Deamon, dat was zijn naam, gekregen van zijn ouders. Zijn vader, was groot sterk en ontzettend
gemeen. Hij vermoorde, verkrachte alles wat god verboden had deed hij juist. Zijn moeder had hij nooit gezien. Ja misschien in zijn eerste levens minuut. Maar daarna was ze met de horizon verdwenen. Uiteindelijk werd deamon oud genoeg om op zijn eigen benen te kunnen staan en is daarom ook vertrokken bij zijn oude kudde en is een nieuwe op gaan zoeken. Daar heeft ie ongeveer 5 maanden kunnen toeven, tot dat die kudde ook dankzij deamon een voor een uit elkaar gingen. Deamon hield er van om iedereen bang te maken. Waar hij vaak niet zoveel voor nodig had.
Deamon was ondertussen wat gaan dwalen door het gebied. Hij kwam ondanks dat het een groot gebied was verschillende paarden tegen. Grote, kleine, bruine, witte allerlei paarden. Hij wierp ze een ijzige koude blik toe. En ontblootte zijn tanden. Hij had helemaal geen zin om te comuniceren met een iemand vandaag. Deamon zijn stappen waren van verre te horen. Ondanks de sneeuw die zijn geluid sterk dempte. Hij had een hekel aan dit weer. En als het nog niet erger kon begon het opnieuw te sneeuwen. De sneeuwvlokken bleven in zijn manen zitten wat zijn manen zwaar maakte. Hij schudde zijn breede hengsten nek eventjes en versnelde zijn pas.
Eenmaal bij opnieuw een donker bos aan te komen snoof hij even diep de heerlijke geur inzich op. Zijn duistere blik gleed over de horizon die elke keer onderbroken werd door een boom. Máar deamon leek dit gebied hem wel. Omdat het bos hier toch op sommige plekken aardig dicht begroeid was, lag er weinig tot geen sneeuw, en zag de hengst een zandplek om even te rollen. Hij wou er heen maar zakte met een been iets door de grond. Het was drassig, maar dit was gewoon puur een moeras, en aangezien deamon niet een van de lichtste is in zijn soort besloot hij toch het rollen uit te stellen, en er omheen te lopen.
Oppeens botste hij zowat tegen een ander paard aan. Zonder aarzelen schoten zijn oren in zijn nek en zette hij zijn hengsten nek hoog op. " kijk uit ja! " schreeuwde hij nors en toch een beetje schrokken. Als blikken konden doden, was dat op dit moment gebeurd die tegen hem opbotste. Deamon snoof eventjes de spanning van de botsing er uit en keek naar degene die voor hem stond.
gemeen. Hij vermoorde, verkrachte alles wat god verboden had deed hij juist. Zijn moeder had hij nooit gezien. Ja misschien in zijn eerste levens minuut. Maar daarna was ze met de horizon verdwenen. Uiteindelijk werd deamon oud genoeg om op zijn eigen benen te kunnen staan en is daarom ook vertrokken bij zijn oude kudde en is een nieuwe op gaan zoeken. Daar heeft ie ongeveer 5 maanden kunnen toeven, tot dat die kudde ook dankzij deamon een voor een uit elkaar gingen. Deamon hield er van om iedereen bang te maken. Waar hij vaak niet zoveel voor nodig had.
Deamon was ondertussen wat gaan dwalen door het gebied. Hij kwam ondanks dat het een groot gebied was verschillende paarden tegen. Grote, kleine, bruine, witte allerlei paarden. Hij wierp ze een ijzige koude blik toe. En ontblootte zijn tanden. Hij had helemaal geen zin om te comuniceren met een iemand vandaag. Deamon zijn stappen waren van verre te horen. Ondanks de sneeuw die zijn geluid sterk dempte. Hij had een hekel aan dit weer. En als het nog niet erger kon begon het opnieuw te sneeuwen. De sneeuwvlokken bleven in zijn manen zitten wat zijn manen zwaar maakte. Hij schudde zijn breede hengsten nek eventjes en versnelde zijn pas.
Eenmaal bij opnieuw een donker bos aan te komen snoof hij even diep de heerlijke geur inzich op. Zijn duistere blik gleed over de horizon die elke keer onderbroken werd door een boom. Máar deamon leek dit gebied hem wel. Omdat het bos hier toch op sommige plekken aardig dicht begroeid was, lag er weinig tot geen sneeuw, en zag de hengst een zandplek om even te rollen. Hij wou er heen maar zakte met een been iets door de grond. Het was drassig, maar dit was gewoon puur een moeras, en aangezien deamon niet een van de lichtste is in zijn soort besloot hij toch het rollen uit te stellen, en er omheen te lopen.
Oppeens botste hij zowat tegen een ander paard aan. Zonder aarzelen schoten zijn oren in zijn nek en zette hij zijn hengsten nek hoog op. " kijk uit ja! " schreeuwde hij nors en toch een beetje schrokken. Als blikken konden doden, was dat op dit moment gebeurd die tegen hem opbotste. Deamon snoof eventjes de spanning van de botsing er uit en keek naar degene die voor hem stond.