Running up that hill

Het vrolijke gekabbel van het klotsende water deed haar enigsinds wat opvrolijken. Er was geen teken van gedonder, regen en onguur te bekennen - zelfs geen enkele wolken die dreigend in de buurt van de zon kwamen. Het was een rustige dag, iets wat haar op haar gemak stelde. Nog steeds was ze in een afzichtelijk humeur en voelde ze zich de hele tijd al niet goed. Alsof haar hersenen een andere kant opgingen, erop doelend dat zo ook haar lichaam mee zou gaan in deze reactie. Maar dit gebeurde niet. Integendeel: de warboel die tot hersenen benoemd werden stonden niet lekker in haar hoofd en alles leek haar tegen te werken. Zo ook het gevoel van gelukkigheid. Dit gevoel leek omgezet te zijn met een knop die ervoor zorgde dat ze allesbehalve gelukkig was - ongelukkig. Het was niet zozeer dat ze een einde aan haar leven wilde maken, alleen voelde ze zich niet zo als hoe ze zich enkele maanden geleden had gevoeld. Net alsof haar krachten en optimisme langzaam uit haar lichaam opgezogen werd. Ze wist dat dit iets tijdelijks was, want dit had zo zijn eigen redenen.
Een gammele wind schuurde langs haar twee oren, die ze ervan afschermde door haar oren lichtjes naar achteren te laten wijzen. De rest van haar uitdrukkingen lieten geen doordringbaarheid zien, maar ook geen arrogante. Ze bestond uit een vermengeling van allerlei gevoelens en herinneringen. Niets bijzonders, maar wel duidelijk aanwezig. Er waren eigenlijk gewoon geen woorden die haar karakter duidelijk konden omschrijven. Er was enkel één woord die anderen te binnen konnen schieten als ze over haar nadachten: optimistisch. Of dit iets goed was hing er net van af. Soms, soms was het iets goeds. Maar meestal zagen de anderen daar juist de slechte dingen van in.
Stiekem, in het binnenste van haar hart lag haar echte aard verscholen. Een aard die omringd werd door een masker waarmee ze haar leven mee doorbracht. Niet dat iemand hier iets van wist; iedereen zag haar als de bittere merrie. Iemand die niet veel van zich liet blijken. Maar dit kon ze wel, zeker, maar dit deed ze niet. Ze deed er alles voor haar oude aard niet naar boven te laten wrikken, ze wilde leven in deze mogelijkheid, ook al bracht dit ook niet veel gelukkigheid voort.

~ Samen met Ichigo

Stofwolken waaiden om de kleine gestalte heen toen er voor korte tijd een briesje over het zand heen streek, diens frisse uitwerking enkele seconden van genot bij het veulen veroorzakend, maar al snel doofde de bries weer uit en ging weer liggen. De felle UV stralen teisterden zijn pluizige veulenvacht en verhitten hem. Twee heldere ogen staarden over het strand. Een kort, pluizig staartje zwiepte als een propellor heen en weer, terwijl hij met zijn amberbruine ogen knipperde tegen het zand. Hij stapte met korte, vlugge pasjes over de zachte, crémekleurig-witte ondergrond heen, en luisterde naar de stilte, of wat je maar stilte wilde noemen. Grote monsters, zeegroen, marineblauw, rolden af en aan, in een enorme vlakte. Maar gek genoeg leken ze hem niet op te merken en niet van hun plek te komen. Het veulen keek zijn ogen onverstoord uit; Zo’n plek had hij nog nooit gezien. Hij dronk geur en kleur in, ademde de zoute lucht in, zijn borstkas op en neer deinend. Overweldigd door de enorme omvang van deze eindeloze vlakte en de blauwe, schitterende zee van water en het gevoel van vrijheid bleef hij een tijdje staan kijken, twijfelend of hij dichter naar de grote dingen moest lopen, die hem naar zich toe leken te lokken met hun schuimende vingers. Hoe kon hij ook anders, hij was slechts enkele weken oud en stiekem was hij van zijn moeders zijde afgeweken, om zelf op avontuur uit te gaan. Dôh, dat dier was hartstikke saai, die deed niets anders dan bekvechten met z’n vader. Wat was er nu eigenlijk tussen die twee? In zijn onschuld wist hij niets van wat er tussen de twee speelde en had gespeeld, en hij wist ook niet dat hij er voor zijn moeder niet eens had hoeven zijn als het aan haar had gelegen, dat hij eigenlijk een ‘ongeluk’ was geweest. En dat Dracoz hem enkel als een nieuwe volgeling wilde opleiden.
Maar Ichi wist van dit alles niets, hij leefde zijn leven zorgeloos en nonchalant, zeg maar gerust roekeloos, want al snel overwon nieuwsgierigheid zijn twijfels zoals die dat al bij zoveel veulens had gedaan, en hij stapte dichter naar de zee, voor hem een nieuwe bijzonderheid, een nieuwe pracht in deze geweldige wereld, die hij nu aan het verkennen was. Alles was nieuw voor de kleine, alles was groot, alles was geweldig en spannend. Langs de zee lopen was niet voor zoals het voor zovelen was een routine, langs de zee lopen was voor hem hét geschenk van de dag. Hij zag in alles het pure en mooie, met zijn onwetendheid en glanzende ogen niet wetend van het kwaad in de wereld. En als er al kwaad was, dan zou hij het gevecht ermee aangaan om alles weer een stukje beter te maken.
Ichi trippelde enkele vastberaden passen dichterbij: Hij mocht niet bang zijn! Dus stapte hij nog dichter. Hij beet op zijn lip door de spanning, toen de golven met al hun gerommel dichterbij kwamen en hij kneep zijn ogen kort dicht toen enkele spetters op zijn neus terecht kwamen. Maar hij week niet uit, hij vluchtte niet: Hij zou alles doen behalve toegeven aan dit ‘gevaar’ en hij had nu al een wil en vastberadenheid vergaard waar je ‘u’ tegen kon zeggen, iets dat er bij zijn geboorte al in had gezeten.
Met zijn oren nieuwsgierig naar voren gespitst, naar de monsters, bleef hij een tijdje op een metertje afstand staan kijken. Heel misschien..Waren het wel lieve monsters? Die zijn vriendjes wilden zijn? Een brede glimlach verlichtte zijn gezicht. Natuurlijk, al dat gegrom was omdat ze wilden spélen! Hij twijfelde niet langer, hij had eindelijk een vriend gevonden, een maatje om lol mee te hebben. Hij sprong naar voren en plonsde zó het koele blauw in, verschrikt briesend door de koude, maar hij bleef er in. Hij liet zijn neus naar het water zakken en snifte er nog eens aan, hij probeerde er wat van te drinken maar spoog het direct weer uit, en liet kort zijn tong uit zijn mond hangen. Buh, wat een vieze smaak, melk was echt veel lekkerder! Met zijn tong nog uit zijn mond hangend draaide hij zich om toen hij een paard hoorde. Hij sloot zijn mond vlug weer en tilde zijn hoofd op. Hij keek even om naar de zee, die hij tot zijn vriend benoemd had. “Dagdag!” fluisterde hij zachtjes en grijnsde naar de zee. De golven zwaaiden hem uit en leken zijn naam te zeggen toen hij doorweekt weer uit het water stapte, en hij zwiepte als afscheid met zijn staartje. Dit was een leuk avontuur geweest, nu kwam het volgende er weer aan. Hij keek verwonderd naar het witte paard. “Haaa…Ik heb nog nóóit zo iemand als jij gezien, hoe komt het dat jij op een wolkje lijkt?” zei hij, direct eruit flappend wat hij dacht. Hij gaapte de merrie een paar seconden aan en glimlachte toen weer breed, zijn grote flaporen naar voren gestoken. “Wolkjee~!” Piepte hij opgewekt en hij duwde speels met zijn neus tegen de nek van de merrie, om te voelen of ze ook écht zo zacht als een wolkje was.