Ananassen zijn lekker ;3

Rustig baande hij zich een weg tussen de bomen. Zijn houding licht gespannen. Zijn zwarte oren licht naar achteren. Een sierlijk lichaam, niet te dik. Iets te mager. Bezaaid met littekens van het gevecht. Zijn achterbeen bekronkeld met een litteken. Een aandenken waar hij iedere dag aan dacht. Zijn veulen was hier ergens. Deina hield hem tegen om het veulen te zien. Inmiddels kon het veulen zeven maanden zijn. Met de naam Anais. Nu was hij vastbesloten haar te vinden. Hij was weer even uit DH gegaan in tussentijd. Na het gevecht. Deina was nog steeds met die kneus van een Night Dancer. Er was toch één ding om trots op te zijn. Anais zou de Horcrux krijgen als Deina met ‘pensioen’ ging. Nee. Hij had wel gehoord van paarden wat Deina allemaal fout deed. Die zou genoeg vijanden krijgen om gedood te worden. Of Anais zou haar haten. Ze werd desnoods wel gekoppeld aan Zephyr. Best wel wanhopig eigenlijk. Kalm ging hij over in draf. Zijn been zou waarschijnlijk zijn hele leven protesteren. Ernstige gevechten zoals oorlogen waren niet meer geoorloofd. Hij was niet slecht, niet lui of iets anders. Zijn been zag er lelijk uit maar het deed geen pijn meer. Verder waren er nog wel wonden maar die waren ook al dicht. Zijn wonden waren niet meer zichtbaar. Niet zo heel erg zichtbaar dan. Oscuro snoof luid en hinnikte hard naar Anais. Ze zou wel antwoorden. Ze kwam niet meer van hem af. Deina moest het maar bekijken. Hij luisterde niet naar de witte merrie waar hij van had gewonnen. Geduldig wachtte hij af. Zijn hals fier geheven.


ANAIS.

MET EEN ONZINNIGE TITEL XD

Het jonge veulen opende haar donkere ogen. Ze bespeurde het gebied om haar heen en een diepe zucht volgde. Ze schudde haar dikke wintervacht uit en sloeg met haar staart naar lastige beesten die zelfs in de winter er nog waren. Ze had weer eens geen zin om in het kuddegebied rond te lopen. Daarom vertrok ze ook. Haar hoeven zakten lichtjes in de dikke laag sneeuw terwijl de merrie rustig begon te lopen. Ze dacht aan niets. Er waren geen interessante dingen meer. Haar donkere ogen schoten heen en weer en haar oren lagen tegen haar schedel aangedrukt. Er klonk iets van ver weg. Het was een hinnik en ze herkende alweer het paard dat de hinnik gaf. Ze snoof luid en stopte even met lopen. Nu opeens wel. Nu was hij er weer en riep hij haar. Alsjeblieft zeg. Met een chagrijnige blik liep ze stevig door in de richting van de hinnik. Ze bekeek de omgeving en merkte op dat ze hier steeds vaker begon te komen. Ze rolde een keer met haar ogen terwijl ze op de zwarte hengst afliep. Haar donkere ogen werden nu gewoon hard en duivels. Haar houding net hetzelfde. Ze snoof luid en stopte voor de zwarte hengst. Haar vader. De hengst die had gewonnen, maar er daarna weer vandoor gegaan was. Ze snapte hem niet, maar goed. Ze zou wel even afwachten tot hij wat te zeggen had. Dat wilde ze stiekem toch wel weten. "Je riep me." Haar stem licht ongeïnteresseerd, hard en nog steeds duivels. En dat voor zo'n jong veulen. Ze was verandert, maar daar zou hij nog wel achter komen.