou jij even sterk zijn als ik. Nou ja met je kleine brein dan. En zoals ik al zei kun jij niet meer krijgen dan ik. Ben je doof?" Ze moest eens leren luisteren. Tjee, waarom accepteerde ze nou niet dat hij veel machtiger was dan haar? "Je zult nog spijt krijgen van je keuze. Ik weet wat voor veulen het wordt. De vader is al lang gekozen." Nu moest hij plots breed grijzen. De vader is al lang gekozen. "Meen je dat? Ik dacht daarjuist dat je net zei ,zoek een echte badass hengst bla,bla,bla... volgens mij is er iets mis met je geheugen." Goeie zet Kharrea.

O, wat is hij weer vriendelijk. ^^

Kharrea snoof eens. Ze keek met haar gidzwarte ogen naar de hengst. Als ze er iemand mee kon doodbliksemmen had ze het nu gedaan. Ze zag het vuur haast branden achter haar donkere ogen. Een bliksemschicht werd weerkaatst in haar donkere ogen. Ze keek er niet van op. Bliksem sloeg hier wel vaker in. Ze bleef hem aankijken. "Ik heb nooit gezegd dat ik je kon vermoorden Cobra. Ik heb gezegd dat je mij niet zou doden omdat je er de kans niet toe zou krijgen. Ik heb mijn eigen dood al lang gepland. Dat laat ik door niemand in de war schoppen. Moest je mij uitdagen, ik zou terugvechten, al werd het mijn dood. Dat weet je goed genoeg." Sprak ze op die ijskoude, moordende en toch zo rauwe toon die haar prachtige stem verdoezelde. Kharrea was niet het soort paard dat iemand de baas over haar liet spelen. Ze grijnsde eens valsjes. "Ken je mij nu nog niet Cobra?" Ze volgde de hengst vanuit haar ooghoeken. "Je weet dat ik er niet altijd respectvol uitzie ondanks ik toch respect heb. Je weet dat ik houdt van uitdagen. Nog niet genoeg gemerkt? Ik blijf dezelfde merrie, ik zal altijd die irritante bitch zijn die respectloos lijkt. Ergens is het zo. Maar enkelen hebben mijn respect gekregen. Maar een in Dh en je weet goed genoeg dat jij dat bent. Waarom zou ik anders zolang in je kudde hebben gezeten? Ja ik ben vertrokken uit de kudde, goede reden voor ook." Ging ze verder nadat ze een seconde had gezwegen. Het zou vreselijk zijn moest hij haar nu nog altijd niet kennen na al die jaren. Kharrea had genoeg paarden het bloed onder hun nagels gehaald -figuurlijk dan- zodat ze zouden flippen. Het was gewoon een deel van haar originele karakter. Als je beter keek zag je dat Kharrea's ogen echt groot waren. Heel erg emotievol. Enkel aan haar ogen zag je werkelijk of ze respect had of niet. Altijd had er dat tikkeltje respect in gezeten tegenover Cobra. Ze kon het gewoon niet verbergen, zelfs niet als ze hem zo zat te irriteren. "Nee dat weet ik niet. ik weet enkel dat ik jaren ouder ben en veel minder tijd heb doorgebracht in DH. Logisch dat je dan meer ziet van de rest van de wereld. Ik hoef niet meer. Ik ben tevreden met mijn kudde. Wat er bereikt is, hoe ze gegroeid is in kracht. Mijn kudde zal de jouwe niet dwarsbomen in je plannen." Sprak ze deze keer rustig. Ze meende wat ze zei. Kharrea had er nooit iets voor gevoeld oorlog te voeren met haar exleider. Of ze zijn kudde aan zou kunnen? Ze wist het niet. Kharrea had grote sterke paarden maar zouden zowieso in minderheid zijn wat een groot nadeel kon zijn. Kharrea rolde met haar ogen. "Ik weet ongeveer waar Conan is. Enkel hem vinden zal moeilijker zijn. Een hengst zoals hem kom je welliswaar amper tegen maar niemand weet waar hij ronddwaald, of hij überhaupt nog leeft. Eens een genadeloze moordenaar, nu een hengst verminkt voor zijn leven met nog steeds de beste eigenschappen voor een duivels creatuur." Sprak ze uit. Cobra zou hem waarschijnlijk niet kennen maar Kharrea zag hem werklijk zo voor hem. Die gigantische hengst met een asgrijze vacht die je zo kon herkennen. Het litteken dat zijn achterhand ontsierde. Een gigantisch litteken over zijn gezicht dat door zijn oog trok. Een hengst met fries bloed dat hoog op gespierde benen stond maar toch over de nodige slankheid beschikte door de warmbloedinvloeden. Zo'n hengst zag je niet vaak. Een paard dat uniek was met een uniek karakter. Spreken deed hij amper. En als hij sprak kwam er een warme, iets of wat krakend geluid uit zijn mond. Toch was het overgoten met moordlust, rauwheid. Die hengst zocht Kharrea, het was al een jaar of 3 geleden dat ze hem nog zag. De laatste keer dat ze hem nog had gezien waren zijn wondes vers geweest. Ze was bij hem bij het meer geweest, proberen te overhalen om te blijven ondanks de wondes. Hij had getwijfeld of hij zou blijven maar vertrok toch. Ze wist wat de hengst voor haar voelde en dat maakte dit alles een stuk makkelijker. Voor even voelde ze zijn neus terug over haar hals gaan. Voelde de warme lucht van zijn adem tegen haar schouder. Genoten had ze er zeker niet van. Ze was niet drachtig geraakt die keer. Ze was te laat geweest en haar hengstigheid was over geweest. Ze snoof eens en keek cobra nog steeds aan.



2 lievertjes bij elkaar tehee

Zijn hoeven beukten weer tegen de harde rotsen. Zijn grote gemene ogen gleden naar de lucht. De hemel begon lichter te worden. Het was voor hem bijna tijd om te vertrekken. Weer zal hij verdwijnen. Hij zal alleen verschijnen wanneer hij zijn naam fluisterend hoorde. Zijn grote hoofd werd in de lucht geheven.Zijn staart hief hij dominant omhoog. De regen minderde. Nog een reden om te vertrekken. Zijn littekens sierde zijn groot gespierd lijf. Cobrazarao was een slim wezen met veel hersens. Die hij gebruikte voor het kwade, zijn zoon Zephyr lijkt ook slim te zijn. En dat is pas iets wat je nodig hebt om oppermachtig te zijn. "Ik heb nooit gezegd dat ik je kon vermoorden Cobra. Ik heb gezegd dat je mij niet zou doden omdat je er de kans niet toe zou krijgen. Ik heb mijn eigen dood al lang gepland. Dat laat ik door niemand in de war schoppen. Moest je mij uitdagen, ik zou terugvechten, al werd het mijn dood. Dat weet je goed genoeg." Hij toonde geen emotie. Ze verzon steeds iets. Maar daar zou hij niet in trappen. Hij hoort goed en weet wat ze spreekt, onschuldig zijn helpt bij hem niet. Zijn warme adem ontsnapte uit zijn grote neusgaten. De kilte danste rond de twee paarden. Beiden keken elkaar onaangenaam toe. Weer sprak ze. "Ken je mij nu nog niet Cobra?" Hij trok zijn wenkbrauwen wat op. (verbeeld het je maar op zo ^^.) Als ze verwachte dat hij zijn tijd aan haar zou besteden om haar te leren kennen had ze het goed fout. Dit was gewoon een kennis. En hij kende haar stomme streken. Ook al was ze zo dit accepteerde hij bij niemand. Dan moet ze zich maar inhouden. Ze ging verder. "Je weet dat ik er niet altijd respectvol uitzie ondanks ik toch respect heb. Je weet dat ik houdt van uitdagen. Nog niet genoeg gemerkt? Ik blijf dezelfde merrie, ik zal altijd die irritante bitch zijn die respectloos lijkt. Ergens is het zo. Maar enkelen hebben mijn respect gekregen. Maar een in Dh en je weet goed genoeg dat jij dat bent. Waarom zou ik anders zolang in je kudde hebben gezeten? Ja ik ben vertrokken uit de kudde, goede reden voor ook." Hij liet nog steeds geen emoties zien. Hij had zich volledig onder controle. " Volgens mij bezie jij respect heel anders dan ik dat ziet. Volgens mij zullen wij het ook nooit eens zijn." Antwoordde hij kortaf. Hij stond weer stil. Vlak naast de afgrond. De dikke mist begon zwakker te worden. Als hij zijn best deed kon hij het landschap doen, maar hij schonk zijn aandacht er niet aan. Hij heeft hier genoeg staan gapen. Weer sprak ze. Hij keek voor zich uit en liet een oor haar kant opgaan als teken dat ze luisterde, misschien... Natuurlijk zou hij luisteren haar gezaag was interessant. "Nee dat weet ik niet. ik weet enkel dat ik jaren ouder ben en veel minder tijd heb doorgebracht in DH. Logisch dat je dan meer ziet van de rest van de wereld. Ik hoef niet meer. Ik ben tevreden met mijn kudde. Wat er bereikt is, hoe ze gegroeid is in kracht. Mijn kudde zal de jouwe niet dwarsbomen in je plannen." Hoe kan zij nu weten wat haar kudde zou gaan uitspoken? Als ze dood is zijn ze vrij. Hun leider is er niet meer en zij zullen verder uitmaken wat er zal gebeuren. Maar hij zweert het, als haar kudde hem lastig valt zal hij hun ook afmaken. Maar hij betwijfelde of hij de kudde ooit zou zien, en of hij ze zelfs zou herkennen. Wie weet slachtte hij de kudde af zonder dat hij wist dat ze bij Kharrea hoorde. Er kronkelde een gemene glimlach op zijn droge, ruwe lippen. Maar Kharrea kon die glim niet opvangen omdat hij met zijn kont naar haar gericht was. De stilte wist weer te verschijnen. Een lange tijd was er stilte. Hij besefte dit niet en ging in gedachten. Opeens werd hij weer verstoord door Kharrea. Hij draaide zich om. "Ik weet ongeveer waar Conan is. Enkel hem vinden zal moeilijker zijn. Een hengst zoals hem kom je welliswaar amper tegen maar niemand weet waar hij ronddwaald, of hij überhaupt nog leeft. Eens een genadeloze moordenaar, nu een hengst verminkt voor zijn leven met nog steeds de beste eigenschappen voor een duivels creatuur." De woorden klonken geloofwaardig. Maar dit wilt niet zeggen dat deze hengst (duivels) is. "Littekens bewijzen niet altijd dat men machtig is, het is enkel een symbool dat men slecht is, en steeds heeft overleefd. Misschien is jouw Conan een moordenaar maar dat wilt niet zeggen dat hij een duivels wezen in die buik van je kan opwekken. Geloof me, je zou je beter op de gevoelens richten. Als hij gevoelens heeft. Dan mijn vriend zit je met sh*t. Dan kan jouw kindje problemen krijgen. Deze misverstanden heb ik bij mijn kudde ook gezien. Mislukkeling worden bij mij meteen vernietigt." Zijn ogen gleden naar de (kwijlende) Kharrea. Ze zat ergens over te dromen. En zo te zien heeft Kharrea ook gevoelens. Hij kneep zijn ogen fijn. Hij kon zo zien dat die hengst iets voor haar betekende. Hij draaide zich om en stapte wat verder. " Ik heb genoeg gezien, je staat daar dromerig ergens naar te staren en ik heb geen behoefte om zo tegen jou te moeten spreken." Hij duwde zijn neus de lucht in. En zocht naar enkele geuren. Het kon hem eigenlijk niet schelen of Kharrea gevoelens had. Ik bedoel niet alleen verliefd zijn. Alle gevoelens. Gevoelens kan een zwakke punt zijn. Hij heeft nooit om iets gegeven, ook niet om zijn expartner Sytkha. Hun relatie was natuurlijk... hechter. Maar nog steeds wilde dat niet zeggen dat ze bij hem kon profiteren. Cobrazarao zag er natuurlijk niet uit. Met zijn lange warrige manen, brede lijf, vieze littekens, onwijs groot. Toch merkte hij dat veel van zijn kudde dit wel smaakvol vonden. Typisch merries, die zijn pas geïnteresseerd naar de uiterlijk. En dat mag ook wel. Hoe meer spieren en hoe groter. Hoe beter de nakomelingen zullen zijn. Maar ach, hij toonde nooit echt interesse bij merries. De meesten hengsten werden zot als ze een hengstig merrie roken. Maar hem deed het niets. Hij kon zijn hormonen onder controle houden. Hij heeft nu al een paar nakomelingen op de wereld gezet. Zijn oog ging nu naar Zephyr. De eest geborene. Het was altijd een code geweest dat de eerst geborene recht heeft om de kudde na Cobrazarao zijn dood op te eisen. Dat was altijd zo geweest en zo zal het dan ook blijven.

Wowie eindelijk vliegt de inspiratie weer door onze topicjeeuuuu

~ Sorry voor late post, had postdipje ~

Een asgrijze hengst stond langs haar op wacht. Hij was een stuk groter als haar en veel breder. Hij leek meer op een fries dan op een warmbloed ondanks zijn kleur. Zijn ramsneus deed hem er niet liever op lijken. Een dikke voorpluk hong voor zijn donkere ogen. Kharrea keek even opzij. 'Zodra het nacht wordt vallen we aan. Zorg dat we snel klaar zijn. Ik wil geen tijd verliezen.' Sprak ze tegen de hengst die knikte. Kharrea draaide haar om en wandelde de berg af. Een jong veulen liep langs haar op. Ze zou niet meevechten, ze moest Condor opvoeden en zou zorgen dat de merries klaar zouden zijn moest er een inval gebeuren. Ze hoorde hoe de hinnik van Conan over het gebied heen ging. Ze zag dat Condor omkeek en even bleef staan. Kharrea snoof en stampte met haar hoef op de grond. 'Doorlopen' Sprak ze tegen haar veulen. Die knikte enkel en volgde. Ze had hem geleerd wat respect was en dat zou hij laten zien. Ze ging richting de merries met de andere veulens. Ze zag een paar jonge hengstenveulens elkaar uitdagen en hun plek opeisen in de kudde. De vechtdrang zat er van jongs af aan in. Een vals grijnsje sierde rond haar lippen. Ze wist wie de moeders waren en de vaders. Soms verdwenen er merries voor een tijdje uit de kudde en keerden later terug als ze drachtig waren. Kharrea wist welke merries goed vererfden en als ze te oud zouden worden zouden ze vertrekken. Ze moest geen oude of zwakke paarden hebben in haar kudde. Elk paard dat hier leefde wist dat het zo zou gaan. Kharrea wendde zich tot een kleinere bonte merrie. 'Zorg dat je zoon zich intoomt of ik krijg hem kalm. Ik heb alle hengstenveulens levend nodig.' Sprak ze koud tegen de merrie en keek daarna even naar een wel erg dominant veulen. Hij was kleiner maar een goede vechter. Ze zou hem later zeker en vast kunnen gebruiken.



Kharrea keerde terug naar de werkelijkheid toen Cobrazarao's stem weerklonk. Ze hield haar oren strak tegen haar schedel aan gedrukt. "Waarschijnlijk niet." Sprak ze eenvoudig. Ze snoof eens luid toen hij over Conan begon. Gevoelens had ze niet voor de hengst. Hij was enkel een simpel spel voor haar en haar beta geweest. Ze waren een sterk team geweest, haast als een soort partners. Toch hadden ze nooit elkaar lief gehad. Conan had hen altijd beschouwt als twee paarden die als 1 konden werken. Ze moesten geen woorden gebruiken om elkaar te begrijpen. Als ze hadden gevochten wist Kharrea niet wie gewonnen zou hebben. Ze wisten beiden welke bewegingen ze zouden maken. "Het enige gevoel wat ik heb is het moedergevoel. Conan heeft geen gevoelens. Hij was een uitstekende beta van de kudde en zal de vader zijn van mijn veulen. We waren het daar al langer over eens. Hij weet wat hem te doen staat." Sprak ze met haar prachtige stem. De ijskoude, moordende en rauwe tonen overdekten die prachtige tonen en vermoorden ze nog voor ze goed en wel in je oren klonken. Conan was de beste hengst uit de kudde geweest. Geen enkele merrie had een veulen van hem gedragen doordat Kharrea wist dat hij voor haar nakommelingen zou zorgen. Ze hadden niet moeten proberen bij hem in de buurt te komen of ze zouden zwaar gestraft geweest zijn. Echter had conan ook nooit een of andere interesse gehad in een andere merrie. Enkel de besten waren goed genoeg voor hem. Hij was een hengst met status buiten DH en ze herkenden hem wel. Zo'n hengst zag je gewoon aankomen. Kharrea snoof luid over zijn opmerking. Ze kneep haar ogen wat samen en stampte met haar hoef op de grond. Als hij dacht dat het haar interesseerde wat hij dacht was hij goed mis aan het denken. Alsof hij een echte waarde had in haar leven. Ze kende hem ja, verder ging het niet.

Zijn ogen gaven een scherpe flits op de merrie. Hij lette al bijna niet meer op haar. Zijn neusvleugels stonden wijd en trilden. Je hoorde zijn gesnuif. Niet lang daarna weergalmde gehinnik over het gebied. Het waren zijn warrior's. Ze kwamen hem alweer halen. Waarschijnlijk ruste er weer een taak op Cobrazarao zijn sterke rug. Zijn hersenen hadden al meteen uitgerekend waar ze waren. Maar haasten of antwoorden deed hij niet. Zij weten dat hij zal verschijnen. Zijn ogen schoten naar de merrie. Het gesprek was niet zo boeiend meer. Had het nog wat opgeleverd had hij langer gebleven. Maar dit was het heus niet waard. Kharrea beantwoorde enkele vragen in het kort. "Waarschijnlijk niet." was het eerste wat ze zij. Daar deed hij geen moeite meer voor om te antwoorden. Bij zulke korte woorden was het het niet waard om er op te reageren. Zijn lange zwarte manentop plakte voor zijn bruin/rode ogen. Die haar ogen al eeuwen had gevangen. Af en toe gunde hij haar ogen de vrijheid. Maar nooit niet al te lang. Cobrazarao was zo iemand die iemand bleef aanstaren. En dat was niet om iets te bereiken. Zo was ie nou eenmaal. Zo kon hij elke emotie opvangen. De storm was ondertussen gaan liggen. Cobrazarao zijn woede was gedoofd. Maar hij verdroeg Kharrea nog steeds niet. Wat als haar mormels ook zulke lastpakken zijn? Man! Dan zit hij daar weer mee opgescheept. Nou ja, eigenlijk kon Cobrazarao natuurlijk haar veulen vermoorden. Hij mocht er toch mee doen wat hij wilt. Dat had ze zelf nodig. Kharea sprak weer. "Het enige gevoel wat ik heb is het moedergevoel. Conan heeft geen gevoelens. Hij was een uitstekende beta van de kudde en zal de vader zijn van mijn veulen. We waren het daar al langer over eens. Hij weet wat hem te doen staat." Cobrazarao toonde nog steeds emoties. Hij was niet onder de indruk over hoe Kharrea de toekomstige vader beschreef. Hij vond die hengst aller sinds gek. Gek dat hij deze merrie wilt dekken. Cobrazarao had ook zulke leden rond waggelen in zijn kudde. Zijn kudde was ook immens groot en gewoon oppermachtig getraind. Persoonlijk door Cobrazarao. Hij had nu veel landen veroverd dat hij zijn kudde moest verspreidden. Hij zette op elk land een hoograng. Die zorgde ervoor dat Cobrazarao zijn leden zich vermenigvuldigen en beschermd het land. Cobrazarao gaat regelmatig naar zijn landen om te zien of alles verloopt zoals hij wilt. Het is een zware taak om zijn territorium te onderhouden. Cobrazarao draaide zich om en stapte enkele passen naar beneden. "Ik ga, wat jouw veulen betreft zal ik wel zien wat ik ermee zal doen. Maar ik beloof jou niets." Melde Cobrazarao, het viel te zien in wat voor sfeer Cobrazarao was. En het viel ook te zien wanneer hij weer zal verschijnen. " Een goede reis naar de dood." Siste Cobrazarao hoorbaar. Hij gooide zijn hoofd de lucht in. Zonder nog te wachten op antwoord galoppeerde hij er als een speer vandoor. Hoe stijl en glad het was, hij minderde geen vaart. Hij bleef maar gaan. En voor je het wist was hij al in de mist verdwenen. Niet meer te vinden. Hij was een meester in verdwijnen.