I'm not making stupid mistakes. Only very, very clever ones. ~ Xesar.

Xesar voelde zich eindelijk weer vrij, iets wat hij al heel lang niet meer gevoelt had. Hij was wel in de ijzige vrieskou geboren, maar de warmte en de kleur van het dorre gras gaf hem een gevoel van 'thuis'. Ontspannen draafde de hengst over het dorre gras. Kleine sprinkhaantjes sprongen angstig weg om niet geplet te worden door de hoeven van Xesar. Toen hief hij zijn hoofd weer omhoog en hield zijn staart vrolijk in de lucht. Vrijheid, vrijheid! Hij denderde over de bodem heen, en maakte toen een onverwachte stop en draaide zich razendsnel om. Hij gaf een paar vrolijke bokken, ging weer over naar draf, versnelde, maakte weer een nood-stop en bleef even gespannen staan, klaar om weg te sprinten. // Maar dat deed hij niet. Hij had namelijk het gevoel alsof er iemand naar hem keek.. Alsof hij naast het dorre gras, de brandende zon - hij merkte eigenlijk nu pas hoe dorstig en bezweet hij was - en de sprinkhaantjes, niet alleen was. Hij draaide zich vliegensvlug om en keek om zich heen. Nee, niets te zien.... Hij begon te grazen maar het gevoel ging niet weg. Toen keek hij op. Hé, zag hij daar nou werkelijk een paard of was het gewoon verbeelding...? Hij durfde het niet eerlijk te zeggen - hij had al zeker een half jaar geen paard meer gezien. Nuja, niet van zo dichtbij... - Maar nog zeker uit gehoor afstand.



Langzaam maar zeker liep hij richting dat zogenaamde paard. Maar hoe dichterbij hij kwam, hoe zekerder hij er van werd dat het geen verbeelding was. Even keek hij achterom, alsof hij heimwee kreeg naar de plek waar hij vijf minuten geleden nog stond. Maar hij wist zeker dat dat paard wel gezien had dat hij dichterbij kwam - en haar* gezien had, dus hij kon waarschijnlijk niet meer terug. In plaats daarvan bleef hij even stokstijf staan.



* ik weet ook wel dat Xesar daar nog niet kon zien of het een hij of zij was, maar voor zover ik weet noem je dingen of levende wezens altijd 'haar' als je niet weet welk geslacht ze is....

Ze had door dat het paard aan de horizon haar doorhad. Hij had enkele meters richting haar gelopen, totdat hij ging stilstaan. Ze kon het lichaam zien van een voskleurig paard, maar alleen een beetje schematisch, hij was nog veel te ver weg om details te kunnen opmerken. Haar oren gingen wat argwanend naar achter, maar toen zette ze haar lichaam toch in de vooruit. Eerst stapte ze enkel passen, maar naar enkele meters vond ze dat het te langzaam ging, en maakte een overgang naar een soepele draf. Haar passen waren ruim, en je kon haar spieren zien rollen onder haar vochtige vacht. De zon had haar hoogtepunt bereikt, en scheen nu op haar felst. De merrie werd ook daarom vooral op haar hals, en benen natter. Je kon nu echt zien dat ze zweette, maar dat deerde niet. Ze was nu enkele meters van de hengst verwijdert en kon nu details zien. Hij had een witte kol, die zijn gezicht sierde, en een aalstreep die over zijn ruggengraat ging, en eindigde bij zijn staart. Nu, ongeveer twee meter bij hem verwijdert ging ze over naar stap, en naar enkele passen stond ze stil. Ze draaide haar hoofd een beetje schuin en keek naar de hengst. Haar donkerbruine ogen inspecteerden nu zijn lichaam, en namen elk detail op die ze tegenkwamen. Ze hief haar hoofd in de lucht, en haar oren iets naar achter gericht. Dat, met de rest van haar houding stelde een dominante houding op en ze keek de hengst -wat ze net had uitgevonden, aan. Zo op haar sinistere manier. Ze zag dat de hengst nog redelijk jong was, jong en vrolijk, wat hem zo nog in de problemen kon helpen. 'Zo zo, stoer hoor, zei ze nuchter. Een grijns was van haar gezicht te lezen, en haar ogen twinkelden wat speels van amuse. Maar verder was er geen emotie van haar gezicht af te lezen.

Stil had Xesar iedere beweging van het paard gevolgd. Langzaam nam hij haar in zich op. Ze leek wel groter als hem, maar ook ouder. Haar dominante houding maakte hem een beetje bang. Hij vroeg zich plotseling af of alle paarden hier in DH zo zouden reageren. ,Zo zo, stoer hoor,’ zei ze. Xesar schrok een beetje van de reactie. Het paard had er duidelijk lol in, maar meer kon Xesar er ook niet uit opmaken. Misschien is ze wel zenuwachtig.... dacht Xesar. Of juist ontzettend arrogant, kan ook nog. Een vragende blik was van zijn gezicht af te lezen, alsof hij wou zeggen waar die reactie van het bruine paard tegenover hem nou op sloeg - maar toch keek hij vriendelijk en het was duidelijk dat hij die vriendelijke uitdrukking van nature had. Toen opeens bedacht Xesar zich dat ze waarschijnlijk alles had gezien wat hij deed... Hij kreeg geen woord door zijn keel, kon niets bedenken en daarnaast wist hij niet of hij nu juist heel spottent of juist verbaasd moest terug reageren. Met zijn moeder vroeger was dat nooit zo moeilijk. Niemand kende zijn moeder beter als hij en andersom, dan wist je wel hoe je moest reageren. Maar voor de rest was ze nooit echt in gesprek met een ander paard geweest. Hij schraapte met zijn hoef over de grond. ,Hoezo?’ vroeg hij aarzelend.

De hengst was geschrokken van haar. Misschien zelf nog wel mooier dan dat een paard geïrriteerd door haar raakte. Angst was het. De hengst voelde angst voor haar. Niet helemaal angst, maar zeker wel iets. De grijns op haar gezicht werd breder toen ze de vragende blik van hem kreeg. Ze zette nog wat stappen naar de hengst en zwiepte toen met haar staart. De hengst was jong en onervaren. Hij kende dit gebied nog niet en hoe het er hier aan toe ging. Dat moest hij dan maar zelf uitzoeken. Ze grinnikte even. Vrienden maken was moeilijk voor haar, maar als je dan vrienden was, dan had je al heel wat bereikt. En dan had je haar hart gewonnen, dan zou ze normaal tegen je doen. De enige, die niet haar vriend was, en niet met dit gedrag tegen deed was Sultan. Maar ach, dat was haar leider, de leider van de kudde waar ze zelf vrijwillig in was gestapt. Een goede kudde. Ze was een goed paard, en niet iedereen verwachte dat van haar. Er viel een stilte tussen hun, en de hengst zei niks. Nog steeds niks. Sprakeloos was dat hoe je dat noemde. 'Tong verloren makker?' zei ze even sarcastisch en draaide haar hoofd een beetje schuin. Toen pas antwoordde de hengst op haar vraag. 'Hoezo?' zei hij. Foute woordkeuze. En dan was het ook nog met moeite over zijn lippen gerold. Een bittere lach gleed over de lippen van de merrie. 'Hoorde je de sarcasme niet? Dan zit er iets niet goed in je oren makker. Je bent nog lang niet ervaren genoeg maat. Ben je nieuw hier ofzo? Dan zul je zulk soort situaties vaker tegen komen ventje,' zei ze met een grijns. Hier amuseerde ze zich nou aan, bekvechten, discussies of anderen de woorden afpakken. Hij praatte niet, hij vreesde een beetje voor haar. Maar wat wil je voor een jonge hengst. Die schrikt bij elke grasspriet die die ziet. Ze grijnsde even en keek de hengst een beetje verwachtend aan, waar ze zich weer over kon vermaken. 'En?'

Maar dom was Xesar zeker niet. Hij keek haar aan, maar zag wel dat ze het niet meende. Toch deden haar woorden hem pijn. Hij wist niet zeker wat ze van haar moest vinden, juist arrogant of... Ja, wat óf? Dat ze echt arrogant was geloofde hij niet en hij staarde haar even moeilijk aan. Niet verliefd, nee dat zeker niet, maar hij nam haar meer op en kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij zwiepte een keertje geïriteerd met zijn staart, maar de vriendelijkheid bleef. Hij irriteerde zich mateloos aan de vliegjes die op zijn vochtige lichaam afkwamen. Het viel hem eigenlijk nu pas op, zulke kleine dingetjes vielen hem altijd wel op als hij angstig was of juist geïriteerd. Hij gooide zijn hoofd plotseling op, en liet hem al schuddend weer zakken. Zijn ogen dichtgeknepen, oren plat in zijn nek en lip een beetje opgetild waardoor je zijn voortanden kon zien (die er trouwens nog verbazinwekkend schoon uitzagen) en schudde zijn mooie bos donkerbruine manen. Dit hoofd omhoog-gooien en schudden bij elkaar duurde in totaal een seconde of 7. En al die tijd blijf het ijzig stil.

Hij probeerde wel woorden te vinden, iets spottends om terug te zeggen ookal was hij niet zo. Maar hij kon niets vinden. Hij bleef haar aankijken en in zich opnemen en negeerde haar 'soort van-'vraag. Eigenlijk snapte hij die ook niet helemaal. Ze had deels gelijk, dat hij jong was en best wel onervaren. ,Jij vind jezelf helemaal geweldig natuurlijk,’ zei hij zachtjes, maar niet angstig, en spottend. Hij bedoelde het niet zo, en ontweek eigenlijk haar vraag en alles wat ze daarnaast ook zei, maar het floepte er gewoon uit. Eigenlijk schrok hij zelfs van zijn woorden en voelde zich direct schuldig, hij hield niet eens van ruzie's! Maar nu hij het al gezegd had was hij zeker niet van plan om te tonen dat hij van zichzelf schrok. Wel dat hij het niet helemaal zo bedoelde, (dat zag je trouwens in-direct) maar toch keek hij haar snijdend aan. Eigenlijk wilde hij het antwoord niet eens weten.

De grijns die op haar gezicht stond, leek er niet vanaf te willen vallen. En nog was de twinkeling in haar ogen te bekennen. Maar meer, geen emotie. Ze keek de hengst aan, die dat ook bij haar deed. En haar ogen priemden in zijne. Ze keek eens uit de hoogte en snoof toen eens een keertje. En toen, dat korte moment dat hij zijn ogen tot spleetjes kneep, en zijn staart zwiepte leek haar grijns groter te worden. Dat was het. Irritatie. Dat kwam ze bij elk paard dat ze ontmoette bijna tegen. Ze grijsde even en keek de hengst uitdagend aan. Het omhoog gooien van zijn hoofd, en al het andere wat erna volgde had ze even raar bij gekeken. Vanwaar die plotselinge uitschieting van zijn hoofd wist ze ook niet en dacht er verder ook niet bij na. Ze vond de hengst een beetje vaag, maar dat liet ze niet merken.. Noujaah, misschien een klein beetje.
Ze merkte dat de hengst woorden zocht om de hare te antwoorden, ietswat triomfantelijk keek ze er bij. De jonge hengst was steeds sprakeloos, antwoordde dom. En dan raakte zij deze weer met haar harde woorden. Prima, makkelijk gedaan. Waarschijnlijk zou ze de hengst toch nooit meer tegenkomen. En was dit hun eerste, en laatste ontmoeting. Maar je wist het maar nooit. Nee, je wist zulk soort dingen nooit. Je kon ze niet voorspellen, maar een waarschijnlijk kon je altijd wel zeggen. Want het zou waarschijnlijk ook wel zo zijn..
En toen, toen de hengst eindelijk zijn woorden had gevonden werd haar hoofd in de lucht gegooid en keek de hengst beledigd aan. Hoe durfde hij! Dit was gewoon brutaal, anderen zouden respect moeten hebben voor anderen. En zeker zo'n jonge hengst moest iets meer respect tonen voor anderen. Zijzelf deed dat ook wel, maar misschien met mindere mate, ze had alleen geen respect voor slechte paarden, en paarden zoals Nojin. Die dachten dat merries geen blik waardig waren. Ze snoof even. 'dat denk je zeker ook van jezelf, dat zeg je ook tegen iedereen. Je moet spijt hebben jongen, zo brutaal te zijn,' snauwde ze naar de hengst. Ze had de neiging om de hengst pijn te doen, maar dat zou ze wel met woorden doen.