The born of a foal

De ijsgrotten. De grotten van ijs: samengeperst sneeuw dat wel doorzichtig leek. De ijspegels hingen overal in en aan de ijsgrotten. Het was nog niet midwinter, dus er was nog niet erg veel sneeuw. Wat je veel moest noemen bij grotten. Een merrie met een dikke buik galoppeerde sierlijk richting de ijsgrotten. Haar ogen stonden gefocust, geen een teken loslatend van pijn, angst, of alle andere gevoelens die haar hart bedwelmden. Ze was net ontsnapt van Dracoz. Die verschrikkelijke hengst die haar al zo lang teisterde. Zodra het veulen was geboren was ze wel sterk genoeg het tegen hem op te nemen. Hopelijk overleefde hij het dan niet. Visual vluchtte de ijsgrotten in, maar het leek eerder op rustig en beheerst galopperen dan als een malloot een grot binnengaan. Ze ging lenig als ze was met een scherpe bocht naar rechts, haar hoeven gleden over het ijs heen alsof ze aan het schaatsen was. Ze zag een hoek. Nee, te klein. Ze zocht verder. Van binnen voelde ze pijn in haar buik. De weeën waren gekomen. Ze had een goed plekje nodig voor haar nieuwe veulen. Ze hoopte dat deze wat beter volmaakt zou zijn dan haar andere drie veulens, ook al was ze met beide vaders niet blij op z'n zachtst gezegd. Eindelijk. Een geschikte plek. Ze kon er goed gaan liggen, en een kleine muur van ijs bedekte haar van twee kanten, zodat ze niet heel opvallend was. Als ze wit was geweest, zou het wat handiger zijn geweest. Rustig haalde ze adem. Dit had ze eerder gedaan, ze wist het nog. Ze probeerde de pijn te negeren. Het was niets vergeleken met haar tocht naar de drakenberg, toch? Zo erg was het ook weer niet. Ze zuchtte en keek naar boven, waar de ijspegels hingen. Er bewoog nog niets. Als er iets zou bewegen, zouden de ijspegels gaan wiebelen, zouden er een paar kleine stukjes ijs naar beneden vallen en zou ze weten wie er aan zou komen. Nou, niet precies wie, maar wat voor diersoort. Een paard woog nou eenmaal meer dan een konijn. Eindelijk was het veulen geboren. Het was een bruin veulen dat precies op haar leek. Alleen dan met kortere manen, in een mini-formaat en met een ander soort witte bles. Toch was het een normaal veulen, zoals ze die gewend was. Maar deze zou ze trainen, slecht opvoeden. Niet totdat het veulen er dood bij neer viel, want anders zou de training voor niets zijn geweest. Het uiterste wat een levend veulen zou kunnen verdragen. Nee, het uiterste wat een levend slecht veulen zou moeten verdragen. Anders was het slechte veulen niet meer levend. Het was een hengstje, zag ze. Ze had al wat namen bedacht, en dacht aan Ichigo. Mooi niet dat Dracoz mocht meebeslissen over de naam. Ze zal hem grijpen. Ze likte het veulen schoon, en stond toen op. Als dat veulen later de wereld ofzoiets zou kunnen veroveren, zou het wel schoon zijn. En ze was niet walgelijk, ook al was ze slecht. "Nou, komt er nog wat van, Ichigo?" vroeg ze, ongeduldig afwachtend en kijkend naar het veulen of dat wel kon opstaan. Als het niet opstond voordat haar geduld opraakte, zou ze vertrekken en het veulen maar achterlaten. Alleen met sterke veulens bereikte je iets.


[Ichigo &'nd (niet verplicht ) Drakie :3 ]

Het was donker. Het kleine veulentje zweefde opgekropt in de buik van de moeder, de baarmoeder om precies te zijn, rond, wachtend tot wat komen ging. Het voelde rustig, vredig, warm. Het was prima zoals het nu was, of in elk geval, dat was zijn eerdere gedachte. Maar de laatste tijd –Niet dat het ongeboren veulen een besef van tijd had- wilde hij eruit. Hij wilde beweging, hij wilde weten wat het was om zijn benen te strekken en volgde zijn instinct. Meerdere keren had hij met zijn hoefjes, die nog zacht waren en dus geen ernstige schade aan konden richten aan de baarmoederwand, tegen de wanden van zijn verblijft geschopt. Ongeduldig als hij was had hij zijn moeder met geweld laten weten dat het nu wel genoeg was en dat hij eruit wilde. En eindelijk, eindelijk was de boodschap dan overgekomen, eindelijk was het tijd om te kijken of er méér was dan zijn donkere kamertje waar hij zo lang in opgesloten had gezeten. Hij voelde een voorwaartse beweging en langzaam kwamen zijn hoeven naar buiten, gevolgd door zijn hoofd, lichaam en uiteindelijk ook zijn achterbenen en hoeven. Hij belandde op een glad oppervlak, het voelde koud aan zijn nog vochtige vacht die langs zijn lijf plakte. Zijn oogjes waren nog gesloten, maar al snel zou de kleur daarvan bekend zijn. Een glanzend lichtbruin, als zonbeschenen hout. Langzaam schoven zijn oogleden omhoog, keken twee heldere ogen, nog iets versuft door de plotselinge overgang van donker naar fel licht, verbaasd maar nieuwsgierig de wereld in. Hij dronk de details in, het glanzende, ijskoude spul waar hij op lag, de weerspiegelingen daarvan, en vooral de bruine merrie die naast hem lag, en zijn moeder voor moest stellen gokte hij. Haar ruwe tong ging over zijn vacht en hij brieste zacht, keek vol verwondering naar haar op. Dus dit was zijn moeder..Maar het plaatje was niet compleet, waar was zijn vader? Kort keek hij verontrust, maar die blik was snel weer vervangen door nieuwsgierigheid. Hij rook allerlei vreemde geuren en wist er nu nog geen voorwerp of situatie bij te plaatsen, maar dat zou snel genoeg komen. Het kleine veulen had nog veel te leren. Hij spitste zijn grote flaporen richting zijn moeder toen ze opstond en haar warmtebron vlak naast hem verdween. Kort trok er een rilling door hem heen, de temperatuur hier was laag. Zijn moeder stond op en hij keek met grote visogen naar haar, met een wat-moet-ik-nu-doen blik. Één oor spitste zich de andere kant op en het andere richtte zich naar voren, naar de grote bruine merrie. De tint van zijn vacht was net iets anders, maar ze vertoonden veel gelijkenissen. "Nou, komt er nog wat van, Ichigo?" Ichigo, zo heette hij dus, concludeerde hij al snel naar wat ze hem vertelde. Maar een nieuwe karaktertrek werd al snel ontdekt bij hem, een opstandige schittering stond even in zijn ogen te lezen en het bundeltje vochtige vacht richtte zijn hoofdje recht overeind op. Hij stak uitdagend zijn tong uit naar zijn moeder, dan moest ze maar niet zo haasten. Net alsof zij het in één keer kon. Toch wilde hij ook wel heel graag staan. Hij keek even naar zijn lange benen, en zijn instinct vertelde hem direct dat hij op zou moeten staan. Hij verzamelde zijn krachten en met een grote inspanning zette hij twee benen voor zich, maar de vloer was zo glad dat hij direct weer uitgleed en op zijn kin op de vloer smakte. Au, dat deed pijn. Maar direct kwam hij weer overeind, vastberaden om zich al na de eerste minuten van zijn geboorte zich te bewijzen. Er zat veel moed en vastberadenheid, doorzettingsvermogen in het hartje van het veulen gestoken, dat was direct te zien aan het onophoudelijke overeind komen –vallen – overeindkomen- vallen. Maar uiteindelijk stond hij, misschien ietsjes trillerig, met zijn borst vooruitgestoken en zijn hoofd omhoog gericht trots op vier benen. Zijn korte, krullerige staartje zwiepte een paar keer en zijn ogen glansden vol triomf om deze overwinning. Hij had de controle nu over z’n lange benen, al werd het nog wel oefenen om er goed mee om te kunnen gaan. Hij zette enkele stappen naar zijn moeder en stak direct zijn neus onder haar buik, zoekend naar melk. Hij dronk de melk dorstig naar binnen, zelfs niet eens wetend dat in de eerste melk na de geboorte belangrijke stoffen zaten die hem zouden helpen om ziektes e.a. af te weren. Zonder deze eerste melk, ook wel biest genoemd, was een veulen veel kwetsbaarder voor ziektes. Uiteindelijk trok hij zijn oranjebruine vacht weer onder haar buik uit en keek weer met die grote visogen naar haar op, afwachtend wat er nu ging gebeuren.

Het moederveulen moment werd doorbroken door de forse gestalte van Dracoz. Zijn ogen waren enkel op Visual gericht maar gleden nu ook langzaam naar het veulen. Qua kleur leek het énorm op Visual, het kolletje had hij van hun allebei. Hopelijk zou het qua innerlijk meer op hem dan op Visual lijken, slechter. Een mondhoek trok omhoog, het was gelukt, zijn eerste veulen was op aarde gedropt en kon er niet aan ontkomen om hem als vader te hebben. Hij zwoof voort over de rotsgrond steeds dichter naar Visual toe, denkend dat deze toch niet echt moeder gedrag zou tonen. Even maakte hij een snorkend, lachend geluid. Gek, dat de bruine merrie in zijn manoeuvre getrapt was. Lachwekkend zelfs. De vreemde trek om zijn mond hing er nog steeds, was niet weg te vagen. `Visual´ begon hij met zijn o zo charmante stem waar al zo vele merrie's in getrapt waren maar tegelijkertijd was deze zo doods `Ik heb... tja 'geruchten' gehoord´. Zijn greins werd groter maar hij gaf haar nog geen kans om te antwoorden, al wist ze waarschijnlijk waar hij naartoe wilde. `Ik moest het eerst met eigen oren horen en vooral; met eigen ogen zíén voor ik het zou geloven. Allereerst was het vanzelfsprekend dat ik naar ons veulen kwam kijken maar dat is niet het enige´ hij trok nu greinzend een wenkbrauw op `Jij bent slecht?´. Moeite had hij zijn lach in te houden, maar van de buitenkant was er niks van te zien. Hoewel, de merrie zou het zeker snappen dat hij dit enorm ironisch zou vinden. Hij had haar niet voor niets uitgekozen als de merrie die een veulen van hem mocht dragen. Met zijn culinaire , krachtige stappen bracht hij zich steeds dichter voort naar het merrie en veulen. Dracoz had een enorm goed reactievermogen, wanneer de merrie zou uithalen was hij er klaar voor achteruit te springen. `Laten we het over het veulen hebben´ alleszins nog steeds de vreemde greins `Het is jou taak het veulen op te voeden, tot de tijd rijp is dan zal hij naar mijn groep komen. Ik zal je vaak komen bezoeken om te kijken of je het niks aandoet of iets anders. Doe je niet wat ik wil, dan zal ik geweld moeten gebruiken´. Hij bleef kaarsrecht staan voor het veulen en 'zijn merrie' , zo zag hij dat tenminste. Dracoz dacht nog eens na over de merrie, ze was een van de moeilijkst in te schatten paarden die hij ooit had ontmoet. Ook ditmaal wist hij niet hoe ze zou reageren. Was ze werkelijk slecht geworden? Of was ze nog net zo neutraal als altijd. Als ze écht slecht was geworden had ze een aanbod voor haar. Ze zou mee kunnen helpen met de training van het veulen.

[Papa moest nátúúrlíjk ook even komen. Srry dat het zo'n uberende mega flut is]

Ze zag hoe haar pasgeboren veulen Ichigo probeerde op te staan. Ja, typisch een veulen van haar. Door blijven gaan tot het bittere einde. Laten zien wat je waard bent. Dit was namelijk de grootste veulentest. En met het gladde ijs zou het extra moeilijk zijn. Ichigo probeerde het wel een aantal keren. Als hij zo ijverig blijft, kan hij nog grootse dingen doen, dacht Visual, terwijl ze naar haar veulen keek. Normaal zou ze zeggen dat haar veulen schattig was, maar zo was ze niet meer. Ze was slecht, en dat mocht ze niet vergeten. Dat was haar weddenschap met Rival. Eindelijk stond Ichigo op zijn vier lange benen. Op een shetlander leek de kleine rakker niet, maar wel op een typisch veulen van haar. Eigenlijk een soort van visitekaartje. Mocht iemand hem verdwaald tegenkomen, zou iedereen hem kunnen herkennen: een echt veulen van Visual. Giocoso, Tia en Lux had ze al tijden niet meer gezien. Misschien waren ze wel meegegaan met Ikor of zoiets. Ikor liet haar niet barsten, maar Boots dacht dat wel in een eerder gesprek. Ikor verdween alleen plotseling… Ik neem mijn woorden terug, dacht Visual. Gelukkig kon Ichigo al snel staan. Het zal wel in het begin wel wat veulenachtiger zijn. Daar was een veulen voor. Maar de trainingen zullen dat veulenachtige wel laten verdwijnen tot een zelfstandige hengst waar Visual trots op kon zijn. Hopelijk leek hij niet al te veel op zijn vader qua innerlijk. Ze vond hem namelijk verschrikkelijk, de laagste rang van het slecht zijn. Een schande voor de slechte kant, om het zo maar te noemen. Toen verscheen een zwarte hengst. Het was de zwarte hengst. Visual kon hem al van verre ruiken. Ze legde haar oren in haar nek, en keek minachtend naar de zwarte hengst. Mooi niet dat hij Ichigo zal afpakken. `Visual´ begon de verschrikkelijke klier die ze graag van een berg zou willen afgooien, weer ophalen en dan weer van een berg zou willen opgooien, en zijn lijk zou laten rotten in het moeras. Zijn stem klonk charmant, maar Visual wilde er niet meer mee te maken krijgen. Wat voor geruchten had hij het nou over? Toen legde Dracoz uit over dat ze slecht was geworden. Wauw hey, komt er een achter. Grappig dat zo’n nieuwtje zich zo snel kon verspreiden. Het was buiten gewoon hoe iedereen achter haar privéleven kwam. Buiten Dreamhorses was dat niet echt zo. Misschien was Dreamhorses zo klein, zo speciaal, dat iedereen iedereen kende, en dat zulk nieuws zo snel kon verspreiden. Tussen goede en slechte paarden. Eigenlijk was het ook redelijk irritant. Misschien kon het wel als reddingsmiddel gebruikt worden een keer, die geruchten zeg. Ze ging voor Ichigo staan en snoof, zonder antwoord te geven op Dracoz’ vragen over het slecht worden. “Komt niets van in.” Zei ze minachtend. “Zelfs als slecht paard hoef ik jou niet te mogen. Jij bent wel de laagste soort van slechtheid zeg. Ga weg of ik doe het voor je.” Ze spande haar goed getrainde spieren aan, klaar voor een flink gevecht tussen haar en Dracoz. “Ichigo, blijf uit zijn buurt,” beval ze op een strenge en doordringende manier, met een zorgzame ondertoon. Het was haar veulen. Misschien was hij ook van Dracoz, maar hij gaf de verkeerde invloed aan Ichigo. Dat wilde ze niet. Ze wilde een zoon waarop ze trots kon zijn, die in staat kon zijn om iedereen in de buurt te laten schrikken door alleen al zijn aankomst. Dracoz zou niet haar hele leven verknallen, en niet Ichigo’s leven, dat zou zij voorkomen, door aan zijn leven een einde te maken. Maar zelfs dan kon ze hem niet vergeven: Hoe durfde hij ook, de Princess van de Fire Flame, te benaderen, te bedoezelen, en te gebruiken. Ze gebruikte haar bijnaam nog steeds, alleen vond niemand hem meer toepasselijk. Zij had een reden ervoor. Zij vernoemde zich niet naar de kudde, de kudde heette toevallig net zo zoals haar bijnaam. Als blikken konden doden, was Dracoz nu volledig weggebrand.

[Aaahh sorry voor de late reactie, school was weer begonnen dus dat was weer even wennen, maar ik heb weer tijd :’] I’m sorrehh ]



Ichi’s hazelnootbruine oogjes vlogen opzij toen een forse gestalte naar binnen schreed. Dáaaaahh, was dit z’n vader? Dan was hij echt…Zwart. Meer kwam er nu even niet binnen in de hersenen van het pasgeboren veulen, dat ook nog eens ongelofelijk druk was met het analyseren van al die andere nieuwe dingen en indrukken die nu bij hem binnen kwamen stromen. De grote zwarte hengst –Op dit moment was álles groot voor het veulen- naderde en produceerde een raar snorkend geluid. Ichi keek hem raar aan, ongegeneerd en niet proberend om zijn indruk over de hengst te verbergen, die van een gastje dat binnen komt lopen en gaat snurken.
Toen brak er een brede glimlach door op zijn gezicht. Maar natúúrlijk, dit was dé standaard begroeting! Zo begroetten alle paarden elkaar, door te snurken. Heh, z’n ouders zouden vast blij zijn dat hij zo snel leerde dacht hij tevreden, en enthousiast begon hij zo hard mogelijk terug te snurken. Hij maakte zelfs meer geluid dan z’n vader, awesome!
Het kleine ding had niet door dat dit een behoorlijk spastische uitval leek te zijn in de ogen van de twee volwassen paarden, maar dat maakte verder niet zo veel uit, want Daddy begon te praten.
Ichigo kreeg een frons op zijn gezicht. Hij werd gewoon zomaar genegeerd, want de hengst praatte overduidelijk alleen tegen mam. Dat vond hij totaal niet aardig, de schoft, waar haalde hij het lef vandaan om zijn bloedeigen zoon te negeren? Ichi trok een pruillip maar zette daarna z’n kleine tandjes in het been van zijn vader –heel veel hoger kwam hij niet, en bovendien had hij nog niet genoeg evenwicht om zijn hals helemaal te strekken- en keek toen nijdig naar hem op. “Ik ook!” Piepte hij dapper, de eerste woorden die hem te binnen schoten.
Zijn aandacht was alweer afgeleid toen Visual opeens haar hoofd naar hem toe draaide, en hij focuste op wat ze zei, om het te verstaan. Hij beet op zijn lip en spitste zijn oren, nauwlettend hield hij haar in de gaten. Met zijn mond imiteerde hij de bewegingen die haar lippen maakten, alsof hij de klanken na wilde kauwen. “Ichigo, blijf uit zijn buurt,” Ichigo keek haar opstandig aan. Jamaarjamaar. Dit was zijn vader, right? Dus dan mocht hij die toch wel even zien, right? En nu mocht hij niet in de buurt komen! Het feit dat hij zojuist geprobeerd had om z’n vader te bijten was hij voor het gemak maar even vergeten. Hij was zo koppig als een ezel, wel koppiger zelfs denk ik. Zijn oogjes schitterden en hij zette een wankel stapje naar voren, richting de zwarte hengst. “Jij. Pappa?” Snufte hij, en hij bonkte met zijn hoofd tegen de borst van de hengst toen hij probeerde om zijn evenwicht te houden. Daarna keek hij om naar zijn moeder. “Ik wil ook pappa. Ik wil pappa en mamma. Niet één. Twee.” Tot zover zijn woordenschat, die nog niet erg ver reikte. Ach, hij zou het in de loop der tijd natuurlijk leren.
Hij had er ook werkelijk geen idee van wat er speelde tussen de twee, hij had geen flauw benul van alle plannen die al voor hem uitgeschetst waren. Hij wist alleen dat hij geen zin had in ruzie tussen zijn ouders. Maar hij wist nu al wat er ging gebeuren: Nog meer gekibbel. Hij zuchtte en keek naar de twee. Wat kinderachtig konden die zich toch niet gedragen, dacht hij met de air van een oude wijze hengst inplaats van een 10 minuten levend veulen. “Ik heb genoeg van!” verklaarde hij plechtig en stapte met zijn hoofd trots gedragen, een beetje wiebelend, richting een gang. Hij had geen flauw idee waar de uitgang was maar hij probeerde gewoon wat.