Into the forest ~

Het was redelijk rustig hier, in het bos. Toch wou de kleine Icon weer alles op stelten komen zetten. Hij was overal aan het rondrennen en dwalen. Wat hij zocht of wilde wist hij helemaal niet. Het jonge veulen hinnikte luid en speels terwijl hij door het bos galoppeerde. Alle struiken ritselden en alle takken kraakten onder de kleine hoeven. De rust werd al snel verstoord en de dieren verstopten zich van de angst. Ze hielden niet van luide dieren in het bos. Vogels vlogen ervandoor op zoek naar een rustigere plek en de eekhoorns verstopten hun in de bomen. Icon was een nieuweling hier en dat mocht iedereen weten. Het zou hier altijd rustig zijn, maar nu was hij er en veranderde alles. Het donkerbruine veulen sprong de lucht in over een paar takken zodat het al minder hard kraakte. Hij zwiepte met zijn pluizige staart heen en weer en draaide met zijn oren. Hij briesde luid en nog eens luider. Hij stopte even met de woeste galop en trippelde vrolijk rond. Hij hief zijn staart elegant omhoog en spitste de kleine oren. Wauw. Het was hier echt rustig. Hij grinnikte speels en draafde hevig door het bos. Hij zigzagde tussen de grote dikke bomen en schoof af en toe zacht uit. Hij gaf een bokkensprong van plezier en crostte weer verder door het bos. Hij drukte zijn oren naar achteren omdat hij zo goed geconcentreerd was. "Ohjaa, Icon is op kop. Hij gaat ervoor, voor het goud. Hij doet het! Hij doet het weer! Icon is de winnaar!" Het kleine veulen riep vrolijk en luid. Opnieuw vlogen de vogels geschrokken weg. Het veulen maakte een sliding stop en gooide zijn voorhand de lucht in. Zijn lange dunne benen maaiden door de lucht en zijn oren spitste hij naar voren. Hee, hij hoorde wat. Het veulen landde terug op zijn vier benen en keek nieuwsgierig om zich heen. Had hij nou echt publiek aangetrokken of leek dat maar zo? Hij gniffelde even en briesde luid. Dit was leuk. Hij deed dit wel eens vaker. Het was zijn eigen spel en dat speelde hij altijd alleen. Hij zwiepte kort met zijn staart en voelde zijn lichaam licht zweten. Het was zomer dus het was ook redelijk warm overal. In het bos vond hij dat minder want de bomen zorgden voor genoeg schaduw. Het veulen hield zijn hoofd wat lager en stapte rustig verder door het bos. Hij lette niet meer op de geur die steeds dichterbij kwam. Hij dwaalde zoals altijd gewoon verder. Dat was zijn hobby. Rondreizen, dwalen en niets doen. Genieten van het leven voor het voorbij was. Zoals zijn ouders die intussen allang dood waren. De leider van zijn vorige kudde had het gedaan omdat ze te stom en dom waren. Ze hadden hem verraden doordat Icon geboren was. De veulens moesten van de leider zijn omdat hij beter bloed had, dacht hij. Hij had altijd een enorm ego. Icon had hem niet als vader en dat was een probleem. Zijn moeder zei dat hij moest weggaan en toen werden ze vermoord. Hem maakte het niet uit. Dit leven alleen en zonder een leider was veel beter. Het veulen schudde met zijn hoofd en stopte even met lopen. Hij liet zich door zijn lange benen zakken en legde zich even languit in de schaduw. Heerlijk, dit leven.

&Kay

Het is een schande te zeggen ‘het goede en het mooie zijn een’; als die imbeciel daaraan toevoegt ‘en ook de waarheid’, verdient hij een aframmeling. De waarheid is lelijk. We hebben kunst, mits we de waarheid vernietigen. Een leugenaar, de duisterling die omarmd werd door de schimmen in de duistere wouden, de bittere moerassen, en zelfs in de zonrijke, kurkdroge woestijnen, heeft de touwtjes in handen. Iemand die altijd zijn mond voorbij praat, wordt gestraft met de bedorven haat van de wereld. Maak kunst, stommelingen. De hengst liep met bonkende passen, zijn hals in een lichte krul. Hij neuriede een weliswaar een olijk wijsje. Zijn oren stonden ontspannen naar achteren gericht en draaide naar geluiden die rondom hem door het dichte bos weerklonken. Zijn passen waren licht, elegant, soepeltjes, die enkel raszuivere Welsh kon produceren. En als hij die vrolijke pasjes aan het maken was, dan was hij wel in een erg goed humeur.
Opgaand in de schaduwen van het diepe woud, stapte de robuuste Welsh tussen de bomen door. Zijn ijsblauwe ogen leken op twee lantaarns tussen de schaduwen door. De zon kwam amper door het dichte bladerdak, dus van haar had hij geen last meer. Zijn wintervacht was verruild door een gladde, glanzende zomervacht. Met die verandering waren al zijn vuile haren meegegaan en waren zijn witte vlekken weer glanzend wit. Behalve zijn parelwitte benen, die waren weer vaal wit geworden door de dagelijkse bagger waar hij doorheen pareerde.
Waarom hij in een goed humeur was? Tsja, dat was de goede vraag. Zijn humeur had gewoon eens zin om om te slaan. Fluitend stapte hij voort. Hij kwam steeds verder in het oudere deel van het bos. De bomen werden dikker, en ze waren bijna tot in de kruin begroeid met klimop. Zijn oortjes draaiden wat in het rond. Opeens zag hij een bende vogels opvliegen. Zijn blik gleed die kant op. Er was vast weer een knol herrie aan het schoppen. Hij rolde met zijn ogen. Waar haalden ze die energie vandaán? Hij moest al met een helehoop tegenzin overeind komen om zijn trainingen verder te gaan. Hij spijbelde ook wel vaak voor zo'n training, dan rolde hij zich op zijn andere zij en sloot zijn ogen weer om verder te slapen. En als hij wakker was, dan deed hij net alsof hij stom, dom en doof was en dwaalde verder, op zoek naar dingen die hem amuseerden.
Opeens hoorde hij vaag geschreeuw tussen de bomen door. Hij hief zijn kop parmantig en stak zijn neus in de lucht. Hij snoof een geur op, die onbekend was. Wie ging nou random wat schreeuwen. Waren ze met zijn tweeën? Nee, hij rook duidelijk één enkele geur. Hij besloot toen richting de geur te stappen. Welke idioot ging nou op zo'n veél te warme zomerdag, de rust in een koel bos verstoren. Zijn oren draaiden naar achteren. Hij moest maar weer eens de leraar uithangen die de les aan anderen moest leren. Ze waren ook allemaal zo dom. Soms leek het wel dat hij de enige met hersens was op deze wereld.
Hij maakte geen haast. Hij was wel degelijk geërgerd, aangezien zijn goede humeur compleet was verdwenen. Het had zich vervangen door een geïrriteerde Kay, die niet veel goeds van plan was.
In een regelmatige, langzame tred kwam hij steeds dichter bij zijn doel. De geur werd sterker. Het geluid was daarentegen verdwenen. Het was weer stil in het bos. Zijn oren draaiden in het rond, maar hij hoorde echt geen vreemde dingen. Enkel wat geritsel tussen de bladeren van normale bosbewoners.
Hij liep bijna zijn doel voorbij, totdat hij een donkerbruin veulen op de grond zag liggen. Óh, het was een veúlen, en niet zo'n oude ook. Hij wilde zijn neus arrogant heffen en hem straal voorbij wandelen, maar toch had het kleine hengstenveulen hem geïnteresseerd. Hij dacht opeens zijn tijd toen hij een jong veulen was geweest in Dreamhorses, en was opgeleid tot een slecht paard. Natuurlijk kon hij het veel beter dan Deina. Zijn hersens draaiden even in het rond. Als hij nou die domme hersenen van het veulen zo zou kneden zoals hij dat wilde, tot een paard dat later zou uitgroeien tot een slechte hengst, en zijn dienaar was. Zijn persoonlijke butler, coach. En als hij dat niet zou doen, zou hij het altijd met het excuus kunnen afdwingen: Ik heb al zoveel voor jou gedaan, nu moet jij iets voor mij doen, eerlijk hè. Hij zag het al helemaal voor zich.
‘Ey, veulen ding,’ zei hij toen tegen het veulen, terwijl hij zijn neus liet zakken en even aan het fragiele lichaam van het veulen snoof, en daarna zijn hoofd weer in de hoogte gooide. ‘Wat moet je hier? Goedzakken horen hier niet thuis.’ Zijn ogen priemden naar het kleine veulen onder hem. Hij zou hem alleen een beetje uitdagen, zoals Deina dat bij hem had gedaan. En als hij uiteindelijk slim was, zou hij het licht wel zien.