The reason why "it's complicated"

Met een theatrale zucht stapte hij langs de rand van het kleine meertje. Een gebied dat nu bij de kudde hoorde, het was van The Eagles, maar niet alleen leden wisten waar het was. Hun eigen gebieden waren onvindbaar voor andere paarden, erg fijn als je op je rust gesteld was, maar hier konden anderen je vinden. Ze zouden het moeten verdedigen, misschien wel tegenover de Black Rose, Cobrazarao... Hij huiverde alleen al bij de gedachte aan de zwarte hengst, niet dat hij bang was. Maar afkeer stroomde als vergif door hem heen, hij had een hekel aan Cobra, aan de Black Rose en iedereen die daarmee verbonden was. De grijze hengst schudde zijn hoofd waardoor de zwarte voorlok warrig tussen zijn ogen viel, in deze tijden dacht hij bijna alleen maar aan dingen die hem haat en nijd bezorgden, alles was begonnen met die ruzie op de sneeuwvlakten... En het ergste was de pijn die hij veroorzaakt had en die hem vanbinnen opvrat. Hij voelde zich slap, alsof hij herstellende was van een korte maar hevige ziekte, alleen was deze ziekte nog niet over, hij zat slechts in de stilte voor de storm. Ergens voelde hij afgunst naar de paarden die gewoon een makkelijk leven hadden, ze werden geboren bij liefhebbende ouders, groeiden op en kregen een partner. Punt. Klaar uit, dan was de cirkel rond. Maar zo makkelijk zat dat niet bij hem, niet dat hij geen ouderliefde kende, zijn moeder had hem en zijn zusje het meest liefgehad van alles. Alleen waren Falcon en Saistra geen producten van liefde, Falcon's vader was een van de meest verdorven paarden van zijn generatie, maar hij had charme en een goed uiterlijk in zijn voordeel gehad en daar was zijn moeder keihard voor gevallen. Hij kon het haar niet kwalijk nemen, toen hij het uiteindelijk tegen hem op had genomen voelde hij iets van aantrekkingskracht, naar de witte hengst voor hem. Machtig als hij was geweest toen hij de kleine mustangkudde binnendrong zo krachteloos was hij voor het gevecht. Waanzin had hem overgenomen, maar de charme zat er nog wel, hij had Falcon geprobeerd over te halen zich bij hem te voegen, hem te leren wat hij wist en samen zouden ze dan een dynastie van alleen maar slechte paarden creëren. Bijna was de grijze hengst ervoor gevallen, maar op het eind, omgeven door twijfel, angst voor zijn vader en haat jegens zichzelf voor het gevoel dat hij hem begreep, had hij aangevallen en geen genade getoond. De ooit zo machtige hengst was verslagen, gedood door zijn eigen zoon. Geen levende ziel wist dat hij zijn eigen vader had vermoord, maar weinig paarden zouden nog met hem om willen gaan, iedereen zou angstig voor hem weglopen en hij zou het hen niet kwalijk nemen. Maar de grootste woede die hij voelde was omdat zijn kans op een normaal leven hem nooit gegund was, hij zou geen partner krijgen, geen veulens... Hoewel ergens op de wereld een nakomeling van hem liep had hij die nooit gekend. In feite was hij geen haar beter dan zijn vader, maar wat had het veulen eraan om hem te kennen? Nooit had hij tegen iemand gezegd dat hij een veulen had, en misschien had hij dat ook wel niet. Hij wist niet of het nog leefde, of het überhaubt ooit had geleefd, want hij was niet gebleven tot de geboorte. Ondanks dat de merrie wiens naam hij te pijnlijk vond om ook maar aan te denken hem had gesmeekt, gedreigd en geschreeuwd toen hij eenmaal wegging, was hij gegaan. Als hij ook maar één tel langer was gebleven had hij zichzelf iets aangedaan. Met de grootste moeite dacht hij daaraan terug, het veulen zou nu bijna drie jaar zijn. Falcon zuchtte en tilde zijn hoofd op, gevangen in zijn gedachten had hij niet doorgehad dat hij bijna het hele meertje rond was gelopen.

Open voor iedereen. Behalve vechtersbazen

De mooie, jonge merrie dribbelde naar het Zilveren Meer. Haar kleine hoeven raakten de grond maar kort, voordat ze haar benen weer de lucht in gooide. Zoals altijd was Sheila vrolijk en goedgehumeurd. Haar oortjes stonden naar voren, nieuwsgierig naar alles wat haar omringde. Een zacht, vrolijk hinnikje verliet haar keel toen ze een mooi vogeltje zag. Ze hield stil en strekte langzaam haar nek richting het felgekleurde beestje. Het vogeltje schrok en vloog een tak terug, maar Sheila bleef geduldig staan en het duurde niet lang voor het vogeltje naar de merrie toe kwam vliegen en op haar rug kwam zitten. Ze brieste en draaide haar hals, om weer met haar snuit naar het vogeltje te gaan. Dit keer vloog het echter weg. Even was de jonge merrie teleurgsteld, maar toen vervolgde ze haar weg en was ze het alweer vergeten. Voor haar strekte het meer zich uit, glanzend in het licht. Aan de oevers kabbelde het rustig. Sheila begon weer te draven, met korte, onrustige pasjes. Al gauw knarsten de grindsteentjes onder haar hoeven die aan de oever van het meer lagen. Dorstig strekte ze haar hals en begon de merrie te drinken. Het water was heerlijk verkoelend en de merrie genoot. Toen ze weer op keek, zag ze echter een andere hengst. Hij kwam haar kant op gelopen, maar had dat blijkbaar niet door, zo erg was hij in gedachten verzonken. Sheila's neusgaten waren wijdopengesperd. Ze was verdeeld tussen angst en nieuwsgierigheid - ze had ondertussen vervelende dingen meegemaakt. Paarden die gemeen waren, die haar in elkaar trapten. Ze bestudeerde de zilverkleurige hengst en besloot dat hij niet van die gemene soort paarden was. Haar oortjes stonden al weer strak naar voren en ze dribbelde zijn kant op. "Hallo!" begroette ze de hengst vrolijk. Maar ze zag dat de hengst ergens mee zat, en waarschijnlijk niet op vrolijkheid zat te wachten. Haar houding veranderde. Haar hoofd zakte naar beneden en ze stond nu niet meer gretig, maar eerder sip. Ondanks dat bleef de twinkeling in haar ogen; ze was nog steeds nieuwsgierig naar wie ze voor zich had.

[Ik besloot Sheila maar weer eens leven in te blazen :')]

Zijn blik was naar het water gericht, hij voelde er niks voor om terug te duiken in de gedachten die hij zojuist herbeleefd had. De kleuren waren helder geweest, het prachtige meertje stak er troosteloos bij af. Voor zijn gevoel was er een sluier tussen hem en de wereld opgetrokken, hij zag wel, maar niet zo helder als ooit. Geuren, kleuren, smaken, aanrakingen, alles was vervaagd. Soms had hij het gevoel dat hij een hier niet hoorde. Een indringer in levens van gelukkigere paarden, dan twijfelde hij of hij weg moest gaan of niet. Maar met de wetenschap dat als hij eenmaal vertrokken was, hij nooit meer terug kon komen stond hij hier nog steeds. Veel paarden gingen weg en kwamen weer terug. Maar zo was hij niet, als hij eenmaal ergens was vertrokken dan ging hij ook echt weg. Nog nooit was hij terug gekeerd naar een plaats die hij had verlaten. Falcon blies zijn adem uit en draaide zijn hoofd naar voren, een jonge arabische merrie dribbelde zijn kant uit. Ze zag er vrolijk uit en automatisch stak hij zijn eigen grijze oren naar haar toe, het was eerder een teken van dat hij haar gezien had dan dat hij deelde in haar enthousiasme. Het duurde even voordat zijn schijnbaar traag werkende hersenen haar plotselinge omschakeling hadden verwerkt, blijkbaar was het duidelijk te zien aan hem dat hij niet in een goed humeur was. Hij wierp een blik op het stille water, zijn eigen spiegelbeeld staarde somber terug. Hij was afgevallen en zijn half lange manen hingen onverzorgd langs zijn grijze hals. In zijn eigen ogen zag hij er slecht uit, rond zijn flanken en onder zijn buik zaten nog losse plukjes dikker haar, zelfs nu het zomer was had hij nog niet zijn hele wintervacht verloren. Bedachtzaam richtte hij zijn blik weer op de merrie, dit alles had plaatsgevonden in slechts een paar luttele seconden, maar voor Falcon was het alsof er een bom in hem ontploft was. Nu pas zag hij echt hoe slecht hij er aantoe was. 'Ook een goedendag' Zei hij als verlaat antwoord op haar begroeting. De woorden klonken hem vreemd in de mond, zijn stem was ietwat hees, het feit dat hij tegenwoordig nauwelijks nog een woord zei had zijn stembanden geen goed gedaan. Hij deed zijn best om een hoestbui te onderdrukken en kuchtte tenslotte een keer. Zijn bruine ogen gleden over de merrie en bleven even hangen bij haar duidelijke arabische afkomst. Een haat die niks met het dier voor hem te maken had stroomde door hem heen, hij duwde het weg en hield zijn gezicht in de plooi, aan de buitenkant was niks te zien van de doffe gevoelens die hij voelde. Hij was slechts een leeg omhulsel van wat ooit een vrolijke en in-voor-alles hengst was geweest.

[Tsjonge... Ik heb echt medelijden met hem. ]