Een zwarte hengst wandelde door het bos. Hij was hier nog niet heel lang, maar toch had hij er al een hoop herinneringen aan. Hij had hier een kleine pony merrie leren kennen genaamt Puck. Ze was echt schattig. Hij bleef aan de merrie denken. Zijn bruine ogen gleden over de rustige omgeving heen. Het was nog steeds herfst en alle bladeren waren nu wel van de bomen afgevallen. Jeej, de winter kwam eraan. Kenzo schudde briesend met zijn hoofd terwijl hij doorliep. Hij liep steeds dieper en dieper het bos in. Het was namiddag dus de felle zon scheen rustig tussen de bomen door. Hij voelde af en toe een deel zon op zijn vacht stralen. Ja, de hengst had ook al zijn wintervacht aangemaakt. Hij was niet zo dik als die van pony's, maar toch. Het was irritant. In de lente verharen, nog erger. Kenzo zwiepte met zijn staart heen en weer. Hij stopte met lopen na een tijd. Hij had er genoeg van. Dit was voor hem ver genoeg in het bos. Het was ongeveer het midden, of in de helft van een kwart. Hij wist het niet, wilde het niet weten en zou het niet meten en uittellen. Dat ging hem veel te ver en het zou teveel moeite kosten. Hij draaide met zijn oren heen en weer om alle geluiden in de omgeving op te vangen. De laatste Eekhoorns verzamelden hun voedsel voor de winterslaap. Hij vond het wel grappig. De hele winter slapen. Wie kon dat toch? De zwarte warmbloed schudde de gedachte verveeld weg terwijl hij om zich heen keek. Terwijl hij dat deed, drong er een nieuwe dus onbekende geur zijn neusgaten in. Leuk. Hij leerde heel graag nieuwe paarden kennen. Hij had zeker en vast geluk dat hij die kleine Puck had leren kennen. Haar wou ze vaker zien. Zijn bruine ogen gleden naar opzij waar verderop een schim in aantocht was. Het was stiekem wel een raar paard, maar hij was te lief om iemand eng of lelijk te vinden. Zo was hij niet.
Nar
Nar