Sneller, sneller, sneller. De woorden herhaalden zich keer op keer in zijn hoofd. Maar Rinzler kon niet meer, ondanks dat hij zichzelf motiveerde door te rennen. Langzaam ging hij over in een drafje. De zon. De hitte. Het begon ondragelijk te worden. Zeker omdat hier geen water was. Gisteren leek het hem hier leuk, omdat het een één grote vlakte was zonder enige obstakels. Zoals boomstronken of dikke keien. Hij had zich vergist, zwaar vergist. Dit was een hel en nu zocht Rinzler wanhopig een uitgang. Een ingang naar een betere plek als deze. Met bomen, water en gras. Hij voelde de koelte van de schaduwen al op zijn rug, wat al snel weer verstoort werd door die ontiegelijk hete zon. Rinzler begon te stappen en keek even naar boven. 'Ik haat je.' Brieste hij zachtjes, geïrriteerd tegen de zon. Gelukkig kon de zon niet praten, anders had hij wel wat op zijn dak gehad. Wild schudde hij met zijn hoofd. Hoe kon hij dat nou denken? Hij leek wel net een jong, dat geloofde in de verhaaltjes van zijn mama. Rinzler kon eigenlijk niks meer herinneren van zijn mam. Zelfs haar naam niet meer. Nou ja, zo'n groot probleem was het niet. Ze was toch niet hier en hij hoefde niks van haar. Geen liefde, geen zorg, niks. De wereld kon hij gemakkelijk in zijn eentje aan. Al had hij het nu wat moeilijk.
Sneller, Rinzler. Deste eerder ben je hier weg. Sprak een stemmetje in zijn gedachten. 'Helemaal gelijk.' Mompelde hij en binnen enkele seconden draafde hij weer. Niet te hard en niet te zacht, gewoon normaal. In een snelle draf zou hij sneller vermoeid raken en als hij langzamer ging, kostte het hem meer moeite. 'Tum, dum, dum, dum, tum, tum.' Fluisterde hij, op een zangerige manier. Ooit had hij eens gehoort dat iets ander doen, zoals deuntjes fluisteren, dat alles liet opschieten. Dat alles in één keer veel sneller ging. En dat betekende dat hij eerder uit deze woestijn was. Plots dacht hij iets te horen en zijn oren gingen als een speer naar achteren. Zijn oren was zijn alarmsysteem en daar was hij heel blij mee. Meerdere keren hadden zijn oren hem van gevaar gered. Rinzler keek een keer achterom, in de hoop de bron van het geluid te zien.
Sneller, Rinzler. Deste eerder ben je hier weg. Sprak een stemmetje in zijn gedachten. 'Helemaal gelijk.' Mompelde hij en binnen enkele seconden draafde hij weer. Niet te hard en niet te zacht, gewoon normaal. In een snelle draf zou hij sneller vermoeid raken en als hij langzamer ging, kostte het hem meer moeite. 'Tum, dum, dum, dum, tum, tum.' Fluisterde hij, op een zangerige manier. Ooit had hij eens gehoort dat iets ander doen, zoals deuntjes fluisteren, dat alles liet opschieten. Dat alles in één keer veel sneller ging. En dat betekende dat hij eerder uit deze woestijn was. Plots dacht hij iets te horen en zijn oren gingen als een speer naar achteren. Zijn oren was zijn alarmsysteem en daar was hij heel blij mee. Meerdere keren hadden zijn oren hem van gevaar gered. Rinzler keek een keer achterom, in de hoop de bron van het geluid te zien.
