I've heard...

Nar liep rond. Haar mondhoeken krulden om tot een bijna krankzinnige grijns toen ze het opengereten lijk voor haar zag.
You lose, loser,' mompelde ze terwijl ze haar zwarte hoofd schudde. Ze plantte haar hoeven zorgvuldig over het leeggelopen lijk heen. Ze likte een keer langs haar grauwe mondhoeken voor ze nog een blik achterom wierp. Nee, ze had het paard zeker niet eigenhandig gedood, maar dit waren geen natuurlijke verwondingen en zo concludeerde ze dat het dier vermoordt was. Altijd fijn om te weten. Nar brieste en liep door met grijns van oor tot oor dat menig paard rillingen bezorgde. Ze klapperde met haar tanden, likte haar droge mond en stapte soepel voorwaarts. Ze rolde met haar ogen toen ze kraaien op het dier af zag komen. Het dode beest werd opgeruimd.
'Doe je aan hem te goed, as long as possible,' mompelde ze. Zij voelde zich te goed om zich te voeden met het vlees dat door anderen was geslacht. Een krijger, dat schuilde in haar. Een soldaat, trouw aan haar leider, die door vuur ging. De schedel op haar kop was daar getuige van. Op een donkere dag vond ze een skelet van wat ooit een levend dier was geweest. De ratten hadden het vlees eraf gevreten, de insecten hadden de botten schoon gespoeld en uiteindelijk had Nar het dode dier gevonden. Als klein veulen had ze het op de één of andere manier op haar kop gekregen en niet weer los weten te wrikken. Uiteindelijk deed ze er geen moeite meer voor. Het maakte haar wie ze was en niemand leek er problemen mee te hebben. De schedel was gelig tot wit gekleurd en de holtes waar eerder de ogen moesten hebben gezeten, bleven liggen op de verdikking van haar kop. Ze was nu vier jaar, dus ze wist bijna niet beter dan door een grauwe schedel heen te kijken. Bovendien boot het de bescherming die een normaal paard niet had. Nar brieste nog eens verveeld en schopte tegen een steentje aan. Waarom ze hier was gekomen, dat wist ze niet direct. Wel had een verhaal haar oren bereikt wat wel aanlokkelijk klonk. Een merrie, Nirvana die zich door niets of niemand van de wijs liet brengen. Nar voelde zich meteen al aangetrokken doordat idee, ondanks dat ze de merrie niet kende. Haar karaktertrekken klonken haar aanlokkelijk in de oren. Nar stapte parmantig door en liet daarna een harde hinnik door het bos weerschallen. Wel wel Nirvana, waar was je?

[Nirvana, eventueel later anderen]

Bij elke galopsprong zette haar achterhand zich krachtig af tegen de bodem. Nirvana had in weken geen ander gezien en had deze tijd nuttig besteed. Ze had getraind en had rondgetrokken, op zoek naar verborgen wijsheden. Die had ze gevonden. De merrie zag er zelf ook al een stuk beter uit dan een paar weken geleden. Haar verdriet over het vertrek van Cio was gezakt. Nu ja, niet gezakt, maar naar de achtergrond verdwenen. Bovendien voelde ze zich sterker en vitaler dan ooit tevoren. Haar lange manen en staart wapperden met elke sprong mee. Plotseling hoorde de merrie gehinnik. Voor haar. Er verscheen een glimlach en al snel veranderde ze van richting. Het geluid was uit het moeras gekomen. Nirvana walgde van het moeras. Toen ze tot dat besef kwam, verdween de glimlach even snel als hij gekomen was. Desondanks bleef ze doorgalopperen in de richting van het walgelijke gebied. Eenmaal aan de rand gekomen bleef ze nog even draven, maar als snel werd de witte merrie gedwongen stapvoets te gaan. Haar hoeven werden bij elke pas diep de modder in gezogen; de mist zorgde ervoor dat ze al snel niet precies meer wist waar ze was. Maar geen zorgen, haar instinct kon haar er altijd wel weer uit krijgen. Het duurde niet lang voor ze een donkere schim zag, door de mist heen. Even dacht ze dat het een zwart paard was met een witte aftekening op haar hoofd. Verbaasd was ze toen ze zag dat het geen aftekening was, maar een schédel. Tsjonge, dat moet zwaar zijn om mee te dragen, grinnikte de merrie even kort in zichzelf. Op een paar meter afstand hield ze halt en bekeek het exemplaar voor zich. Nirvana zweeg.



[Sorry, niet heel erg lang, en voornamelijk gelul :')]

Nogal nietszeggend staarde Nar voor haar uit. Ze hoorde na een tijdje hoeven sompen in het water dat voor het grootste deel uit modder bestond. Langzaam maar zeker wendde ze zich naar de witte merrie, wat zeer zeker een schoonheid te noemen was. Nar brieste en sjokte door de blubber naar Nirvana toe. Ze knikte haar een keer ter begroeting toe en wachtte tot de witte merrie begon. Maar die begon niet. Nar onderdrukte een zucht voor ze uiteindelijk zelf maar begon.
'Nirvana. Gegroet,' zei ze met een koele stem tegen Nirvana. Zij die gaan sterven groeten u, oh Nirvana, dacht ze er met de nodige spot in stilte achteraan. Niet wetend wat voor antwoord ze kon verwachten, besloot ze dat het wellicht handig zou zijn om zichzelf voor te stellen. Nar liet haar tong voor de zoveelste keer over haar mondhoeken heen gaan.
'Droge mondhoeken. Zwaar de pest aan. Ik ben trouwens Nar,' zei ze met een heldere, donkere stem met een intonatie die perfect bij haar uiterlijk paste. Ze schudde haar hoofd zo dat de kaken van de schedel klapperden. Och, wellicht leek het sommige paarden zwaar, maar je moest eraan wennen. Heel simpel. Het hoorde immers bij haar, bij Nar. Ze kon zichzelf ook niet zonder meer voorstellen en zou zich lam schrikken als haar schedel kwijt zou raken. De modder was een tikkeltje nat waardoor haar eigen ik weerspiegelde in het water. Nar lette er niet op en bleef Nirvana aankijken. Ze wilde weten wat er om ging in het hoofd van de merrie, een slang en zijn prooi wilden dat ook. Enige verschil met hier was dat er geen slang was en geen prooi. En mocht er dan toch een prooi aanwezig zijn, dan was dat ongetwijfeld Nirvana. Hoewel de witte Spanjaardin groter was dan Nar, had Nar een andere karaktertrek die haar wellicht op weg zou kunnen helpen. Wat, tja, daar moest ze zelf ook maar eens achter komen. Nar liet een kuchje horen ter signaal dat ze het wachten beu werd en gewoon nu antwoord wilde.
'Ik hoorde dat je een kudde runt?'

"Nirvana, gegroet," begon de zwarte merrie tegenover haar. Nirvana keek onderzoekend naar de merrie. Ze kon niet echt hoogte krijgen van het dier voor haar. Zeker geen onderdanig type, dat was zeker. Maar tot nu toe leek ze haar nog wel redelijk te respecteren. Niet merkbaar, maar het wás er. "Droge mondhoeken. Zwaar de pest aan. Ik ben trouwens Nar," stelde de merrie zich al snel voor. Nirvana knikte te bevestiging. "Ook gegroet, Nar. Ik hoef me blijkbaar niet voor te stellen, hoewel ik me niet kan herinneren dat wij elkaar eerder gezien hebben." En ze zou het onthouden hebben áls ze deze Nar eerder was tegengekomen, dat was zeker! Nirvana kon haar ogen niet van het schedel afhouden en vroeg zich meerdere malen af hoe de merrie eraan gekomen was. Dat het nuttig kon zijn betwijfelde ze niet. Wat kon een betere bescherming zijn dan dát? Bot was niet kapot te krijgen. Na een tijdje werd de merrie zichtbaar ongeduldig, wat Nirvana een beetje deed glimlachen. Je kon zó veel over iemand te weten komen, op deze manier. "Ik hoorde dat je een kudde runt?" vroeg de merrie vervolgens. De witte merrie zuchtte hoorbaar. "Ja, dat klopt. De naam is, dat zal ik je verklappen, Erinyen. Maar luister eens, Schedelmerrie..." Nirvana deed een stap in de richting van Nar. Haar ogen versmalden iets. "Je hebt blijkbaar gehoord wie ik ben en dat ik een kudde run. Dan weet je ook dat dit NIET de manier is waarop je toegelaten kan worden." De witte merrie deed weer een klein stapje terug en keek de merrie recht aan. Toen glimlachte ze. "Maar je domheid is vergeven, ik geef je nog een kans. Steek de Styx over. Ik zie je aan de andere kant." Na deze woorden keek ze de merrie nog even aan, op het punt om weg te lopen. Na wat ze van deze merrie had gezien twijfelde ze er niet aan dan dat zij het tot de rivier zou maken.

Nar knikte afwezig en richtte haar blik kort op de andere kant waar een klein diertje te zien was. Nar kon het dier niet thuisbrengen en wendde zich dus maar weer naar Nirvana. Ze brieste en rolde iets wat met haar ogen.
'Nee, dan zou je me wel herkend hebben met m'n schedel,' antwoordde ze kortaf. Voorspelbaar. Dat stond toch niet synoniem voor de rest van het gesprek? Nar ging voor de honderdste keer tijdens deze nu nog korte conversatie langs haar mond. Ze draaide wat met haar oren en zwiepte een keer met haar staart. Ze merkte wel dat Nirvana haar schedel bestudeerde, maar Nar bestudeerde Nirvana ook. Haar uiterlijk was weliswaar gewoontjes en hoorde bij een typische Spanjaard, maar daar keek Nar niet naar. Ze zocht punten om Nirvana mee te herkennen, wat er nogal weinig waren. Ze had een lichtroze snoet, zoals ieder ander, was spierwit, zoals bijna ieder ander en had geen verbluffende grootte. Nar kneep haar ogen tot spleetjes toen Nirvana haar "Schedelmerrie" noemde.
'Pardon? Voor jou is het Nar of desnoods zwarte merrie, maar Schedelmerrie is zo respectloos! Ik ben verdorie je hond niet!' gromde de zwarte merrie de witte toe. Ze zwiepte driftig met haar staart en likte nog eens langs haar mondhoeken. Ze snoof een keer en grinnikte.
'Ik heb nog helemaal niets gezegd over een lid voor de kudde of wat dan ook, buitenlander,' antwoordde Nar gereserveerd op Nirvana's opmerkingen over haar kudde. Och, Nar voelde er wel degelijk iets voor de kudde in te spurten, maar dan moest wel zíj met het idee komen en niet andersom. Toch was er iets wat haar belangstelling opwerkte.
'Zou je mij in je kudde willen dan?' vroeg ze daarna met een lichtelijk verbaasde toon in haar stem. Ze liet haar tong nog eens langs haar lippen gaan. Verdorie wat was een droge mond vervelend! De Styx, dat klonk niet heel erg ingewikkeld. Ze schudde haar kop terwijl ze nadacht. Hmmm.

De witte merrie verwaardigde zich niet op de opmerking van Nar te reageren. Dúh, dat was precies wat ze bedoelde. Licht geïrriteerd keek ze de merrie aan, en die irritatie nam nog verder toe toen Nar zogenaamd beledigd was door de naam Schedelmerrie. "Het is toch precies wat je bent?" reageerde de witte merrie, een beetje snauwerig. Haar oren schoten helemaal naar achteren toen deze Nar verder begon te praten en even verhief de merrie zich op haar achterbenen. Haar ogen vlamden. "Búitenlander? Zeg, hoor eens, mérrie," grauwde Nirvana en deed weer een stap in de richting van Nar. "Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik leef al langer hier dan dat jij überhaupt op de wereld leeft. Neem dat maar van mij aan." Geïrriteerd bleef ze de merrie aankijken. Langzaam verdween de irritatie wat, hoewel de merrie ook niet meer vrolijk kwam te kijken. "Nee, maar dat bedoelde je wel. Of wil je dat ontkennen?" Met een cynische blik wachtte ze op een antwoord, dat ze snel genoeg kreeg. "Zou je mij in je kudde willen dan?" De merrie gaf een korte ruk met haar hoofd. "Dat weet ik nu niet meer zo zeker. Helaas is dat niet aan mij." En nee, daar ga ik je niets meer over vertellen. Ik verdoe mijn tijd hier, dacht de merrie er achtearaan, nog steeds chagrijnig. De merrie en deze plaats begonnen haar sterk op haar zenuwen te werken.

Nar brieste fel. Wat een bitch!
'Dan nog noem ik jou ook geen wit spook! brieste ze Nirvana toe. Wel, ze had wel power, dat moest Nar toegeven. En zeg nou zelf: Het was best prettig om je even te laten gaan. Maar Schédelmerrie? Nee, dat was net iets teveel van het goede geweest voor Nar. Het kwam denigrerend en neerbuigend over. Weliswaar was ze kleiner dan Nirvana, maar dit hoefde ze toch niet te pikken? Toen Nar een beetje bedaarde, kwam Nirvana net op gang.
'Ja, buitenlander. Ik neem aan dat jij een dier bent van de edele Spanjaarden? Dus ja, dat had je als compliment op kunnen vatten. Wind je niet zo op, word je niet gelukkig van,' antwoordde Nar bot. Ja hoor, nu werd ze aan de kant gezet als een stuk vuil. Heel erg fijn.
'Jazeker. Je bent praktisch het dubbele van mij,' reageerde Nar zakelijk daarop. Ze likte langs haar lippen die droog geworden waren door het "vele" praten. Vervelend als je dat had. Het stond zo idioot als je zoiets gebeurde. Nar zuchtte lichtelijk opgelucht toen Nirvana haar kalmte opnieuw vond.
'Nee, maar ik ben het figuur dat liever zelf met suggesties komt dan volgt. Noem het arrogant, noem het trots, omschrijf het zoals je wilt. Je viel nogal met de deur in huis.' Nar deed een kleine poging een glimlach rond haar mond te zetten om de sfeer wat luchtiger te maken, maar toen dat uiteindelijk een gruwelijke grijns werd na haar idee hield ze het maar weer op haar neutrale, nietszeggende houding. Ze brieste een keer en hield haar kop schuin.
'Ja, ik ben hier in het gebied gekomen voor de kudde om dat het idee erachter me ontzettend aanspreek en jij scheen een neutrale, pittige merrie te zijn en tot nu toe heb ik niets gevonden wat dat in twijfel zou kunnen trekken. Dus Nirvana, mocht je me willen in je kudde, wil ik graag weten wat te doen. Ja, ik zal me inzetten,' zei Nar peinzend. Ze koos haar woorden zorgvuldig voor ze ze uitsprak.
'Waarom ik in je kudde zou moeten, hmm, ik ben een waardevol spion. Ik ben kleiner dan gemiddeld en kan makkelijk voor slecht door met de schedel op mijn kop. En dat is tevens ook bescherming. Eventueel kan ik voor je spioneren bij de Valkarie?' Nar zei de laatste woorden vragend, omdat ze niet wist hoe de andere kudde heette.