Oorlog Horcrux vs Quiet Sparkle #

Haar donkere ogen werden geopend. Een grijns sierde haar lippen en meteen sloeg de witte merrie een hinnik naar haar leden. Het was tijd. Ze zette haar lichaam in beweging en stapte naar de steen. Ze ging erop staan en haar donkere ogen gleden over de omgeving heen. Ze had al haar leden geroepen die mee zouden doen met de oorlog. Ze zouden alles doen om die goedzakken uit te roeien. Ze hadden geen hulp nodig. Ze snoof even en één voor één begonnen de leden te verzamelen. Veel leden deden niet mee, maar genoeg. Ze waren dan ook oud genoeg om zeker een paar paarden te kiezen om mee te vechten. Deina zou zeker en vast met de leidster Mischa vechten. Ze snoof even en knikte naar haar leden. "Het is tijd. De oorlog zal starten. Volg mij." Haar stem klonk luid en duivels. Ze voelde alle ogen op haar gericht. Alle aandacht. Ze snoof en sprong van de steen af. Ze draaide haar om en vertrok samen met de hele kudde. Vaak moest je als leider naar de plaats gaan en dan pas zou hij starten. Je leden kwamen dan één voor één naar die plek. Zo deed zij het niet. Ze nam meteen alle paarden mee en als dan de merrie zou komen konden ze starten. Deina had er zin in en aan haar leden te zien deze ook. Ze stapte door alle gebieden heen en lette op niets meer. Ze was heel diep in gedachten. Ze was eens benieuwd hoe de merrie haar voorbereid had. Zijzelf had samen met de kudde een activiteit gehouden over vechten in de sneeuw en op ijs. Het was heel handig nu want sommigen vielen toch wel vaak. En kijk nu, ze konden nu al beter lopen. Ze snoof even en keek kort achterom naar de leden. Ze schudde haar vacht uit en liep stevig door. Haar spieren stonden gespannen en haar houding was dominant. Ze was er helemaal klaar voor. De witte merrie en haar kudde kwamen uiteindelijk aan bij de ash valley. Ze ging in het midden van het witte gebied staan. Ze voelde de warmte van de vulkaan. Dat was ook goed. Je spieren konden helemaal opwarmen. Ze snoof en schraapte met haar hoef over de grond. Zo moesten ze wachten op de andere kudde. Ongeduldig staarde ze naar de verte. Ze hoopte dat ze snel kwamen want zo niet dan zouden zijzelf de kudde gaan opzoeken. Dan had je een groot nadeel als dat gebeurde. Deina snoof nogmaals en ongeduldig hinnikte ze duivels naar de vosse merrie. Lang zou ze niet wachten. Niet voor die merrie.

Eerst Quiet Sparkle
Daarna de rest <3
Informatie vind je bij verhaallijnen >3

Hij draaide een rondje om zijn as. Hij brieste eens en zwiepte liet zijn witte staart mee in de wind wiegen. Hij liet zijn hals zakken vlakbij een boom en een grote rots. De rots steunde tegen de grote oude eik, wiens bladeren had laten vallen. Hij schraapte met zijn hoef de sneeuw weg. Toen kwam er tot zijn grote vreugde een bed van bladeren en mos vrij. Hij schudde zijn manen. Hij draaide nog een paar rondjes, alsof een kat die de perfecte plek opzocht om te dutten. Zijn neus hing laag bij de grond. Toen zakte hij door zijn voorste knieën. Hij liet zich in het mos vallen, waar nog half sneeuw op lag. Hij gind tegen de steen aan liggen en legde zijn hoofd neer voor de boom. Hij smakte eens en sloot zijn ogen. En op dat moment hoorde hij een hinnik, die duidelijk voor hem en zijn kudde was bedoeld. ‘Kom op zeg,’ mekkerde hij terwijl hij zijn hoofd weer omhoog tilde. Hij klom weer met luid protest omhoog en draafde toen aan. Hij schudde zijn manen, zwiepte met zijn staart en maakte luid mokkend een weg naar de witte merrie.

Al snel had hij de merrie bereikt. Ze stond op een rots, zoals gewoonlijk. Hij wachtte rustig af, langzaam werd de groep groter. De paarden die mee zouden doen aan de oorlog tegen de goedzakken. "Het is tijd. De oorlog zal starten. Volg mij." zei de merrie. Hij snoof even. Zijn hals vormde in een krul. De merrie kwam in beweging. Ze sprong van de rots af, en de hele kudde kwam meteen in beweging. Hij keek even om zich heen. Hij was de kleinste, op de enter na. Hij snoof, en krulde zijn hals weer en draafde een paar pasjes. Hij ging vlak schuin achter Deina lopen. Zijn oren waren naar achter gericht. De spieren kon je duidelijk onder zijn vacht zien rollen. Hij had een bijzondere bouw voor een slecht paard. Het Welsh bloed straalde van hem af. Klein, slank, lenig, en bijzonder goed gespierd. Hij keek om zich heen. Na hem waren er nog zeven andere kuddeleden. Er liepen ook enkele achter hen. Hij bleef zo lopen. Hij zwiepte zijn witte staart eens tegen zijn flank en liep met verende passen. Hij had er extreem veel zin in. Zijn eerste oorlog, en hopelijk niet de laatste. Ze dwaalden door verschillende gebieden. Er werden amper woorden uitgewisseld. Hij was benieuwd in welk gebied zij zouden strijden. Hij kantelde zijn hoofd een beetje, totdat ze bij de Ash Valley halt hielden. Hij keek om zich heen. Alles was een witte vlakte geworden, en de vulkaan maakte het plaatje af. Hij schudde zijn half lange manen en keek om zich heen. Hij bleef weer vlak schuin achter de witte merrie staan. Er bijna naast. Hij draaide zijn oren. Hij was benieuwd naar de komst van de andere kudde. Bijvoorbeeld, met hoeveel zouden ze er zijn? Het was toch een klein miezerig groepje trammelant? Het was voor hem een raadsel. Zijn mondhoeken krulden op tot een valse grijns. Hij oren gingen dieper naar achter in zijn nek. Hij zou zijn best doen. Want bij de volgende rang verdeling, wilde hij wel hogerop komen.

Er hing een duistere sfeer in de lucht. Donkere wolken met vreemde vormen die ieder moment konden uitbarsten en een grote laag hagel en sneeuw over de vallei konden werpen. Er lag nog steeds een dikke laag en dat zou voor een lange tijd ook zo blijven. Er waren de zenuwen dat er vandaag iets zou gaan gebeuren… Iets groots. Overal waren hoefsporen, allerlei geuren liepen door elkaar. Dit was de eerste scene van een film die niet goed zou aflopen. Er zou een oorlog komen. Onvrijwillig, want de Quiet Sparkle wou niet op deze manier vechten, maar ze hadden geen keus. Het was de enige optie. Vanuit de groepjes naaldbomen verscheen een bruingekleurde merrie. Ze oogde niet bijzonder, maar in haar schuilde een bijzondere persoonlijkheid. Haar bruine ogen glinsterden, weerspiegelden de kleur van de sneeuw, maar straalden angst en spanning uit. Ze rilde, maar ze wist niet of dat kwam door de kou of door de visie over haar toekomst. Haar hart klopte sneller en sneller en ze kon haar hartslag overal voelen. Ze ademde kort en snel, de wolkjes koolzuurstof zweefden naar boven en verdwenen in de donkere, koude lucht. Mischa had een behoorlijke wintervacht gekregen en die had ze nu ook hard nodig. Ze bekeek de beweging van haar been, haar eerste stap richting de oorlog, hoe haar hoef in de sneeuw drukte en een spoor achter liet. Er was nu geen weg terug. Haar geweldige leden stonden achter haar maar ze had het verschrikkelijke gevoel dat ze hen deze dag aan hun lot zou moeten overlaten. Alsof ze hen in het grootste gevaar bracht dat er ooit was geweest. Maar dit was de enige manier om hen te beschermen, als ze de uitdaging van Deina had geweigerd waren er nog veel ergere situaties ontstaan waarin iedereen zou worden uitgemoord, op een willekeurige tijd, onverwacht.. Misschien kon ze nu nog een akkoord met Deina sluiten. Misschien kon ze zichzelf opofferen. De Horcrux had allemaal aanhangers en hulpjes en waren waarschijnlijk in een grote meerderheid. Ze haalde even diep adem, de koude lucht stroomde haar longen binnen. Ze zette haar pas in, de volle beweging, over in de galop. De sneeuw stoof omhoog en zo veroorzaakte ze een lichte sneeuwstorm achter zich aan. De lucht werd steeds donkerder, het naderde naar het einde van de middag. Een vage maan verscheen aan de lucht, heel vroeg vergeleken met normaal. Door dat het nu het winterseizoen was werd het ook vroeg donker, maar dit kwam niet vaak voor. Maar Mischa had andere dingen aan haar hoofd dan haar prachtige omgeving, ze moest zich op de oorlog focussen. Ze hoopte met heel haar hart dat het op een of andere manier een droom was. Of dat ze zonder enige problemen de Horcrux uit Dreamhorses zouden verjagen en dat die gozers nooit meer iemand zouden lastig vallen met hun psychische problemen. Het was niet dat haar moed ontbrak, maar ze voelde nog steeds veel angst. Net zoals toen ze Fawn zou gaan ontmoeten. Ze was niet goed in alfa zijn, maar ze hield van haar kudde en dat was het belangrijkste en het gene wat haar leden op dit moment het meest nodig hadden. Ze sloot haar ogen, bleef tegen de heftige wind in rennen en hinnikte luid terwijl ze over de vlakte galoppeerde. De hinnik was een roep om hulp, van alle paarden over de hele wereld, wie dan ook, als ze maar aan haar zijde zouden vechten, alles dat de kans op een overwinning zou vergroten. Ze hief haar hoofd de lucht in, draaide met haar nek en haar lange manen vlogen als rook achter haar aan. Midden in de vlakte, met kijk op de bergen aan de horizon en de vulkaan, ging ze recht tegenover de witte merrie staan; Deina. Achter haar verzamelden de Horcrux, en ze hoorde voetstappen achter zich, van haar leden die hier kwamen. Om te vechten. Ze keek Deina recht aan, er ging een hevige spanning door haar heen. Zou haar nachtmerrie van laatst werkelijkheid worden? Keek ze nu haar eigen dood in de ogen? Ze ademde diep in en uit en hief haar stem. “Laat mijn kudde met rust,” sprak ze met zoveel mogelijk zekerheid als ze had. Ze probeerde een zelfverzekerde uitdrukking op te zetten maar haar benen bleven trillen. Ze was mentaal uitgeput, maar ook fysiek zag ze er niet goed uit. Ze voelde zich niet erg sterk, maar wist met haar levenslust en moed nog genoeg energie te verzamelen om zich voor te bereiden op een gevecht. Want een gevecht zou er komen. “Op wat voor manier dan ook. Laat ze met rust…” Ze dacht er niet goed bijna wat ze zei, en voor ze het wist had ze de witte alfa zojuist een duister aanbod gegeven. “Neem mij alleen, in plaats van hen,” fluisterde ze. Alleen de merrie tegenover haar kon het horen. Ze zouden nooit winnen met haar weinige leden, dit leek, voor een moment, de enige oplossing. Adrenaline gierde door haar lichaam maar wat er ook om haar heen gebeurde, ze bleef de merrie aankijken.

Haar donkere ogen gleden van links naar rechts. Ze schoten over het gebied dat gevuld werd met donkere wolken. Alsof het weer wist waar het nu tijd voor was. Haar oren lagen in haar nek en ze hoorde af en toe gesnuif en geschraap van haar leden. Met velen waren ze niet, maar dat hoefde ook niet. Ze waren ongeveer met zijn vijven. Ze wist dat de Quiet Sparkle met minder waren. Grappig. Veel leden had je. Goed, ze wachtte nog steeds. Ook haar leden leken ongeduldig te wachten op de kudde. Ze sloeg met haar hoef op de grond en staarde nog steeds naar de bomen die je verderop zag. Ze wist dat ze op weg waren, maar ze moesten niet trager dan nu gaan lopen. Dat pikte ze niet. Ze had hen genoeg gegeven. Genoeg kans om gereed te zijn, maar nee ze nam haar tijd. Deina grijnsde vals toen de geuren begonnen te verzamelen. Ze rook drie paarden en meteen moest ze haar lach inhouden. Drie tegen vijf. Perfect. Ze was niet bang dat het eens mis ging want dan had ze nog genoeg leden om te helpen. Haar oren draaiden en een grijns sierde haar lippen toen de paarden in aantocht kwamen. Mischa op kop met twee leden achter haar. Deina keek vals naar de paarden die voor haar neus tot stilstand kwamen. Meteen drongen de woorden door haar hoofd. Mischa vertelde haar dat ze de kudde met rust moest laten. Ze moest haar nemen. Mischa zette nog een stap dichterbij en fluisterde dat ze haar mocht nemen in hun plek. Deina lachte luid en vals. "Mischa. Kleine Mischa toch. Ga je het opnemen voor je miezerige kudde? Liefje, wat een dom idee, maar als je het zo graag wilt heb ik er geen problemen mee hoor." Haar stem vol zoetheid, maar je hoorde dat ze een duivel was. Deina grijnsde vals en meteen stoof ze vooruit. Ze sprong op de vosse merrie die een stuk kleiner was. Ze zette haar tanden meteen in de schoft van de merrie en haar hoeven sloegen alle kanten uit. Ze zou haar eerst goed laten lijden en dan afmaken. Deina liet los toen ze het bloed begon te proeven en begon rondom de vosse merrie te stappen. Haar donkere ogen zochten naar de pijnlijkste zwakke plekken. Ze schoot af en toe naar voren, maar zonder iets te doen. Na een minuut sprong ze nog een keer op de merrie af en ze draaide. Ze zette haar tanden in een pees aan de voorbenen en haar achterhoeven sloegen tegen de zijkant van de merrie aan. Na een tijd beet ze eens hard in de pees en begon ze te trekken. Zo hoopte ze dat deze zou scheuren. Dan had de merrie het al moeilijker om te lopen. Deina snoof en liet los waarna ze vlak voor de merrie ging staan. "Kom op. Vecht terug zwakkeling. Anders heb ik er ook geen plezier aan." Even gleed haar blik naar haar leden. In de donkere ogen kon je iets makkelijk lezen: Hou haar leden in de gaten. Hou ze tegen als het moet.

Aaliyah snoof luid en zwiepte met haar staart. Alert waren haar oren gespitst. Ze draaiden alle kanten op, wachtend op een teken van de oorlog. Van Deina, eventueel van Mischa. Aaliyah snoof weer luid en zette zichzelf in beweging. Bij een meer zag ze een donkere plek in de sneeuw. Ze liep voorzichtig naar het ijs toe en stapte erop. Met haar neus duwde ze wat sneeuw weg en zag al wat ze vermoedde. Water. Aaliyah dronk gulzig van het water en schrok niet toen ze gezelschap kreeg van haar bruine vriend. Na enkele slokken te hebben gedronken draaide ze zich snel om en draafde weg. Eyes schrok van haar beweging en probeerde haar gelijk achterna te gaan. Als gevolg gleed hij uit op het ijs en ging op zijn smakkerd. Aaliyah hoorde de dreun en stond even stil. Haar donkere ogen peinzend. Toen Eyes zich bij haar had gevoegd draafde ze weg. Opeens klonk er een luide hinnik in haar oren. Met een valse grijns draafde ze door. Ze voelde zich plots iets zelfverzekerder, haar ziel werd overschaduwd door het duister. Het was maar voor twee seconden waarna het gevoel afnam maar Aaliyah wist het al. Met de duistere blik in haar ogen draafde ze naar Deina toe. De adrenaline nam toe. Ze naderde de witte merrie en stond bij haar stil. Ze zei niets tegen Deina en stond even te wachten op de leden. Ze hoorde haar woorden aan en volgde de merrie gehoorzaam. Even liepen ze een stuk. Aaliyah zweeg. Eyes liep helemaal aan de buitenkant van de groep. Haast onzichtbaar. Onmerkbaar. Aaliyah keek eventjes naar het lieve hertje. Uiteindelijk stonden ze dan stil. Nu was het moment. Het moment van de oorlog. Dat Mischa met haar kudde moest komen. Aaliyah keek naar de andere leden en toen vooruit. Deina hinnikte luid naar de merrie. Even voelde ze mee met de merrie maar dat gevoel zette ze weg. Hoewel Deina ongeduldig was, was Aaliyah juist geduldig. De merrie kwam na enkele momenten. Ze hoorde Mischa zeggen dat de kudde met rust gelaten moest worden. Aaliyah keek heel even in de ogen van Mischa en keek toen ongemakkelijk weer weg. Ze hoorde de rest van de woorden. Haar oren waren naar achteren gericht. De spanning was te zien in haar lichaam. Haar spieren waren gespannen. Aaliyah keek toe hoe Deina mierzoet antwoord gaf en hoe de merrie begon. Gespannen bekeek ze het tafereel en bedacht zich wanneer de Horcrux tegen de Quiet Sparkle mocht beginnen.

Wat was het weer gezellig. Op zijn dooie akkertje volgde hij Mischa, ze gingen vechten. En Empire was vandaag niet eens bang, ze hadden niet getraind, maar Empire zou iedereen beschermen. Hij zou zijn leven geven voor de kudde. In de korte tijd dat hij hier leefde, in de korte tijd dat hij bij de Quiet Sparkle zat, was hij trouw geworden aan de kleine kudde. Ze waren niet met veel, de Horcrux was enorm. Maar Empire had vertrouwen, desondanks zou hij iedereen proberen te verzwakken, hij zou iedereen ook meer een soort van pijn aandoen. Alleen maar om te zorgen dat de andere leden van de kudde minder werk hadden. Hij zou zijn leven geven. Langzaam versnelde hij zijn pas, en liep toen naast Mischa. ''Geen zorgen, ik zal desnoods mijn leven geven om jullie te beschermen.'' De woorden waren gemeend, hij had geen idee of Mischa zich zorgen maakte. Maar als dat zo was, wou hij haar gerust stellen. Hij had haar geholpen hem een plekje in haar kudde te geven. En nu zou hij haar helpen, te vechten in deze oorlog. Het was raar om te weten dat Deina de vijand tijd had gegeven om zich voor te bereiden. Empire snapte het niet, maar het boeide hem niet. Het enige wat nu nog boeide was dat er zoveel mogelijk slechtzakjes uitgeroeid werden. Zodat ze in alle rust verder konden leven... Uiteindelijk kwamen ze aan. Empire knikte naar het leger. Maar zei niks, terwijl hij naast de kont van Mischa ging staan. Zijn oren naar achteren gericht. Hij stond licht beschermend voor de andere leden van de QS hij kon er niks aan doen dat hij zo was toch?

Nog maals keek ze achter zich. Gelukkig was Indy dit keer niet zo eingenwijk geweest haar te volgen. Sunset wist maar al te goed wat er aan de hand was, en daar wilde ze Indy absoluut niet bij hebben. Dan wist ze zeker dat ze geen veulen meer zou hebben. Ze had begrepen dat niet heel qs meedeet aan de oorlog, maar zei toch zeker wel hea? Ze kon het niet over haar hart krijgen de kudde alleen te laten. En daarbij, ze was meegeweest op de training toen ze Fawn voor het eerst had gezien, nou en nu zou ze dus Deina voor het eerst zien, en ja, er zou wat gevochten worden. Zie jij enig verschil? Ik niet, goede kudde, slechte kudde, chagrijnig tegen elkaar, en ja, dat pakt dan niet heel vriendelijk uit. Duh. Met oren die alle kanten op schoten volgde ze Mischa. Toen dook er een vraag op. Wat als Mischa nu dood ging? Ze schudde haar hoofd. Dat gebeurde niet, ze had Sunset belooft dat het niet zou gebeuren, dus gebeurde dat ook niet. Ze zag hoe Empire naast Mischa ging staan, zijzelf bleef achter hun, ze vond het nog best eng, en ze was nog niet zo oud, dus dan mocht het toch wel? Bang zijn?

Being brave doesn't mean you're never scared.

De wind bleef over de vlakte schuren, dreef de wolken in een enorme snelheid door de atmosfeer. Nog even en de sneeuw zou vallen, dan werd het één grote chaos. De twee partijen stonden nu tegen over elkaar. Zoals het al eeuwen was; goed tegen slecht. Die keuze was er en die moest je maken, anders had het leven weinig nut. Wil je staan achter de levens die er het beste van willen maken, of verdrinken in alle pijn, haat en lust? Laat je je hart kloppen en de liefde proeven, of bouw je een muur en bevries je jouw ziel…
Donkerbruine, fonkelende ogen keken recht in de koude ogen van haar vijand. Ze trilde van spanning en angst, maar was nooit bang voor een blik. Ze luisterde naar de woorden van haar tegenstander, draaide haar hoofd verafschuwend weg. Na alle jaren van haar leven begreep ze nog steeds geen biet van de slechte paarden. Wat ging er door hen heen? Wat maakte hen tot zulke verschrikkelijke moordenaars? Ze schudde haar hoofd en kneep haar ogen dicht. I’d rather die as a hero, than live to see myself become a villain… Want dat was wat er kon gebeuren. Het was met zo velen gebeurt.
Maar er kwam een onverwachte actie. Deina was agressief en direct, hield blijkbaar niet van eeuwig durende woorden spelletjes maar wou actie, en dat had Mischa onderschat. Voor ze kon antwoorden, kon ademhalen, haar hoofd kon keren, hapte de witte merrie in haar schoft. De bruine merrie kreunde maar verzette zich, ze trapte met haar achterbenen in de lucht vanuit een reflex. Automatisch draaide ze zich en opnieuw kwam de merrie op haar afrennen. Maar hoe sterk Deina ook was, hoe gespierd en met hoeveel hulpjes ze ook kwam, ze zou nooit winnen. Krankzinnig en gestoord zijn is niet iets om trots op te zijn, waar vele slechte paarden het blijkbaar niet mee eens waren. Hoe meer bizar je was, des te meer indruk kon je op je vijanden kon maken. Nee, dat werkte niet zo. Het was niet zo simpel. De witte merrie was snel. Ze leek overal om haar heen te zijn, van alle kanten op haar toe te happen, ze werd er bijna duizelig van. Ze had dit niet vaak meegemaakt en raakte in paniek, ze verloor de macht over zichzelf en overal door haar lichaam voelde ze steken van pijn, werd zwakkeling genoemd. Mischa zakte bijna door haar benen, maar verzamelde al haar moed en kracht en bleef nog net overeind staan. Ze stormde op haar vijand af en beet, met een hoop moeite en twijfels, in de witte vacht in haar nek. Ze schopte en trapte, hijgde en schreeuwde. Als ze dit won was alles gewoon voorbij, dan konden ze dit op een juiste manier eindigen. Ze zou door blijven vechten.
Bezorgd keek ze achterom, waar haar twee kuddeleden stonden. De twee stonden daar zo kwetsbaar en gevoelig. Haar hart klopte sneller en sneller, ze kreeg bijna geen lucht meer. Wat als Deina zich niet aan haar woord zou houden? Wat als ze zou sterven en het gevecht zou alsnog door gaan? Empire en Sunset hadden geen enkele kans. Mischa was wanhopig. De tranen sprongen in haar ogen, want er was geen uitweg. En ze wou nog niet dood, het leven had nog zoveel meer te bieden. Altijd. “Ren!” Riep ze naar de Sparkles, met pijn in haar hart. Er was zoveel meer dat ze hen wou zeggen, maar er was geen tijd voor woorden. De Quiet Sparkle… Hetgene waar ze voor leefde. Het was altijd geweldig geweest. Het was meer dan familie. En ze was trots op haar leden, zo trots. Ze haalde diep adem en beet haar tanden op elkaar, probeerde haar tranen binnen te houden. Now run my cowboys, run your way to home. Go find a fireplace and sing me some songs… Na een laatste klap viel ze in de sneeuw, de kou nam haar lichaam over. Maar haar hart bleef kloppen en haar bloed bleef stromen. Ze lag daar, met haar ogen dicht, maar haar leven was nog niet voorbij. Haar laatste gevecht moest nog uitgevochten worden..

Empire keek angstig toe hoe Mischa en Deina vochten. Hij wou zo graag ingrijpen, maar hij deed het niet. Kon het niet. Hij wou zo graag zijn leven geven in plaats van die van Mischa te verliezen. Maar hij deed het niet. Wetend dat dan de hele kudde vermoord zou worden. Nee. Er werd iets anders van hem verwacht. Hij wist het gewoon zeker. Hij moest en zou Sunset beschermen. Hij zou zijn leven voor haar geven. Alleen maar omdat hij niet nog iemand om wie hij gaf wou verliezen. Maar het was nog niet zeker dat Mischa zou sterven. Maar het leek er zo veel op... Het deed Empire pijn naar haar te kijken, zonder iets te doen. Zonder in te grijpen. Hij draaide zijn hoofd naar Sunset. ''Hou vol. Jou zullen ze niks aandoen.'' Fluisterde hij zacht. Misschien was het te laat voor Mischa. Maar Empire en Sunset zouden hoe dan ook blijven leven. Of Mischa nou bleef leven of niet. Hij keek angstig toe. Hoorde haar woorden, het maakte hem niet uit of Sunset zou rennen of niet. Maar Empire was geen watje, hij was niet bang voor ze. Met hoeveel ze ook waren. Hij bleef doorzetten tot zijn laatste adem. Tot hij zijn laatste kleine wolkje uitblies. Toen Mischa neerviel schreeuwde hij het uit van woede. Van verdriet. Nee. Toe. Mischa. Toe. Je kan het wel. Schoot er door zijn gedachte heen. Nogmaals schreeuwde hij woedend. Boos op de slechteriken. Ja, iedere dag verloren ze iemand die ze dierbaar waren. Iedere dag sterven paarden. Maar niet Mischa. Het mocht niet. Het kon gewoon niet... Heel langzaam liep hij naar Mischa toe. Heel voorzichtig. Hij was niet van plan het gevecht met Deina aan te gaan. Zijn hoofd was laag bij de grond. Hij snoof eventjes. Een kleine traan gleed over zijn wangen. Het deed hem verdriet haar zo te zien. Ooit zou hij Deina nog terug pakken. Zijn neus was dicht bij haar. Hij ademde langzaam zijn warme adem tegen haar wang. ''Mischa.'' Fluisterde hij zachtjes. ''Alsjeblieft Mischa. Ze zullen boeten voor wat ze gedaan hebben. Voor wat ze nog zullen doen.'' Zijn stem was zacht, en alleen Mischa zou het horen. Empire zijn houding was verdrietig. Een enkele traan gleed over zijn wang. Op de wang van Mischa. En enkele volgde. Toen hield hij zijn emoties in bedwang. Empire zuchtte. Hij bleef staan. Het boeide hem niet wat Deina nog zou doen. Zolang Sunset maar bleef leven. En het liefst Mischa ook. Hij was immers niet voor niets, de kokoskoning van de Quiet Sparkle...

Ze zag de tegenstanders van hun. Kwamen er nog meer? Aaliyah hoorde zwijgend toe hoe Deina ongeduldig haar woorden uitsprak. Ze ging gelijk in de aanval. Aaliyah liep een stapje achteruit en keek met opengesperde ogen toe. Bloed vloeide. Deina was snel, het leek de vosse merrie wel te duizelen. Aaliyah ademde diep in. Haar blik gleed naar de bonte IJslander. Aaliyah duwde haar oren iets meer in haar nek maar bleef alert met haar oren draaien. Haar hoofd ging wat meer de lucht in. De voorbenen van de merrie gingen even opzij. Twijfelend. Deina had hun duidelijk gemaakt dat de QS paarden niet mochten ingrijpen. Aaliyah keek strak naar de hengst en de bonte merrie. Ze hoorde het geschreeuw aan van de vosse merrie. Aaliyahs maag draaide om. Dit was waanzin. Een rusteloos gevoel trad binnen in haar lichaam. Ze ademde diep in en liep iets naar voren. Ze bemoeide zich niet met het gevecht tussen de alfa’s. Opeens hoorde ze het bevel van Mischa tegen haar leden. Aaliyah keek verschrikt naar Mischa toen die neerviel. Aaliyahs maag maakte salto’s. Aaliyah keek toe hoe de hengst zijn neus dicht bij Mischa liet zakken. Strak keek ze toe. Ze kon de kracht niet vinden om zich ermee te bemoeien. Haar benen stonden stil, plots walgde ze van deze oorlog. Nee. Niet van de oorlog. Van Deina’s manier van handelen. Het stond haar niet aan. Deina kondigde zomaar deze oorlog aan bij Mischa en begon plots te vechten met de Alfa. Fier sloeg ze met haar staart tegen haar flanken. Ze zag dat de hengst weer recht ging staan. Aaliyah wachtte maar af. Haar spieren trilden zacht. Aangespannen om voor de hengst of merrie te springen als ze Deina besprongen. Ze was wel haar zus, ze wou niet dat familie gewond raakte. Al wou ze ook niet dat Mischa dood ging. Damn. Waarom deed ze in hemelsnaam mee?

Sunset schreeuwde toen Mischa op de grond belandde. Ze hoorde haar befel, maar bleef zonder twijfel staan. Ze negeerde dan wel haar befel, maar dat Mischa in leven bleef was nu voor haar belangrijker. Sunset voelde de drang om naar voor te springen, al de manen uit Deina's kop te rukken. Het was de naam hoofd niet eens waardig. "Mischa alsjeblieft! Vecht!" Gilde de jonge merrie wanhopig, maar besefde dat ze zich beter kon inhouden. Ze zag een jaarling strak naar haar en Empire kijken en keek terug, om vervolgens haar hele gewicht op haar achterhand te zetten. Als niemand haar zou tegen houden zou ze er zo tussen springen en voor Mischa sterven. Als ze het lef had gehad...

-sorry flut. Ben op mijn bb-

Haar donkere ogen gleden af en toe over de vier paarden die op het gevecht stonden te kijken. Een valse grijns sierde haar lippen toen de bruine merrie eindelijk ten aanval ging. Ze stampte met alle macht en begon in haar nek te bijten. Deina voelde het warme bloed vloeien en liet haar even toe zodat de merrie nog even kon denken op overwinning. De witte merrie draaide rondom de andere merrie die nog een paar trappen verkocht, maar Deina was sneller. Ze draaide en trapte opnieuw tegen de benen van de bruine merrie en daarna viel ze neer. Ze zakte door haar benen en haar ogen waren gesloten. De twee paarden waren geschrokken en de hengst liep meteen naar het lichaam van de merrie. Deina snoof en wist nog dat ze beloofd had dat haar leden mee mochten doen. Ze stapte dreigend naar de paarden en beukte met alle gewicht tegen de hengst aan. Ze snoof en trapte daarna nog een paar keren tegen het levenloze lichaam. Ze grijnsde vals en draaide haar naar haar leden. "Het is jullie beurt. Val aan." Haar donkere ogen begonnen te glimmen van valsheid. Alsof de duivel haar lichaam helemaal had overgenomen. Deina draaide haar daarna naar de bruine merrie. "Ik hou me niet zomaar aan mijn beloften. En mijn leukste verassing is dat je mag toekijken hoe jou kudde er aan gaat." Haar stem was vals. Er was geen enkele leugen in te horen want ze meende het. Ze draaide haar naar de paarden en snoof. "Waar wacht je op? Pak ze!" Haar stem bulderde luid en haar ogen keken dreigend naar de leden. Ze moesten het nu zelf doen en Deina zou nog wel even wachten tot ze de werkelijke genade slag aan de bruine merrie zou geven. Dit was zeker nog niet voorbij.

Empire wist niet wat hij deed. En hij wist ook niet waarom hij het deed. Maar hij wist wel dat hij zogauw Deina tegen hem aan beukte, hij meteen zijn hoofd bij Mischa haar hoofd weg tilde en woest schreeuwde. Hij steigerde hoog. Zijn hoeven lande met een knal op de grond. Hij draaide zijn kont, bokte woest tegen de witte merrie aan. Beet haar in haar schoft. En toen racete hij langs haar op. Snel naar Sunset toe. ''Maak dat je weg komt. Ik red me wel. Ik roep je als het voorbij is. REN NÚ!''' Het laatste kwam er hard schreeuwend en smekend uit. Sunset moest veilig zijn. Hij ging verdedigend voor haar staan. Niemand kwam er langs. ''Kom maar op.'' Zei hij boos en uitdagend. Ze mochten hem pakken. Maar hij zou niet sterven. Niet vandaagHij schreeuwde nog maal woest. Steigerde wild. Keek achter zich of Sunset er nog was. ''SUNSET REN! REN VOOR JE LEVEN! NÚ! ALSJEBLIEFT SUNSET DOE HET VOOR MIJ. VOOR MISCHA!'' Het was smekend en hij schreeuwde het letterlijk. Waar ze nu ook was. Ze moest naar de Quiet Sparkle gebieden, of naar die van de Dénali. Toen steigerde hij nogmaals. Wachtend op een van de paarden die hem aan zou vallen. Beschermend voor Sunset. Of waar ze net nog stond.

Aaliyah schrok zich levenloos toen de bonte IJslander begon te krijsen. Dit was teveel voor de merrie die vol met adrenaline zat. Ze omzeilde de woest schreeuwende hengst behendig en nog voordat de merrie vooruit kon lopen spurtte ze naar voren en ging tussen Mischa en de bonte staan. Haar ogen zochten naar enig ‘houvast’ hier. Ze vond dat houvast. De ogen van de merrie werd vastgehouden. Brutaal snoof ze en hief haar hoofd. ’Jij moet nog even hier blijven.’ Fluisterde ze. De hengst probeerde de merrie wanhopig te laten vluchten maar Aaliyah versperde brutaal de weg voor de merrie die blijkbaar Sunset heette. Opeens zag ze de hengst weg stuiteren. Hij werd brutaalweg geduwd door Kay. Nu had Aaliyah helemaal vrij spel. Ze snoof, licht trillerig. De adrenaline deed haar trillen. Nog even en Aaliyah zou hyper op en neer stuiteren. Ze wist nog niet eens hoe haar benen haar tot hier hadden gebracht. Het geschreeuw was teveel geweest. De paniek heerste dat moment over haar acties. Aaliyah snoof weer diep uit. Aaliyah had haar tegenstander nu ook al. De bonte merrie. Ze leek haar nog jong en Aaliyah was zelf ook nog jong. Ze verwachtte niet dat ze de bonte ernstig kon verwonden maar ze kon het zeker wel. Het bevel van Deina liet haar enigszins vals grijnzen. Haar staartje hief ze even. ’Jíj bent mijn tegenstander. Ik ben Aaliyah voor zover je het niet wist.’ In haar ogen lag een brutale twinkeling. De woorden van Deina deden haast pijn aan haar oorschelpen. Zo vederzacht waren ze. Ze spitste haar oren voor de laatste keer waarna ze laag steigerde. Haar hoeven beukten in op de borst van de bonte IJslander. Ze liet een striem achter. Haar tanden zette ze in het eerste de beste stuk vlees. Haar adrenaline liet haar haar kaak nog feller op elkaar zetten. Net zolang tot haar paniek uit haar wegvloeide. Nu was ze weer de nuchtere jaarling die een duister effect veroorzaakte bij volwassen slechte paarden. Ze was de vechtende jaarling. Ze was Aaliyah.’


urgh. Empire. je was me voor geweest :c

Twee twee leidsters hadden eerst een gesprek dat redelijk kort te noemen was. Deina ging vervolgens direct in gevecht met de vosse merrie. Zijn ogen volgden het gevecht van Deina en Mischa. De witte was duidelijk sterker en sneller dan de merrie. Zij kon niks doen. Ze gilde naar haar leden om te vluchten. Ook, net als hem waren die erachter blijven staan. Zijn oren waren in zijn nek gedrukt. De leden luisterden niet. Uiteindelijk viel de vos merrie op de grond. Zijn mondhoeken krulden kwaadaardig omhoog. Zijn witte staart zwiepte heen en weer. De merrie opperde toen de andere twee aan te vallen. Hij twijfelde geen moment. Hij steigerde laag, en vloog toen direct op de hengst af. Die stond de treuren bij de merrie. Zij zou overlijden aan haar verwondingen. Met hoge snelheid knalde hij tegen de flank van de hengst, om hem van de merrie weg te leiden, en eventueel over haar te laten struikelen. Hij snoof en steigerde meteen hoog. Hij oren waren plat in zijn nek genesteld. Zijn hoeven waren gericht op de hals en het hoofd van de hengst. Toen hij neer kwam, galoppeerde hij meteen twee à drie passen weg. Direct vloog zijn achterhand weer in de lucht om tegen de hengst aan te knallen. Hij draaide zich vliegensvlug weer om, om zijn tanden in het achterwerk van de hengst te zetten. Vast te houden. Als hij zou tegenstribbelen, werd zijn achterhand losgescheurd. Hij steigerde toen zelf ophoog, om dat proces te versnellen. Hij kon de hoeven van hem tegen zijn borst verwachten, maar dat scheelde hem niet. Hij snoof en liet weer los, en zijn hoeven knalden weer in de sneeuw. Hij bleef toen uitdagend rondjes om de hengst te galopperen, en waar het kan zijn tanden in zijn lichaam te zetten. Hij was snel, wendbaar. Hij was precies in zijn sas. Hij zou naast de vos merrie eindigen.

~ F L U T

De jonge, zwarte hengst galoppeerde door de Ash valley. Was hij te laat? Te laat om een smakelijk gevecht te moeten missen? Een gevecht waar Nahor zelf aan mee kon doen. De hengst versnelde zijn pas. Nahor wist van de oorlog tussen Deina en Misha en dat ie nu aan de gang moest zijn. Nahor had er zin in om mee te doen. Om bloed te zien vloeien. Als het aan hem lag, zou hij alle goede paarden stukje bij beetje uit elkaar scheuren. ''Die stomme paarden zullen de schrik van hun leven krijgen als ze mij zien,'' mompelde Nahor vals. Eigenlijk wilde Nahor zich eerst niet mee doen aan de oorlog en zich neutraal houden. Maar, als zijn familie iets zou overkomen, zou hij het zichzelf nooit kunnen vergeven. Dus besloot hij om toch deel te nemen aan de oorlog. Horcrux verses QS. Slecht verses goed. En hij wist al wie er ging winnen.

Nahor arriveerde op het slagveld. Hij liet zijn ogen over het veld dwalen. Hij zag een bonte merrie, een valkkleurige hengst en Misha. Ook zag hij Deina, Kay en Aaliyah. ''Nahor has come to kill.'' De hengst steigerde een keer. De hengst bleef even staan kijken naar wat allemaal aan de gang was. Hij zag Misha op de grond liggen, de merrie had haar ogen gesloten. Deina had dus flinke klappen verkocht aan haar. Nahor grinnikte vals. Hij wachtte af wat er ging verder ging gebeuren. Deelnemen zou hij later wel doen.

Ze was gek. Volslágen idioot. Ze deed mee met de oorlog. Niemand wist ervan, dat ze meedeed. Drain wou niet meedoen met een oorlog om een reden die niemand wist. Deina had gewoon tegen Mischa gezegd dat het oorlog was. Anders moordde ze een voor een uit. Drain zuchtte verdrietig en zette een stevige galop in. Ze was laat. Enorm laat maar dat kwam doordat ze deze beslissing pas net had gemaakt. Geschreeuw trad haar oorschelp binnen. Walgend draafde ze door. Haar ogen sperde ze wanhopig open toen ze Mischa op de grond zag liggen. Het deerde haar niet dat ze te laat was. ’NEEE!’ Schreeuwde ze hard. ’Mischa! Sta op. Alsjeblieft.’ Ze was bij de merrie aangekomend. Haar ogen stonden bezorgd en paniekerig. Gelukkig leefde de vosse merrie nog. Ze richtte haar blauwe ogen woedend op Deina. Ze vlamden. Als Mischa dood ging zou Drain wraak nemen. Het haar betaald nemen. Plots drong het geluid weer tot haar door. Ze zag een jaarling vechten met Sunset en een welsh vechten met Empire. Een donkere hengst was net ook al gearriveerd. Was deze hengst dan haar tegenstander? Drain snoof. Nog altijd was ze woedend. Mischa mocht niet dood gaan.

Met wijd open gesperde neusgaten en gevoelige oren naar achter gedrukt. Galoppeerde een hengst woest het gebied van de vulkaan binnen. ash Valley werd het genoemd. Maar echt Ash was er niet meer. Nee, er kwam nu juist vers sappig gras. En bomen. Alles groeide zo snel. Iedere week zag je het verschil. Er zaten voordelen aan maar ook nadelen. Het gebied zou goed paarden gaan trekken. Ooit was dit gebied puur slecht. Maar nu zullen er meer goed zakjes komen. En het zou een moeilijke taak worden om ze te verjagen. maar Night Dancer zou die uitdaging aangaan. Het zou hoe dan ook een slecht gebied blijven! Of de goede het nou wouden of niet! Ooit. Moeten de slechte aan de macht komen. Er komen steeds meer. En Night Dancer was er blij mee. Erg blij zelfs. Hij galoppeerde snel door. Hij was laat veel te laat. In de verte zag hij enkele paarden staan. Twee al vechtend. Hij voegde zich naast Deina. Zijn neus duwde zich heel eventjes tegen haar schoft en hij knikte kalm. Toen keek hij naar Mischa. Een valse grijns kwam op zijn gezicht te staan. Slaap zacht....

~LEDEN VAN DE HORCRUX NIET MEER TOEGESTAAN! Anders kunnen we net zo goed meteen doen dat alle QS leden dood zijn

Je mag alleen posten met toestemming van Mij ÉN Deina~

Sunset's oren spitsten zich toen de jaarling haar kant uit kwam. "Ah, dus toch nog" zei ze. ’Jíj bent mijn tegenstander. Ik ben Aaliyah voor zover je het niet wist.’ In haar ogen lag een brutale twinkeling. Sunset glimlachte. Vreemd genoeg had ze er nu lol in. Ze moest de adrenaline kwijt. "Ik zie het, ben jij niet de zus van Deina?" vroeg ze. Toen steigerde Aaliyah en zette haar hoeven in haar borst, zette haar tanden in haar vacht. Sunset bokte en steigerde om de jaarling van zich af te krijgen. Ten slotte draafde ze zo dicht langs een boom dat Aaliyah wel van haar zou vallen, maar dat beestje was slim genoeg. "Zeg eens, hoe oud ben je?" vroeg ze terweil ze haar blik naar Empire richtte. Twee hengsten stonden al bij hem. Zodra ze klaar was met Aaliyah zou ze hem wel helpen. Ze steigerde nogmaals en sloeg met haar voorbenen op het voorhoofd van de merrie. Ze schudde het bloed van zich af en wachtte op een tegen aanval van de merrie.

---

Ze knikte instemmend, met een valse grijns. Ze nam de merrie in zich op. De merrie sprak wat woorden uit. Aaliyah keek even licht verward. Waarom…? ’Helemaal juist. Mérrie.’ Ze wist dat de merrie Sunset heette. Dat had de hengst verklapt.
Sunset bokte en steigerde toen Aaliyah haar aanviel. Ze liet los en direct keerde ze haar achterhand om haar achterhoeven uit te slaan. De merrie rende naar een boom maar Aaliyah stond alweer op vier hoeven op de grond. ’Een jaar oud.’ Grijnsde ze vals. Ze voelde de hoeven tegen haar hoofd. Ze trok haar hoofd zo opzij dat ze minimale schade zou krijgen. De grootste gedeelte van de klap werd kwijtgescholden in de lucht. Toen de merrie nog in de lucht hing beet ze hard en fel in de neus en trok de merrie met een klap op haar vier hoeven. Haar voorste hoeven trapten tegen de hoeven van Sunset. Daarmee had ze tijdens een training een mede soortgenoot –Anais- best ernstig verwond. Het veulen had een barst in het bot gekregen. Nu deed Aaliyah het veel harder dus dit zou Sunset wel moeten voelen. Ze stopte met trappen en zette haar tanden in de buik en flank van de merrie en trok. Warm bloed vloeide langs haar tong maar ze slikte het niet in. Het droop tussen haar tanden op de grond.

Een hengst vloog op hem af toen hij voor Sunset stond. Zijn hoeven hadden het duidelijk gericht op zijn hals. Empire steigerde hoog. Hij maalde met zijn benen, gaf de hengst een paar rake klappen. En verloor toen zijn evenwicht. De hengst was snel en behendig. Maar Empire zelf ook, toen de hengst op hem af stoof, pakte hij snel de staart van de hengst beet en rukte er hard aan. Empire galoppeerde snel richting de hengst. Hij steigerde, en Empire zijn hoeven raakte de hengst op verschillende plekken, terwijl Empire hem in zij schoft beet. Uitdagend ging dit keer Empire rondjes om hem heen lopen. Toen hij voor de hengst was, - wat al snel was sprong hij naar voren. Greep de neus van de hengst beet, en steigerde woest. Hij rukte aan zijn neus, maalde met zijn benen tegen de borstkas van de hengst. Empire liet los, hij galoppeerde in een top tempo rond de hengst. En was niets meer dan een soort flits, die soms een klein stukje uitgleed. Empire schatte eventjes wat. Sprong toen naar voren en hapte in de keel van de hengst waar hij hard aan rukte. Empire spoog het bloed uit. En ging weer in een snel tempo rond de bonte galopperen. Soms keek hij eventjes naar de zwarte hengst. Als die zich ermee ging bemoeien was Empire kansloos. Dan zou hij Sunset mee nemen, en moesten ze vluchten. Empire snoof eventjes woest. Hij zwaaide met zijn staart tegen de hengst. ''Empire, is de naam.'' Sprak hij toen. En tot zijn grote afkeer klonk zijn stem kil...

Nahor keek toe terwijl de paarden elkaar aan het afslachten waren. Hij genoot hier met volle teugen van. Eigenlijk zou hij zelf ook moeten deelnemen. Dat zou hij zo wel gaan doen. Als hij het tijd vond om dat te doen. Nahor zag een bonte merrie bij de bewusteloze Misha staan. Dat zou zijn slachtoffer worden. Nahor keek kwaadaardig naar de bonte merrie. Toen zag hij dat Aaliyah in gevecht met die andere bonte merrie was. Waarschijnlijk niet veel ouder dan twee jaar. Aaliyah kon die met gemak aan. Opeens zag Nahor een zwarte hengst verschijnen. Night Dancer. Meteen legde Nahor zijn oren plat tegen zijn schedel. Hij moest niks hebben van ND. Nahor brieste woest. Het werd tijd dat hij ook zou gaan deelnemen aan de oorlog. Anders waren er misschien geen slachtoffers meer voor hem en dat wou Nahor absoluut niet hebben. De zwarte hengst stoof op de bonte merrie af die bij Misha stond. Hij richtte zich gelijk op de hals van de merrie. Zijn tanden boorden zich in de nek van de bonte merrie. Bloed sijpelde langs zijn mond op de grond. De smaak van bloed deed Nahor goed. Hij had het al te lang niet meer geproefd. ''Nog een laatste wens?'' vroeg Nahor vol haat. Hij beet nog steeds in de hals van de merrie.

[kort en flut]

Zoveel geuren vermengden zich en zorgden voor een verwart reuksysteem. Wel wist ze de duidelijke geuren van de Quiet Sparkle en de Horcrux uit elkaar te halen, wat meteen zorgde voor een geschrokken siddering door haar lichaam. Natuurlijk moest ze niet van het ergste uit gaan, maar een goed- en slechtgeaarde kudde in samenspel betekende negen van de tien keer niets goeds. Haar neusgaten sperden wat verder open en haar ogen gleden onderzoekend over het veld. Ondanks de afstand die tot de groep paarden en haar verkeerde wist ze welke kant ze op moest. Het betrouwbare paardeninstinct wist haar altijd de goede weg te wijzen, waardoor ze daar volledig op vertrouwde. In nog geen seconde was ze tussen de bomen verdwenen, galopperend, de longen uit haar lijf rennend. Ze had Mischa al een tijd niet gezien, wat kon betekenen dat ze niets van deze eventuele conversatie afwist. Door haar ongelofelijke snelheid raakte ze vermoeid, maar ze liet haar benen niet stoppen met het rennen. Zigzaggend vloog ze door de bomen, en na ongeveer een kwartier kwam ze uit bij een opening van de Ash Valley. Ze was van plan even te kijken en als er geen onraad was meteen te vertrekken. Maar wat ze op het moment van stoppen zag, zorgde voor een belading van woede. Het besprong haar ineens, lieten haar gedachten blokkeerde waardoor ze niet nadacht wat slim was of niet. Het enige wat ze nu wilde was de Horcrux-paarden één voor één van hun hoofden ontdoen. Voor even stond ze stil, door de plotselinge schok. Echter was ze snel weer bij zinnen en rende ze in een onophoudende vaart naar de kleine groep paarden.
"WEG! WEG! ALLEMAAL! Haar stem klonk schreeuwend, uit de toon door het harde en haast dwingende geschreeuw. Het was bedoeld voor de leden van de Quiet Sparkle, waarvan velen nog op best jonge leeftijd verkeerden. Het afschuwelijke aanbeeld van Mischa maakte haar misselijk en deed de woede enkel meer oplaaien. Veel hadden Pearl nog nooit zo gezien, zó afgrijzelijk woedend. Maar haar vijanden waren te ver gegaan. "Jij, jij... Deina! Hoe durf je?! En jullie allemaal, misbaksels! Jullie gaan er allemaal aan! Jullie blijven van mijn vrienden af! Wie denken jullie wel wie jullie zijn? Of het wordt mijn einde, dan krijg je je zin Deina. Maar ik ben hier om te vechten. Van hun blijf je af." Haar woede werd niet meer beheerst en ze schreeuwde en spuwde haar woorden afkeurend en dooddoenend richting de Horcrux paarden. Dit werd hun ondergang. Of die van haar. "Richten jullie je op Mischa! Probeer haar overeind te krijgen en breng haar langs de rand. Zorg dat de wonden uit het as blijven en probeer water te halen." zei ze tegen de Quiet Sparkle leden, nadat ze zich had omgedraaid voor een seconde. Ze draaide haar hoofd weer om, staarde de slecht geaarde paarden enkel met een doodse blik aan. De Dénali-leden ging ze niet roepen. Nee, ze ging anderen niet in problemen brengen. Ze ging zelf strijden, in haar eentje. Hopend zo veel mogelijk te doden, haar wraak te nemen op het feit dat ze Mischa en de rest van haar vrienden en bondgenoten wilden vermoorden. Ondanks dat dit misschien ook haar ondergang zou worden. Dat maakte niets meer uit.

De donkere wolken verzamelden zich boven het tafereel. Het was het middelpunt van de storm. Midden in de vlakte, met de bergen en de vulkaan aan de horizon, was de oorlog begonnen. Maar het was niet eerlijk gespeeld. De Horcrux was ver in de meerderheid en de Quiet Sparkle had hun leider zien vallen. Ze hadden hulp nodig, van wie dan ook. De bruine merrie lag in het gras, over haar witte bles liepen sporen van bloed, ze zat onder de wonden. Ze kon de wind niet meer over haar vacht voelen razen, de geluiden en stemmen om haar heen vielen weg. Vlak voor dat moment waarin ze weg zakte, hoorde ze een bekende stem. Maar de pijn overweldigde haar en ze kon niet plaatsen wie het was. Ze knipperde kort met haar ogen en raakte bewusteloos. Haar hart bleef kloppen en haar bloed bleef stromen, maar haar gedachten zweefden naar een plek waar ze niet hoorden te zijn. Ze werd wakker in een droom. Concludeerde dat ze in de taiga moest zijn, de plek van al haar mooiste herinneringen. Er was geen pijn meer, het voelde juist vertrouwd en goed om hier te zijn. Er was een uiterste stilte, er klonk alleen het geritsel van de dansende bomen. Plotseling waren er stemmen, van overal om haar heen. Ze leken uit een andere wereld te komen maar ze waren tegelijker tijd heel dichtbij. Verward draaide ze zich om. Haar vacht schitterde, haar wonden waren helemaal verdwenen. Ze was toch niet dood? Geen idee hoe het was om dood te zijn, ze had het nog nooit eerder meegemaakt. Mischa wou niet dood, ze weigerde. De stemmen werden luider en vanuit het niets stonden er in een cirkel allemaal paarden om haar heen. Ze lachten vriendelijk naar haar, allemaal op hun eigen manier. Sommigen keken trots, sommigen bezorgd. Het waren bekenden uit het verleden, waar ze een gelukkige herinnering mee had gedeeld. Waar ze om gaf. En hoewel ze niet wist hoe het was om verliefd te zijn, kende ze liefde heel goed. De paarden om haar heen hadden daar allemaal iets mee te maken. Een aantal tegenover haar deden een stap dichterbij, ze deed haar uiterste best om te bepalen wie zij waren. Alles was zo vaag en duizelig. Ze staarde naar de tranen van haar vrienden, die langs hun kaak naar beneden drupten. “Mischa, je hebt nog niet verloren. Je zult nooit verliezen,” klonk de stem van een merrie. Ze fronsde en keek in alle ogen. Iedereen was er. Ook Pearl en Coktail, haar twee beste vriendinnen. Haar allercoolste leden, haar familie. Zelfs Patch was er, die ze na hun ruzie niet meer had gezien. Hem had ze allang vergeven. Voor een moment vroeg ze zich af hoe zij haar zouden herinneren. Mischa had zoveel geleerd in Dreamhorses, was veranderd, op een goede manier. Ze had ontzettend veel gelachen, had tranen van geluk leren kennen. En de Quiet Sparkle. Het belangrijkste in haar leven. Deze kudde had haar, op een of andere manier van het begin al geraakt. De familieband die er was, de gezelligheid, de manier waarop iedereen met elkaar om ging. De kudde had haar altijd gedreven, door het leven gesleept. De leden! Ze waren in gevaar, hadden haar hulp hard nodig. Haar gedachten schoten naar Sunset, Empire en Drain. Plotseling kwam haar besef terug en sprong ze naar de realiteit. Samen met haar bewustzijn kwam ook de pijn terug, maar ze beet haar tanden op elkaar en opende haar ogen. Ze kon het gras weer in haar vacht voelen prikken en ze voelde de wind door haar manen woeien. De kracht stroomde terug in haar lichaam. Zij had iets dat Deina niet had – nou, heel veel, eigenlijk. Ze had oprechte vrienden, die voor haar opkwamen omdat ze van haar hielden. Ze had liefde, familie en ware moed. Al die dingen samen zorgden ervoor dat ze weer kon opstaan. Ze gooide haar manen door de lucht, steigerde om de Horcruxers van zich af te schudden en hinnikte luid. Ze zette een beweging in en hief haar stem voor een soort oerkreet. “Iháááááaaaaaaaaaaaah!” Het galmde door heel Dreamhorses, deed vogels opstijgen en slakken in hun schild kruipen. Ze stormde af op de zwarte hengst die zo juist flink in haar hals had gebeten, gaf hem een flinke trap tegen zijn buik. In haar ogen stond woede, haar blik schreeuwde het bijna uit. Ze draaide zich om en galoppeerde richting Sunset. Steken van pijn schoten door haar heen bij ieder stap, ze liep ontzettend mank, maar bleef door stappen. Ze keek bedroefd naar het merrieveulentje dat haar lieve Sunset bedreigde. Ze kon het niet bevatten dat Deina, wat voor monster ze ook was, een veulen in de oorlog liet meedoen. Veulens, die nog niet goed onderscheid konden maken tussen goed en kwaad, en daar maakte die witte merrie misbruik van? “Wat Deina doet is verkeerd, dat móet je toch van binnen voelen. Stop hier mee,” klonk haar stem, als een strenge moeder. Ze keek kort achterom, naar Empire, gaf hem een vertrouwde knik maar op dit moment kon ze hem helaas niet helpen. Ze ademde diep in en uit en liep vervolgens in de richting van Deina, haar rug scheef. Ze had moeite met haar balans en haar longen deden pijn. Haar ogen gleden naar Pearl. Ze hoopte dat haar leden zouden rennen. Daar vertrouwde ze op. “DEINA!” Schreeuwde ze wanhopig. Haar adem stokte. Die merrie mocht van haar dood vallen. Deina was gestoord en de enige oplossing was een einde aan haar leven. “Ik ben er nog.” Ze wist niet of het naar haar zelf gericht was, of naar haar vijand. Haar ogen begonnen te glinsteren. Ze zou proberen Deina te doden, te stoppen, haar af te leiden. Misschien kregen haar leden zo de kans om te vluchten. Mischa zou alles proberen, zo lang haar Sparkles maar veilig waren. En dan, als ze er zeker van was dat haar leden niets gebeurde, dan kon ze misschien nog rust hebben.

War would end if the dead could return

---

Aaliyah keek toe hoe Nahor aankwam en ook een haast groene merrie. Aan de kant van de vosse merrie. Nahor stortte zich op de groene merrie die nog bij Mischa stond. Ze stopte even met vechten toen ze zag hoe Mischa er bij lag. Voor een moment beet ze op haar lip. Ze zat met een tegenstrijdig gevoel maar die was al weg. Een schaduw kwam over haar ziel voor een moment en ze richtte zich weer op Sunset. Haar gevoelige oren hoorden luid en duidelijk de klanken van de maar al te bekende Pearl. Ze schrok en stopte weer. Nu was ze licht verbaasd. Ze had niet verwacht haar te zien. Aaliyah keek naar beneden en hoopte dat Pearl haar niet opmerkte.
Toen ze nog maar een paar maanden oud was had ze de bonte merrie ontmoet en een conversatie gehad. Toen gedroeg ze zich anders dan nu. Nu had ze haar weg gevonden en sloeg eindelijk het goede pad in. Het pad van de slechten. Maar met andere betekenis. Ze was niet van plan te moorden, en het deed haar werkelijk pijn als ze keek naar de gevallen Mischa die gelukkig nog leefde. Ze hoorde de woorden van Pearl weer aan. Ze kromp even ineen toen ze het woord misbaksels hoorde, duidelijk bestemd voor iedere Horcrux lid. Dit dreigement nam ze persoonlijk. Zij hoorde bij de Horcrux en zij gold dus ook voor die dreiging. Aaliyah bleef intussen opletten of de bonte Ijslander niet aanviel want telkens als ie aanviel ontweek Aaliyah dat, tenminste. Dat probeerde ze. Opeens hoorde ze hetgeen wat gericht was aan de QS leden. Ookal was Pearl een vriend –hopelijk ook nog wederzijds-, Horcrux was haar familie en dit zou Deina niet toestaan dus ze versperde de bonte haar weg en keek brutaal naar Sunset. Haar ogen glinsterden waarna ze haar blik richtte op Pearl maar die wendde ze snel genoeg weer af. Ookal was Aaliyah klein en jong. Ze zou kosten wat het kost doen om te zorgen dat de QS leden niet zouden vluchten. Telkens bij ieder verdachte beweging haalde ze uit met haar tanden. Weer schrok ze van iets. Ditkeer was het een kreet. De vosse merrie was opgekrabbeld en stootte een oerkreet uit. Aaliyah hief haar hoofd eventjes geschrokken. Haar gevoelige oren hadden deze uitbarsting niet verwacht. Maar wat de merrie tegen haar zei liet haar misschien meer schrikken. Maar wel boos schrikken zegmaar. Waar bemoeide die merrie zich mee? ’Kan wel zijn Mischa maar Deina is mijn zus en ik zit in de Horcrux omdat ik geen ouders heb. Ik heb, nee hád onderdak nodig. Als veulen.’ Siste ze tegen Mischa zonder dat ze haar blik van Sunset af hield. De rest ontging haar, dat was tegen en voor Deina, niet voor haar.
Strak bleef ze kijken naar de bonte merrie en probeerde iedere beweging te voorzien.