I'm back: Forever ~

Met luid geweld raakte de grijzige hoeven van Sultan de grond, trots hief hij zijn hoofd en met een dominante blik in zijn ogen galoppeerde hij de heuvels over. Heerlijk; die wind door je manen, het vrije gevoel en her en der een arend boven je dat het plaatje compleet maakte. Wat wilde hij dat graag; een arend die hem áltijd volgde. Van veulens af aan had hij daar al van gedroomd, maar hij had het nooit doorgezet en was nooit opzoek gegaan naar die ene arend. Rustig liet hij zijn hals zakken, kwam tot stilstand en liet zijn blik naar de lucht glijden, waardoor zijn hals automatisch weer opgeheven werd. Grote, witte en heldere wolken plakte bij elkaar samen, af en toe kwam het zonnetje erdoor en het was voor het seizoen opzich best lekker weer.
Er waren hier zoveel arends, maar misschien zat hier níet de juiste bij. Toch wilde hij vanaf vandaag opzoek gaan naar een arend, want het was echt een droom van hem en nu had hij de kans die werkelijkheid te maken. Sultan gooide zijn hoofd een keer in de lucht, de rest van zijn lichaam volgde en trots stootte hij een hinnik over Dream Horses uit; de plaats waar hij thuis hoorde. Pearl, Mischa en Remember waren degene die hem dat duidelijk gemaakt hadden en hij had dan ook naar hun geluisterd, waar hij achteraf géén spijt van had. Nu was hij gelukkig, de vriendschap tussen hem en Pearl was weer sterker geworden - maar stiekem wilde hij geen vrienden blijven. Sultan hield van haar, dat had hij altijd al gedaan. Een enorm grote vogel ging voor hem zitten; een witte kop, een bruin lijf en zijn vleugels wijd gesperd. Sultan vernauwde zijn ogen tot spleetjes, deed een stap naar voren en zag hoe de Arend wegvloog. In een fikse galop probeerde hij ónder de vogel te blijven, luid gekrijs was vanaf boven hoorbaar maar Sultan gaf er níets om. Hij wist het; deze Arend hoorde bij hem. Al snel galoppeerde hij een heuvel op, hield daar halt en keek of de énorme vogel hem accepteerde. Na een aantal rondjes om hem heen gevlogen te hebben, landde hij lángs hem op de heuvel en dat betekende dat hij en Sultan vanaf dít moment bij elkaar hoorde. Met een big smile rond zijn lippen stond hij trots op de heuvel, éindelijk was zijn droom werkelijkheid geworden!~

[YEAAH SULTAN HEEFT EEN AREND. ~
Ja, ik verveelde me; topic open voor iedereen.]

Hoe vet was dit? Hij had gewoon een Arend aan zijn zijde! De trotse glimlach op zijn snoet was er niet meer van af te slaan en Sultan liet zijn blik voorzichtig naar de enorme vogel glijden, die zijn enorme vleugels uitsloeg en een rondje om hem heen vloog. Sultan gooide zijn voorhoeven de lucht in, hinnikte luid en schudde een keer met zijn hoofd. Een luide plof was duidelijk hoorbaar zodra de gespierde hengst zijn voorbenen weer terug de grond plaatste. De wind huilde, liet zijn lange manen opwaaien en zorgde ervoor dat zijn staart als een trotste vlag achter hem aan hing.
Sultan was ontspannen, maar zodra hij de geur van zijn broer rook draaide zijn hoofd onmiddelijk naar de rechterkant, keek hij naar beneden en zag hij dat de witte schim zijn richting op kwam. Aah, fijn dat hij hem ook weer even zag! Een stralende begroeting zorgde ervoor dat Sultan zijn oren naar voren duwde, eventjes zachtjes aan de manen van zijn broer trok als begroeting en knikte. `Broertje van me! Jup, dat klopt.` Trost en vol geluk bracht hij de woorden ter sprake. Damn, hij was de laatste tijd zo verschrikkelijk gelukkig hè! Misschien omdat hij verliefd was, men zei immers altijd dat je daar een héél gelukkig gevoel van kon krijgen. Dat zou het vast wel zijn, want verliefd was hij zéker. Sultan straalde het ook gewoon uit, je zag aan hem dat hij tevreden, gelukkig en trots was. Zoals hij altijd geweest was, ook toen hij net in Dream Horses was.
De vraag van zijn boer rukte hem uit zijn gedachtes, Sultan draaide zijn hoofd en keek hem lachend aan. `Hoe het is om vader te zijn? Pff.. Dat is niet te beschrijven. Geweldig, wacht maar als je zelf vader word Remember. Dan weet je wat ik bedoel.` Antwoordde hij. Maar waarom die vraag, werd Remember zelf vader? Hé! Dan werd Sultan oom. Hopelijk had hij het goed, want wat wilde hij graag weer een kleine in de familie! Zelf zou hij er ook wel weer eentje willen, al was het enkel en alleen een pleegveulen. Maar natuurlijk het liefste van zichzelf, want daar kon hij echt trots op zijn. Sultan was dol op veulens, zijn familie en het leidden van een kudde. Zodra hij dat allemaal had, kon zijn geluk niet meer op! In het verleden had hij dit allemaal, helaas was hij er twee daarvan kwijt geraakt: Zijn kudde en zijn veulens. Allemaal waren ze weg, maar vergeten was hij ze echt nog niet. `Maar waarom die vraag?` Vroeg hij uit nieuwsgierigheid, terwijl zijn oren naar voren geprikt werden.

Snel genoeg landde de arend weer langs Sultan, trots keek hij op hem neer, zuchtte eens en de gelukkige blik die hij zolang gemist had keerde weer terug in zijn ogen. Dit was pas leven, heerlijk met zijn bloedeigen broer op een heuvel, trots uitkijkend over het gebied alsof het van hem was. Dit gevoel wilde hij zo graag weer terug en nu had hij het eindelijk, damn; wat had hij daar lang om gestreden. Toen Remember praatte maar zijn zin niet helemaal afmaakte, keek Sultan hem even verbaasd aan en snoof. Wat was er aan de hand? Al snel volgde het gevolg van de zin, was de partner van Remember zwanger? Neeee! Dat meende hij niet! `Word ik oom?` Bij die woorden ontstond er een grote glimlach rond zijn lippen, finally! Dat werd tijd, Remember was nu 7 en het werd echt tijd voor hem dat hij een veulen zou krijgen en nu was het eindelijk zo ver. `Gefeliciteerd jongen.` Na zijn woorden drukte hij zijn neus een keertje tegen zijn schouder, maar toen hij in de gaten had dat Remember ergens last van had veranderde zijn blik drastisch.
Waarom kromp hij steeds ineen, maakte hij zijn zin net niet af en was zijn blik veranderd? Hij had pijn; dat was een ding wat duidelijk was. Maar waar aan?
Sultan liet duidelijk merken dat hij zich zorgen maakte over zijn broer, kort liet de halfbloed zijn hoofd zakken en snoof eens kort. `Wat is er aan de hand?` Zijn stem klonk bezorgd, dat was hij ook. Natuurlijk! Remember had pijn, wie weet had hij wel een koliek aanval of whatever. Zijn ogen werden groot, het hart van Sultan klopte sneller en hij deed een stap richting zijn broer. Nee, als het maar niks ernstigs was. Hij probeerde wat te kalmeren, keek Remember recht in zijn ogen aan en hoopte dat hij snel zou antwoorden, Sultan wilde weten wat er aan de hand was met hem. `Waar heb je pijn?` Vroeg hij hem vervolgens, als hij een koliek aanval doen was het wanhopig; hij kon daar verder niets aan doen. Enkel en alleen wat water brengen, meer niet.

Sultan knikte enkel toen hij de woorden van Remember hoorde, als teken dat het geen moeite was. Nu even terug naar de pijn die Remember duidelijk had, toen hij zei dat het niets was kon Sultan hem wel wurgen. Hij had er een hekel aan als paarden ergens over logen, als hij ergens last van had moest hij dat toegeven en misschien kon Sultan hem dan wel helpen. `Lieg niet tegen me.` Zacht, maar een tikkeltje bot verlieten de woorden zijn mond. Remember moest onderhand weten dat Sultan een hekel had aan liegen, ookal ging het maar om een klein ding. Na al die jaren dat ze elkaar konden moest hij dat écht weten, anders was er iets mis in zijn hoofd of zo. Afkeurend schudde de zwarte hengst zijn hoofd, keek met gekwelde ogen récht in de zijne en snoof. Al snel gaf hij toe, wees hij richting zijn buik en naar het litteken op zijn been. `Ten eerste moet je dat litteken goed schoonmaken.` Zuchtte hij, want zo te zien zat er heel wat vuil in. Dat plekje daar op het been van Remember was een ontstekings bron, er zaten enorm veel bacteriën en als hij niet uitkeek had hij daar straks een fikse ontsteking zitten, dan was hij verder van huis.
`Wat voel je precies bij je buik dan?` Vroeg hij voorzichtig, een kleine glimlach verscheen rond zijn lippen en hij kalmeerde wat. Pff, hij moest echt leren minder snel te flippen. De laatste tijd was hij snel op zijn teentjes getrapt en schoot hij snel uit zijn slof, wat bij sommige paarden nogal verkeerd uit kon pakken. `Sorry van mijn reactie net trouwens.` Sultan zette zijn trots opzij en verontschuldigde zich tegenover zijn broer, hij had niet zo bot mogen reageren. Aan de ene kant snapte hij wel dat Remember het liefste niets had laten merken, Sultan maakte zich immers snél zorgen om iemand. Vooral als het om zijn eigen bloed en vlees ging, want dat was Remember in feite van hem. Ze kwame van dezelfde ouders, wat overigens absoluut niet te zien was. Hij was zwart en Remember was wit, wat hij echter nog steeds niet helemaal begreep. Er waren dan ook zat paarden die niet eens geloofde dat ze familie waren, laat staan broers.