It was a long way to go ~ Open

A long way to go.
It's over now.
Happy.
I hated it enormously.
Now I'm at the place where I belong.
The herd and my family.
Rawr.

De merrie snoof luid. Dampwolkjes kwamen tevoorschijn uit de grijze neusgaten. Ze had een lange tijd afgelegd. Haar leven was gewoon die lange tijd. Al zeker vijf jaren lang. Ze zuchtte diep en liep verder. Ze werd ouder en ouder. Gelukkig was ze nu nog wel redelijk jong, maar ze vond drie jaar een stuk jonger. Haar oudste veulen was bijna drie jaar. Wat gaat de tijd toch snel. Ze had nu intussen al een aantal veulens rondlopen. Ze verwachtte er zelfs nog eentje. Misschien wel het laatste. Want haar grote gevecht was in aantocht. Ze had er helemaal geen zin in. Ze was verzwakt buiten Dreamhorses. Ze had geen trainingen meer gehad en haar buik was nu ook veel dikker. Ze zou zichzelf nog wel een paar keren gaan trainen, maar rustig aan. Voor als het gevecht vandaag of morgen zou komen. Dan had ze nog kans. Ze snoof woest bij de gedachte aan het gevecht. Het zou zwaar worden. Het was niet iets dat ze elke dag deed. Hier had ze nog meer paarden voor nodig dan een één-gevecht. Dit was nu een vijf-gevecht. Hij nam vijf paarden mee en zij ook. Één tegen één. Ze had er gewoon geen zin in. Ze kon haar verstoppen, maar dat vond ze laf. Ze was zo niet. Ze zou vechten om haar bezit, dat deels van de hengst was. Deina grijnsde kort bij de gedachte en staarde met haar donkere blik naar de rivier. Het was lang geleden dat ze hier nog geweest was. Ze herkende het hier bijna niet meer. De bomen waren bijna kaal en de bladeren lagen in hopen. Een deel lag al in het water en voerde mee richting de grote waterval. Ze was overal al geweest vroeger. Als veulen zoekend naar de slechte gebieden. Waar de meesten rondliepen. Daar leerde ze er veel kennen. Vooral aan de drakenberg, as vallei en hier. Al kwamen er hier nu ook wel andere paarden. Ze snoof kort. Deina drukte haar oren in haar nek en hief haar hoofd omhoog toen ze een geur rook. Bekend of onbekend. Daar lette ze nu niet op. Veel respect tonen deed ze op het moment niet. Eerst wilde ze weten wie of wat daar was. Ze was immers een leidster en daarom was haar staart trots opgeheven. Dat zou elke leidster wel doen. Deina schudde de gedachte weg toen er geritsel in de struiken klonk. Wie nu weer.

Open ~

Een merrieveulen stapte wat eenzaam rond. Ze snoof eens. Ze was weeral eens alleen op pad. Waarom zag ze haar broer zo weinig? Ze had gedacht dat hij wel voor haar zou zorgen. Blijkbaar niet dus. Ze had haar oortjes een beetje neutraal hangen omdat het anders zoveel moeite kostte om ze tegen haar schedel aan te drukken. Ze zag er totaal niet uit als een badass maar ze was er echt wel eentje. Was duisterder dan haar moeder. Panarea was moordlustiger als Kharrea. Ze genoot nu al van vechten. Als iemand iets zei wat haar niet aanstond zou ze aanvallen. Niet dat het veel zou uithalen maar ze deed het wel al. Ze zou een duistere heerseres worden. Ze zouden haar vrezen. Ze zou hetgene voort zetten waar haar moeder mee was begonnen. Iedereen wist wel wie Kharrea was, maar niemand wist wie Panarea was. Daar zouden ze nog wel eens achter komen. Ze was de dochter van de meest gevreesde merrie zowat in DH. Haar vader kende ze niet, al zou ze die snel ontmoeten. Er werd gesproken over een monster dat naar DH aan het trekken was. Een paard nog enger als je ergste nachtmerries. Ja, zo'n hengst moest wel haar vader zijn. Ze was niet bang voor een ander paard. Nee, ze zou hem trotseren en waarschijnlijk zou ze hem nog uitdagen ook. Panarea had zo haar eigen koppige karaktertje dat ze van haar moeder had gekregen. Toch was ze niet zo slank als een ander arabisch veulen. Ze had meer spiermassa en had het vermogen een heel stuk groter te worden. Ze was dus zeker geen klein veulen. Dat had ze te danken aan haar vader. Een reusachtige hengst.

Panarea keek op en snoof eens. Een merrie keek haar aan toen ze tussen het struikgewas vandaan kwam. Ze schudde haar hoofd eens bij het zien van de houding van de merrie. Panarea had haar oortjes nog steeds neutraal staan. Toch flakkerde het vuur op in haar ogen, kreeg ze een uitdagende, valse blik. Ze had een vals lachje rond haar lippen gekregen en keek de merrie strak aan. Ze gooide haar staartje in de lucht en hees haar hals wat hoger. Jep, Panarea had het leidersbloed door haar aders stromen. Ze was een geboren alfa en die plek zou ze ooit proberen op te eisen, anders zou ze voor eeuwig solo gaan. "Oh wat zielig, moet je je nu ook al gaan bewijzen tegenover een veulen? Geeuw, ik vind je nogal saai." Merkte ze op. Panarea veegde de valse grijns van haar gezicht en liet enkel een strak streepje over. Waarom dom blijven kijken als ze serieus werd. De zuiverheid in haar stem had weerklonken. De stem van een goedzakje gevangen in een duister wezen. Panarea had er geen probleem mee. Ze zou de juiste intonatie's nog wel vinden. Haar stem zou later nog van pas kunnen komen. Ze had een prachtige stem waar hengsten later gek van zouden kunnen worden door haar gewoon te horen spreken.

Als glinsteringen die de weerzuchtige middag lieten opglimmen werkten twee groene, met licht diamantachtig uitziende glimmers zich op een hert. Geschokt zoals het hert aangekomen was, nog tien keer zo verschrikt stond het haar nu met grote ogen aan te kijken. Na enkele seconden leek het goudgekleurde dier iets te kalmeren en veranderde haar ogen iets in formaat en werden haar ogen weer op normale grootte, de merrie onderzoekend aankijkend. Het was behoorlijk rustig, ook al deed de rest van de dieren en de natuur het geluid een steentje bijdragen. Af en toe klonk er geritsel, vogelgezand, opvliegende vogels en andere geluiden die je vaak tegenkwam in dichtbewoonde gebieden zoals deze. Paarden vond je er iets minder vaak, maar die leefden van ook alleen of juist in kuddes waardoor er enkel een paar gebieden vaak bezocht werden door dat volk. Rustig liep ze, en zo snel als het hert tevoorschijn was gekomen, zo snel was hij ook weer verdwenen. Enkel takjesresten achterlatend die daarvoor aan haar lichaam gekleefd hadden. Pearl genoot van de zon die haar vacht heerlijk verwarmde, in tegenstelling tot eergisteren. Toen was het naar haar mening erg koud geweest en had de regen haar de hele dag besmeerd met natte druppels.
Niet veel later kwam ze aan bij een inhammetje die verscholen lag achter de laatste bomen die hun toppen in elkaar verwikkelden en de bladeren als een beschermend dek het zicht verminderde. Er lag een boomstam voor, en toen ze haar hoofd tussen de bladeren had weten te krijgen zette ze haar gewicht op haar achterbenen en kwam tevreden en netjes neer aan de andere kant. Het bos was nu verdwenen en er verscheen een enorm gekabbel van water terwijl de zon gevaarlijke schitteringen maakte die blindelings fel in je ogen scheen.
Hier was iets meer tekenen van leven te zien. Een groepje van vier vlinders in allerlei verschillende kleuren vlogen met hun symmetrisch gemarkeerde vleugels over het zonnige luchtdek. Er weerklonken ook stemmen op, die ze kon binden aan twee paarden die zich in het veld bevonden. De ene herkende ze vaagjes, vooral aan de geur. De witte merrie droeg een geur bij zich die haar bekend voorkwam, van de Horcrux. Was het de nieuwe leidster of gewoon een lid die zich hier bevond? Het andere dier was een jonger paard, een veulenmerrie. De woorden die het jonge dier uitsprak liet weten dat ze elkaar niet graaag mochten. Of wat dan ook. Ze had ook zo vaak te maken gekregen met vijandelijke situaties waarbij twee paarden elkaar afsnauwden terwijl ze elkaar niet eens kenden. Iets wat hun tot "slechterikken" benoemden. Ach, ze deden wat ze willen. Ze liet dit soort dingen die de vredige natuur om haar heen lichtjes beïnvloedde niet verpesten en besloot er heen te gaan. Ze was immers toch alleen en was niet van plan ergens naartoe te keren. De lichte spanning die er hing weerhield haar niet en met een vriendelijke, sociale blik in haar ogen stapte ze op de twee merries af om vervolgens te stoppen toen ze op de juiste afstand toegekomen was. "Goedemiddag, merries." waren haar woorden die wijs en met de eeuwig durende vriendelijkheid haar keel verlieten.