Trillingen zijn genoeg.. ~

Het was donker, maar dat wist zij niet. Het was een open lucht zonder wolken en een volle maan. De bomen gaven grote schaduwen en wiegden af en toe met de wind heen en weer. Bladeren lagen allemaal mooi opzij naast alle bomen. Ook eikels en andere vruchten waren allemaal gevallen. Het was herfst en bijna winter. Weldra zou de eerste sneeuw vallen en alles bedekken met een frisse laag wit sneeuw. Een groot pak zou later gaan vallen waardoor voedsel vinden veel moeilijker werd. Dat was gelukkig nu nog niet. Het was de hel. Of voor slechte paarden de hemel, hun grootste last. Ogen gleden heen en weer in een snel tempo. Een witte glans vormde zich. De zwarte oren draaiden van links naar rechts, van voren naar achteren tot op de schedel. Spieren stonden gespannen en wachtend op een trilling. Maar als we verder gingen over de omgeving.. Er was niets te zien in haar ogen. Niets.
Tuurlijk niet. Ze was blind. Pure duisternis zag ze. Het belangrijkste nu waren haar oren, neus en haar hoeven. Ze luisterde, rook en voelde. Dat was hetenige dat ze geleerd had in haar donkere leven. Ze wist niet hoe de omgeving eruitzag. Ze wist wel dat er schaduw was, want het werd op die plekken frisser. Ze hoorde bladeren en takken ritselen dus ze wist ook waar die zich bevonden zodat ze nergens tegenaan liep. Verder hoorde ze alleen de watervallen naar beneden storten. Ze stopte daarom ook vlak voor het water, liet haar hoofd zakken en dronk ervan. Ze was terug. Nu was ze helemaal blind geworden. Ze kende het gevoel al en het kon haar ook niet veel schelen. Ze snoof zacht en keek om haar heen, ookal zag ze niets. Ze keek met haar oren, neus en hoeven. De merrie voelde trillingen en wist dat dat genoeg was om een paard in haar richting te voelen komen.
Ja, dat was genoeg.

Zeep ~

Zephyr verplaatste zich weer eens razendsnel. Als zijn hoeven de aarde reikte trilde de aarde hevig. Bij elke pas dat hij steeds nam snoof hij luid. Zijn grote ogen schoten vals alle kanten op. Zephyr was een moordenaar. Net als vele andere slechte paarden. Zephyr had geen spijt van zijn daden. Het deed hem niets. Zijn hart voelde koud en leeg aan. Zijn hart was gewoonweg zwart. Hij voelde niets. Zephyr zag regelmatig beelden van angstige slachtoffers. Ze keken allemaal angstig. Je zag het wit in de ogen. Hun ogen op de zijne gericht. Hopend dat Zephyr iets of wat medelijden zou tonen. Maar helaas, die hoop bracht hen nergens. Zephyr was doodgeboren. Hij was opgevoed door slechte paarden. En wist niets anders dan pijn en ellende. En dat was het enige wat hij verlangde. Hij zal machtig worden. En de paarden zullen hem vol eer willen dienen. Ze weten het nog niet. Maar hij word hun volgende leider. Een leider die hen naar macht en kracht zal leiden. En voor de goedzakken betekende het de einde. Ze zullen vluchten voor hun leven, ze worden steeds achtervolgt door monsters die hen willen vermoorden. Niemand kan ze redden. Welk alfa dan ook. Hij zal ze als eerste afslachten. Die alfa's die denken dat ze tegen het kwade kunnen opnemen. Vergeet het! Hij zal hun nooit die kans gunnen. Zephyr hief zijn hoofd hoog de lucht in. Hij knalde steeds hard tegen de vochtige aarde. Niets hield zijn weg tegen. Hij verwoeste alles.Oké hij moest wel tussen de bomen slalommen en de immens grote stenen. Die kon hij niet verwoesten jammer genoeg. Opeens reikte een verse geurspoor zijn neusgaten. Hij rook een merrie en ze was in de buurt. Zephyr vertraagde zijn pas maar bleef draven. Niet ver daarna vond hij het vreemde figuur. Vals gooide hij zijn hoeven in de lucht en snoof woest. Hij stopte. De merrie stond juist op zijn pad. Zijn ogen onderzochten al spoedig de vreemde zwarte merrie. Hij merkte meteen op dat er iets niet klopte met haar ogen. Zephyr liet geen woord ontsnappen. Of ze lopen zwijgend verder of ze beginnen te bek vechten en eindigt de merrie haar leven hier. Zephyr was best in de mood om weer een leven te veroveren. Daar had hij eigenlijk altijd zin in. Soms had hij het echt nodig om iets te doden.

Stilte. De merrie draaide met haar oren en wachtte af tot de trillingen weer kwamen. Het waren enorm harde trillingen dus het was een groot paard, toch groter dan haar allesinds. Het was duidelijk een hengst, dat voelde ze in de manier van lopen en dus een andere manier van trillen. Hij was groot, gespierd met grote hoeven. Meer wist ze niet. Kleuren en rassen kon ze niet altijd goed duidelijk maken. Ze snoof zacht, maar geen geuren rondom hem. Misschien een kudde van buiten DH. Ze herkende de geur allesinds niet. Ze zweeg en wachtte af. Hij zei niets dus hij was een slechte hengst. Andere paarden hadden meteen hallo gezegd en gevraagd hoe het met haar ging, of wat ze had etc. Ze kende elk soort paard nu al vanbuiten. Bliksem drukte haar oren schuin om alles op te kunnen vangen dat nodig was. Ze wist dat de hengst niets zou zeggen, maar zijn blik kon ze niet opvangen. Dit was een soort gok. Oftewel wilde hij gewoon niet praten.. Of.. Ze had verder geen enig idee. Bliksem draaide haar licht naar de hengst en begon dan maar zelf: "En wie staat er hier voor mij?" Haar stem ijskoud. Ze had nergens emotie. Ze had een witte schijn aan één oog en een litteken over het andere zodat deze dichtgeklemd zat. Maar zelfs als deze ooit open zou gaan zou ze niets zien. Niet dat het erg was. Met je gevoel kon je veel meer. Bliksem sloeg met haar zwarte staart tegen haar flanken terwijl ze wachtte op enig antwoord. Ze had niet veel geduld omdat ze veel meer over de grote hengst wou weten. Ze hield wel van grote stoere hengsten, maar of deze stoer was daar moest ze nog achterkomen.