Aha, the prince cow. [Zephyr]

Met een uiterste precisie plantte de inktzwarte merrie haar brede hoeven op de gladde rotsen, die als een dikke muur het ontembare water in het gareel hield. Ze was al eens eerder in het water gevallen, en no way dat ze dit keer weer bijna verdronk. Sommige rotsen waren donker en scherp, andere vlak en licht. Op sommige rotsen zat groen mos. Het water stormde voort, alsof het zijn woede kwijt moest en dat deed door hard door te stromen en tegen de rotsen aan te beuken. Bij een middelgrote rots stopte de merrie en liet ze haar ravenzwarte neus in het ijskoude water zakken. Het was geen lente meer, het seizoen waarop het water als een gék stroomde, maar alsnog beukte het water alles en iedereen opzij. Ze dronk en spoelde alle smerigheid van haar snuit af, yerwijl ze haar blik ietwat verveel over het landschap liet gaan. De laatste tijd was ze in een slecht humeur. Alles en iedereen leek haar te verlaten, en vooral het feit dat ze waarschijnlijk niet tot de Valkyrie toe mocht treden raakte haar hard. Ze sloeg met haar staart naar een irritante vlieg. Het was behoorlijk koud, echter had ze er geen last van door de dikke vacht die de warmte vasthield als een deken. Opeens drong een geur haar neus binnen, prikkend maar bekend. Sloom draaide ze haar hoofd naar de richting waar de geur zojuist vandaan was gekomen, en haar wenkbrauwen schoten omhoog toen Zephyr op haar netvlies belandde. Aha, die had ze al lang niet meer gezien! Hij had plannen met 'legers', was het niet? En daar was helemaal niks van terecht gekomen. Alle verhalen die hij had rondgebazuind, er was niks van waar. Nog geen één onderdeel had hij gerealiseerd. Ze kuchtte en maakte zich groot. "Aha. Als we daar Zephyr niet hebben. Is je pappie er niet? En zijn je 'plannen' buiten Dh eindelijk afgelopen?"

In een rustig tempo dwaalde Zephyr rond. Het was er doodstil. Zephyr had die stilte maar al te graag. Zijn ogen keken kil om zich heen. Niets kon hem schelen. Hij dacht alleen maar aan zichzelf. Soms gaf hij om anderen. Zoals zijn bondgenoten en paarden die trouw voor hem dienden. Zephyr dacht even na over zijn verleden. Hij had mooie plannen. Prachtige plannen die DreamHorses volledig zou veranderen. En vele slechte paarden hadden die graag met hem uitgevoerd. Maar zijn vader had zijn plannen verstoord door belangrijkere zaken. Zephyr zijn grijze ogen gleden naar de omgeving bij die gedachte. Hij verwachte wel dat vele slechte paarden hem nu niet mogen omdat hij hen (verraden) heeft. 'Wat kan mij dat nu schelen' dacht hij koud. Zephyr voelde een steek in zijn borst. Zijn ogen gleden er naar. Maar hij kon het niet zien. Maar hij wist al wat het was. Een grote snee was in zijn borst geschreven. Bloed droop er bloeiend uit. Hij had nog niet zo lang geleden gevochten. Zephyr en Cobrazarao nodigden kuddes die graag bondgenoten wilden worden. Maar Cobrazarao accepteerden ze niet allemaal. Er waren enkele verraders tussen. Ze waren van plan geweest om The Blood Horses onverwacht aan te vallen. Maar Zephyr wist al lang van de plannen. En ook The Blood Horses. Dus eerst hadden hij en zijn kudde die opgeruimd. En dan waren er nog een paar lullig kuddes die aan The Blood Horses kudde wilde sluiten in de hoop dat Cobrazarao hen dan zou sparen. Foute keuze >:3. Hoe dan ook tijdens het opruimen raakte Zephyr gewond. Zephyr schudde met zijn zwaar lijf. Hij negeert de pijn maar. Zephyr zijn keel was droog. Hij besloot maar te gaan drinken. Hij wist perfect waar er drinkbaar water is. Hij heeft er eigenlijk een hekel aan om naar de rivierengebied te gaan. Het is er altijd zo waanzinnig druk. Maar hij had dan ook al weer geen zin om zo ver te gaan lopen voor drinken. Zijn besluit zat vast. Gewoon naar de rivier gaan. Met zijn oren in de nek draafde Zephyr vurig richting de rivier. Zijn neus vertelde hem dat het dichtbij is. Dominant zwiepte hij zijn staart de lucht in. Zijn ogen begonnen te rollen. Zijn witte scherpe tanden waren zichtbaar. (Ik bedoel gewoon scherpe tanden hea? Niet van die wolven tanden ofzu) Hij drukte zijn kin tegen zijn borst. De rivier was zichtbaar. In de verte zag hij enkele dieren rustig drinken. Hij wist het! Hij had geen zin om er op te vliegen. Maar vreemd genoeg roken de dieren hem en vluchten angstig weg. Zephyr wist niet dat ze zo bang van hem waren. Okeee het was altijd doodstil als hij voorbij kwam... maar ja, dat vond hij goed. Nu kon hij rustig drinken zonder gestoord te worden. Hij had een hekel aan gezelschap. Gulzig slok hij de water in een snelle tempo naar zijn tank. Het verse, ijskoude water had hem gesmaakt. Een geur reikte zijn grote opengesperde neusgaten. Het was een bekende geur. Niet lang daarna hoorde hij een merrie stem. Hij bleef gewoon verder drinken. "Aha. Als we daar Zephyr niet hebben. Is je pappie er niet? En zijn je 'plannen' buiten Dh eindelijk afgelopen?" Zephyr zijn mondhoeken werden zeer strak. Zijn lange manen vielen over zijn grijze ogen. Zijn ogen werden een beetje donkerder. Hij begon zwaar te snuiven. Wat zielig. Neveah, kwam hem beledigen. Hij hoorde haar achter zich. Hij hief langzaam zijn hoofd en staarde voor zich uit. " Neveah, wat een genoegen je weer te mogen ontmoeten." zei hij sarcastisch. Hij gaf geen antwoord op haar vraag. Ze had hem maar niet moeten beledigen. Hij draaide zich langzaam om en gunde haar zijn aandacht niet. Ze was het niet waard. Zijn spieren waren gespannen. Zijn geur bemachtigde de omgeving. Zijn lange manentop verstopte zijn duistere ogen die kil naar Neveah's richting aanstaarde.

Een wenkbrauw vloog omhoog toen de woorden haar linkeroor binnenvloeiden, en even snel weer uit haar rechteroor gleden. Een zucht rolde uit haar keelgat toen hij zich omdraaide en ze recht tegen de koeienkont van de hengst aan moest kijken. De fout die ze toen had begaan, bij zijn zogenaamde 'legers' aansluiten, was een van de grootsten uit haar leven. Wéken had ze bij de Ash Valley rondgedwaald, wetend dat Zephyr zijn legers op die plek zou roepen. En tsja, in dat gebied was nou eenmaal niet al te veel voedsel. Man, ze was bijna dood geweest toen ze ook nog eens met gevaar voor eigen leven door een wervelende storm naar die rotvulkaan moest reizen. Maar Zephyr had veel goede dingen beloofd, een leven zonder goedzakjes en al die andere prut. Er zouden veulens worden ontvoerd en omgetoverd worden tot 'slechte paarden'. Ze was toen jong en wist niet dat goede paarden, hoe jong of manipuleerbaar ook, nooit tot de zuiverste slechte paarden konden horen. Ze snoof haar adem hard uit, die als witte condenswolkjes verdween in de koude lucht. Haar helgroene ogen waren samengeknepen en keken vol walging en minachting naar het gevlekte beest. Hij was hem gewoon gepeerd, zonder ook maar één mededeling. Krachtig stapte ze naast hem. "Luister, Zephyr. Prima dat je een 'taak' moest volbrengen buiten DH..." Het woordje 'taak' sprak ze nogal sarcastisch uit. "....Maar laat het dan weten. Damn, je wilt niet weten hoelang ik had gewacht op die hinnik van je. En jij peert hem gewoon? Nog nooit heeft iemand DH écht veranderd, écht vrij gemaakt van alles wat goed is. En denken dat jij dat wel zou doen, was één van de grootste fouten uit mijn leven" Snoof ze. Haar oren staken naar achteren door haar ravenzwarte, ietwat krullende manenbos.

Zephyr had nooit eigenlijk stilgestaan om iedereen te verwittigen dat ze de plannen moesten wijzigen. Nu begreep hij hoe de merrie zich gevoeld had. Zephyr schoten naar de zwarte merrie. Het was duidelijk dat ze woedend op hem was. Dat liet hem echter koud. Het boeide hem niet echt wat anderen voor hem voelden. Haat, walgend, liefde en dat soort onzin dat interesseerde hem gewoon niet. Maar hij wist nu dat Neveah hem trouw had geweest. Voor heel lang. En het haar veel had gekost. Zephyr hief zijn hoofd wat omhoog. De merrie was nog niet klaar met haar toespraak. Luister, Zephyr. Prima dat je een 'taak' moest volbrengen buiten DH..." Hij richtte zijn ogen op haar. "....Maar laat het dan weten. Damn, je wilt niet weten hoelang ik had gewacht op die hinnik van je. En jij peert hem gewoon? Nog nooit heeft iemand DH écht veranderd, écht vrij gemaakt van alles wat goed is. En denken dat jij dat wel zou doen, was één van de grootste fouten uit mijn leven" Zephyr kneep zijn ogen fijn. " Ik peer hem gewoon ja. Dat was mijn keuze. Het melden was een grote fout voor mij. Maar ik had er de tijd niet voorgehad. En weet je het leger dat we gemaakt hadden was gewoon niet goed genoeg. Ik bedoel het was maar een klein groepje. De meeste slechte paarden hadden niet gereageerd. Op een dag en dat verzeker ik je zal ik dit land plat trappen en vrij maken van al het goede. Slechteriken zullen baas zijn en regeren. Dan is het de tijdperk van de slechteriken. Goede paarden kunnen geen kant meer op. Nergens meer. Je moet alleen maar geduld hebben. Cobrazarao en ik zijn al plannen aan het maken en we hebben al enkele paarden naar onze kant kunnen trekken." Zephyr zweeg even. En vulde daarna nog wat aan toe. "Wat jij wilt doen is aan jou de keus. Of je houd er je buiten of je doet mee. Maar ik kan niet beloven dat dit belofte spoedig zal komen. Ik moet hier ook een paar boel paarden bij mij zien te krijgen. Ik wil met mijn ontvoering verder gaan als de plannen goed verlopen." Zijn borst voelde alsof het in brand stond. Hij was er aan verwond. Maar zoals de meeste paarden vonden boeide het hem niet en probeerde hij het gewoon te negeren. Hij toonde ook niets van pijn. Dat was een zwakte vond hij. En hij had een hekel aan zwakkelingen. En aan zeurende merries die moeilijk doen ^^

Dikke wolken, even zwart als de duisternis die rond hen hing, regen zich aaneen achter het brede lichaam van de gevlekte hengst. Even wendde ze haar blik op het dikke wolkendek, met de vervelende conclusie dat het snel weer eens zou kunnen regenen. Ze zwiepte geprikkeld met haar pikzwarte, ietwat krullende staart en luisterde naar de verdere woorden van de hengst. Ze had nog altijd de verbeten trek rond haar mond, haar helgroene ogen stonden hard als ijzer. Ze snoof haar adem uit, die als dampende wolkjes uit haar opengesperde neusgaten verdween. "Het is niet gek Zephyr, dat je een klein leger had. Misschien is dit eerder gebeurd, en waren de andere paarden zo slim om niet meer in je mooie verhaaltjes te trappen." Legde ze toonloos uit. "Inderdaad, het is allemaal aan mij. Er is iets aan je, Zephyr, iets wat mij de keuze laat maken om weer met je mee te doen. Ik weet hoe moeilijk het is om de wereld van alle goedheden te zuiveren. Ik zou me graag weer eens dienst willen bewijzen, ookal klinkt dit misschien vreemd na mijn redeneringen. Als er iets is wat ik kan doen voor je, zeg je het maar." Haar ogen vlogen even naar zijn gevlekte borst, waar een wond prijkte als een beker in de prijzenkast. Het zag er pijnlijk uit, maar Zephyr leek zich er niks van aan te trekken. Even rolde ze met haar ogen. Zijn dikke wintervacht zt zo onder de littekens dat het haast lelijk werd. "Maar, onthoud dat ik me nergens toe laat dwingen. Ik ben vrij als de wind hengst, en dat blijf ik ook. ik weet dat je te vetrouwen bent en dat je tenminste iets probéért te ondernemen om de wereld te zuiveren; dat zijn de redenen waarom ik me graag een dienst wil bewijzen." Ze snoof. Toen de wind op kwam zetten en met haar wervelende manenbos speelde, blies hij tegelijkertijd koude druppels tegen haar vacht.

Zephyr toonde zijn wrede karakter. Zijn lichaam schreeuwde naar haar. Wees gewaarschuwd, hij is een ware monster. Zephyr kneep zijn ogen fijn. Even luisterde hij verder naar wat ze zei. "Het is niet gek Zephyr, dat je een klein leger had. Misschien is dit eerder gebeurd, en waren de andere paarden zo slim om niet meer in je mooie verhaaltjes te trappen." Legde ze toonloos uit. "Inderdaad, het is allemaal aan mij. Er is iets aan je, Zephyr, iets wat mij de keuze laat maken om weer met je mee te doen. Ik weet hoe moeilijk het is om de wereld van alle goedheden te zuiveren. Ik zou me graag weer eens dienst willen bewijzen, ookal klinkt dit misschien vreemd na mijn redeneringen. Als er iets is wat ik kan doen voor je, zeg je het maar." Zephyr snoof. Hij had haar hulp voorlopig niet nodig. En hij had geen zin om haar weer ergens tegen te komen en haar weer eens moest horen klagen. Hij gaf de taken aan andere paarden die Zephyr graag wilden dienen. De merrie ging verder. "Maar, onthoud dat ik me nergens toe laat dwingen. Ik ben vrij als de wind hengst, en dat blijf ik ook. ik weet dat je te vetrouwen bent en dat je tenminste iets probéért te ondernemen om de wereld te zuiveren; dat zijn de redenen waarom ik me graag een dienst wil bewijzen." Zephyr zijn ogen begonnen agressief te rollen. " Spreek mijn naam! Ik ben waardig genoemd en zo wil ik het houden. Of ik zal je voortaan merrie noemen. Ik begrijp dat je vrij wilt zijn. Maar luister goed. Er zijn regels. En ik ben niet bereid jou anders te behandelen dan een ander. Jij sluit je aan of niet. En zo zal het zijn. Maar ik laat me nooit zo behandelen!" Vals ontblote hij zijn tanden. Zijn stem werd zwaarder. Hij verdroeg veel. Maar ze mochten niet van hem profiteren. Want dan kon Zephyr zeer woest worden.