This is a call to arms

Met een felle blik gleden Nirvana's ogen over de gletsjer heen. De witte merrie stond op een hoog uitkijkpunt, vanwaar ze het gehele gebied in de gaten kon houden - een voordeelspositie, wist ze, als de rest zou komen. Hen die ze gauw zou roepen. In de verte kon ze zelfs de andere gebieden zien, zoals haar eigen Taiga, de Woestijn en de Vallei. In de verte, was zelfs een vage schittering van de Zee te zien. Ze had deze plek met zorg uitgekozen. Het was 'neutraal' gebied, maar in zodanige mate dat dit gebied niet aan haar kudde toebehoorde. Even had ze nog getwijfeld, of ze deze bijeenkomst niet op slecht terrein zou starten. Ze twijfelde of de leiders van de slechte kuddes het zich zouden verwaardigen hierheen te komen, en die drang zou wel sterk zijn als het zich op hún grondgebied bevond. Maar al snel vond ze dat ze dat niet kon maken. Na nog even genoten te hebben van haar rust, bereidde ze zich mentaal voor op het drama dat binnenkort zou beginnen. Ze betwijfelde ten zeerste of dit veilig kon aflopen. Maar de nieuwe leidster moést dit doen. Ze wilde weten wie ze tegenover zich had; op wie ze kon rekenen als bondgenoten en op wie absoluut niet. Na een tijdje gewacht te hebben haalde ze diep adem en uitte een schil gehinnik, tegelijkertijd een halve circel draaiend om het geluid naar alle kanten te verspreiden. Haar oproep klonk als een verzoek, maar ze probeerde het alsnog wel dringend over te brengen. Na het gehinnik kon ze slechts wachten.

[Lucardi, Remember, Azacar en Fawn]

Traag bracht hij zijn hoofd omhoog van de poel water die zich gevormd had door de stormen die Dream Horses nu al enkele dagen teisterden. Nog niet een dag was het weer mooi te noemen geweest. Het was guur, koud en voedsel was schaars. Gelukkig voor hem, en zijn kudde, dat hij nog voor de zomer zijn plek verruilde met de herfst dat ze aan voedsel geen gebrek hadden. Ook voor de komende winter die nog zeer zwaar zou gaan worden. En dat had niet alleen te maken met het weer en de stormen die ze nog voor de deur hadden. Nee.. Er was iets anders dat in gang was gezet. Toen alle andere domme wezens die zichzelf paarden noemden was er een plan bereid. Een plan bedacht in de meest verlate uithoek van Dream Horses en tegelijk weer zo dichtbij. Dichterbij dan een ieder ooit had kunnen denken. Een sluwe grijns krulde zijn zwarte lippen. Niet zozeer om het feit dat hij genoot van het koele water dat door zijn keel stroomde. Maar ook om het feit van dat geen dat komen ging. Wachten. Vreselijk. Ongeduld. Een slechte eigenschap van hem. Een slechte eigenschap zoals zo velen. Eentje die aan die lange lijst toegevoegd kon worden. Alles aan hem was slecht. Door en door slecht. Slecht geboren, slecht getogen en slecht gebleven. Een feit dat ondertussen uniek te noemen was. Bij het horen van een hinnik spitste de enorme ravenzwarte hengst zijn oren. Een bekende hinnik. Er waren dingen veranderd in DH. Wat allemaal wist hij niet. Wat hij echter wel wist was dat de verraders gingen sterven. Dat de goedzakjes gingen sterven en dat de duisternis voor eens en altijd ging overheersen. De hinnik was een oproep. Aan hen die aan het hoofd van de kuddes stonden. Enerzijds had hij totaal geen zin en negeerde hij de hinnik van de sneeuwwitte merrie. Anderzijds kon het ook erg interessant worden. Wie weet wie er komen gingen. Misschien zou het de laatste keer zijn dat men elkaar zo bijeen zou zien. Een sluwe grijns deed mondhoeken optrekken. Voor even maar. Want al snel werd zijn blik hard, ondoorgrondelijk. De woede die hij zo straks gevoeld had, had plaats gemaakt voor een duistere emotie. Hij was er klaar voor. Kon niet wachten. Soepel draaide hij zich van de plas water om. Stapte rustig weg. Zou ook zeker geen moeite doen om zich te haasten. Op een dooie gemakje kwam hij aansjokken. Zelfs op dit slakkengangetje bleek hij er als eerste te zijn. De merrie stond op een hoger gelegen punt. Slim.. De kou deed de hengst niet veel. Wel lette hij goed op waar hij zijn hoeven plaatste. Zijn ijsblauwe ogen die op de sneeuwwitte merrie gericht waren bezaten een donkere, duistere gloed. Eentje die niet veel goeds kon betekenen. Stond hij hier dan nu voor de nieuwe leidster van de Fire Flame. Die had ondertussen ook al veel leiders gekend. Een zeer gewaagde tegenstander dus. Aangezien er maar één reden kon zijn voor de merrie voor hem om alle leiders te roepen. Een oorlog kon niet uitblijven. Dolletjes. Kort knikte hij zijn zwarte hoofd. ”Long time no see.” sprak hij rustig uit terwijl zijn blik over het gebied gleed en nam toen een eindje verderop plaats. Ontspannen en met een tevreden uitdrukking op zijn gezicht. Wachtende op de anderen.

De lucht was donker, de aarde was nat; Dat was de simpele conclusie toen Fawn die ochtend onder de dekking van de rotsen stapte en deze door haar persoonlijk verdoemde wereld een blik waardig keurde. Een wereld die haar bekommernis nooit had verdiend om mee te beginnen. Wellicht was het ook gekkenwerk, waar ze mee bezig was. Misschien was dit leven waar ze op aasde geen leven wat haar interesse lang genoeg zou kunnen vasthouden. Net als de wereld waar ze nu dag in dag uit verveeld rondliep zou de wereld hierna die zij zou scheppen net zo goed eentonig en geestdodend worden. En mocht het zo uitkomen, was het mogelijk de wereld terug te brengen naar zijn oude staat? Weer opnieuw te beginnen? Ze zou de kick, de kleurrijke lijntjes die haar nachtelijke uitjes haar gaven simpelweg niet kunnen missen in haar kleurloze leventje. heh-heh, of misschien dacht ze teveel na over dingen die er niet toe deden. Tenslotte was de zaad van haar denken absoluut geen twijfel, simpelweg vrágen die haar enkel en alleen nóg nieuwsgieriger maakte naar de uitkomst van haar theorie.
Plots sprongen de zwart gescheurde oren naar voren, begonnen ineens licht spastisch als antennetjes rond te draaien, wellicht op zoek naar de herkomst van die ene hinnik. Een hinnik met een vreemde uitnodiging. Hmm... Terwijl haar oren zich zo nu en dan bijstelden vertaalde ze grofweg de boodschap. ‘Oproep... Leiders... Blablabla... Kuddes...’ De rest was onbelangrijk. Zonder te aarzelen zette ze tempo in haar passen, gingen haar passen over in een huppelachtige, hoogopgooiende draf. Hmmzz... Dit klonk interessant. Ze wilde die darmdragers van een My-Little-Pony leiders wel eens met eigen ogen zien. Met een blik als dat van een jong, opgewekt veulen sprong ze richting de bron van het geluid.
De wanden om de gletsjer waren stijl en glad, maar dankzij haar gemotiveerde willpower zette ze door. Uiteindelijk bracht haar onvermoeibare geest haar naar één of ander plateau. Meteen werd haar zicht gevuld met haar geliefde grote zwarte teddybeer: ‘ÓI~ Azzieeéépaziéee~!’ Met een ondeugende trek rond haar mond en in de pisgele ogen een over-hypere glinstering glinsterend weerklonken de levenslustige tonen op he plateau. ‘Jou heb ik veel te lang niet meer gezien ~ Ik miste jou en je veelbelovende darmpjes al.’, de tweede zin lichtjes gesmoord klinkend door het feit dat ze haar snuit in de dikke, donzige - vergeef me Fawn's verbeelding - zwarte vacht duwde en er even in bleef wroeten. ‘Dus’, haar neus was weer opgetrokken, en in plaats daarvan blikte haar ogen van links naar rechts en weer naar links. De losgekomen haren om haar heen vliegend. ‘Ik kon zweren dat ik nog een ander wezen heb geroken...- Áh, daar!’ Ineens floepte het witte paard in beeld. De mondhoeken van de merrie krulden met een overdosis enthousiasme op. Haar pisgele ogen kort over haar heen dwalend. ‘Hoi piepeloi~ Zwaáaan~tje.’ Op de één of andere manier kon ze niet goed zeggen wat er was met deze merrie, leek slecht noch goed te zijn. Uiteraard was het enige wat dan overbleef neutraal, maar met zekerheid zeggen kon ze niet.

Maar goed, voor nu was het klaar met ondeugdelijke acties. Het was tijd voor het grote-paarden-spel om te beginnen. Voor de dobbelstenen om de rollen. Fouten hierin maken was onnodig en absoluut niet slim. Ondanks dat het idee om de twee goodie-goodie leiders te ontmoeten haar absoluut interesseerde - iets wat niet vaak voorkwam - was het evenals gevaarlijk, zou het een bedrieglijke wending kunnen nemen. Slim om haar kaarten, haar zélf nu open en bloot op tafel te leggen was niets anders dan dóm. En als ze ergens een hekel aan had was het onintelligentie. Ondanks de diepzinnige gedachten duurde het in werkelijkheid maar een fractie van een seconde. ‘Aangenaam, wie je ook mag zijn.’ Een lichte, wellicht zuinige glimlach streek neer rond haar lippen, de voortgebrachte klanken krachtig. ‘Ik ben Fawn, alfa van de Valkyrie.’ Hoe deze bijeenkomst van deze vier andere alfa's ook mocht lopen, wat voor wezens deze toekomstige 'vijanden' ook mochten voorstellen... Ze zóú twee zessen rollen.


Vaagheid Rules <3

Verdomd! Daar ging hij weer. De hengst gleed een paar centimeter naar beneden, toen zijn voet uitgleed. Hij keek de sneeuw woedend aan. En vervolgde toen zijn weg, op naar boven terwijl hij goed uitkeek waar hij liep. ’’Vervloekt!’’ zei hij op normale toon, maar toch met een boze onderklank erin. Waarom moest Nirvana nou zo nodig hier hinniken? Waarschijnlijk omdat dit gebied van niemand was, had dan gewoon bij het strand gehinnikt of weet Remember veel. Dit gebied was niet leuk. Dit gebied was alles behalve leuk! Aargh!!! Je gleed om de minuut uit, vervloekte sneeuw. Dus tip nummer 1: ga nooit naar een gebied waar sneeuw en ijs door elkaar licht. Ooh, daar kwam tip nummer twee alweer: Kijkt wel uit waar je loopt. Remember brieste zacht. Hij stapte weer door. Maar hij zou het bereiken. Remember kon je niet gauw bang krijgen, hij ging bijna alles aan, dus geen duik van de drakenberg of wat je ook wou verzinnen. En als je iets heel graag wou, kreeg je het ook. Zei Remember altijd. Hij brieste zacht. En Remember wou graag boven komen, bij Nirvana en de andere leiders als die er al waren tenminste. Vrolijk keek Remember rond. Terwijl hij steeds hoger klom, en zijn tocht steeds gevaarlijker werd. Remember zuchtte. Het leek nog zo lang, zijn sinistere weg leek nog zo lang. Maar al snel, zag hij voet sporen. Of beter gezegd, hoef sporen. Remember volgde het pad maar, het zou vast goed zijn. Anders zou het toch allang zijn weg gesneeuwd. Remember zuchtte. En sloot zijn ogen, wat niet zon goed idee was blijkbaar want net op het punt dat hij zijn ogen opende moest hij een noodstop maken omdat hij anders tegen Miss. Fawn aan botste. Remember liep even een rondje om de paarden op zijn dooie gemak. En ging toen schuin naast Nirvana staan, tegenover Fawn.

Hij bekeek de paarden eens goed. Fawn en Azacar waren er van de slechte kuddes. Nirvana was er van de neutrale kudde. Remember was er van een goede kudde. Alleen Lucardi miste, en daarna kon het feest beginnen. Fire Flame, neutraal. Valkyrie, slecht. Horcrux, slecht. Eternal Guardians, goed. Alleen Quiet Sparkle moest nog komen. Remember keek nogmaals rond. ’’Ik ben Remember, leider van Eternal Guardians,’’ Sprak hij vriendelijk. Remember had respect voor de andere leiders, Remember had respect voor iedereen. Hij verwachtte zelf ook respect. ’’Dus wat doen jullie?’’ Vroeg hij aan Fawn en Azacar. ’’Wachten jullie netjes op Lucardi, of vliegen jullie ons direct in de manen?’’ Zei hij kalm, hij glimlachte breed. En keek de twee paarden op de beurt doordringend aan.

Een zucht glipte tussen Lucardi's lippen door. Bad idea.. Was haast het enige wat hij op het moment kon denken, en natuurlijk dat hij goed moest uitkijken waar hij zijn poten neer zou zetten. De bonte, bruin wit gevlekte hengst was, uit pure verveling, naar dit gebied gekomen. Bad idea.. Het zinnetje herhaalde zich weer in zijn gedachtes. Waarom zou je je hier in godsnaam, tenzij je de gevaren niet weet, uit vrije wil naartoe gaan? Lucardi had na 10 minuten gewandeld te hebben al rechtsomkeert gemaakt. Zijn hoeven bevonden zich gelukkig al bijna op normale, niet bevroren grond. Het was dat hij het slechte weer, en de saaie gebieden zat was, dat hij het in zijn hoofd gehaald had hierheen te gaan. Dit zou waarscheinlijk maar een malig zijn. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht toen hij zich weer op 'normale' grond bevond. Lucardi was niet de slechtste in het op ijs lopen, hij was in de winter opgegroeid, was in die tijd niet anders gewend. Maar dit was wel andere koek, één misstap en je was er geweest.. Plots bereike het geluid van een schelle hinnik zijn oren, hij herkende de hinnik niet, maar het was voor hem bedoeld. Niet alleen voor hem, voor het kleine groepje uitgezonderde paarden die het geluk hadden een kudde te mogen bezitten. Tot Lucardi's grootste verbazing en teleurstelling kwam het geluid van achteren.. De gletsjers.. En weer maakte Lucardi een rechtsomkeert. Nu was hij wel vastberaden de klim te maken, want zo'n hinnik hoorde je niet elke dag. Even slikte hij, wat kon hij verwachten? Dat zijn zorgen voor later. Dacht hij in zichzelf. Zijn hoeven gleden regelmatig weg, maar telkens weer wist hij grip te vinden. Toen hij bijna boven was keek hij naar beneden, het leek wel alsof het ijs, kristalhelder, open stond voor iedereen om te sterven aan een vroegtijdige dood. Gewild of niet gewild. Lucardi schudde die beangstigende gedachte weg en concentreerde zich weer op het pad voor zich, hij liep stug door. Eenmaal boven aangekomen bleek hij de laatste te zijn. De enige die hij herkende was Remember, voormalig lid van de QS en nu leider van Eternal guardians. Lucardi knikte naar hem, een klein glimlachje verscheen rond zijn mond. Verder stonden er nog 3 andere paarden, van elk had hij wel wat gehoord. Nirvana, en witte merrie, leidster van The Fire Flame. Azacar, een stevig gebouwde gitzwarte hengst, hmm een hengst, dan moest hij leider van Horcrux zijn. En tot slot Fawn, ook zwart, maar dan een merrie, leidster van.. Lucardi moest even een paar seconden nadenken. Ow ja, Valkyrie. Lucardi ging naast Remember staan. Hij viel wel op met zijn vlekken, en ook nog de enige die bruine haren had. ''Sorry dat ik zo laat ben" Verontschuldigde hij zich eerst. ''Ik ben Lucardi, leider van de Quiet Sparkle'' Zijn stem klonk rustig, met een vriendelijke ondertoon. Hij knikte nu ook naar de andere paarden. Lucardi bleek nét optijd te zijn voor het werkelijke gesprek, geen idee wat hij moest verwachten, maar hij voelde de spanning. Hij was veruit de jongste van de groep, was hij wel opgewassen tegen wat er komen zou? Nog nooit had Lucardi zo sterk aan zichzelf getwijfeld, van onschuldig veulentje was hij razendsnel opgegroeid tot kudde leider,wat hij allemaal te danken had aan Pearl. Tsja Pearl.. Niets was meer wat het was, alles was in een klap veranderd. Maar van zijn lichte onzekerheid liet Lucardi niets merken. Kalm wachtte hij op een stemgeluid van één van de andere leiders, niet van plan zelf het gesprek te openen. Een koude, grillige wind streek door zijn vacht, wat hem een onheilspellend voorgevoel gaf.



[Sorry voor mijn late reactie, had het topic niet gezien en had het de afgelopen 2 dagen erg druk]