Time for a walk ~

Haar hoeven zakten door de krakende sneeuw. Het gekraak klonk goed in de oren van de witte merrie. Het deed haar vooral denken aan de oorlogen vroeger. Elk bot dat brak onder haar grote hoeven. Ze verbrijzelde ze snel en goed. Ze snoof heel even en liep stevig door. Ze was vertrokken in het kuddegebied, voor een wandeling. Ze had geen zin meer om daar rond te hangen en de leider te wezen. Ze wilde nu eens daden gaan uitvoeren. Haar donkere ogen gleden over de omgeving terwijl ze diep nadacht. Langs de ene kant was haar leven over. De belangrijke dingen waren geweest en nu was het enige dat ze nog moest doen sterven. Natuurlijk wilde ze niet dood en zou dat niet zo snel gebeuren. Als haar jongste dochter ouder zou worden mocht deze de kudde gaan overnemen. Deina grijnsde breed toen ze nadacht over het veulen dat op zou groeien als een prachtige merrie. Slim en talentvol. Machtig. Ze sloeg met haar staart heen en weer en stopte na een tijd onder een boom. Hier had je veel meer beschutting want de bladeren vielen niet. Het waren naalden en die vielen niet in de winter. De merrie sloeg met haar staart heen en weer en wachtte af. Ze had een bekende geur in deze gebieden geroken en omgekeerd zou het ook wel zijn. Het was die ene hengst die haar hart gestolen had. Het zou de laatste zijn die dat kon. Met hem wilde ze haar pensioen gaan vieren over een aantal jaren. Zij aan zij vechten rond deze dagen. Ze schudde haar vacht uit en meteen kwam de geur al een stuk dichter en dichter.

Night Dancer

De naaldjes prikte in zijn vacht, maakte kleine ondiepe wondjes, zijn staart zwaaide wat heen en weer. En een luid gekraai was hoorbaar, de schaduw van de vogel overmeesterde de hengst. Hij zuchtte even. Stopte sloot zijn ogen en dacht diep na. Enkele paarden liep al langs. Er waren hier ook zo veel paarden, enkele daarvan waren Duister. Net als de zwarte hengst. Het was lastig, en een zware klus om de wereld te verschonen van wannabe’s, goedzakjes, neutrale, om alles wat niet Duister was op te ruimen. En ja zeker, Duister, Duivel, en al die woorden schrijf je met een hoofdletter D. Maar dat deed er nu even niet toe. Wat deed er wel toe? Ja, dat de wereld werd opgeruimd van alles wat niet puur slecht was, niet Duivels. Dat deed er toe. De rest eromheen was misschien wel belangrijk, maar het deed er niet zo erg toe. De zwarte hengst was veranderd, zijn stem geluid was rauw, en iet wat schor geworden. Hij was nog slechter dan vroeger. Liet zich niet meer zo makkelijk omhalen. Opnieuw had hij zich gezworen nooit meer een partner te nemen, en opnieuw stond hij op het punt, om die belofte te breken. Ach joh, wat zou het ook. Het begon te regenen, bakken met water vielen uit de hemel, grote druppels water stroomden over zijn huid naar beneden. Zijn manen kleven aan zijn vacht. En zijn staart tussen zijn billen. Hij brieste zacht, sprong aan in een galop, zijn hals gekruld, zijn neus voor zijn borstkas. Zijn staart een beetje in de lucht geheven. Hij brieste nogmaals. Sprong over een lage broomstronk heen. Uiteindelijk bereikte een geur zijn neusgaten. Hij stopte, ging over in draf. En draafde stevig door, richting de geur, die hem al te bekend voor kwam. Een witte schim in de verte. Snel naderde hij haar, de laatste die zijn partner zou zijn. Het was onzin dat slechte geen partners mochten hebben. Hoe konden ze anders veulens krijgen? Zijn neus gleed eventjes over haar hals, als een hand die haar aan het aaien was. ''Deina.'' Zei hij zacht. Hij had haar lang niet meer gezien. Te lang...

Haar oren lagen in haar nek terwijl ze strak naar voren staarde. Ze sloeg met haar staart heen en weer tegen haar gespierder flanken alsof het een zweep was. Ze draaide met haar oren na een tijd toen de geur steeds dichterbij kwam en ze de sneeuw hoorde kraken. Ze richtte haar donkere ogen opzij en zag verderop de zwarte hengst. Je zag hem heel goed lopen in die witte sneeuw. Haar zag je zelf bijna nooit goed, maar dat was niet zo erg. Het was geen drama. De merrie drukte haar oren schuin naar achteren en keek hem aan. Hij kwam rustig dichterbij en meteen gleed zijn neus langs haar hals alsof hij haar aan het aaien was. Ze sloot kort haar ogen dan ook even en sloeg uitdagend met haar staart tegen hem aan. Ze hoorde de zachte woorden en een klein grijnsje sierde haar lippen. Ze legde haar hoofd over zijn schoft heen en ademde zijn geur in. Ze wreef met haar neus dan ook even over zijn rug en liet hem los. Ze zette een paar stappen achteruit zodat ze voor hem stond. "Night Dancer. Ik wist wel dat ik je hier kon vinden." Haar stem was uitdagend en zoet. Ze was dan misschien de duivel, maar nu was ze anders. Ze had die ene speciale band met de hengst die niemand anders met hem of haar had. Het was anders dan de leden of haar familie. Deina snoof luid en schudde haar dikke wintervacht uit. Ze keek hem opnieuw aan en wist heel even niet meer wat ze moest zeggen. Ze wist wel dat ze redelijk goed gezind werd in het bijzijn van de hengst.

Flut..

Hij voelde haar staart uitdagend tegen hem aan slaan. Even kwam een kleine ondeugende glimlach op zijn gezicht te staan. Toen verstrakte zijn gezicht weer. Hij hoorde haar uitdagende en zoete stemgeluid. ''Je kent me te goed.'' Zei hij uitdagend terug. Toen dacht hij eventjes aan het kleine hertje. Hij drukte zijn neus nog eventjes tegen de hare, daarna zette hij een of twee kleine pasjes naar achteren. ''Om meteen terzake te komen.'' Begon hij mysterieus. ''Dat hert hé, wat deed die bij de activiteit? Hij lokt roofdieren met zich mee, zeker in de winter. Bergleeuwen komen bij onze gebieden, beren, of wolven. De veulens zijn er niet tegen opgewassen.'' Sprak hij kil, terwijl hij wachtte op een antwoord. Dit was de merrie met wie hij de rest van zijn leven door wou brengen. Haar beschermd met zijn leven. Niet Neveah, niet Night Wish. Nee, Deina

De witte merrie merkte de ondeugende glimlach meteen op en daarom sloeg ze zacht nog een keer met haar staart tegen zijn flank. Ze draaide haar oren naar achteren en volgde zijn bewegingen. Ze voelde zijn neus even tegen de hare en meteen snoof ze zelf in zijn neusgaten. Nog steeds uitdagend, maar toen de hengst ter zake wilde komen werd ze even serieus. Hij begon te praten over Aaliyah en haar hert. Hij had het bij de activiteit al gevraagd, maar ze had beloofd het nog uit te leggen en dat moest nu. Ze luisterde naar de vraag wat het er deed en dan zei hij de reden van zijn vraag. Ze knikte even begrijpend en dacht diep na. Aan die roofdieren had ze zelf nog niet gedacht, maar je kende haar. Nog steeds zo hard als steen. "Daarvoor hebben we onze dementors. Zij moeten de gebieden afgaan en zowel paarden als roofdieren vermoorden als deze in ons kuddegebied komt. Ik heb de jonge merrie gewaarschuwd dat als hij één ding verkeerd doet hij weg moet. Dat weet ze en ze let er ook op, maar je hebt inderdaad wel gelijk." Haar stem was nu kalmer dan eerst, minder uitdagend maar wel gemeend. Ze hadden nu de tijd om rustig een oplossing te vinden, maar ze vond dat de dementors die taak op zich konden nemen. Het hert was bijna volgroeid en binnenkort zou hij zijn eigen hertenkudde gaan zoeken. Dat hoopte ze toch. Ze kon niet eeuwig met het dier rond lopen. En zeker niet in hun gebied. Deina snoof kort en wachtte rustig op een reactie van de hengst terwijl ze met haar staart nog een keer tegen zijn lijf aantikte.