Unseen, but heard?

Voor de eerste keer in zijn leven was zijn witte kleur voordelig. Het was mistig hier, in het moeras. Voor de verandering had de Cremello eens een goede schutkleur. Zijn ogen bestudeerden zijn omgeving. Er was niemand te zien, maar dat betekende niet dat er niemand was. Daar moest je nooit van uit gaan, was zijn ervaring. Zeker niet in een moeras als dit, waar eventuele geluiden worden gesmoord door de vochtige lucht. Vens ogen toonden weinig emotie. Maar dat was maar zelden zo. Misschien een flits van woede, waarbij je je afvroeg of hij er echt was geweest. Meer was er niet in zijn ogen af te lezen. Vroeger dachten ze dat hij blind was, door zijn maanogen. Een tijdje had hij ze in die waan gelaten, maar uiteindelijk had hij zijn voordeel goed gebruikt. Ze hadden hem onderschat. Dat zouden ze nooit weer doen.

Vens brede hoeven zakten ver weg in de modder, waardoor het lopen bemoeilijkt werd. Hij merkte het nauwelijks. Zijn aandacht ging uit naar het verleden. Er was nog één iemand met wie hij nog een rekening te verheffen had. Het zou alleen best een tijd kunnen duren voordat dat mogelijk zou zijn. Maar ondertussen moest hij zich klaar maken, trainen. Zijn ogen speurden de omgeving nogmaals af. Hij zag een schaduw, van waarschijnlijk een paard. Maar hij hield niet stil, deed er niets aan om zich te verbergen of juist kenbaar te maken. Hij bleef gewoon, in hetzelfde tempo, doorlopen.

Een zwarte merrie draafde door het moeras, het was nogal glibberig maar dat negeerde Beauty. Ze draafde voluit door de moerassen maar af en toe hoorde ze hoefgetrappel, het enigste wat vervelend was was dat ze helemaal niets of niemand zach. Ze begon dan dus maar te galoperen, maar even later zach ze een schaduw staan. Daar schonk ze haar aandacht en stopte, ze was niet van plan om door te lopen maar volgde de schaduw. Het verbaasde haar dat ze niks zach maar toch hoorde even verder hoefgetrappel, ze liep er snel naartoe en zach een hengst. Ze hield niet zo van ondbekende hengsten maar toch, ze had door dat de hengst niet door had dat ze er was. Dus ze glimlachte een beetje gemeen en had een slim geheugen. Ze kraste hard en wild met haar hoef over de grond, de hengst schrok op uit zijn gedachten en keek Beauty aan. 'Hee, was je in slaap gevallen of zo? Hihi maakt niet uit joh heb ik ook vaak, ik ben Beauty!'

This is love for me, Unreal is my only love..

(Je weet niet of hij je gaat aankijken Beauty, hij kan je ook volkomen negeren.)

[Inderdaad Beauty... Ven is niet bepaald het paard dat schrikt. Ik zal even doen alsof je dat stukje niet geschreven hebt ]

De witte hengst liep in een rustig tempo door. Hij hoorde een ander paard aankomen, in een steeds sneller tempo, en rook al gauw dat het een merrie was. Aha. Eigenlijk was hij van plan haar te negeren, maar toen ze zo uitdrukkelijk met haar hoef schraapte hield hij toch stil. Hij keek de donkere merrie aan, met uitdrukkingsloze, afstandelijke ogen die niets lieten zien van hemzelf. Hij staarde niet en was niet zenuwachtig. Hij stond en keek gewoon. Nadat ze uitgesproken was, keerde hij zich weer om en begon verder te lopen. "Ven." De hengst had een lage stem, waardoor hij meer leek te brommen dan dat hij echt iets zei. Ven was een afkortings voor zijn naam Vengeance. Normale paarden vertellen eerst hun hele naam, en zeggen dan iets in de trant van 'Je mag me ook ... noemen.' Ven echter niet. Zijn naam had een bepaalde waarde voor hem. En alleen met de wezens op wie zijn naam van toepassing was geweest, had hij het gefluisterd. Vengeance, wraak.
De hengst keek niet achterom wat de merrie deed. Het maakte hem simpelweg niet uit. Zijn blik was vooruit gericht en hij concentreerde zich om iets door de mist heen te kunnen zien. Dat was niet veel.

Beauty keek niet echt raar op, ze had dat wel vaker meegemaakt. Dus Beauty stapte gewoon door. Ze volgde Ven een beetje. Ze dacht is goed bijzichself, zou hij echt wel Ven heten? Tuurlijk. Ze was een beetje aan het twijfellen maar aan de stem van Ven, was het wel te horen dat het zijn echte naam was. Deze keer was ze er van overtuigd dat ze ven ging volgen. Ze wou hem wel leren kennen. Ze draafde dus wel op een langzamer tempo als Ven. Maar ze keek zijn richting niet in, ze keek naar haar gedachten haar jeugd. Maar zo veel was er niet aan Beauty's jeugd. Ze stapte gewoon snel en draafde weer een stuk. De hengst had zo te zien wel een lange afstand gemaakt. Dus Beauty werd langzaamaan moe, maar ze hield zich aan haar soort van missie, Ven volgen. Ze was zo beniewd waar hij naar toe zou gaan, dus dan ging ze hem maar achterna. Het was tenslote een aardige hengst dus dat viel wel mee. Schrik had ze totaal niet, ze was zelfs een beetje in een goed humeur. Dus ze draafde hem vlot achterna, haar moeè lichaam bleek zoieso al weer veel fitter te worden.

This is love for me, Unreal is my only love..

Ven hoorde dat de merrie achter hem aan liep. Zijn oren schoten van normaal naar achteren, maar meer om haar in de gaten te kunnen houden. Verder lette hij totaal niet op de merrie die zich Beauty noemde. Ven hield een stevig tempo aan. Langzaamaan werd de grond iets droger, maar ze stonden nog steeds kniehoog in het water. Tenminste, zo voelde het. Bij elke stap was er de weerstand van de modder. Achter hem hoorde dat de merrie hem nog steeds volgde. Soms in stap, anders in draf. Ven fronste kort. Waarom volgde ze hem? De hengst draaide zich echter niet om, om het te vragen.

Een hele tijd later stapte hij eindelijk een normaal stuk land op. Het was prettig weer normale grond onder zijn hoeven te hebben, het soort die je hoeven niet probeert tegen te houden als je wilt lopen. Zijn neus stak hij naar beneden en hij snoof een keer in het gras. Het was nog steeds niet erg smakelijk, maar Ven was niet kieskeurig en hij nam er een paar happen van. Wat de merrie had gedaan interesseerde hem niet. Hij had haar de laatste tijd niet meer gehoord, maar dat kon ook heel goed omdat hij in gedachten verzonken was geweest. Als Ven had gesnoven, had hij het zo kunnen weten. Maar daar deed hij simpelweg geen moeite voor.

Ontspannen draafde Saricha in het moeras, het was al tijden geleden dat ze hier was geweest, behalve bij de kudde Dark Star maar dat telde niet echt mee. Nog een aantal bloedvlekken en bijtwondes 'blauwe plekken' en andere wondes waren over haar lichaam verspreidt maar ze trok het zich zo weinig mogelijk aan. Saricha rook naar bloemen maar de geur werdt verdoezeld door de roestige geur van opgedroogd bloed, binnekort toch maar is in het zilver meer zwemmen! Ze rook andere paarden, Beauty en een onbekende andere geur. Ze versnelde en zag een andere hengst staan. "Ik ben Saricha." Ze maakte niet graag woorden vuil aan zich voorstellen tegen een hengst maar ze was graag beleefd. Ze was niet geintereseerd in de hengst en begroete Beauty. "Hoi Beauty, dat is... lang geleden." Ze schudde haar manen even en zwiepte zachtjes met haar staart.

De lichte hengst keek op. Nóg een paard? Hij had maandenlang geen ziel gezien, en nu waren er ineens twéé merries bij hem in de buurt. Op dit moment prefereerde hij toch de eenzaamheid. Het was een witte merrie, hoewel er op dit moment weinig wit over was gebleven door een aantal wonden. Ze had vast gevochten. Even later stelde de witte merrie zich voor. Blijkbaar heette ze Saricha. "Ven," bromde hij kort. Zijn ogen richtten zich weer op het gras voor hem. Die merries zouden elkaar wel bezig houden, want blijkbaar kende Saricha de donkere merrie. Al grazend liep hij wat van het tweetal weg. Hij was geen goed gezelschap, en dat wist hij. Onbedoeld gingen zijn gedachten terug, naar zijn verleden. Hij had nog steeds één taak te vervullen, en die achtervolgde hem. Even was er kort een flits van woede in zijn normaal ondoordringbare ogen te zien. Maar die was al gauw weer weg, en alleen als je heel goed opgelet had was het te zien. Vens aandacht richtte zich weer op het heden.

Saricha keek oplettend naar de hengst die zich als Ven had voorgesteld. "Fijn je te ontmoeten Ven." Ze klonk een beetje afwezig en hield haar blik po Ven, Saricha had graag dat ze een nieuwe kon inschatten maar deze was moeilijk! Er was niks te zien in zijn ogen, geen vrolijke twinkeling of treurige gloed. Opeens zag ze iets boos en deisnde verschrokken achteruit. Verwoedt knipperde ze met haar ogen en richtte haar blik ergens anders op.

Ven zag de witte merrie, Saricha, achteruit deinzen. Het duurde even voordat hij doorhad dat het door zijn blik was gekomen. "Sorry," bromde hij. Zijn woede was niet tegen haar gericht geweest, en het was niet zijn bedoeling haar af te schrikken. Zijn neus begon weer naar beneden te zakken om te gaan grazen. Hij lette goed op dat hij met zijn gedachten niet weer afdwaalde, anders zouden er nog wel eens nare situaties kunnen ontstaan. Ven was een paard die, als iemand iets verkeerds had gedaan, hij diegene zijn hele leven lang achterna kan zitten en opjagen. Maar als iemand niets heeft gedaan, is er voor hem geen reden voor. Na een korte tijd stopte hij met grazen. Zijn ogen flitsten van Saricha naar Beauty, die hem vanaf midden het moeras had gevolgd en die nu verassend stil was. Toen haalde hij zijn schouders op en nam een paar slokken water. Al gauw merkte hij dat het water hier helemaal niet te drinken was, zo dicht bij het moeras, en zo goed als het ging probeerde hij het weer uit te spugen.

Saricha keek naar de hengst. "Het is mijn eigen schuld, ik schat mijn medepaard graag in en jij was moeilijk, die blik was erg onverwacht." Ze keek glimlachend naar de hengst. "Weet je dat water is hier..." Maar het was te laat. De hengst liep al verder om het uit te spugen. "Niet te drinken." Haar manen waaide naar achter en danste zachtjes in haar hals. "Ik ga maar eens." Ze draaide zich om en ging van stap over naar en soepele draf en uiteindelijk naar een snelle galop. Haar benen strekte zich soepel uit en namen groote stappen. Uiteindelijk verdween ze steeds dieper het moeras in.

Een cynische glimlach bereikte zijn mond, maar niet zijn ogen. De merrie had inderdaad te laat gewaarschuwd. Maar het was geen ramp, hij zou straks toch weer verder reizen en hij zou dan schoner water tegen komen. Zijn ogen volgden haar toen ze ineens gedag zei en uiteindelijk wegrende. Waarom ze zo plotseling wegging was hem niet duidelijk. Ze ging net zo plotseling weg als dat ze gekomen was. Ven snoof en begon weer te grazen. Het gras hier smaakte nog steeds naar niets, maar als hij niets te doen had ging hij altijd grazen. Hij schudde zich een keer helemaal uit. Het begon bij zijn hoofd, toen naar zijn nek waar zijn manen wild meeschudden en toen naar zijn rug en kont. Weg waren alle vliegen, voor zover die er waren geweest. Hij hief zijn hoofd weer op en keek naar de omgeving.

Beauty zach het gesprek, ze had er geen aandacht voor wat zij wou doen is weggaan maar toch vond ze het veel beter om te blijven staan. 'Ven, het spijt me dat ik je volgde maar zo ben ik nu eenmaal.' Ze zei het met een beetje zachte stem. Ze wou het gesprek niet te hard verstoren. Ze het wel respect voor een gesprek niet te verstoren dus, ze keek weer verder naar Sarisha. Ze had de hele tijd helemaal niks tegen haar gezegd. 'Euh, jij ook.. hallo Sar.' Zei ze schrokkend. Beauty liet haar nek een beetje zakken, ze zach al de struiken heel dicht op elkaar staan ze snoof even door de modder een spets kwam in haar neus, ze trok haar hoofd op een snuifde het eruit. ZE wachte geduldig op een antwoord.

This is love for me, Unreal is my only love..

Zijn hoofd draaide zich om naar de zwarte merrie, Beauty. Oh, dus zij had ook nog een stem? Na haar woorden draaide hij licht snuivend zijn hoofd weer weg. Ven nam niet eens de moeite daarop te antwoorden. Maar toen hij merkte dat ze nog steeds op een antwoord wachtte, zuchtte hij. "Geeft niet." Zijn stem toonde geen emotie, ook niet dat van vergiffenis. Maar hij was niet boos op haar. Ze moest doen wat ze zelf het beste achtte. En als dat was een wildvreemde hengst achterna lopen, moest ze dat maar lekker doen. Zijn hals strekte zich weer naar beneden en hij ging verder met grazen, hoewel hij de zwarte merrie wel in de gaten hield. Hij dacht niet direct dat ze een bedreiging was, maar hij hield ervan controle te hebben over zijn omgeving, en daar hield verrast worden niet echt bij.

Beauty was een beetje boos, dat kwam door het raar of beter zijn raar gedrag. Ze keek terug naar de hengst die aan het eten was, maar die haar vast in de gaten hield. Daar trok ze zich niets van aan. Ze graasde een beetje van het gras, ze hield echt niet van hooi of strooi. Ze hield op met grazen en keek de hengst niet meer aan. Ze had door dat Ven met tegenzin zei "geeft niet" maar dat geeft niet. Beauty keek even naar de kudde die door het moeras liep. Maar al snel draaide ze zich om en de kudde was poef paf verdwenen!

This is love for me, Unreal is my only love..

Cazanna kwam boos aandraven. Ze was ook mooi. Daar had ze geen bloemengeur voor nodig! Heel even keek ze om zich heen ze rook andere paarden. Dat boeide haar dus nou even niet. Of nouja eigenlijk wel. Ze wou wel naar ze toe gaan, maar had geen zin in een eindeloos gesprek. Haar gedachte flitste weer naar de regenbui bij de rivier. Straks worden zij en Saricha nog vijanden! Ach wat boeit dat. Dat waren ze nu zeker toch al. Haar bruine manen hongen langs haar lange hals. Ze wouden voor haar gezicht gaan hangen, maar Cazanna schudde ze terug in figuur. Misschien moest ze nu toch maar eens om zich heen gaan kijken. Wie waat waar ze nu heen was gelopen. Blijkbaar de verkeerde kant op. Ze was al in het zicht van de andere paarden. Cazanna lette op haar pasjes. Ze liep dan toch maar naar ze toe. Ze bleef op een paar meter afstand. Ze ging grazen en moppelde"...Hallo..." tegen de andere paarden.

Even hief hij zijn hoofd, toen Beauty even vreemd reageerde. Ze leek iets gezien te hebben, maar er was niets hier. Kort keek hij haar bevreemd aan, toen maakte het hem eigenlijk ook niet uit. Zijn neus zocht weer naar een plukje gras, toen hij weer hoefstappen aan hoorde komen. Was het hier dan nooit rustig? Hij hief toch zijn hoofd en bestudeerde de aankomende merrie. Het leek er niet op dat ze in een goed humeur was. Het was een bruine, slank gebouwde Arabier met grote ogen. Ven hoorde haar begroeting en knikte als antwoord. Zijn ogen lieten niets los, maar er was ook niets los te laten. Hij was er niet blij mee dat ze er was, maar hij vond het ook niet erg. Hij had er simpelweg geen mening over en accepteerde het. De hengst briesde kort en liet toen zijn hals weer naar de grond zakken.

Cazanna bekeek de andere paarden eens goed. Die hengst bleek niet blij te zijn met haar bezoek. Nou, ze was er nu en ze was nu ook niet van plan weg te gaan. Ze keek naar de zwarte merrie eens aan. Die leek erg blij en dat irriteerde Cazanna. Daarna keek ze naar het andere paard. Ja hoor, het was Saricha. Cazanna had geen zin in opscheppen of bekvechten dus ze hield haar mond. Ze Het stukje waar ze op graasde was al bijna op. En aangezien er in dit moeras niet veel andere grassprietjes staan, werd ze er toch toe gedwongen om de andere paarden nog eens goed te bekijken. Ze tilde haar hoofd op een keek van de spierwitte hengst naar de zwarte merrie. "Ik ben Cazanna, hoe heten jullie?" vroeg ze aan hun. Een beetje spraakzaamheid en opgewektheid zou alle paarden hier zeker goed doen. Cazanna's irritatie verminderde een beetje, maar ze was nog erg prikkelbaar.

Ven keek op toen hij de merrie, die zich als Cazanna voorstelde, hoorde spreken. Hij merkte dat de merrie alleen tegen hem en Beauty sprak. Blijkbaar mocht ze Saricha niet. De witte hengst vond het hier nu wel erg druk worden, maar het maakte hem verder niet echt veel uit. "Ven," was zijn korte, brommende antwoord. Hij wilde zijn hoofd al weer laten zakken, maar keek toen toch weer op. Even staarde hij Cazanna aan, met zijn emotieloze ogen. "Bij welke kudde zit je?" Dit was bijzonder voor zijn doen. Meestal was hij niet geïnteresseerd in anderen en stelde hij zeker niet bij de eerste ontmoeting zo snel een vraag. Maar hij zat sinds kort bij Dark Star, en hij had de indruk gekregen dat het een vrij drukke kudde was. Wie weet, misschien hoorde deze merrie er ook bij.

De hengst die dus Ven heette, stelde Cazanna nu een vraag. Cazanna glimlachte. "Ik zit in de Dark Star. En jij?" vroeg ze aan hem. Misschien kwam er nu toch een gesprek op gang. Ze keek snel even naar alle drie de paarden. De anderen leken niet erg spraakzaam. Ze briestte. Ze keek daarna naar het moeras. Die was aan het bubbellen. Ze sloot even haar ogen. Ze haatte deze plek. Gewoon omdat alles zo smerig was. Je had zelfs de kans om ziek te worden van de lucht die je inademt! Het rook hier gewoon niet goed. Misselijkmakend vond Cazanna het. Ze opende haar ogen en keek naar Ven en de andere paarden.