Het geheim van de Vulkaan. [Zephyr]

Het was middernacht. Duisternis omarmde de omgeving.Een grote zwarte schim uit het niets verplaatste zich snel. Het was Zephyr. Zijn hoeven beukten door de grond. Zijn spieren rolden machtig onder zijn dikke huid. Dan nog eens extra beveiligd was door zijn ruwe sterke haren. Zijn neusgaten stonden wijd open en zogen tonnen lucht naar binnen. Daarna de gebruikte zuurstof werd met veel kracht terug naar buiten gesmeten. wat geen nut meer had was ook niet meer welkom. Bij elke adem weerklonk een krachtig geluid. De hengst was in galop. Hij vloog hoog in de lucht en lande dan weer krachtig op de grond. Zijn lange zwarte manen streelden zijn opengesneden wonden. En werden gekleurd door zijn bloed. Zephyr zijn grijze ogen keken duister. Geen greintje vrede was daar aanwezig. Zijn lichaam zegt genoeg. Rot op, of word afgeslacht. Het was lente. De nacht was nog frisjes. Koude zuurstof koelde zijn lichaam vanbinnen een beetje af. Zijn oren waren in zijn nek gedrukt. De volle maan zorgde voor wat licht. Zephyr werd er zichtbaar door. Een zwarte stof achtervolgde Zephyr. Alsof duisternis hem probeerde te vangen. Of alsof hij duistere krachten had. Verzin maar zelf iets. Zephyr zijn lichaam was nat van het zweet. Hij had al uren aan een stuk gegaloppeerd. Maar zijn lichaam was goed getraind. Ze konden het best wel aan. Het weet dat klagen niets zal opleveren. Zephyr besliste wanneer hij zou stopen. Ook al kon hij niet meer gaan. Plots zette Zephyr af. Hij sprong op de eerste rotsblok die hij tegen kwam. Er volgde nog rotsblokken die toebehoorde aan de vulkaan. De slapende vulkaan. De vulkaan was immens groot. De vulkaan was zijn bondgenoot. De vulkaan had nuttig werk opgeleverd. De vulkaan werd wakker. En als ie wakker word, dan breekt de hel los. Hij is alleen maar in staat om alles te vernietigen waar het mee in contact komt. Zephyr kent al zijn geheimen. Zephyr weet zelfs hoe hij een vulkaan weer wakker kreeg. Maar momenteel was hij voorlopig niets kwaad in zin. Hij zal een beter moment uitkiezen. The Blood Horses hadden ook een vulkanengebied. Maar veel erger dan hier. Er waren 10 vulkanen verspreid over het gehele gebied. Je kon in die vulkanen gaan en hun bloed zien. Lava. Zephyr is één van de weinigen die daar betreed en ze bestudeerd. Nu weet Zephyr vele gevaarlijke geheimen. Zephyr klom hoger de vulkaan op. Tot aan de top. Er zal wel ergens een ingang zijn. Om de vulkaan zijn hart te betreden. Maar Zephyr had echter geen zin om nu echt te gaan zoeken. Zijn ogen gleden naar de omgeving. Het was alleen maar een open vlakte. Hier en daar zag je wat rotsen, of verbande boomstammen. Normaal gezien kwam er veel leven uit as. As geeft leven. Maar hier was dat niet zo het geval. Wat is zijn geheim? Verspreid het een soort gif waardoor geen enkel levend object kon groeien? Dit was zeer interessant. Misschien was de grond te warm. Veel te warm om te groeien. Misschien verbranden de wortels. Of drogen ze uit. Want hier kwam echter niet zo veel regen aan de pas. "Give me your secret Volcano..." Weerklonk zijn stem duister. Hij zal het wel te weten komen. Geen enkel geheim was veilig voor Zephyr.

Flutje

Voor Remeber :p

Het was best raar hoe iemands leven om kon slaan door verdriet. Hoe het verwoest kon worden door iets kleins, door iets onnozel. Hoe iemand er dan zo op kon reageren, dat zijn of haar complete leven verwoest werd. Hoe het langzaam kon scheuren, tot er enkel kleine deeltjes over waren. Die met de jaren mee vergingen tot niets meer dan niets. Het was raar hoe de wolken telkens weer op een nieuw avontuur gingen, terwijl ze gewoon in een cyclus bleven bewegen. Hoe de zon naar boven kwam en naar onder ging, steeds maar weer de aarde bleef verwarmen. Enkel omdat de aarde om zijn eigen draaide. Hoe je hart steeds maar weer dezelfde saaie beweging maakte, enkel en alleen om jou te laten leven. Om het bloed rond te pompen, zodat jij dingen kon verrichten. En hoe de cyclus der seizoenen ieder jaar weer opnieuw ging. Hoe het weer steeds maar weer veranderde.


Langzaam staarde hij naar de reus. Het was stil hier, te stil misschien wel. Hij miste het geluid van de fluitende vogels, waarop hij vrolijk mee neuriede. Enkel de wind troostte hem door liederen in zijn oren te zingen. Zijn manen dansten vrolijk mee op het ritme van de liederen van de wind, net als zijn staart. Toen bracht hij zichzelf in beweging, langzaam liep hij langs de welgeteld twaalf vulkanen. De reus bewaarde hij voor het laatste. Iedere vulkaan beklom hij, om hem vervolgens een blik te gunnen zijn hart, en dan meteen er weer af te gaan. Alsof hij bang was voor eventuele ontploffing, wat natuurlijk onzin
was. Toen kwam hij aan bij de reus, de koning der koningen, de vulkaan der vulkanen. Het was alsof hij de hoge koning was, en de andere vulkanen enkel en alleen simpele koningen waren. Maar het bleek Remember maar weer dat hij iet alleen was, een andere hengst had zich op de vulkaan gezet. Geïnteresseerd in het tot nu toe onbekende paard galoppeerde Remember met grote passen de vulkaan op. Remember was slim genoeg om op dezelfde hoogte als de hengst te staan, voor het geval dat hij aan zou vallen. Remember brieste eventjes, ah. Maar deze hengst kende hij wel, hij had hem nog nooit gezien, maar verhalen, geruchten vertelden hem wie het was. ''Ah Zephyr. Remember is de naam''Zei hij kalm en vriendelijk. Remember ging geen ruzie uitlokken of zo iets, want hij wist maar al te goed dat je deze hengst het beste te vriend kon houden. Niet dat ze ooit vrienden zouden worden, maar je kent het gezegde.


~Af, beetje flut, mijn zus jaagt me van de computer af ~