It's soon for you, my daughter ~

De witte gestalte was samen met het bruine merrieveulen vertrokken bij de place of secrets. De activiteit was voorbij. De leden hadden hard, maar goed getraind. Dat was nodig voor een belangrijke dag die zou vallen. Deina had een plan en die was serieus. De witte merrie snoof luid en keek af en toe opzij naar het bruine veulen. Het was haar laatste geweest en ze vond ook haar beste. Ze deed haar best en dat was een goed teken. Duvessa deed dat ook, maar ze kon altijd beter. Nu had ze haar dochter weer even niet gezien. Ook de zwarte hengst niet. Ze konden véél beter zijn. Ze sloeg met haar grijze staart tegen haar flanken alsof het een zweep was. Haar blik was duister en ook erg streng. Dat was ze altijd met haar veulen in de buurt. Anaïs was nu al drie maanden en ze deed het goed. Ze kon goed op eigen benen staan, maar Deina was niet zomaar van plan haar achter te laten. Dit veulen was belangrijker. Ze was haar opvolger. En als ze drie jaar zou zijn, zal zij de grote leider van Horcrux worden. Ze zal goede paarden laten lijden met die slechte groep. Ze zal oorlogen voeren en paarden doden. Daar was Deina zeker van. Ze zuchtte heel even en haar donkere ogen werden op de bruine merrie gericht. Ze stopten helemaal aan de top van de hoogste drakenberg van het gebied. Ze bekeek de merrie van top tot teen waarna ze een keer knikte. "Je bent goed aan het groeien. Zowel ik als je vader zijn groot. Dat zal jij ook worden, Anaïs. Een grote leider. Het zal nog drie jaar duren, maar jij kan het." Haar stem klonk ijskoud en echode lichtjes door de berg. Ze drukte haar oren in haar nek en keek neer op de jonge merrie. Ze zouden een groot gesprek houden over later. Over wat ze zou moeten weten allemaal en doen. Dat was ook belangrijk. Ze wou dit nu vertellen. De merrie was slim genoeg om het te begrijpen.

Anaïs

De jonge merrie was naar haar moeder gegaan. Ze volgde haar nog steeds en wilde nooit iets missen. Nu ze drie maand oud was, snapte ze alles. Ze wist wie ze werkelijk was en wat haar taak was. Haar moeder had gezegd dat het belangrijk was. Ze knikte dan ook meteen goedkeurend. Ze had de witte merrie gevolgd tot aan de hoogste drakenberg. Voor haar was het nog niet zo makkelijk om alle gebieden te kruisen en daarna nog eens op een grote berg te klimmen. Ze zuchtte eens diep en liep achter de merrie aan naar boven. Het was zwaar, maar dat was normaal voor een veulen. Ze spitste haar oren om gevaar te kunnen horen. Ze vertrouwde het hier nog niet zo goed. Ze vertrouwde niets zo snel. Ze knipperde met haar donkere ogen, die ze van haar moeder geërfd had. De bouw ook, maar de rest van haar vader. Dat hoopte ze. Het was best erg als ze alles van haar moeder had. Ze grinnikte een keer vals en trippelde naar boven. Af en toe rende ze sneller om haar moeder te kunnen bijhouden, maar daarna zakte ze weer af omdat het zwaarder werd. Ze kwamen eindelijk aan bij die hoge top. De jonge merrie bekeek alles om haar heen en meteen drongen woorden door haar hoofd. "Je bent goed aan het groeien. Zowel ik als je vader zijn groot. Dat zal jij ook worden, Anaïs. Een grote leider. Het zal nog drie jaar duren, maar jij kan het." De jonge merrie keek recht naar haar moeder en luisterde goed. Ze zou groot worden en heersen. Dat bedoelde ze dus. De kleine merrie knikte meteen en zwiepte een keer met haar staart. Deels was het uitdagend, maar ze wist dat ze haar moeder niet kon uitdagen. En een ander paard was er niet. Het was een gewoonte om dat te doen. Ze zweeg even en staarde kort voor haar uit terwijl ze de woorden tot haar liet doordringen. "Ik snap het, moeder. Het is mijn taak en die zal ik ook op me nemen. Binnen die drie jaar. Ik zal je niet teleurstellen. Ik ga jullie trots maken." Heel even zweeg de jonge merrie. Haar gedachten waren stil tot ze naar de zwarte merrie vlogen. Djuna. Waarom werd zij niet gekozen? Ze had ook een hele goede moeder in haar. Ze kon ook best een groot leider zijn. De jonge merrie zuchtte en begreep het even niet. "Moeder, waarom kiest u Djuna niet? Of Duvessa? Ze zijn toch ook goed? Ze hebben een goede bloedlijn." Ze keek met haar donkere ogen naar de witte merrie. Ze was slim en bedacht steeds vaker vragen waarover de witte merrie moest nadenken. Ach, goede hersenen konden misschien nodig zijn. Of ze zouden kleiner worden met de jaren. Raar, maar het kon wel in de ogen van de bruine merrie.

"Ik snap het, moeder. Het is mijn taak en die zal ik ook op me nemen. Binnen die drie jaar. Ik zal je niet teleurstellen. Ik ga jullie trots maken." De witte merrie grijnsde breed en keek naar haar mooie grote dochter. Ze knikte goedkeurend en zwiepte nog een keer met haar staart. Haar donkere ogen staarden heel even naar voren. Ze bekeek de omgeving die je heel goed kon zien vanaf deze plaats. Je keek over alle gebieden heen. Je zag elke rivier stromen. Ze dacht heel even na en een vraag drong dan ook haar oren binnen. Ze richtte haar blik op de bruine merrie en keek haar aan. Ze zweeg even en dacht goed na. De vraag ging deze keer over Djuna en Duvessa. Ze waren ouder dan de kleine Anaïs en ze hadden ook veel meer geleerd en veel meer training gehad. De merrie had best gelijk. Tuurlijk had ze dat. Ze was slim genoeg om vragen te stellen die zelfs Deina niet eens verwachtte. Of waar zijzelf niet over had nagedacht. Ze zuchtte even en keek weer naar de jonge merrie. "Anaïs, ik vind dat het jou taak is. Ik ben nog niet oud en daarom zal ik nog zeker drie jaren leven. Dan kan jij het overnemen. Djuna is niet mijn echte dochter, dat weet je. Ze heeft inderdaad een goede afstamming, maar jij de mijne. Dat is specialer. En Duvessa moet iets meer haar best doen. Ik heb haar niet echt meer gezien voor een training. En ik weet dat jij het kan. Ik geef mijn laatste kracht en bloed helemaal aan jou door. Jij bent degene die het moet doen. De uitverkorene." Zo dat was eruit. Het was een echte slimme vraag en nu wisten ze allebei het antwoord erop. Ze snoof zacht en liet haar donkere ogen weer over de verte glijden. Ze grijnsde breed en keek dan naar haar dochter. Met haar blik liet ze zien dat de merrie ook moest kijken. "Dat daar. Dat zal ooit van jou zijn. Jij zal het overheersen samen met jou kudde." Haar stem klonk zachter dan normaal, maar nog steeds ijskoud. Een valse grijns sierde haar grijze lippen terwijl ze strak naar voren keek.

"Anaïs, ik vind dat het jou taak is. Ik ben nog niet oud en daarom zal ik nog zeker drie jaren leven. Dan kan jij het overnemen. Djuna is niet mijn echte dochter, dat weet je. Ze heeft inderdaad een goede afstamming, maar jij de mijne. Dat is specialer. En Duvessa moet iets meer haar best doen. Ik heb haar niet echt meer gezien voor een training. En ik weet dat jij het kan. Ik geef mijn laatste kracht en bloed helemaal aan jou door. Jij bent degene die het moet doen. De uitverkorene." Haar oren stonden naar voren gericht. Haar donkere ogen op de grond. Ze luisterde naar het antwoord op haar serieuze en slimme vraag. Toen haar moeder erop geantwoord had, gaf ze een korte knik. Ze begreep het wel, maar langs de andere kant toch ook niet. Duvessa had zoveel kans. Of zelfs Nahor of Cattivo. Hengsten waren betere leiders soms. Niet dat ze vond dat de merrie's slecht bezig waren of dom ofzo. Dat bedoelde ze er niet eens mee. Een kleine zucht verliet haar keel terwijl ze ook haar donkere ogen op de verte richtte. "Dat daar. Dat zal ooit van jou zijn. Jij zal het overheersen samen met jou kudde." Haar blik viel op de valse grijns van haar moeder. Ze keek er even naar, maar daarna richtte ze haar blik maar weer op de omgeving. Ze reageerde niet echt op de woorden die haar moeder had uitgesproken. Het jonge merrieveulen zwiepte een keer met haar staart. Deze was al goed aan het groeien. Ze was er trots op. Ze groeide zelf ook goed door. Ze zou misschien groter dan haar beide ouders worden. Dan iedereen. Ze snoof luid en hief haar hoofd hoog op. Ze keek strak voor haar uit. Deels trots op de woorden van haar moeder. Dat zij de uitverkorene was van Horcrux. Zij die alles zou overheersen. Echt alles. Goede paarden die werden uitgeroeid en een paar slechte kuddes. Dat was leven. Anaïs snoof nogmaals en sloeg met haar hoef op de grond. Haar donkere ogen gleden opzij naar haar moeder en haar ijskoude en duistere stem sprak: "Ik doe het."