When everything's coming your way, you're in the wrong lane~

Hoe moet ik verder? Waar moet ik heen? Wat is de snelste weg naar mijn doel? Het waren geen vragen die normaal gesproken in haar op kwamen, maar op de één of andere manier deden ze dat nu wel. Dolden nu als een stel op hol geslagen geiten door haar brein heen, knalden tegen elke hersencel aan die er maar in haar kop zat. ‘Aargh...’ Menig voorgangers van het leiderschap - het leiderschap over een zogenoemde 'slechte' kudde, hadden nooit werkelijk gebruik gemaakt van hun positie. Hadden enkel van het aanzien genoten. Nog steeds vroeg ze zich redelijk vaak af of ze het simpelweg niet hadden beséft, de macht die ze hadden, die ze verspilden. Ze hadden het binnen hoefbereik, hadden er echter nooit wat mee gedaan. ‘Eeawrrhg...~’ Maar nu werd het anders. Nu was de tijd dáár om het tij te doen keren, de macht die háar geschonken was te vergroten, uit te bereiden. Het werd tijd om deze wereld een duwtje in haar rug te geven, de klif af, de onderwereld tegemoet. Nu zij die onder de spinnendwedden verborgen macht bezat zou het weldra anders worden. ‘Prrrffttt~’ Tenslotte bezat zíj iets wat haar voorgangers nooit gehad hadden. Iets wat zij ook niet gehad zou hebben, was het niet dat haar verleden haar ertoe gedwongen had deze eigenschappen op te nemen. Maar ze had het, het laatste puzzelstukje die de puzzel compleet maakte: Geduld. ‘Áaaahww~ KYAÁNOS~!’ Met lícht overdreven hartverscheurende, meeslepende klanken in de dramatisch kreunende woorden zakte ze pardoes door haar benen, plofte neer op het hete, opstuivende zand en rolde vervolgens haar grijs-zwarte buik naar de bloedhete zon. Met haar kaak evenals rustend op de brandende grond liet ze een diepe, hartbrekende zucht uit haar neusgaten glijden. ‘Ik heb hoónger.’ De trieste klanken zwierven zwakjes mee met de drukkende warmte. Net wanneer de vorige woorden vervaagd waren weerklonken nieuwe, dit keer resolute tonen door de lucht. ‘Khyaaoooss~ Honher ehn heth ish waaarruhm~’ Als een of ander onopgevoed veulen wobbelde langzaam de dikke roze tong naar buiten, spastisch zwaaiend naar de zwarte hengst die een aantal meters van haar af stond.
De zwarte hengst, lid van haar kudde en tevens Raven van de Valkyrie, zijzelf alfa. Iets wat niet bepaald voor de hand liggend was, zou je afgaan van het beeld wat de twee paarden schiepen... Of in ieder geval zou elk gezond paard op de wereld eerder voor alfa doorgaan dan het zwarte hoopje paard wat al kwijlend met haar tong de benauwde lucht beroerde. Maar goed, de waarheid was dat ze Kya had gevraagd mee te komen op patrouille aangezien ze geen zin had gehad om alleen te gaan. Uiteraard had ze niet eens overwógen om Veniepenniepoepsinees mee te vragen aangezien diens sprankelende witte vachtje zó kwetsbaar en broos leek dat ze hem liever niet blootstelde aan deze alles verschroeiende woestijnzon. Ze hoopte maar dat Vennie het begreep en het niet al te persoonlijk aantrok, mocht hij er ooit achter komen. Tenslotte was het arme ding zo lief en bezorgd over haar geweest.
‘Kyaáaa~’ Maar goed, Kyanos was ook heel lief. Zó lief dat ze hem bijna op wilde eten, letterlijk...- Of in ieder geval maakte het haar wel nieuwsgierig naar hoe zijn darmen zouden smaken. Echt een drolleke dus.
Met een lichte ‘Hmmzz..~’ trok ze haar tong teleurgesteld terug. Met haar zwarte gescheurde oortjes beiden depressief zijwaarts hangend trok ze eindelijk haar benen weer onder haar zwarte lichaam en stond op, haar lege blik op de wazige horizon richtend. Áh, net als de hele ochtend was er noch paard noch woestijnvos te zien. (<-- de reden van haar depressie) Áchja, het leven was nou eenmaal op de ene dag wat harder dan op de andere dagen. Met een licht nonchalant gebaar zakte haar neus naar de grond en begon weer eens overdreven snuivend en snuffelend de harde oranje aarde af te snotteren. ‘Oi, als je toch niets beters te doen hebt,...’, Even trok ze haar neus enkele centimeters omhoog om een blik te werpen op de hengst. ‘Je krijgt punten extra als je iets eetbaars voor me weet te vinden.’ Met haar voorhoef schoof ze het hoopje stenen waar haar denkbeeldige spoor gestopt was aan de kant. Door de waarschijnlijk plotse instorting van zijn onderkomen schoot een kleine hagedis tevoorschijn. ‘Hmm... Ik denk dat die punten voor mij zijn.’ Pardoes plofte haar rechterhoef neer op het achterwerk van de salamander-beest waarop haar neus zich naar het spastisch bewegende wezen toe bewoog en hem tussen haar tanden nam. Een zucht van genot ontsnapte uit haar neusgaten terwijl haar kaken als die van een bejaarde koe sloompjes op en neer bewogen, het kraken van botjes op de achtergrond hoorbaar en een spastisch hagedissenstaartje tussen haar tanden uitstekend.



Voor mijn gevoel is dit een héle vage post. :'D Sorry Kyanos~ Vergeef me de eentonige zinsopbouw en de lichtjes OOC reacties.

EDIT BOOTS: NIKKI WERK EENS MEE!

De woestijn.. Waarom ook niet, van alle plekken hier in DH moest ze precies de woestijn uitzoeken. Als hij aan een plek een gruwelijke hekel had was het wel deze grote zandbak. Hij liep met sloffende maar krachtige passen voort, zijn gedachtes bij zijn doel van vandaag. Op zoek naar zijn ‘leidster’ hij grinnikte kort. Het idee was vreemd maar hij zou er wel aan wennen, ze was een goeie leider. Toch?.. Achja hij zou afwachten haar de kans geven zichzelf te bewijzen. Er stonden niet voor niets zulke scherpe regels aan het feit of je toegelaten werd tot de Valkyrie of niet. De weg die hij had afgelegd was al lang geweest maar hij hoopte toch de moeite waard. Het zou vast wel onnodig of niet bepaald belangrijk wezen maar goed. Hij hoorde te luisteren naar zijn leidster. Een scheef grijnsje sierde zijn normaal strakke mondlijn. Vreemde geuren en geluiden vulden zijn oren en neus, zijn ogen gleden rond, zochten naar datgene wat het veroorzaakte had. In de verte was een mismaakt zwart monster te vinden, het stond in een vreemde positie had haar hoofd vreemd gedraaid en zorgde voor die vreemde geluiden. Hij snoof even spottend, het was al duidelijk wie dit monster was. Hij hief zijn hoofd wat tot een normale hoogte en stapte zelfbewust door. Zijn naam werd op een hartverscheurende en kreunende toon uitgeroepen. Hij zuchtte even, “ ben al onderweg “ mompelde hij in zichzelf. Wat was in godsnaam zo belangrijk dat ze hem op die manier riep. Ergens was het ook simpelweg lachwekkend typisch de merrie. Kort schudde hij zijn hoofd, zijn manen raakten door de war. Niet dat hij er iets om gaf, zijn uiterlijk had hem nooit iets gescheeld. De merrie lag op de grond, even ging een schokkende gedachte door zijn hoofd die al even snel weer verloren ging tussen alle andere gedachtes. Nee deze merrie zou geen veulen krijgen gezien ze er een bloedje hekel aan had. Ze was zich gewoon aan het aanstellen. Hij stapte door tot op een afstand van een paar meter en wierp haar een blik toe die genoeg zei. Een blik van ; gaat-het-wel-helemaal-of-heb-je-een-zonnesteek. Hoewel hij wist dat dit haar normale zelf was, het zou schokkender zijn wanneer ze een compleet serieuse bui had. “ Honger en warm húh.. Dan is deze plek ook bij uitstek de beste om dat te verergeren. “ antwoorde hij op haar geklaag. “ Smerige zandbak hier “ sprak hij er geirriteerd achteraan. Maar hij liet zijn dag niet verpesten door de omgeving en het feit dat zijn mond aanvoelde als een stuk schuurpapier. De dorst overheersde maar hij had dan ook al even niet meer gedronken en dat zou vandaag waarschijnlijk ook pas later op de dag worden. Zijn blik gleed even over de zwarte merrie met de vreemde tekens op haar hoofd. Zoals altijd stond ze te klooien met haar tong een actie die hem onbewust ook met zijn tong over zijn tanden liet gaan zoekend naar restjes. Iets wat hij nooit deed enkel waarneer de merrie zo bezig was met de dikke lap vlees. Nogmaals werd zijn naam, althans afgekort, uitgesproken. “ Faaaawwnn “ antwoorde hij op een zoetsappige en ietwat zeurderige manier. Een vage zucht/kreun achtige iets verliet haar mond, iets wat hem niet vreemd was maar nog altijd zijn oren richting haar lieten draaien. om vervolgens zoals altijd maar richting zijn nek te verdwijnen. Op patrouille gaan met haar, waarom ook niet. Hij had niet bijster veel te doen zeker nu er geen activiteiten of iets waren van de kudde. Eens in de zoveel tijd durfde een van die goedzakjes zich in zijn omgeving te vertonen en zou er enig leedvermaak te vinden zijn. Maar het liefst hoopte hij dat ze zelf voor het vermaak zorgden en niet telkens hem dachten te kunnen uitdagen en stoer te zijn. Hij irriteerde zich dood aan dat soort mensen. Ze verzocht hem te zoeken naar voedsel voor dr, “ ik ben geen persoonlijk slaafje “ kaatste hij ietwat geirriteerd terug. Aargg.. jaa een van zijn zwakke punten. Hij zei wat hij dacht. Maar ze had blijkbaar al geen aandacht meer voor hem want de hagedis die zijn leven had verspeelt met verschijnen verdween al in haar mond. Het was met maar een woord te beschrijven, lachwekkend. De merrie met een zelfvoldane en genietende blik, het gekraak van de kleine botten van het diertje en het staartje dat verwoed heen en weer ging en nog uit haar mond stak. Hij draaide zich een kwart van de merrie af en liet zijn blik over de horizon gaan, zoekend naar iets.. Maar wat had hij geen idee. “ Moest die patrouille precies hier “ zuchtte hij.

[ Ohmygod... hoe onsamenhangend kansloos en flut kan een post zijn x] ]

Hmmm... apart. Had ze het zich nou verbeeld? Had de warmte haar te pakken of was het slechts een hallucinatie geweest? Een waanbeeld van een illusie? Had haar lieve, maar soms enigszins arrogante Kyanossiepossie haar zojuist een bezorgde - BEZORGDE - blik getoond? Werkelijk waar? Ja... Ja, de realiteit kon hard aankomen soms. Wat was hij toch een raar wezen. Zo onvoorspelbaar af en toe, maar aangezien hij zo lief naar haar gekeken had vergaf ze hem zijn rariteiten van vandaag. Tenslotte had je vreemde snuiters op deze wereld rondlopen, daar kon ze nou eenmaal niets aan veranderen. Godzijdank werkte háár brein wél optimaal.
Met een soort van zie-je-niet-dat-ik-aan-het-eten-ben uitdrukking in haar pisgele ogen keek ze om. Kraak kraak kraak. Nog enkele seconden volgden ze de vorming van zijn gezichtsuitdrukking terwijl ze nadacht over zijn slaafjes-praat en tegelijkertijd over de vraag of deze salamander nou meer naar vis of naar kip smaakte. Haar diepgaande getrainde hersenhelft zich bezighoudend met de vraag en haar andere lichtjes aangetaste hersenhelft met Kyanos' opmerking, staakte de beweging van haar kaken. Haar ogen die eerst afwezig hadden gestaan priemden nu stug in die van Kya. Geen... persoonlijk slaafje... ? ‘Áhw? Niet?’ Wat jammer nou, alhoewel ze wel zijn alfa was. Maar goed, het zou niet geweldig zijn voor hun uiterst intieme relatie als ze hem nu zou gaan commanderen. Knabbelend op haar rouwe hagedis bekeek ze Kya's geïrriteerde, futloze gezicht. ‘Maar ik herinner me volgens mij dat ik zei dat ik extra púnten zou geven. Het zal wel aan mij liggen maar...’ Haar ogen draaide waar naar de grond, weeral verder speurend naar haar volgende slachtoffer. ‘Volgens mij heb ik geen slaaf-gerelateerde opmerking gemaakt.’ Kort keek ze weer op. Áh, er ging niets boven een goede discussie in de middag. Vooral met Kyanos. Hij was daar zó gemakkelijk in. Terwijl ze haar zoektocht vervolgde hoorde ze Kyanos op de achtergrond nog een vermoeiende opmerking maken waar ze nog een ‘Zeur niet zo.’ op antwoordde, maar echt gefocust op het gesprek was ze niet meer. Vóór haar tegen de wand van een grote rots aangeplakt zat weer een hagedis, bijna onzichtbaar door zijn grauwe kleur. Meteen poefte haar gescheurde oortjes opgewonden naar voren en verwijdden haar ogen. ‘Oi, Kya~’ Een lichte onschuldige fluister rolde over haar lippen, bang om het beest op te schrikken. De kaken van de merrie waren gestopt om onnodig geluid te voorkomen en langzaam dwaalde haar neus richting slachtoffer nummer twee. ‘Kyaááaaa~’ Waarom ze dat precies zei wist ze niet, maar ze vervloekte zichzelf wel nadat ze het gezegd had en het beest ineens als één of andere ontsnapte gek uit het gekkenhuis naar beneden richting de grond begon te rennen..- eh, lopen..- Of wat die beesten ook deden. Helemaal opgaand in de jacht volgde ze het snelle ding naar beneden en hoe hij uiteindelijk verder rende op de grond. In een snelle stap rende ze er achteraan, zo nu en dan harder met haar hoef neerkomend, hopend dat er een hagedis onder zou komen te zitten. ‘Kyááa~ HIJ KOMT JOU KANT OP..- OHNEE MIJN KANT.’ Licht spastisch trapte ze op de kleine schaduw totdat ze hem opeens niet meer zag. ‘Heu..’ Een korte stilte volgde die al snel weer gevuld werd door een ‘Heh-heh’ van Fawn. Met de grijns alsof ze de wereld al in haar macht had keek ze op naar de donkere Andalusiër. ‘Ik heb hem~’ Zelf omkijkend tilde ze haar rechter achterhoef op, toonde daarbij een plat stukje vlees wat ooit een trots hagedisje moest zijn geweest. Met één zwaai van haar lichaam draaide ze haar kop naar het hoopje dode salamander en nam zijnstaart tussen haar tanden. Triomfantelijk opkijkend naar Kya hees ze het ding op en wandelde in zijn richting. ‘Jeh hadh hongher tohch?’, en ze hield het beestje tot vlak voor zijn neus.

EDIT BOOTS: Nikki, je moet nog ergens anders reageren!

Waardeloos, het was te verwachten maar het stond hem tegen. Keer op keer verwachtte hij toch meer van de merrie maar op de een of andere manier had ze hem zover dat hij haar idiote gedrag toch accepteerde en dat het haar manier van doen was. Niets voor niets had ze de beste kudde hier in DH en als dat op deze manier ging had hij er maar mee te leven. Maar aan de andere kant was het vermakelijk hoe de merrie als een veulen rondsprong en achter een simpele kleine hagedis achternajaagde omdat ze simpelweg hongér had. Niet iets wat hij alledaags deed maar het haalde hem uit het saaie ritme waar hij momenteel in leefde. Vermakelijk keek hij toe, richting de merrie die nog altijd op het diertje aan het kauwen was, gekraak was nog altijd te horen. Met een iets wat verveelde blik luisterde hij naar de woorden van de merrie tot hij na ging denken en besefte dat ze eigenlijk gelijk had. “ okee prima. “ antwoorde hij. Misschien zou het in haar ogen een teken zijn van zwakte of overgeving dat hij zo snel haar gelijk gaf maar hij was en bleef eerlijk. Zijn staart sloeg tegen een van zijn met littekens bezaaide flanken. Hij snoof even diep, hij had wel iets meer verwacht van deze patrouille, en dat hij naar hagedissen zou wezen had hij niet bepaald verwacht. Haar plotselinge opgewonden gegil schrok hem op uit zijn gedachtes, wat nou weer. Zijn blik ging verveeld naar de zwarte merrie die bij een rotsblok op en neer stond te springen. Oké misschien niet zo letterlijk maar opgewonden was ze zeker. Nog een hagedis gevonden? Deze keer groter als de vorige. Een schamper lachje verliet zijn keel, maar hij zette zichzelf toch in beweging. Hij zag in een flits uit zijn ooghoek het beestje over de grond racen, de merrie erachter aan naar hem gillend dat hij zijn kant op kwam. Hij boog zijn hals omlaag naar de stoffige grond maar vond al niks anders meer dan het zand onder zijn hoeven. Een triomfantelijke ‘heh-heh’ van Fawn’s kant werd hoorbaar. Bingo, ze had hem. Een van zijn mondhoeken krulde onbewust iets omhoog. Hij hief zijn hoofd weer en keek de merrie recht aan. Ze kwam naar hem toegelopen met het diertje in haar mond iets onverstaanbaars mompelend waar hij amper uit kon opmaken dat het erom ging of hij honger had. Hagedis stond niet graag op zijn menu, maar het had haar blijkbaar gesmaakt en waarom ook niet. Een verse portie bloed op zijn tijd gepaard met het kerkelijke geluid van krakende botten deed hem goed. Een sinister grijnsje gleed over zijn lippen en hij zette ook een aantal passen richting de merrie. “ Beetje schampere vangst maar het kan er mee door “ antwoorde hij op haar vraag of hij honger had. Hij hoopte toch dat ze besefte dat het ironisch bedoeld was en niet serieus. Het diertje bungelde tussen haar tanden en de enigste manier waarop hij hem zou kunnen pakken was door hem aan de andere kant te pakken. Het idee was vreemd en deed hem denken aan Lady en de vagebond. (já, Kya heeft die film gezien ) Maar hij deed toch nog een pas naar voren om het dier te pakken hij boog zijn hals wat naar beneden en greep met zijn tanden de hagedis vast. Ze stonden voor zijn gevoel té dicht op elkaar, maar hij negeerde het idee en genoot van de eerste botten die verbrijzelden onder de druk van zijn tanden. Ze hadden beide de hagedis nog vast maar met een ruk van zijn kant werd hij meester over het diertje. Het enigste wat opviel was het feit dat Fawn nog altijd de staart van het dier in haar bek had. Hij greens even scheef om vervolgens het dier zijn mond in te werken en nu pas de smaak op te kunnen nemen, warm stroperig bloed gleed door zijn keel. Weliswaar niet zoveel als bij een groter dier maar genoeg om het even te smeren. Een tevreden blik was voor een kort moment te vinden in zijn ogen toen die plotseling serieus gingen staan. Dit zou haar humeur vast verpesten maar hij was benieuwd. “ Hoe staat het met de kudde ? Al uitgebreid of blijven we een intiem kwartetje “ hij was serieus maar kon het voor eens niet laten om het niet zo te verwoorden.

Haar mondhoeken krulden verder op toen hij op een onverwachte nonchalante manier toegaf. ‘Niesh sho onshank'aar, meneer.’ Een grijns glipte rond haar lippen. Langzaam kwam hij dichterbij, krulde zijn hals en stak zijn mond uit naar het beestje. Ze voelde hoe zijn regelmatige ademhaling haar neus betastte terwijl hij het bungelende beest tussen zijn tanden nam. Ze kon er niets aan doen, maar de nabijheid van de hengst gaf een grappig gevoel. Alsof het meer betekende dan enkel maar het profiteren van haar jacht. Zijn...- Háar kwetsbare opstelling voelde vreemd genoeg niet zo kwetsbaar als het zou moeten zijn. Alsof het vertrouwen, de band tussen hen onverwachts en onbedoeld gegroeid was. Wellicht zonder dat het zijn bedoeling was geweest. Ondertussen probeerde Kyanos de hagedis over te nemen. Iets waarbij de strak op elkaar geklemde kaken van Fawn niet veel hulp boden. ‘Hehe’ Hier genoot ze nou van...- Een plotselinge ruk deed haar verrast haar kop optrekkend toen het kleine, bijna onopmerkelijke gewicht met een ruk van haar afgenomen werd. ‘Huww.’ Haar ogen stonden nog lichtjes bedachtzaam over wat er precies gebeurd was toen de eerste triomfantelijk krakkende geluiden zijn mond verlieten. Hehe. Ze moest toegeven, dat had ze niet verwacht. ‘Ahw~ spelbreker.’ De speelse, maar oprecht gekwetste klanken rolden over haar lippen. ‘Maar je mist één van de beste delen...’ Wederom krulde haar mondhoeken zich op tot een grijns, in de pisgele ogen ergens een glorieuze fonkel. Om het af te maken liet ze haar prijs - het hagedissen staartje - ietwat spastisch tussen haar tanden op en neer wiegelen. Ergens hoopte ze dat hij er werk van zou maken om ook dít deel te bemachtigen, maar opeens doofde de fonkeling in zijn ogen en ontstond er een serieuzere trek dan ooit te voren om zijn blik. Haar eigen blik reageerde en tegen de tijd dat de hengst zijn mond opende sloot ze haar ogen. De kudde. Een lichte zucht ontsnapte tussen haar lippen terwijl ze afwezig begon te kauwen op haar hagedissenstaartje. Wederom opende haar ogen, beseffend dat hij het hier misschien al een langere tijd over wilde hebben. Tenslotte had ze hem destijds met mooie woorden weten te versieren, weten over te halen. Meer niet. En nu nadat de Valkyrie steeds hechter begon te worden - dit baseerde ze totaal op haar eigen gevoelens - zou het simpelweg zwák zijn om weer precies hetzelfde te doen als die tijd toen ze hem als eerste vroeg haar te helpen, haar te volgen en hem haar plannen vertelde. ‘"We zullen altijd een intiem kwartetje blijven... in ons hart." is dat wat je wilt dat ik zeg?’ Ze duwde nog een rots om met haar hoef terwijl ze verder kauwde op haar hagedis, maar de energie was eruit. ‘Het is niet zo dat ik ons expres zo klein houd. Ik probeer simpelweg alleen de elite-paarden eruit te kammen.’ Haar ogen stonden geïrriteerd en haar mond was slechts een streep terwijl ze de norse klanken uit haar mond liet glijden. ‘Maar deze wereld is nog verrotter dan ik dacht.’ Dat kon positief of negatief zijn, welke van de twee het was wist ze niet, nog niet. Dat zou pas duidelijk worden wanneer ze enkel nog maar vooruit in haar plannen kon werken, wanneer teruggaan geen optie meer was. ‘Dus ik hoop dat je er geen problemen mee hebt en dit nog even kan volhouden.’ Ze hoopte dat hij de ongeduld geen bezit van hem liet nemen, geen ongemanierd béest zou worden van het wachten. Dat haatte ze. Vooral het toekijken..- of beter gezegd: Het beschaamd wegkijken, uit eigen ervaring. ‘Als je wilt mag je een keer mee, gaan we gezellig met z'n tweetjes wannabe's afschikken. Dat is vast leuker dan in m'n eentje. Want geloof me, maar één procent komt in aanmerking om in de Valkyrie te komen. Zo achterlijk zijn ze.’ Ze keek op. De blik in haar ogen en de geforceerde glimlach om haar mond zei genoeg: Het spijt me, maar voor nu is het niet anders. Ga mee, dan heb je tenminste wat te doen. ‘Anders vraag je Ven ook mee, die vind dat vast ook vermakelijk. Bovendien leren jullie stelletje nietsnutten dan ook een keer iets zinvols, voor het geval er iets met mij mocht gebeuren.’ Ze was niet dom. Ze had het eeuwige leven niet. En hoe zeer ze ook maatjes was met De Dood, wilde hij vast ook een keer een theekransje bij hém thuis houden. Het was gewoon een kwestie van tijd... en etiquette. Ergens had Vanilla gelijk: Veulens wáren nodig, ze wáren de toekomst. Het was gewoon dat ze er een godsgloeiendehekel aan had om met hun mini-hersentjes om te gaan. Zoals ze praatte met volwassen paarden zoals Kya, Ven en Tweil zat er simpelweg niet in. En ze haatte oninteressante, doelloze gesprekken. En ze was niet de enige. De rest van haar kuddeleden zouden er wellicht om dezelfde redenen hetzelfde over denken als haarzelf. Even liet ze haar blik over het landschap dwalen, en eindigde daarna bij Kya's kop. ‘Zo lang je dit maar onthoud: Ik doe alles met een reden. Verlies alsjeblieft geen vertrouwen in wat ik doe als je mij een domme zet ziet zetten.’ Een lichte glimlach doemde op, bijna lieflijk, in haar ogen nog altijd die zelfverzekerdheid, ontastbaar. Altijd wetend wat ze deed. Alsof er altijd over elke kleine stap in haar leven nagedacht was, alsof er een betekenis zat achter elke zucht die haar ontging. ‘Ik ben niet dom, Kya, hoe achterlijk ik me soms ook mag gedragen. Ze wilde zeggen dat hij haar moest vertrouwen, dat hij beloond zou worden met macht en rijkdom. Maar dan zou ze enkel een schaduw over datzelfde vertrouwen gooien. Meer dan zorgen dat hij vertrouwen had in háár kon ze niet doen. De luchtige sfeer was weg en ze vervloekte hem dat hij er meteen over moest beginnen. Stomme Kya.

EDIT BOOTS: Je weet wel, je moet reageren op die ene site! *Vervolg in het volgende topic!

EDIT AMIYA: Tot over een week, Boots.

Hij greens even naar de merrie tegenover hem terwijl hij tevreden op de hagedis kauwde. Het smaakte hem beter als hij had verwacht en hij moest toegeven dat deze ontmoeting met zijn leidster toch niet zo tegenviel als hij in eerste instantie had verwacht. Nog altijd bleef de handeling die hij had moeten verrichten om het diertje te pakken te krijgen vreemd vinden. Het zorgde voor een vreemd gevoel in zijn borstkast. Hij onderdrukte het gevoel en ging langzaam verder met kauwen en het gevoel van krakende botten deed hem goed. Zijn ogen stonden voor zich uit gericht op de merrie als je niet goed zou kijken. Als je wel op zou letten zou je zien dat zijn blik nergens eindigde hij staarde voor zich uit zonder ook maar enige bestemming. Ze leek wat opgeschrokken van zijn handeling en het feit dat hij inmiddels de baas was over het grootste deel van de hagedis. In zijn ogen fonkelden voor het eerst een sprankeltje van uitdagenheid. Met een wazige blur in zijn hoofd drong het vaag tot hem door dat hij .. Hier van genoot.. Snel schudde hij met zijn hoofd, maar goed dat ze zijn gedachtes niet kon lezen, waarom was die gedachte eigenlijk ook door zijn hoofd heen gegaan. Hij grinnikte even om haar woorden en besefte inderdaad dat ze nu nog kon genieten van het feit dat ze het staartje nog had. Even dacht hij na over het feit of hij alsnog een poging zou waren ook het staartje te pakken te krijgen. Hij zette weer even een stap richting en strekte zijn hals toen hij voor zijn ogen het sliertje haar mond in zag verdwijnen. Even volgde hij verbaasd de bewegingen voor hij zijn pas weer terug zette. “Hmpff..” snoof hij even verontwaardigd maar de licht gekrulde mondhoeken maakte duidelijk dat het hem verder niet veel kon schelen. Ze leek .. Ja hoe leek het.. In zijn ogen geirriteerd door zijn vraag over de kudde. Zoals hij zelf al had verwacht zou het de sfeer verspesten en er zou waarschijnlijk een of ander serieus gesprek volgen waar zelfs hij voor een keer geen zin in had. Waarom kon hij dan ook nergens anders mee komen in plaats van de kudde. Haar kalme woorden bereikten zijn oren. In hun hart, wat was dat voor vreemde opmerking. Hij trok zijn (denkbeeldige) wenkbrauw even op en een kleine grimas bespeelde zijn lippen. Haar energie leek langzaam te verdwijnen. Een zachte haast onhoorbare zucht verliet zijn mond, zijn ogen stonden op die van fawn gericht. “ ik heb niet gezegd dat je dat moet zeggen. “ daagde hij haar wat uit. “ maar blijkbaar staan we je nogal aan het hart “ de licht spottende ondertoon was hoorbaar in zijn stem. Hij bleef rustig staan, voor eens had hij geen moeite zijn geduld te bewaren, zou hij hier voorlopig nog wel kunnen blijven staan. Haar verhaal aanhoren, een beetje aanklooien. En dat alles omdat het hem uit zijn dagelijkse sleur hield. En hij moest toegeven dat haar aanwezigheid hem niet stoorde. Het beviel hem wel, haar rare manier van doen. Het had hem losser gemaakt als hoe hij was. Niet de stijve arrogante hark. Okee arrogant mocht hij misschien dan wel wezen daar was hij zich bewust van maar niet stijf meer. Hij schudde lichtjes met zijn hoofd om zijn eigen gedachtes. Oké. antwoorde hij op haar woorden. “ ik geloof je “ zei hij op een oprechte toon. En dat deed hij ook, geen enkele kudde kon direct succesvol zijn maar de aanmelding van steeds meer paarden die dachten dat ze goed genoeg waren maakte duidelijk dat de Valkyrie in trek was. Over het algemeen handelde de merrie bij de keuzes van nieuwe leden met een volledig gezond verstand. Enkel bij die van Vanilla twijfelde hij of ze toen niet toevallig dronken was geweest ofzo. Hij snapte niet wat ze in dat ding had gezien, maar goed wat had ze ook in hém gezien waardoor ze had besloten dat hij zich bij de kudde had mogen voegen. Ze begon over meegaan op naar de oproepen van de wannabes die de kudde wouden betreden. Een grijns trok over zijn gezicht, misschien zou dat inderdaad nog wel leuk worden. Het feit dat ze erover begon Vén ook mee te vragen stond hem iets meer tegen. Nog altijd had hij geen woord gewisseld met de witte hengst sinds hun eerste waardeloze ontmoeting. Maar goed, als ze hem zou meevragen zou hij zich voor eens gedragen. Zijn mond houden en niet alles zeggen wat in hem opkwam. “ dát.. Zou inderdaad best leuk kunnen worden “ Haar opmerking over het feit dat ze hun nietsnutten noemden liet hij maar even achterwege. Maar het idee dat er haar iets zou overkomen was vreemd. Tuurlijk niemand had het eeuwige leven maar ze was een sterke merrie die voor zich op zou komen en niet zomaar zou sterven. Hij grinnikte even “ was je van plan het loodje te leggen dan, ik moet zeggen dat de kudde me zo wel bevalt en dat jij er op korte termijn uit zou gaan niet bepaald in de planning stond “ zijn ogen hadden een uitdagende fonkelende blik. Eentje die vrijwel nooit tot zeldzaam erin gevonden zou worden. Na een korte stilte begon ze toch weer te praten, nog altijd doorgaant over de kudde. Hij hoorde het, en de haast liefelijke glimlach erna verwarde hem ietwat. Zoals ik al zei.. Ik vertrouw op je. En ik geloof niet dat je dat vertrouwen zal beschamen ( ik had de neiging om een poppetje neer te zetten x] ) Haar laatste woorden bereikten hem wel maar liet hij langs zich heen glijden, lette niet echt meer op. Ook hij was de serieuze sfeer wel weer zat. Hij vervloekte zichzelf dan ook dat hij erover was begonnen maar gedane zaken namen geen keer. Hij zette een aantal passen naar voren, een mysterieuze gloed gleed over zijn gezicht terwijl zijn lichaam vlak langs die van Fawn bewoog. En toen hij vlak langs dr heen was draaide hij zijn kont iets opzij waardoor deze tegen haar aan kwam en ze daardoor een paar passen opzij geduwd werd. Een grijns speelde breed over zijn mond terwijl hij doorliep. Op naar het volgende onderkruipsel sprak hij op een luchtige toon terwijl hij een snelle blik naar achter wierp op de zwarte merrie.

Een warme bries woei haar tegemoet, deed haar nogmaals herinneren aan de rust en stilte die er vandaag boven de woestijn hingen. Natuurlijk was het warm in de woestijn, en natuurlijk was het klimaat hier niet gewenst, maar meestal waren er in ieder geval énkele imbecielen die dachten King of the zandbak te kunnen spelen. Huhw, niet dat ze daar wat op tegen had; integendeel, dat gaf haar in ieder geval wat interessants om te doen. Haar gezichtsuitdrukking onveranderd hield ze vast aan haar woorden. ‘Maar je bedoelde het wel.’ Ze keek op, haar irissen bedachtzaam naar links dwalend, in haar ogen een bedenkelijke fonkel. ‘Huwh~’ Damn, geen eens een sappige worm onder deze steen? What a waste, what a waste. ‘Misschien, inderdaad. Wie zal het zeggen.’ Ingaan op zijn brutaliteit deed ze niet. Daarvoor was het te warm. En aangezien dit onderwerp ook te lichtzinnig was om tot een discussie uit te draaien, was deze woordwisseling op geen andere manier te beschrijven als 'oninteressant'. De stenen eindelijk met rust latend draaide haar ogen naar de horizon, wetend dat er niets was, verandering noch nieuwe geuren. ‘Uhu.’ Had ze werkelijk anders verwacht? Enkel een zwoele aflandige wind die als dictator zijn land betastte. Voor het eerst streek er spontaan een licht glimlachje over haar smoel. Wellicht om de beelden die zich in haar hoofd ontwikkelden. ‘Indeed indeed.’ Leuk worden zou het inderdaad. Ondanks dat het vréselijk tergend kon zijn om één of andere mislukkeling te overtuigen van het feit dat hij toch écht niet goed genoeg was en zich nu toch écht uit de voeten zou moeten maken wilde hij desondanks laten zien dat hij tenminste over één procent van het standaard aantal grijze hersencellen bezat en weg zou rennen voordat hij niet alleen zijn eer, maar ook zijn nietige leventje zou verliezen. ‘Je zult er versteld van staan hoe véel fantasie wannabe's kunnen hebben.’ Bijna om jaloers op te worden.
Een vreemde irritatie bloemde op toen ze de uitdagende fonkel in zijn ogen opmerkte. Een ergernis die ze niet wist te plaatsen. Hoogstwaarschijnlijk kwam haar ontstemdheid van het feit dat dit onderwerp te lang was aangehouden. Het werd tijd dat het werd afgesloten. Toen ze ook nog zijn woorden aanhoorde, brak een lichte grijns door. Haar ogen draaiden van hem weg terwijl haar klanken weer speelser werden, harder en de seriousness verloren. Hehe. ‘Wat? Dacht je dat ik nu rustig dood zou kunnen gaan terwijl een stelletje imbecielen als jullie achterblijven? Ghe, denk maar niet dat de Valkyrie zo vroeg al van me af is.’ Nonchalant draaide ze haar kop terug naar de hengst, haar lippen ontspannen omhoog gekruld. ‘Sterker nog, ik denk eerder dat...-’ De woorden bleven hangen in haar strot toen ze plots de kop van Kya op een wel héel kleine afstand van de hare opmerkte. Zijn kop gevolgd zijn lichaam wat zich net niet tegen de hare bewoog (ik wou zeggen 'schuren', maar dan denkt Claudia weer door en dat willen we niet. :')). Werd zich spontaan bewust van de warmte wat een lévend wezen met zich bracht. Maakte haar voor een kort moment in de war, een bepaalde flashback haar geweten kietelend, uiteindelijk bezit nemend van haar gedachten, haar wezen. Haar benen verstijfde en haar gezonde verstand was niets meer dan een wazige blur.
‘Eh...’ Een plotse tegenwerkende kracht deed haar opschrikken uit haar gedachten en haar evenwicht kort verliezen waardoor ze half opzij viel. Terwijl ze daar stond bij te komen wat er gebeurd was knipperde ze ietwat in de war een aantal keer met haar ogen en keek toen met een puúr verbaasde uitdrukking om waar ze direct twee donkere ogen ontmoette. Ongenadig en waarschijnlijk uiterst tevreden met de uitwerking van zijn ... wat hij ook maar probeerde – het was in ieder geval uitgedacht. Damnit, ze had zich onnodig laten meeslepen, als een dwáás gedragen. Zich niet willen verlagen hield ze zijn blik vast, herstelde ze zich ter plekke. Toonde geen zwakte tegenover deze onfatsoenlijke hengst. Een grimmige geïrriteerde fonkel glom op in haar pisgele ogen. ‘Huwr. OÍ! Waar was dat goed voor, papzak!’ Haar mond had zich gevormd tot een norse trek terwijl ze haar kaken op elkaar klemde en in één draai en een sprong had ze haar eerder verstijfde lichaam naar Kyanos toe gebracht. In een flits had ze haar hals gestrekt en beet ze naar de kont van Kyanos. ‘Let er voortaan beter op waar je die dikke billen van je heen wiebelt jij bolle lijpkikker.’ Een duidelijk grom ontsierde de ondertoon in haar stem. De snelle passen van de merrie vertraagde. Met haar kop de lucht in getrokken en haar gescheurde oren ietwat naar achter, schemerde er toch een licht grijnsje achter de onverbeterlijke uitdrukking. Desondanks ging het hart onder haar borstkas iets sneller dan hij zou moeten gaan. ‘Als je niet oppast wordt jij het volgende zogenoemde onderkruipsel.’ In een nog lichtjes houterige pas stapte ze naast de vervloekte Kyanos. Poep hengst dat het ook was. Huwhw. Argh, haar hoofd tintelde. Damnit. Ze keek op, zag hoe de zon zich langzaam begon terug te trekken, de schaduwen langer maakte en de wind verkoelde. Lang zou het niet meer duren voordat de kou over de woestijn neer zou strijken, de nacht zou bemoeilijken. De zwarte kop van de merrie was weer gezakt tot een ontspannen houding en de gescheurde zwarte oren stonden ietwat zijwaarts. Vanuit haar ooghoeken gluurde ze naar de zwarte hengst, een oranje gloed over zijn gezicht en in zijn ogen weerspiegelend. Een nog steeds licht geïrriteerde zucht ontsnapte uit haar keel. ‘Maar seriously, hou die zijspan van je voortaan bij je voordat er ongelukken gebeuren.’ Met de weer zoals gewoonlijk nietszeggende pisgele ogen keek ze nu om. ‘En dan heb ik het niet over ongelukken met míj.’


*een maand later* KLAAR. 8D

Verveeld sloeg zijn staart tegen zijn flank, nou ja helemaal verveeld was het niet maar de spanning die er was geweest was al even snel weer weggevloeid. Hij zuchtte even, zijn hoofd was vol, vol met van alles en veel wist hij niet eens waar het over ging. Vage gedachtes, herinneringen en nutteloze dingen spookten erdoor heen. Zijn hoofd ging kort heen en weer, een ruwe manier waardoor zijn manen wild door elkaar geschud werden. Hij was er met zijn hoofd niet bij, lette simpelweg niet op de merrie die hij vergezelde, of zij hem. Of hoe je het ook wou zien. In haar ogen zou het wel zo zijn dat hij het brave lidje zou wezen die haar altijd en overal volgde. Hij zou haar in die waan laten, tuurlijk hij zou trouw en loyaal wezen maar haar volgen als een slaafs hondje zou hij niet. Een paar vage gebrabbelde woorden verlieten de merrie haar keel, hij draaide zijn hoofd een kwartslag en keek haar met een schuin oog en opgehaalde wenkbrauw aan. Als zij het graag wou dat hij het zo bedoelde dan was het prima. Ook haar aandacht was telkens maar kort bij hem, haar eeuwige zoektocht naar sappige wormen, salamanders en andere onderkruipels zou hij niet zomaar kunnen onderbreken. Haar blik gleed van hier naar daar, en hij deed niet eens meer moeite om ook maar te proberen te volgen. Zo af en toe deed hij een stap naar voren of een paar passen wanneer Fawn dat ook deed. Hmm er waren maar weinig goedzakjes die hem ergens versteld van konden laten staan, maar er waren tot nu toe een paar geweest die zoveel eigendunk bezaten dat hij even een moment had opgekeken. Zijn aandacht werd getrokken door de vage glimlach, die haar lippen raar kronkelde. “ Dat scheelt dan komen onze plannen overeen “ antwoorde hij op haar woorden over het voorlopig nog niet verdwijnen uit de kudde. Een schamper grijnsje bereikte zijn lippen waarna hij zich iets naar haar toedraaide. Haar blik bleef haast geschokt hangen, ze leek compleet ze verstijven en van de wereld te raken ofzo. Het duwtje had haar duidelijk meer gedaan als hij had verwacht. Een genietend grijnsje bleef hangen, gewéldig hoe het deze uitwerking had gehad. Dit had hij zeker niet verwacht, hij had verwacht dat hij of een schop zou krijgen of een duw terug. Niet deze geschokte en puur verbaasde uitdrukking. Zijn ogen vonden de hare en spontaan begon hij te lachen, hij kon zich niet inhouden en haar uitdrukking was gewoon enorm lachwekkend. Ze zou het niet waarderen dat zeker niet maar daar gaf hij op het moment niet helemaal om. Een hik volgde op zijn spontane lach, hij lachde vrijwel nooit en het voelde een beetje vreemd maar dat maakte niet uit. Langzaam aan werd het lachen minder en zag hij hoe haar blik duisterder was geworden en strak op hem gericht stond. Hoewel zijn volgende reactie hem niet verbaasde of afschrok keek hij wel even op en draaide zijn kont zo mogelijk weg. Even schoten zijn oren zijn nek in en keek hij haar verontwaardigd aan. “ waar is dat nou weer goed voor, sinds wanneer kan jij niet tegen een lolletje “ riep hij verontwaardigd uit. Hij draaide zijn hoofd weg en liep een aantal passen weg. Fawn vertraagde haar passen terwijl hij toch nog een aantal passen door zette. De zon scheen fel in zijn ogen die hij daarom ook tot kleine spleetjes dichtkneep. Hij snoof even diep in en uit en zijn borstkast ging wat sneller op en neer als hiervoor. Haar woorden negeerde hij maar voor het gemak. Even geen zin om te reageren, even geen opmerking klaar voor haar. Langzaam liepen ze voort, waarnaar toe wist hij eigenlijk niet. Een patrouille was dit. Ohja hij was het bijna vergeten. Hij zuchtte even verveeld waarna hij ook even opzij gluurde. Ze leek zich alweer iets meer op haar gemak te voelen, lang booszijn zou ze toch niet? Of wel. Zo goed kende hij haar eigenlijk niet, en dit leek hem ook niet het moment om naar haar verleden te vragen. Waarschijnlijk zou ze hem enorm hard uitlachen om hem vervolgens haar rug toe te keren. Een zachte grinnik was hoorbaar, eentje die hij eigenlijk niet tegen kon houden. Dat het puur toevallig kwam nadat ze weer tegen hem had gesproken was een beetje een slechte timing. “ we zullen zien “ antwoorde hij wat kortaf. En zo bedoelde hij het ook, ze zouden wel zien. Hij hief zijn hoofd in een impuls, zijn neusgaten waren iets wijder opgesperd als normaal, en het was voor hem duidelijk dat er een vreemde geur, een vreemd paard. Het gebied binnen was gekomen. Deze droeg geen stinkend Valkyrie luchtje, en ook geen ander kudde luchtje. Hij boog zijn hoofd opzij en keek richting Fawn, het kon haar niet ontgaan zijn. Zo wel dan lette ze overduidelijk niet op. “ Let’s have some fun ? “ sprak hij met een klein grijnsje. Eigenlijk kon hij wel wat afleiding gebruiken, hij had gevoeld dat hij al genoeg verpest had sinds ze hier waren. Hoewel hij van zijn duwtje totaal geen spijt had gehad. Zijn oren stonden opzij gericht terwijl zijn ogen weer op de horizon gericht waren.