Protection offer

Inspiratieliedje: https://www.youtube.com/watch?v=9gFoERNDBJA&feature=related

We stand strong in protection against the dangers and ills
Drawing upon the strength of sheer determination and will.
Extending the healing found in love at times of illness or plight
Or sometimes just the gentle assurance everything is all right.
Yet, even more, we delight in the "me" of me and the "you" of you
as we nestle in the steadfastness of love and friendship found true.

Zijn zwarte kleur doorbrak de cirkel van de prairekleuren. Zijn houding was trots, rechtop, maar direct was te zien dat hij iets van plan was. Hij kwam hier met een taak, een bedoeling, een opdracht. Het was bijna avond, er was weinig tijd. Hij moest het snel doen. Voor de zon onder ging. Stevige passen, zijn spieren trilden bij iedere beweging. De avond was warm, de warmte van de middag hing in de lucht, het leek wel een broeikas. De nacht zou helder worden, het zou niet lang meer duren voor de eerste sterren aan de donkerpaarse hemel verschenen, maar nu was de lucht gehuld in het avondrood. Het was een prachtig gezicht, maar Alejandro had nu geen tijd om daar van te genieten. Mostrar la hora. Letterlijk. Rond deze uren van de dag waren er altijd die vervelende rot vliegen, de monstruo. Geërgerd begon hij te schoppen, zijn zwarte manen gingen de lucht in, samen met zijn achterbenen, en weer omlaag. Hij zette de galop in, uit het niets, zand en gras kwamen los van de grond bij het afzetten. Sierlijk bewoog hij zijn hoofd, hij creëerde zijn eigen wind. Donkerbruine ogen, vastberaden. "Ze zeggen dat hij merrie's met één blik kan verleiden". Hij wist zelf niet dat anderen dat over hem vertelden, maar als hij het zou horen, zou er een flinke grijns op zijn gezicht verschijnen. Als wie hij zich ook voor deed, hij zou diep van binnen altijd dezelfde Alejandro zijn. Zijn hoeven drukten in de grond, het hoge prairiegras schuurde langs zijn benen, en toen was er een luide hinnik. Naar Sultan. Het was alleen bedoelt voor Sultan, de zwarte hengst, leider van de Eternal Quardians, samen met zijn partner Pearl. Maar voor nu mocht alleen hij het weten. Het geheim dat hij zo meteen zou gaan onthullen, zou alleen voor Sultan bedoelt zijn. Hij had vertrouwen in de hengst, een goed gevoel. Op een of andere manier wist hij zeker dat de alfa hem niet zou verraden. Misschien omdat de twee hengsten een beetje op elkaar leken. Abrupt stopte hij zijn bewegingen, bleef op dezelfde plek staan en wierp een blik over de uitgestrekte prairievelden. Ergens in de verte zag hij een eenzaam, uitgedroogd boompje. Zijn adem werd steeds kalmer en zo bleef hij wachten tot de hengst zou arriveren. Dit was een grote, belangrijke keuze die hij in zijn leven ging maken. Ook al was hij zich daar zelf niet helemaal van bewust.

[SULLIEPULLIEPOEPSIEKEEES]

Het was benauwd, de warmte van vanmiddag bleef maar in de lucht hangen en met zijn hoofd laag stapte hij voort over de uitgestrekte zandvlakte. Een vlakte die geen einde leek te hebben, maar uiteindelijk áltijd grensde aan een ander gebied. De diepe zucht die afkomstig was uit Sultan's keelgat was duidelijk hoorbaar, het gebied leek zo goed als verlaten en er was tot nu toe geen énkel spoor van een soortgenoot te herkennen. Zelfs de geuren waren verdwenen, alsof er al dagen niemand meer geweest was hier. Misschien dat het kwam omdat het de afgelopen zo ontiegelijk warm geweest was hier; hij wist het niet.
Al snel hief hij zijn hoofd op, maakte hij een ontspannen overgang naar een draf en gooide zijn benen ver voor zich uit, waardoor zijn tempo automatisch opgehoogd werd. Zijn oren waren iets naar achter gericht, zijn ogen staarde doelloos over het gebied terwijl zijn hoofd vervolgens wat verveeld naar beneden begon te hangen. Dit gebied was zo verschrikkelijk saai, er was bijna nooit iets te doen en de kans was klein dat hij hier werd geroepen door een paard. Dat was dan ook de reden dat hij zowat nooit te vinden was. Al snel weerklonk een luid gehinnik over het gebied, ook werd het al vrij vlug duidelijk dat de hinnik voor hem was. Huh. Dat was ook toevallig, net dacht hij er nog over na en ineens werd hij geroepen? Versuft schudde de zwarte halfbloed zijn hoofd, maakte een overgang naar een sterke galop waarbij hij zijn hoeven zorgvuldig in het gouden zand plaatste, stofwolken liet hij achter en de geur van het paard wel bij elke pas sterker.
Een zwarte schim verscheen al snel op zijn netvlies, Sultan verminderde zijn passen en viel vervolgens in een gemiddelde draf, waarbij hij zijn benen een tikkeltje meer bij zich hield dan dat hij normaal deed, zodat hij netjes voor de hengst tot stilstand kon komen. Zodra hij gearriveerd was, knikte hij enkel een keertje en liet zijn twinkelende ogen over de hengst glijden. Hij was ook zwart, dus hij had het nét zo zwaar als hem tijdens dagen zoals deze; zwart trok immers de zon aan. `Hallo! Ik ben Sultan.` Was zijn openingszin, terwijl een trotse glimlach zijn lippen sierde. `Je riep me?` Vervolgde hij zijn woorden vervolgens, om daarna een keertje luid te briesen en zijn blik op de hengst voor hem te vestigen.

D: SLECHTHEID. -.-

Zijn bruine ogen stonden op de horizon gefocust, waar het laaste stukje zonnegloed telkens verder naar beneden zakte. Een beetje ongeduldig keek hij toe hoe de lucht van blauw naar geel naar rood naar paars ging. Zijn staard ging heen en weer, de lucht werd wat vochtig, morgenochtend zou het mistig zijn en dat was in zijn voordeel. Dan was er al helemaal niemand die hem zou herkennen. Die een verbintenis kon leggen tussen Alejandro en Zorro. Zijn manen hingen slordig, zijn expressie was diep en mysterieus. Het was gevaarlijk om bij een kudde te gaan. Het bracht risico's met zich mee, maar ook voordelen. En die voordelen had hij nu hard nodig. Een soort dekmantel, in ruil voor bescherming. Zorro zou er zijn als de kuddeleden hem nodig hadden, maar ze mochten hem niet kennen. Alejandro zou er zijn als hij informatie nodig had en daar under-cover achter moest komen. Kort pijnsde hij en verscheen er een twijfel op zijn gezicht. Wat als de kuddeleden een hekel zouden krijgen aan hem? Het waren immers paarden met een gouden hart, en de Alejandro als wie hij zich voordeed had geen hart van goud. Die was een arrogante lafaard. Zouden ze zich niet afvragen wat hij bij de Eternal Quardians deed? Nee, nee, hij moest het doen. Zo kon hij zijn taken nog beter vervullen. Had hij Diëgo nu maar, die wist altijd overal een antwoord op. Hij moest dit nu zelf bepalen. Er was geen weg terug. De geur van de hengst drong zijn neus binnen, eindelijk. Hij draaide zich om en keek de alfa recht aan. Hield zijn hoofd een beetje laag uit respect, dat had hij van de vorige Zorro geleerd. "Hallo! Ik ben Sultan." En daarna: "Je riep me?"
Dat klonk als een standaard begroeting, wat logisch was, want hij werd net als alle anderen behandeld, zeker nu Sultan nog niet wist wie hij was. Kort sloot Alejandro zijn ogen, keek even weg, daarna klonk zijn warme stem door de prairie-avond. "Sultan. Luister, dit is belangrijk. Ik weet dat het onverwacht is en ik weet dat ik een onbekende ben..." Begon hij. Hoe moest hij dit duidelijk maken zonder hem af te schrikken? "Beloof me, mejor alpha, dat je dit tussen ons houdt." Zijn blik was nu uiterst serieus. En dat was best bijzonder. "Ik heb vele imago's, maar een van mijn namen is Zorro. Of je hem kent of niet, ik wil je bescherming bieden, jou en je kudde." Hij nam een flinke hap adem. "Maar ik zou me graag bij je kudde voegen als Alejandro." De naam sprak hij bijna met afschuw uit, met tegenzin, zijn éigen naam. Hij keek de hengst vol verwachting aan, hopend op een sí, vooral omdat hij niet op een no zat te wachten.

Na een tijdje een stilte te hebben doorstaan, weerklonk de stem van de hengst voor hem. Kort snoof Sultan, drukte zijn oren naar voren en luisterde geïnteresseerd naar zijn woorden. Al snel keek hij een beetje verbaasd richting de hengst, dacht hij nou écht dat hij een of andere superheld of iets dergelijks was? Sultan kende Zorro niet, maar toen hij het laatste deel van zijn zin hoorde werden zijn ogen eventjes groter. Oké, dat klonk héél verleidelijk; bescherming kon zijn kudde natuurlijk áltijd gebruiken. Sultan verzonk eventjes in zijn gedachten, bekeek de hengst en vernauwde zijn ogen tot spleetjes. Alejandro dus, hij vertrouwde Sultan een enorm geheim toe ondanks hij hem niet eens kon. Het zal wel goed zijn, Sultan zou zijn mond houden en Alejandro de rang geven waar hij naar verlangde.
`Zorro dus.` Klonk zijn stem, een tikkeltje verbaasd en verward. Hij snapte er geen bal van, maar het zal wel goed zijn. Een kleine glimlach speelde met zijn lippen, de zachte wind deed zijn manen even wapperen en zijn voorpluk werd al snel voor zijn ogen weggeblazen. `Ik neem je op in de kudde, je zal dan ook een hogere rang krijgen dan de andere; Eternal Guards. Zolang je je aan je woord houd, vind ik het allemaal prima.` Deelde hij mee. Zodra hij dit enkel zou zeggen om een hogere rang te krijgen zou Sultan hem er méteen uit knikkeren, maar de tijd zou het leren. Nadat hij nog eventjes rond het gebied had gekeken richtte hij zijn reebruine ogen weer op de zwarte hengst voor hem, die vanaf nu lid was van de kudde. `Verder zal ik níks vertellen tegen de leden, maar uiteindelijk vind ik wel dat ook de andere leider van de kudde het moet weten. Nu nog niet, maar over een tijdje.` Als hij dat écht niet wilde moest hij het nu zeggen, maar Sultan wilde graag dat óók Pearl wist wie Alejandro eigenlijk was. Zij leidde de kudde immers ook. Sultan schudde enkel even zijn hoofd.
`Je bent van harte welkom in de kudde, Alejandro.` Sultan glimlachte, knikte richting de zwarte hengst en dacht even goed na. Was dit eigenlijk wel een goed idee? Hij had het echter nog nooit meegemaakt, dat een paard een andere naam verzon omdat niemand mocht weten dat hij in dit geval Zorro was. Naja, het zal wel en wie weet had hij écht iets te bieden voor de kudde. Sultan zou het een tijdje aankijken, elk goed paard kreeg immers een eerlijke kans om te bewijzen dat hij of zij goed was voor de kudde, maar Alejandro had méér te bewijzen dan de andere paarden; dat was een ding dat zeker was.

Nu wist hij het zeker, er was geen weg terug, hij had het verteld. Hij kon het geheugen van Sultan niet wissen. Er was iemand die zijn tweede identiteit kende. Toch voelde hij zich opgelucht, hij had zijn keuze nu gemaakt. Met heel zijn hart vertrouwde hij erop dat deze semental hem niet zou verraden. Rustig haalde hij adem, wierp een blik op de lucht, het was nu echt avond. En straks zou het van avond naar nacht gaan. De eerste sterren werden zichtbaar, de zonnegloed was helemaal van de horizon verdwenen. Alejandro keek recht in de ogen van Sultan, die duidelijk verward was door zijn uitspraken. Comprensible. Hij luisterde aandachtig naar de woorden die op hem werden afgevuurd, nog steeds met een serieuze blik. Alejandro was erg groot en gespierd gebouwd, en Sultan ook, daardoor hoefde hij niet zoals altijd naar beneden te kijken. Kreeg hij een hogere rang? Dat was de bedoeling niet. Hij moest onopgemerkt bescherming bieden. Het was natuurlijk grandes dat hij bij de kudde mocht en dat Sultan hem vertrouwde, maar toch, hij had het niet zo bedoelt. Voor hij antwoordde wachtte hij even af wat de hengst nog meer te zeggen had. De ander leider, Pearl, natuurlijk, zij mocht het ook weten. Ze was immers de partner van Sultan en moest ook wel weten wat voor leden ze in haar kudde had. "Je bent van harte welkom in de kudde Alejandro." Hij knikte kort, nam een hap adem, en begon opnieuw met een ingewikkelde uitleg. "Gracias, gracias," sprak hij eerst, terwijl hij knikte, zijn voorste plukken manen gingen op en neer met zijn beweging. "Te prometo, ik zal je niet teleurstellen," zei hij vastberaden. "Maar een hogere rang is niet nodig. Ik waardeer het echt, maar ik moet niet opvallen. Het is complicado. Ik leg het je een andere keer goed uit." Hij raakte zelf in de war, miljoenen vragen spookten door zijn hoofd. Maar voor nu moest hij zich op de bescherming van de EQ focussen. Hij was nu lid, en dat was goed. Hij was geaccepteerd...

Zo te zien was de hengst érg blij met het antwoord van Sultan, maar zodra hij zijn reactie op een hogere rang hoorde snoof hij even verbaasd. De meeste paarden waren juist blij als ze een hogere rang kregen, maar blijkbaar wilde Alejandro niet opvallen. Aan de ene kant begrijpelijk, want hij wilde natuurlijk niet dat zijn identiteit bekend werd. Sultan zuchtte kort, draaide zijn zwarte, edele hoofd van de zwarte hengst vóór hem weg en sloot even kort zijn reebruine ogen. `Dan zet ik je bij de normale leden, maar zodra ík vind dat je die rang verdiend stel ik het nogmaals aan je voor.` Was zijn reactie, terwijl hij ergens bést teleurgesteld was dat de hengst de rang niet aannam. Sultan gaf niet zomaar hoge rangen aan paarden, dus de hengst moest blij zijn dat hij het aangeboden kreeg.
Oké, hij waardeerde het, maar waarom accepteerde hij het dan niet? En waarom maakte Sultan zich hier eigenlijk druk om? Briesend schudde hij zijn hoofd een keertje, duwde zijn oren een tikkeltje naar achter en focuste zich weer op de hengst voor hem, die vertelde dat hij het een andere keer nog wel beter uit zou leggen. Hmpf, oké dan. Als hij ooit weer tijd had, want de kudde liep zó goed, dat hij het enorm druk had met hinniken beantwoorden en activiteiten bedenken. Natuurlijk had hij wel tijd over, maar het was ook fijn als hij eventjes een momentje met Pearl alleen had en ze het níet over de kudde hoefde te hebben.
Tóch had hij er minder moeite mee dan voorheen, misschien omdat hij de kudde samen met Pearl leidde en hij haar al vaak zag. Sultan snoof even kort, richtte zijn blik op de hengst voor hem en opende zijn neusgaten om vervolgens een diepe zucht de stilte te laten doorbreken. `Nú moet ik er weer vandoor, ik heb nog veel te doen. Of je moet nog iets te zeggen hebben..?` Klonk zijn stem vervolgens, al snel was de stilte verbroken en schudde Sultan zijn lichaam een enkele keer. Zijn manen plakte tegen zijn hals, zijn voorpluk was in twéé delen gedeeld en verborgen zijn oren een klein stukje. `Je zit iniedergeval in de kudde, als je nog vragen hebt kun je ze nu stellen of je moet me in de toekomst een keertje roepen.` Voegde hij er nog snel aan toe, want Sultan had weinig zin om steeds op en neer te blijven lopen.