PAINTED

Een kleine kuch verliet het gebied dat gekleurd was met het witte goedje dat al het eten verbande naar de.. dood? Nouja. Het eten was dood. Toch? Ze zuchtte en zwiepte met haar staart tegen haar flanken. Dode, verdorde takken streken in haar gezicht. Lange donsharen zaten verstrikt met elkaar en bovenop haar achterhand zat modder. Het sneeuwde en langzamerhand was ze meer een verzopen kat dan een fatsoenlijk veulen. Niet dat het erg was. Er lag een schaapachtige grijns op haar lippen. Eigenlijk voor haar kameraad. Het hertje Eyes. Zijn smalle kop straalde intelligentie uit en zijn stompe dingen waren al meer gegroeid. Nu had ie al een beginnend gewei. Zijn gestipte lichaam was sierlijk en behendig.
Nu Aaliyahs beschrijving. Een lang koppig hoofd en klein voor haar soort maar wel groter dan het hert. Verder gewoon goudkleurig. Ze brieste zachtjes en duwde haar snuit in Eyes’ hals. Haar bruine ogen waren liefkozig en zacht.
Zacht drong er geluid tot haar door. Gekraak van takjes en geknisper van sneeuw. Dat moest betekenen dat er een ander paard was. Aaliyah liep door tot ze een zwart paard zag. Haar ogen veranderden van zacht naar iets afstotends maar respectvol.


titel zegt het denk ik ;3

Een paar volgens waren onderweg voorzichtig op zijn rug geland. De donker zwarte en iets lichtere vogel waren waarschijnlijk te moe om nog een stuk te vliegen, want hier op zijn vacht was geen losse haar te vinden. Zijn vacht was warm en dik, maar niet echt ideaal als wintervacht. Het was koud buiten, wel te zeggen toen hij diep uitademde en een lichte witte rook rond zijn hoofd verscheen. Hij liet zijn voet over de grond glijden, opzoek naar mogelijk iets eetbaars. Zijn zwarte hoeven werden wit bedekt door het beetje sneeuw dat er lag. Een echte wintertijd was er echter nog niet aangebroken, er lagen geen meters sneeuw. Zijn vacht was daar duidelijk ook nog niet klaar voor, zijn zwarte vacht die grijs kleurde van de modder. Een bad kon hij zeker goed gebruiken, maar met deze temperatuur was hij bang dat zijn lichaamsdelen spontaan zouden afsterven van de kou. Voorzichtig wiebelde hij met hoofd, Painted was wel een enorme koukleum. Langzaam kwam er iets in beeld, een ander paard. Painted hief zijn hoofd om het paard beter te bekijken. Voor hem stond een merrie, goudkleurig, zoals hij het noemde. Had hij haar eerder gezien? Wist hij haar naam? Oh, hij was hier zo slecht in, het viel mee dat zijn eigen naam zou voor de hand liggend was, anders had hij die vast vergeten. Het is dat je hoofd vast zit anders zou je die ook vergeten, zei zijn moeder altijd. Zuchtend en steunend kwam hij tot stilstand voor de merrie. Hij herkende haar geur, Horcrux was diep in deze geur gemengd. Maar nog steeds kwam er geen enkele naam in zijn hoofd. Langzaam liet hij zijn hoofd omlaag glijden, op de hoogte van de merrie. Ookal was deze merrie, integenstelling van hem, slecht keek ze hem met respect aan. A..aal..Aaliyah? In de zekerheid dat hij het waarschijnlijk fout had, hield hij maar zijn mond. Eerlijk gezegd was de slechte kant niet iets dat hij vreesde, het was een kant waar hij eerst naar toe dreigde te gaan. Maar hoe duidelijk het ook was, slecht was de kant waar hij hoe dan ook zou terug vallen. Ooit vond hij het leuk om andere pijn zien te leiden, maar nu was dat langzaam weg gedreven. Neutraal was wat hij nu was, die keuze kon hij onmogelijk maken. Hij snoof diep en knikte vriendelijk, een acceptatie dat de merrie hem toch respectvol aankeek. Even goed was er haat te vinden, maar naar mate hij meer paarden had ontmoet, had hij ondervonden dat er altijd haat was in een paard zijn ogen. Jaloezie en haat. Te lui om het gesprek te beginnen, wachtte Painted op een woord van de merrie.

Aaliyah rook de geur van een hele, hele oude kudde. Een zwakke geur. Waarschijnlijk was ze nog niet eens geboren toen die kudde bestond. Maar nu was die kudde er niet meer kon ze raden. Aaliyah bekeek het grote zwarte paard eventjes. De hengst was waarschijnlijk zijn kudde kwijtgeraakt ofzo. Aaliyah snoof zachtjes en schudde haar manen uit. Het paard leek geen dreiging te vormen. Eyes bleek het paard aardig te vinden. Hij liep zelfs naar de zwarte toe om hem te besnuffelen. ’Eyes!’ Fluisterde ze zachtjes en waarschuwend. Toen wierp ze het paard een blik toe als verontschuldiging. ’Goedemiddag. Aaliyah is de naam en dit hertje hier-‘ ze knikte naar Eyes ’heet Eyes. Hij is mijn beste vriend.’ Zei ze tegen het paard.
Toen kwam er een naam in haar hoofd. Fire Flame. Was dat niet. De neutrale kudde. Eerst van een of andere bonte, toen overgenomen door een of andere Painted Black en toen door Nirvana die de FF omtoverde tot de Erinyen ofzo. Ja dat was het. Dan was dit paard Painted Black. ’En jij bent zeker Painted Black?’ Vroeg ze nieuwsgierig aan de hengst. Aaliyah zwiepte met haar lang geworden staart en keek eventjes naar Eyes die nog altijd rond de zwarte hengst scharrelde. Aaliyah hoopte dat het de hengst niet stoorde. Eventjes grijnsde ze schaapachtig naar de hengst.

Met een diepe zucht tilde hij zijn hoofd weer van de grond. Het kleine veulen keek om zich heen, opzoek naar iets. Het mompelde iets naar een hert dat vlak bij haar stond en richtte vervolgens haar blik op Painted. ’Goedemiddag. Aaliyah is de naam en dit hertje hier-‘ De merrie wierp haar blik weer naar het hert, dat duidelijk bij haar hoorde. ’heet Eyes. Hij is mijn beste vriend.’ Painted schonk haar een glimlach en wierp zijn blik even over het hert. Vergeleken met de merrie die voor hem stond, leek hij goed. Maar schijn bedriegt, leer het leven je. ’En jij bent zeker Painted Black?’ Klonk de stem van de merrie. Een snelle knik wierp hij met vervolgens het antwoord ´´Jep´´. Het was het enigste antwoord wat vandaag uit zijn mond wou komen, ´Cause someone had their bitchflakes this morning. Het was niet helemaal zijn dag en zeker niet nu de stress hem achter de oren lag. Er was zoveel te doen, maar zoveel dingen die hij niet kon doen. Tuurlijk zou hij graag zijn kudde terug willen. Maar kon dat wel? Kon hij het wel? Het feit dat hij de eerste keer zonder pardon was weg gegaan, was een ongelooflijke fout die hij nooit meer zou maken. Maar zou hij hun vertrouwen kunnen terug winnen? You're beautiful and grazy too, baby, that's why i fell into you. Even though you would pretend to be, you were never with me. En dan ook nog Amani. Hij had haar als een blok laten vallen, maar haar vertrouwen had hij langzaam terug gewonnen. Zouden ze weer bij elkaar zijn, binnenkort? Langzaam verliet nog een zucht zijn mond. En dan was er ook nog Padeau en Aamir. Langzaam zakte Painted's hoofd weer naar de grond. Hij was er klaar mee. Alle stress zou hij loslaten. Maar niet nu. ''Aaliyah'' Klonk zijn stem zacht. '''Mooie naam'' Bracht hij langzaam uit. ''Eveneens als Eyes'' Hij knikte even naar het hert, probeerde zo vriendelijk mogelijk te klinken. Ookal was het waarschijnlijk onmogelijk dat het hert hem zou verstaan, zou de merrie het hem misschien wel duidelijk maken. Een glimlach speelde langzaam rond zijn lippen. Hij had een idee. Een vreselijk goed idee.

Ze keek toe hoe de hengst bewoog. Hij tilde zijn hoofd iets van de grond. Ze wachtte even af tot de hengst iets zou zeggen. Hij bevestigde uiteindelijk de vraag of hij Painted Black was. Ze knikte maar eventjes. Haar korte voorpluk hing even voor haar ogen maar ze kon erdoorheen zien. Het gaf haar een ondeugend uiterlijk. Droogjes. Aaliyah spitste haar oren en luisterde naar het ruisen van de wind. Soms had ze vredige gedachtes, soms van die brutale gedachtes. Maar haar karakter lag ertussen in. Ze had het niet van moorden en ook niet van het te brutale… nee oke. Dat laatste wel. Soms kon ze enorm brutaal zijn voor diegenen waar niet mee te praten viel. Maar meestal kon ze wel goed communiceren met paarden. Al had ze een grote mond en bijdehante antwoorden af en toe. Maar zolang de ander braaf was dan was zij ook, best, braaf. Toen hoorde ze het compliment. Nee eerst de herhaling van haar uitgesproken naam. ’Dankjewel. En ook namens Eyes bedankt.’ Aaliyah had geen moeite om haar bedank te uiten. Of haar verontschuldigingen maar dat was wel iets moeilijker. Al hing dat ook van de situatie af. Vroeg of laat zou ze haar spijt betogen voor diegene of datgene. Of. Nouja. Als ze ongelijk had. Als ze gelijk had en diegene had dat niet willen inzien dan was dat branden voor diegene. Haar mondhoeken krulden op. Nog iets wat slechte paarden niet deden. Maar Aaliyah was een bijzonder geval. Zijzelf was goed. Zo goed dat ze slecht was. Ze was goed in haar rol als slecht. Nounee. Geen rol. Het was haar waren aard, slecht. En die aard was goed voor haar. Ofzo. Aaliyah schudde haar hoofd, licht verward door haar eigen gedachtes.
Haar blik gleed weer rustig naar Painted Black, waarvan zijn mond ook bestond uit een kleine glimlach. Ergens zag ze een lichtje in zijn ogen. Alsof hij een idee had, of een goede gedachte. Of een neutrale. Of een slechte. Nee. Ze wist het niet. Deze keer niet.
Het veulen wachtte geduldig af, wachtend voor wat hij misschien wel in petto kon hebben.
Eyes was ook geduldig naast haar aan het staan. Rustig nappend, maffend. Slapend.


slecht hoor. zo'n late reactie van mij :c