The sun goes down, the stars come out.

Honger. Haar maag maakte een onheilspellend brommend geluid. Toen voor de eerste keer vandaag het donkere, rommelende geluid haar fijn gevormde oorschelpen binnedrong had ze alert naar achteren gekeken of er geen beer of ander roofdier achter haar stond. Ze snoof en haalde haar tong langs haar mondhoeken. Haar warrige voorlok hing vervelend langs haar linkeroog, waardoor ze geïriteerd gromde. De gure wind streek langs haar ietwat dikkere wintervacht. Gelukkig had ze geen last van de kou. Het was een late middag, maar de zon begon aan de horizon al wat te zakken. De winter zat er echt aan te komen. Haar donkergroene ogen flitsten van links naar rechts en van rechts naar links, opzoek naar eten. Waarom ze zo'n ongelovelijke eetlust had de laatste dagen, was haar een raadsel. Haar humeur werd er in ieder geval niet beter op. Toen er een stukje donkerbruin gras in haar gezichtsveld kwam wist ze niet hoe snel ze het perkje naar binnen moest schrokken. Terwijl het polletje gras in haar maag aan het verteren was en de zon nu bijna onder was, kwam er een schim in zicht. Alert stak ze haar oren naar voren. Eenmaal dichterbij zag ze dat het een merrie was die ze al eerder had ontmoet. Het was de kleine zwarte merrie met de schedel op haar hoofd. Dit wezen was uiterst interessant, en dat was de reden waarom Nevaeh voor de neus van de merrie sprong en riep: "Hé! Als we daar mijn vriendin schedelkoppie niet hebben!"