Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

This time I'm nog leaving without you

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Gast

avatar
Gast

Mischa
I miss the old times, you too?




Grote warmdonkere ogen speurden door de kleine takjes die door hun hoeveelheid weinig zicht boden. Zijn gevoelige neus ving geuren op van vogels die in de bomen zaten, de wind die langs zijn lichaam streek en de geur van boomschors die de angstaanjagend veel bomen verspreidden. Het was heerlijk weer zoals gewoonlijk - iets wat iets normaals leek te zijn in dit Dream Horses. Natuurlijk regende het eens, maar ondanks dat de herfst bovenaan het lijstje stond in deze periode was het nog heerlijk. Af en toe haalde de witte hengst een verse teug lucht op, die vervolgens koelte in zijn lichaam verspreidde. Een tevreden zucht verliet zijn keelgat, zijn blik neerslaand naar de grond die bedekt was met verschillende kleuren bladeren.
Zijn hoeven zorgden voor een licht geplof op de grond wat zich op een herhalend ritme herhaalden. Dit deden de pootjes van kleinere dieren ook. Tiktakklikklak. Nogmaals snoof hij, zijn hoofd schuddend om zijn blik vervolgens weer naar voren te laten peilen. De spierwitte vacht was nog onaangeroerd en de vlekjes die zo nu en dan verschenen en duidelijk zichtbaar waren door de regen van afgelopen week verwijderd. Zijn manen zwiepten langs zijn hals, de wind deed zijn werk op de dag goed. Ook de zon stond bovenaan de hemel zijn warme stralen te verspreiden, iets wat ook prettig was. Plotselinge nieuwe geuren kwamen op en vermengden zich met de geuren die rondom het bos hing. Dit was de geur van een paard. Een onbekend paard? Hij snoof eens diep in en schudde in gedachten zijn hoofd. Nee, dit was een bekend paard. Had hij het persoon echt gevonden? Had hij eindelijk hetgeen gevonden waarnaar hij op zoek was, die hij moest vinden? Ja. Ja, dat had hij zeker weten. Hij stopte voor even, liet zijn ogen langs een boomstam glijden en merkte de donkere merrie inderdaad op. Ze was veranderd, maar toch hetzelfde. Zonder dat hij het doorhad bleef hij staan, kijkend naar de merrie. Niet met het idee haar te stalken, gewoon omdat hij op het moment niet zomaar wou aanwakkeren. "Mischa."

Mischa

Mischa
VIP

Het was een koude dag. Haar geliefde taiga was wit, wit en nog eens wit. Alle bomen waren bedekt onder een laag sneeuw, de naalden prikten er nog net tussenuit. De zon was nergens te bekennen, de hemel kleurde hetzelfde als zijn omgeving. Vele voetstappen stonden in de grond gedrukt, allemaal met een eigen verhaal. Ieder paard dat hier geweest had, was opzoek naar zijn eigen bestemming, om zijn eigen redenen, leidde zijn eigen leven. Het was raar om je in te beelden in een ander. Om je in te beelden hoe alles eruit zou zien als je iemand anders was. Hoe je dan in het leven zou staan. Mischa was er zeker van; geen leven was mooier dan dat van haar. Dat was niet uit arrogantie, maar uit dankbaarheid. Ze was dankbaar voor alle prachtige dingen die de laatste tijd waren gebeurd. Niet langer ruzie met Pearl, de leiding over de Quiet Sparkle die weer lekker actief was. Al die dingen bij elkaar brachten een hoop geluk. Maar toch moest de donkerbruine merrie alert blijven. Ze mocht zich niet laten meeslepen door haar eigen dromen en de rest van de wereld vergeten. Ze moest onthouden dat ze dingen waar van ze hield, in de toekomst kwijt kon raken. Want er was een duistere periode op komst. Een periode waarin Dreamhorses anders zou zijn. Het was een voorgevoel, voor haar al een reden om te gaan stressen. Altijd maakte ze zich wel ergens druk om, ook al was dat soms helemaal niet nodig. Maar ondanks dat al haar dromen leken uit te komen, was er die lege plek. De lege plek van iemand die zijn neus tegen je aandrukt en je verteld dat je de wereld bent. Degene die altijd achter je staat, met wie je kunt lachen, huilen, al je zorgen kon delen. Natuurlijk had ze haar vrienden, maar dat was anders. Ze miste de verliefdheid. Soms kon ze een beetje jaloers zijn op zwijmelende stelletjes, deed alsof het haar niet zoveel kon schelen, maar eigenlijk voelde ze zich op zulke momenten best alleen. Pearl had Sultan, Coktail had Céto. Ze pasten allemaal perfect bij elkaar. Ze wist zeker dat zij ook ooit zo iemand had, maar misschien was dat gewoon een waanidee. Ze kon zich niets herinneren. Ze vervolgde haar weg, tussen de bomen door, liet een spoor achter. Plotseling was er een geur, het kwam haar ergens bekend voor, maar waarschijnlijk was het slechts een vreemdeling. Als het een bekende was geweest, had ze diegene allang herkend. Ze wierp kort een blik achterom, haar bruine ogen flitsten over de omgeving, maar alles wat ze zag was wit. Haar hele vacht zat onder het witte spul, ze was inmiddels gewend aan de kou. Haar manen zaten een beetje in de knoop, soms schudde ze even zo dat de sneeuw losliet. Zo wandelde ze een tijdje door, puur om het gebied te controleren op indringers of misschien gewoon bezoekers die ze kon verwelkomen. Maar nog steeds had ze het gevoel alsof iemand haar achtervolgde. Bij het horen van een vreemd geluid draaide ze zich in een reflex om. Nog steeds niets... Verdacht. Héél verdacht... Ze wist toch zeker dat er iemand in de buurt was. De geur werd steeds sterker. "Mischa," galmde door de taiga. Haar ogen werden groot, haar mond viel open van verbazing. Goodness! Het was een spook! Ze deinsde een aantal stappen achteruit. Een wintergeest? Nooo, wat een onzin! Het moest logisch verklaarbaar zijn. Plotseling zag ze het; een witgekleurde hengst kwam achter een boom vandaan. Vandaar dat ze hem niet zag, hij viel niet op met zijn kleur. Ze zag zijn hoefsporen in de sneeuw, die vlak naast haar sporen liepen, ver uitgestrekt tot de horizon. Had hij al die hele tijd gevolgd? Ieeee, een stalker! Opnieuw deinsde een paar stappen achteruit, haar ogen nog steeds groot. Ze knalde met haar schoft tegen een boom aan, die trilde waardoor er een flinke plens sneeuw over haar heen viel. Dat zag er waarschijnlijk idioot uit. Ze schudde zich uit, zette een paar stappen naar voren en keek de hengst verward aan. Misschien was hij haar gevolgd vanwege een vraag over de Quiet Sparkle. Maar waarom gedroeg hij zich dan zo mysterieus? Er kwamen geen woorden, haar uitdrukking had enkel plaats voor verbazing en confusion.

Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum