Oorlog Horcrux vs Quiet Sparkle #

Sunset zag dat Aaliyah stopte met vechten. Dit had ze niet zien aankomen. Empire stoof op de friese hengst af, die duidelijk Pearl wilde grijpen. Toen viel haar blik op Deina. Nee, nee! Zonder te beseffen waarom, of hoe, stormde ze op de witte merrie af, en bonkte haar bij Mischa weg. "Sorry" zei ze in het voorbijgaan van haar leidster. "Deina, alsjeblieft! Luister even! Als wij goedzakken dood zijn, wat dan? Dan hebben jullie slechtjes deze wereld. Maar dan zullen jullie oorlog krijgen. Je zal niet heersen over Dream Horses Deina. Fawn zal het ook willen. We al wanna rule this world." zei ze. Ze hielt de merrie goed in de gaten, had even geen oog meer voor de andere paarden, op Mischa na. Deina zou het niet begrijpen, maar misschien ook wel.

-Sorry hoor Deina, maar ik kon mezelf niet bedwingen niet Mischa te beschermen!-

Nog steeds hadden haar stevige kaken de keel van de bruine merrie vast. Bloed sijpelde zowel over de hals van Mischa als over haar snuit. Ze voelde opeens een harde knal tegen haar aan en liet los, maar daarna draaide ze haar meteen om. Haar donkere ogen boorden in die van de jonge merrie die voor haar neus stond. Ze vertelde haar dat ze nooit zou heersen ook al waren de goedzakken dood. Een valse grijns sierde haar lippen terwijl ze dreigend op de kleine merrie afliep. Ze torende hoog boven haar uit, maar even zei ze niets. Geschreeuw van de jonge merrie, haar half zus was te horen. Woest schoten haar ogen naar het veulen dat de bonte Pearl beschermde. Ze zei er nog niets van, maar dat kwam nog wel. Ze snoof. "Maak ze af, Horcrux" Haar stem galmde opnieuw over het gebied en kort draaide ze haar weer naar de merrie. Ze stapte opnieuw op haar af en grijnsde vals. "Jij mag het ook opnemen hoor, in ruil voor je leider." Ze draafde rond de merrie en hapte toe. Ze sprong opzij en beukte tegen de zijkant van haar. Ze zette haar tanden kort in haar schoft en beukte haar uit de buurt van de bruine leidersmerrie. "Djuna, dit is je slachtoffer. Maak haar af als het moet." Meteen beukte ze de bonte merrie in de richting van de twenter. Ze draaide haar weer om naar Mischa en begon rond te merrie te cirkelen. Ze beukte af en toe met haar gespierde lijf tegen haar aan. Haar tanden hapten naar haar keel, steeds opnieuw. Af en toe zette ze deze weer in de keel van de merrie. Veel bloed lag al op de grond. Deina trapte met haar hoeven naar alles wat ze kon raken en daarna beukte ze nog een keer hard tegen haar aan. Haar hoeven schopten alles wat ze kon raken. Zoals de borst, buik en haar hoofd. Het was tijd voor de laatste slag en dan was het voorbij voor de merrie. Deina snoof luid en opnieuw sneden haar tanden door haar huid.

Nu niet meer Deina of Mischa aanvallen, helpen.
Ik moest deze post maken i.v.m het einde van Mischa ~

Warm stroperig bloed met een heerlijke roestige smaak droop door zijn mond van de merrie. Het kon hem niet schelen wie wie was. Deamon draaide door en goed ook. Zijn oren plat in zijn nek steigerde hij met haar hals in zijn mond vast geklemt tussen zijn sterke kaken. Oppeens voelde hij een steek in zijn schoft. Hij liet de merrie los en draaide zich kwaad om waarna hij op een giftige manier de valk hengst aankeek die hem een wond op zijn schoft had veroorzaakt. Deamon voelde de wond, hij deed zeer. Maar daar zal hij later op focussen. Zijn oren plat in zijn nek en zijn ogen zo duivels als het maar kon sloop hij als een roofdier op empire af. Die nu stok stijf bleef staan. Vals liep hij rondjes om de verstijfde hengst heen. " zo zo.. Ja je hebt me gebeten. En nu? " siste hij giftig met een stem waar je kippenvel van kon krijgen. 

Het was een heerlijk moment voor deamon. Heerlijk. Het restje bloed van pearl likte hij van zijn bovenlip af waarna hij zonder pardon binnen een paar seconde ook weer op empire lag. Hij pakte hem beet bij bij zijn hals, zijn kaken zaten muurvast, en zijn tanden doorboorde zijn hals. Deamon steigerde hoog met zijn hals in zijn bek waarna hij vervolgens hem met een smak neer gooit. Spetters bloed vlogen in het rond als zijn hoeven op de bebloede grond terecht kwam. Niet alleen van deamon of van empire, maar bloed van alle paarden hier. De manen van deamon werden langzamerhand steeds stijler en natter van het bloed. Maar hij vond het heerlijk.

Hij liet empire even voor wat hij was en hij sloop weer op pearl af. Tot dat hij een kleine beuk in zijn flanken kreeg. Met een ruk draaide hij om en wou degene beetpakken en de strot door bijten tot dat hij een bekende zag. " aaliyah? Wat doe je? " siste hij naar haar. Deamon was nu eenmaal driftig en vals, maar aaliyah zal hij nooit wat aan doen. Hij keek haar giftig aan maar deed haar niks. " goed, ik laat haar met rust.. Maar aan wie zijn kant sta jij eigenlijk? " snauwde deamon toen. Maar verbazend genoeg met een rustige ondertoon. Maar kwaad was deamon, kwaad. 

Even richtte hij een blik op deina en mischa. Het was een appart gezicht. Overal lagen lijken, deina werd lastig gevallen door een gevlekte kleine merrie, die daar ook al snel achterkwam dat ze daar beter niet kon staan. Een valse grijns verscheen op zijn zwarte lippen. Hij drukte woest zijn kin op zijn borst en maaide met zijn brede hoeven door de kille lucht waarna hij zijn blik even op aaliyah richtte. Die merrie die deamon van alles heeft geleerd, dat kleine veulentje opgegroeid tot een schone merrie. Algauw stonden zijn ogen weer op empire en sloop hij weer zijn kant op wachtend wat er komen zal.

De woede leek bij Aaliyah op te laaien, ze nam de woorden van haar niet goed op en reageerde agressief. Totaal onverwacht veranderde haar stemmingen en weerklonk haar stem zachtjes, haast onhoorbaar over het oorlogsveld. Deze woorden zorgen ook voor enkele veranderingen van haar stemmingen. Haar blik werd zacht en ongelovelijke dankbaarheid was in haar blik te vinden. "Het geeft niet Aaliyah. Onthoud wel alsjeblieft dat je niet iets moet doen wat je niet wilt. Je hoeft niet tegen je familie te vechten. Maar bedankt, dit waardeer ik heel erg lieverd." bracht ze teder uit. Verder had ze niet veel tijd om aandacht aan de zandkleurige merrie te besteden, dit wist zij zelf ook wel. De stem van Deina weerklonk voor de derde keer, deed haar opkijken en haar smaragdgroene ogen link naar die van de witte merrie toemonden. Een zwarte hengst nam plaats bij Deina en Pearl, die een behoorlijke woede uitstootte. De bedreiging daarvan had ze niet door, pas nadat haar ogen die van hem gevonden hadden merkte ze de bedreigende blik op. Een doodse blik. Eén die liet merken dat hij haar het liefst wilde zien doodvallen.
Voordat ze zelf iets terug kon doen - haar reactietijd was te sloom - voelde ze een stekende pijn. Het begon bij haar hals en mondde zich uit tot heel haar lichaam. Het voelde ondragelijk, maar het werd voordat de tanden dieper konden doordringen afgekapt. Empire was degene die de oerkreet had uitgestoot en daarna enkele rake klappen gaf aan de onbekende, zwarte Fries. "Niet doen Empire!" bracht ze moeizaam uit, sloot voor een korte seconde haar ogen tegen de pijn en opende ze daarna weer snel. Elke seconde kon verschil betekenen in leven of dood, had ze zo onderhand wel begrepen. "Aaliyah, doe alsjeblieft niet wat je zelf niet wilt. Doe voorzichtig." wist ze tegen de jonge merrie te zeggen. Enkele stroompjes bloed kleurde de witte haren van haar vacht rood, en drupte vervolgens met onhoorbare tikjes op de grond. "Die Djuna van jou maakt helemaal niemand af als het moet!" siste ze richting Deina. Ze draaide haar hoofd om en bijna alles leek in slowmotion te gaan. De doodse blik van Deina, het bloed, het lichaam van Mischa. Voordat ze een stap zou kunnen zetten wist ze al dat het te laat was. Over was. Mischa was dood. Haar beste vriendin, als een familie voor haar. Haar wereld leek in te storten. De realiteit was op het moment te hard. De oorlog ging nog steeds door, dat wist ze. Tranen waren zelfs niet mogelijk, dat zou ook haar dood en die van haar vrienden kunnen betekenen. "Mischa." Ze sprak haar naam uit, haast emotieloos door de hoeveelheid aan verdriet. Ze gooide haar voorbenen omhoog, wat zorgde voor een stekende pijn in haar schoft door de beet, hinnikte een luidde, doordringbaar van verdriet en haat, over Dream Horses.

Angst overspoelde hem van alle kanten, nog steeds zat de vieze ruwe smaak van bloed in zijn mond. Hij spoog het weer uit. Toen de hengst weer begon te praten kromp hij ineen. Hij had zojuist de meest stomme actie in zijn hele leven gedaan. Hij kon niet eens vechten, wat bezielde hem. Een gespannen sfeer viel rondom hem. Hij brieste eventjes, nee, hij moest zich staande houden. Voor Mischa, voor de Quiet Sparkle. Voor degene die geen badeenden waren. Hij schudde zich uit. Luisterde naar de woorden van de hengst. Hij kreeg kippenvel van zijn stem. Toen stelde hij zich dapper op. Maar aan alles was te merken dat hij bang was. Bang voor wat er komen ging. Wat er gebeuren zou. Wanhopig keek hij rond. ''Ik... Ik...'' Maar hij kon zijn zin niet afmaken. De hengst plofte boven op hem. Empire spartelde en trappelde tegen. Hij hoorde Pearl al schreeuwen, maar het was te laat. Dit zou zijn dood worden. Plots ging de hengst weg. Empire stoof kreunend van de pijn overeind. En zag toen net hoe Mischa dood neer viel. Hij steigerde wild. ''DEEEEEIIIIIIINNNNNNNNAAAAAAAAAAA.'' Schreeuwde hij woest over het veld. Hij hinnikte luid en pijnlijk. Nee, het kon niet waar zijn. Hij stoof op Mischa af. Een enkele traan glipte langs zijn wang. Hij keek Pearl aan. Dit gevecht was nog niet af, en dat zou het nog lang niet zijn. Empire ging niet weg tot iedereen weg was. En hij zou vechten tot het laatste moment. Eventjes knikte hij bemoedigend naar Pearl. ''Hou je sterk.'' Fluisterde hij zodat alleen zij het zou horen. Toen stoof hij op de fries af. Hij greep in een keer naar zijn neus, en steigerde wild. Ondertussen maalde hij met zijn benen tegen de borstkas van de hengst. Hij voelde ventjes geen pijn meer. Een vreselijke adrenaline kick vloog door hem heen. Hij trapte en beet de hengst overal waar het kon.

Deamon sprong van empire af en gaf hem even de ruimte. Vol onbegrip over dat aaliyah tegen hem zei dat hij pearl niks mocht doen stapte hij nors en kwaad heen en weer en beet en trapte hier en daar een paard neer. Hij zal aaliyah geen pijn willen doen en liet pearl voor wat ze is en richtte zich weer op de valken hengst. Voor dat deamon er besef in had lag de leidster van de sparkle dood voor de benen van deina. Een bloedbad waar ze in lag. Een grijns verscheen op zijn zwarte lippen. Voordat hij ook maar kon reageren had deamon empire in zijn neus hangen. Even snakte deamon naar zuurstof wat hij algauw weer voor elkaar had door zijn tanden van zijn neus af te koppen met zijn grote hengstenhoofd. Het was nu menis tussen empire en deamon. Eindelijk kon deamon heleaal los gaan, en vanaf nu zal hij door niemand laten zeggen wat hij moet doen. Hij voelde de steken n zijn borst waardoor er veel lucht ontsnapte en hoorbaar werd door een paar flinke kreunen.

Deamon steigerde hoog waarna hij in de benen van empire beet en zijn lompe hoeven met een dreun tegen zijn flanken aanschopte. Deamon was niet van plan te sterven hier op het slagveld. Zijn oogwit was duidelijk te zien, zijn vieze bebloede tanden werden ontbloot en een valse kreet kwam uit zijn keel. Zijn neus lag helemaal open met bloed. Het branden. Hij schudde even zijn hoofd en zo ook het bloed af. Waarna het er net zo hard weer uitstroomde. Deamon kreeg een klein gaatje waarna hij zich uit de macht van de valk loste en zich met een lompe draai omdraaide waarna hij zijn hoeven tussen zijn oren liet denderen en happend naar zijn hals. Hij pakte zijn manen beet en trok er aan waardoor hij een hap haren in zijn mond had zitten. Hij walgde er van. Nu dook deamon weer boven op empire en greep hem nu bij zijn donkere neus. De kneuzingen in zijn borst deden zeer en maakte het ademen moeilijker maar deamon gaf niet op. Hij zal zijn kudde verdedige en er voor strijden om deze kudde te laten heersen over dream horses.


X aaahhh heerlijk.. Lekker actief oorlog voeren hhaha.. Eindelijk :-)

Deina draaide zich met een ruk om toen Sunset tegen haar aan was geknalt. Ze boorde haar ijzige ogen in de hare, wat Sunset deed schrikken. "Jij mag het ook opnemen hoor, in ruil voor je leider." Ze draafde rond de merrie en hapte toe. Als zij kon sterven voor Mischa, graag, maar ze zei niets. Deina sprong op zij en beukte Sunset naar een ander paard toe. "Djuna, dit is je slachtoffer. Maak haar af als het moet." riep Deina naar de merrie die nu voor Sunset stond. Sunset zag met groote ogen toe hoe Deina Mischa af maakte. "Nee, Deina! Alsjeblieft!" gilde ze. Maar ze zag hoe Mischa op de grond stortte. Dood. Pearl en Empire stormde naar Mischa toe. Sunset kwam er met knikkende knieën achter aan. "Mischa..." fluisterde ze. Er rolde een traan over haar wang, op Mischa's gezicht. Boven op Mischa's bewegingsloze lichaam. Dit kon niet waar zijn! Pearl steigerde en hinnikte luid. Sunset spande al haar spieren aan. Nee, nee! Dit werdt haar te veel, dit kon niet! Mischa kon niet dood zijn! Het mocht niet!

Woede spoot door zijn lichaam, zijn spieren trilde onder zijn dikke huid en zodra hij de stem van Pearl hoorde, draaide hij zijn hoofd naar haar toe. 'Alsof je dit alleen aan kan. Zet je trots op zij en laat andere je een keertje helpen.' Siste hij kwaad. Even had hij alles bekeken, maar toen een zwarte hengst richting Pearl kwam gesprongen snoof hij waarschuwend. Al snel had iemand anders de hengst al over genomen. Zodra een merrie richting de jonge, kleine Sunset kwam stoof hij op haar af. Met een enorme kracht beukte hij haar aan de kant, gooide zijn voorhand in de lucht en zorgde ervoor dat hij een aantal keer met zijn voorhoeven tegen haar hoofd beukte. Een rauwe hinnik verliet zijn keelgat, nog een enkele keer beukte hij de merrie die Sunset aan wilde vallen weg en sneed met zijn tanden door haar huid. 'Kom niet meer in haar buurt voordat ik je strot eruit ruk.' Kwaad zette hij zijn tanden in haar neusbrug, beet een keer flink door en hing met zijn gewicht aan haar neus. Met een walgelijke blik spuugde hij haar bloed uit, draaide zijn lichaam om en gaf haar nog een trap na.
Paarden keken naar Mischa, maar doordat hij niet had opgelet had hij niet gezien waar Deina mee bezig was. Tranen sprongen in zijn ogen toen hij het bebloedde lichaam van zijn goede vriendin Mischa op de grond zag liggen. Meteen draafde hij erheen, duwde zijn neus een enkele keer tegen haar buik en sloot zijn ogen. Op dit moment wilde hij Deina echt kapot maken, haar gelijk maken met de grond; maar het belangrijkste was nu om de rest van de kuddeleden te beschermen. Hij wist zeker dat dat was wat de bruine merrie gewild had..

~Het komt er dus op neer dat hij Djuna aanvalt (:
En sorry voor de flutpost + kleine. Heb last van mijn duim..

Beteuterd keek hij toe hoe zijn prooi werd afgepakt. Ach jaa. Zijn ogen vlogen in het rond. Overal waren paarden aan het knokken. Oef. Geamuseerd zette hij een hoef op rust, hij bleef rustig kijken totdat eens een prooi vrij zou komen. Hij floot eventjes zachtjes, en bleef rondkijken. "Maak ze af, Horcrux" Zijn oortjes draaiden naar binnen toe. Hmz. Ja, dat ging moeilijk als er geen prooi was. Hij zuchtte eens, verzette zijn hoef en kwam weer op vier benen te staan. Hij bleef even kijken naar de twee leidsters, waarbij de kudde ooit begonnen was. Mischa viel na een paar klappen neer. Zijn hoofd kantelde zich. Direct vlogen goodzakjes naar het lijk als mugjes op een lamp. Hij zwiepte zijn staart en kwam langzamerhand dichterbij. Hij keek even achterom. Zijn kleine welshlichaam was een klein beetje bloederig. Vooral op de witte vlekken waren de bloedspetters duidelijk te zien. Hij kwam dichterbij schuifelen en keek toen naar het groepje.
Toen hij zag zijn oude prooi een beetje hulpeloos staan. Hij kantelde zijn hoofd. De merrie had nog wat van hem tegoed. Op een vrolijk drafje, zijn benen hoog opgetrokken, zijn oortjes strak naar voren draafde hij naar de merrie toe. ‘HOI,’ schreeuwde hij toen in haar oor. Waarna zijn oren zijn nek in vlogen en zijn tanden datzelfde oor omklemde. Zijn voorbeen maaide toen naar voren, richting de borst van de merrie. Tijd om te treuren kreeg de merrie niet van haar. Zijn witte staart zwiepte heen en weer. Toen zette hij zijn tanden weer achter haar oren, en dwong haar haar hoofd laag te houden. ‘Jammer, maar leidertje is dood. Nu heb je niks meer om voor te leven.. Wat jámmer nou,’ siste hij tussen zijn tanden door. Zijn voorbeen maalde naar haar hoofd. Toen zwierde hij zijn ander voorbeen over de hals van de merrie. Hij ging haar in dezelfde houdgreep vasthouden. Hij klemde dat been vast. Toen zette hij zijn tanden weer in haar manenkam. Hij rukte hard aan haar manen. ‘Omnomnom,’ zei hij toen smakkend.
Toen zette hij zijn tanden weer achter haar oren. ‘Dus, nu je niks meer hebt om voor te leven, kan ik je net zo goed afmaken,’ zei hij toen vals. ‘Maar wil je eerst voor me buigen?’ vroeg hij. De speelse blik speelde in zijn ogen. ‘Kom op, ik heb het vriendelijk gevraagd. Dat doen jullie goedzakjes toch altijd?’ vroeg hij toen maar. Hij zette zijn tanden sterker vast en duwde haar hoofd naar beneden. ‘Oké, buig muts,’ siste hij toen tussen zijn tanden door naar de merrie. ‘Of wil je liever dat ik je help,’ zei hij plagerig. Zijn ogen stonden nu duivels. De merries laatste uur had geslagen.

~ Sunnieset. :3

"HOI!" hoorde ze ineens in haar oor, waarna ze voelde dat haar oor tussen twee kaken geklemt zat. Weer die zelfde hengst. Zijn voorbeen zwaaide hij weer over haar hals. En ze voelde de druk weer achter haar oren. Ze hielt haar hoofd gehoorzaam laag. Ze had geen kracht meer om tegen te stribbelen. Het was net alsof alle wilskracht met Mischa's levenskracht weg was gegaan. ‘Jammer, maar leidertje is dood. Nu heb je niks meer om voor te leven.. Wat jámmer nou,’ siste hij tussen zijn tanden door. Hij trok fel aan haar manen. ‘Dus, nu je niks meer hebt om voor te leven, kan ik je net zo goed afmaken,’ zei hij toen vals. ‘Maar wil je eerst voor me buigen?’ vroeg hij. Ze voelde heverige druk achter haar oren, en voelde haar voorbenen trillen. ‘Kom op, ik heb het vriendelijk gevraagd. Dat doen jullie goedzakjes toch altijd?’ vroeg hij toen maar. Hij trok haar hoofd naar beneden. ‘Oké, buig muts,’ siste hij toen tussen zijn tanden door naar de merrie. ‘Of wil je liever dat ik je help,’ zei hij plagerig. Ze zakte door haar voorbenen, legde haar neus op de grond. Ze wilde niet meer leven, ze had geen put meer om te leven. Waarom moesten ze Mischa nou hebben?

-Je mag der heel erg verwonden van mij, maar dood mag ze niet!-

Hij vond het bijna teleurstellend dat hij de merrie niet aan kon pakken. Zijn lippen vormden zich tot een rare vorm. Ze zei niks, ze deed niks. Ze deed braaf haar hoofd omlaag. Hij schudde toen zijn manen. Toen de merrie op haar knieën voor hem lag, voelde hij de macht toch wel door zijn aderen stromen. Als een soort 'beloning' zwierde zijn been weer terug naast zijn andere voorbeen. Hij keek eens naar de houding van de merrie. Toen schoot hij naar voren en beet de merrie in haar nek. Hij draaide zich vliegensvlug om. Zijn neus kwam tussen zijn knieën, en zijn achterhand vloog omhoog. En liet zijn achterbenen naar achteren vliegen, en zijn hoeven raakten de gevlekte flank van de merrie. Hij keek achterom, door de klap was de merrie omgevallen in haar instabiele houding van de buiging. Direct draaide hij zich om en sprong over de merrie heen. Zijn oren lagen plat in zijn nek en hij begon toen om de merrie heen te galopperen. Hij zwiepte zijn staart tegen zijn flank. Hij snoof eens en hield zijn neus laag bij de grond. Toen viel hij de merrie weer aan. Haar hals was dit keer de dupe. Zijn tanden zette hij in de huid van de merrie. Hij scheurde langs haar hals, en veroorzaakte een snijwond. Het bloed droog in kleine straaltjes van haar vacht. Hij gooide zijn hoofd omhoog en bleef toen naast de merrie staan. ‘Oeh,’ zei hij met lichte interesse. Hij boog zijn hoofd naar de wond, en toen gleed zijn roze, ruwe tong over één van de straaltjes bloed. De roestige smaak vulde zijn mond. Hij hief zijn hoofd weer en smakte eens luidruchtig. ‘Jammer dat zo'n koppie eraan moet. Ach ja, volgens mij vind je het niet eens zo heel erg,’ zei hij met een grijns. Toen steigerde hij recht omhoog, zijn oren waren plat in zijn nek. Hij maaide met zijn benen door de lucht. Toen kwam hij neer op de buik van de merrie. Hij hief zijn hoofd en sprong opnieuw over het lichaam van de merrie. Tot zijn spijt ademde ze nog. Hij keek haar toen aan. Zijn hoofd kwam dichterbij de hare. ‘Jammer jammer... Dat deed vast pijn hè?’ zei hij toen vals. Hij zwiepte zijn witte staart. Zijn hoofd vloog weer omhoog. Hij keek eens naar de witte merrie, Deina. Hooghartig en deels trots op zijn resultaat. Lang zou de merrie vast niet meer leven.

Ik vind het zielig hoe erg Sunnieset voor Mischa leeft.
~ Ik heb btw toestemming van de speelster van Sunset om een beetje te "powerplayen".
~ Sorry voor de flut. :/

Als een soort beloning dat ze luisterde voelde ze de hengst zijn been van haar hals halen. Toen schoot hij naar voren een beet haar in haar nek. Toen voelde zijn hoeven tegen haar flank en ze viel om. Ze voelde bloed uit haar nek stromen toen de hengst over haar heen sprong en haar hals nog een keer aanviel. Ze voelde zijn tanden in haar huid en voelde ook daar bloed uit komen. De hengst gooide zijn hals omhoog en bleef staan. ‘Oeh,’ zei hij met lichte interesse. Hij boog zijn hoofd naar de wond, en toen gleed zijn roze, ruwe tong over één van de straaltjes bloed. Haar oren draaide wat onzeker naar achter het prikte heel erg. De hengst hief zijn hoofd weer en smakte luidruchtig. ‘Jammer dat zo'n koppie eraan moet. Ach ja, volgens mij vind je het niet eens zo heel erg,’ zei hij met een grijns. Vanuit haar ooghoeken zag ze de voorbenen van de hengst omhoog gaan, en voor ze het besefde voelde ze een harde klap op haar buik. Ze slaakte een harde, pijnlijke hinnik uit over het hele tavereel. Ze zag het bonte hoofd van de hengst dicht bij de hare. ‘Jammer jammer... Dat deed vast pijn hè?’ zei hij toen vals. Sunset snoof angstig, maar verroerde zich verder niet. Wat had het voor zin, zonder Mischa was ze niets. "Nou maak er een eind aan dan." fluisterde ze zwak.

-Nee, ze mag nog steeds niet dood! xd-

Sultan sloot eventjes kort zijn ogen, nam de geur van Mischa nog een enkele keer in hem op waarna een diepe zucht volgde. Wat zou hij haar verschrikkelijk gaan missen, maar Sultan zag het nu als zijn taak om de leden van de Quiet Sparkle bij te staan; te helpen voor zover dat nu nog nodig was. Er mochten geen doden meer vallen, in ieder geval niet van de kudde. Nuftig draaide hij zijn lichaam om, liet zijn blik even over alle paarden glijden en hield de blik van Deina vast. Die merrie pakte hij nog wel een keer, daar hoefde ze niet bang voor te zijn. Sultan draaide zijn hoofd terug naar de paarden die rond Mischa stonden, toen een hengst op de kleine Sunset af ging hield hij hen strak in de gaten. Zodra het te erg werd, besloot hij in te grijpen.
Eventjes had hij niet opgelet en voordat hij het wist zag hij dat bloed over de hals van Sunset gleed. Meteen galoppeerde hij erop af, snoof luid en hinnikte waarschuwend naar de bonte hengst. Zodra hij was aangekomen en de hengst geen reactie gaf, zette hij zijn tanden in zijn manenkam, sleurde hij hem van Sunset af en voelde hoe een roestige smaak zijn mond vulde. Een misselijk gevoel speelde op; hij háátte de smaak van bloed. Maar nu interesseerde het hem vrij weinig, het enigste wat hij wilde was dat het beest van Sunset af bleef.
Sultan haalde zijn tanden uit het vlees van de hengst, snoof luid en keek hem kwaad aan. 'Wel makkelijk voor je, om een merrie te pakken.' Siste hij, waarna hij zijn neus richting zijn oor bracht en het vlees tussen zijn kaken klemde. Zo sneu, dat een hengst die ouder én groter was een merrie die gebroken was, verdrietig omdat haar leidster overleden was aanviel. Dan lag je niveau nog lager dan de grond, sneu beest. Hij was het niet eens waard om te leven.

Deamon was een tijdje met empire bezig toen hij zag dat een zwarte hengst naar een van zijn kudde leden kwam. Twee tegen een? Deamon drukte woedend zijn oren tegen zijn schedel en drukte zijn ogen tot spleetjes. Toen hij zag da de zwarte hengst op kay afging steigerde deamon hoog en hinnikte schel en luid. Het galmde door het bos heen. Hij liet empire voor wat die hengst was bebloed en wel? Zijn zware gestalte kwam snel in beweging. Spieren waren duidelijk te zien op zijn imposante lijf, aderen lagen onder zijn huid om zijn spieren de nodige zuurstof te geven om verzuring te voorkomen. Elke stap die hij op de aarde zette liet de aarde een stukje trillen. Deamon was groot en zwaar.

Hij rende op de zwarte hengst af en stootte het paard met dezelfde gang als hij aankwam galloperen, waarna hij hem ook in zijn manenkam greep. Zijn oren plat in zijn nek, zijn ogen rood van de adreline en zijn bebloede tanden van pearl en empire dook hij als een beest bovenop de zwarte hengst waarna hij zijn tanden door zijn vel kneep als een bankschroef. Waarna hij los liet en voor hem stond en ook rondjes om de hengst liep. Zijn hoofd laag, zijn oren in zijn nek, zijn ogen vals en duivels tot spleetjes geknepen. Zijn manen hingen op de grond. " en dat zeg jij? Die nu wel durft? Twee tegen een? " siste deamon giftig naar de hengst. " laffaard " lachte deamon op een duivelse en valse manier. Zijn zware benen die eindigde met grote lompe zware hoeven met natte behaarde sokken van het bloed wat overal lag. Hij liet het gestalte van de hengst niet uit het oog gaan en was op elke beweging elke actie van de hengst allert. Deze hengst zal hem niet zomaar overvallen.

*In ver band met Empire die nu half dood op de grond ligt en niks meer kan, stuur ik Remember erop af. Hij zou zich denk ik, net als Empire met Deamon gaan bemoeien~ Eigenlijk kan je Remember zien als Empire met precies dezelfde 'taak' enkel is het een ander paard.*

Als je dit niet wilt Nicole dan moet je het gewoon zeggen en dan pas ik mijn post aan!


Langzaam slofte hij voort, gehinnik en geschreeuw was in de verte hoorbaar. Hij spitste zijn oren, droeg zijn hoofd omhoog. En trok zijn ogen tot spleten. Toen galoppeerde hij aan. Verstijfd stond hij stil toen alles zichtbaar werd. Tot zijn grote spijt lag Mischa dood of niet dood op de grond. De altijd zo sterke vrolijke merrie, misschien wel dood? Nee toch, het kon niet zo zijn. Het lot mocht niet zo zijn. Eventjes keek Remember toe, hij merkte hoe een valk hengst wild tegenspartelde toen een fries zich op hem gooide. Remember zijn oren vlogen naar achteren toe. Hij zag Sultan, zijn broer. Eventjes glimlachte hij. En hij zag Pearl. Alle paarden zeiden en schreeuwde door elkaar heen. Toen de valk hengst half dood op de grond lag, en de Fries zich op Sultan afvuurde, hinnikte Remember schel. Om te laten weten dat hij er ook nog was, hij zou het nu opnemen tegen de fries. Hij zou de taak van de Valk op zich nemen. Hij steigerde woest, en zette zich af. Hij rolde met zijn ogen bij het horen van de woorden van de hengst. Hij kwam vanaf de zijkant aan en rende zigzaggend tussen de paarden door. Hij wist dat hij de andere moest beschermen, maar nu was deze hengst zijn grote doelwit. Hij beukte tegen de hengst op. Zijn voorhoeven tegen zijn buik aangedrukt. Remember was ongeveer even groot. Hij greep naar de staart van de hengst draaide zich toen in een oogwenk om, en galoppeerde door nog steeds met de staart van de hengst in zijn mond. Enkele slierten werden eruit getrokken, waardoor de staart dunner was. Remember knikte naar zijn broer, sloot zijn ogen eventjes. En steigerde toen wild naar de fries. ''Hou je sterk.'' Fluisterde hij tegen zijn broer, het was niet omdat Remember dacht dat hij slap was. Alleen omdat hij wou dat zijn broer niks zou overkomen, zijn enige echte 'familie' die hij nog had. Hij wou deze niet verliezen. Hij schopte met zijn benen tegen de hengst. Een kleine angst knabbelde aan hem, een gespannen sfeer hing over het veld. Maar Remember zou door blijven zetten. Al was het voor de Valk hengst die hij niet kende. Al was het voor alle andere paarden die hij niet kenden. Hij had gewoon een te groot doorzettingsvermogen.

Deamon sloop nog steeds als een sluw roofdier om sultan heen, empire alweer vergeten. De zwarte hengst waar hij om heen liep bleef nog even zwijgzaam stil maar deamon had geduld. Omdat de deamon zo gefocust was op sultan hoorde hij op het laatst een ander paard naderen. Hij hief zijn hoofd peil snel omhoog en zag een witte flits. Hij kende deze hengst het was die remember. Dit maakte het nog leuker voor deamon. Zijn oren in zijn nek maar voor dat hij een actie kon ondernemen kreeg hij een beuk in zijn buik. Kwaad en woedend legde hij zijn oren in zijn nek als de witte hengst aan zijn staart zat. Deamon gooide een paar keer zijn achterhand met een vaart omhoog maar voor dat hij de kans had om hem te raken hadden de haren los gelaten van zijn staart en was de witte hengst al ver genoeg en even uit zijn bereik.

Deamon hoorde de woorden van de hengst aan en schoot in een duivelse gemene lach. " hou je sterk? Jij kan nog niet eens een merrie alleen laten, jij kunt niet eens je miezerige hartje tegenhouden. Ik krijg nu al spijt dat ik je toen die tijd niet hebt afgemaakt " siste deamon. Een totaal ander paard als toen. Een duivelse hengst. Toen deamon ook maar de ruimte kreeg dook hij boven op de witte hengst. Hij voelde de trappen van de witte merrie waardoor zijn knieen rood kleurde door het bloed waar deamon mee doordrenkt was door alles wat op de grond lag en zijn neus die open lag door empire. Deamon legde zijn oren plat tegen zijn schedel en zetten zijn tanden in de manenkam van de witte hengst. Zijn tanden sneden door zijn huid heen waarna deamon zich omdraaide en zijn achterhand omhoog gooide en strekte richting zijn hoofd. Hij raakte wat maar wat?

X zo heeft deamon niks en niemand om tegen te vechten en zo een paar^^ 
Ik vind geweldig hoowr haha. Alleen maar goed.

Toen de hengst tegen hem begon te praten merkte hij al snel genoeg dat hij deze hengst eerder tegengekomen was. Deamon was zijn naam als hij zich niet heel erg vergiste. Toen hij hoorde dat hij over Magnifico begon te praten werd Remember alsmaar meer boos. Hij stampte met zijn hoef op de grond. ''Ik heb tenminste een hart om tegen te houden, ook al doe ik dat soms niet. Jullie harteloze mormels kunnen niks beter dan een beetje stom snauwen, sissen en moorden. Sjeesz hé, dat is echt waar jullie stelletje rare mormels voor leven hé? Moorden en een beetje stoer doen tegenover je vriendjes. En nou moet je eens heel goed luisteren.'' Hij nam eventjes een diepe hap adem. ''Als jij nog maar een iemand vermoord of aanvalt van deze goeden hier, dan ruk ik persoonlijk je strot eruit om hem vervolgens in de zee te zien verdwijnen.'' Oké... Uit de mond van Remember klonk dat zo raar. De hengst plofte boven op hem. Remember maalde met zijn hoeven. Hij hinnikte schel, en gooide de zware hengst toen van hem af. Zijn hoeven vlogen tegen Remember zijn kaak, die hij net in een reflex omhoog kon gooien. Maar toch werd zijn kaak een heel klein beetje geraakt. Remember stoof naar voren beukte tegen de hengst op, zag hoe de neus van de hengst bloedde en pakte toen in een oogwenk nogmaals de neus van de hengst waarna hij er een gigantische ruk aangaf. Zich omdraaide en bokte, hij bokte en bokte. Hij bleef maar bokken, voelde dat hij de hengst wel een keertje raakte, of iets anders, maar volgens hem was het de hengst. Maar of het hard was? Er zal toch wel een harde schop in zitten, hij bleef maar bokken en bokken. Zijn borstkas ging steeds sneller op en neer, en zijn benen raakte vermoeid. Maar toch ging hij door. Voor Mischa, voor alle andere paarden die hier waren. Uit wraak tegen de slechte, tegen Deina.

Kwaad keek hij om toen een of andere zwarte hengst op hem afstormde. Door de kracht waarmee hij tegen Sultan aan beukte viel hij op zijn zij. Meteen spartelde hij wat met zijn hoeven, hees zichzelf overeind en snoof luid. Wíe was hij? Woorden verlieten de mond van de hengst, maar Sultan luisterde niet eens meer en voordat hij het wist klonk een hinnik over het slagveld. Zijn broer; voordat hij het wist had Remember hem gepakt en eventjes had hij het aangekeken. Pas toen de hengst hem daadwerkelijk aanraakte, stoof Sultan naar voren en zag hoe de tanden van de hengst door de manenkam van zijn broer sneden. Meteen sprong hij omhoog, leunde met zijn twee voorbenen op de rug van de hengst en klemde zijn kaken om zijn schoft heen, tot bloed zijn mond binnen droop.
Met een ruk haalde hij zijn hoofd omhoog, spuugde het overige bloed dat zijn mond vulde uit op de vacht van het beest, waarna hij met al zijn gewicht op de rug van hem leunde en vervolgens zijn hoeven weer van hem afhaalde. Sultan liet zijn hoofd zakken, schraapte met zijn hoef over de grond en vervolgens bracht hij zijn hoofd naar het linker voorbeen van de hengst. Zijn tanden sneden door de huid van hem, hij probeerde zo hard mogelijk door te bijten zodat de hengst een flinke wond aan zijn been had; daarmee maakte hij het hem alleen maar moeilijker. Al snel had hij zijn tanden uit de huid van de hengst gehaald, keek hij hem aan met zijn reebruine ogen en brieste een enkele keer. Bloed drupte van zijn neus af, ook op zijn zij zat een enorme schaafwond en zijn oog was wat dikker geworden door de trap die hij er tegenaan gekregen had daarnet.
'Ik denk dat het beter is als jij je mond houd. Er komt toch weinig zinnigs uit, dus zet jezelf niet verder voor schut.' Snauwde hij de hengst toe, waarna hij zijn lichaam omdraaide en nog een flinke trap uitdeelde. Een enkele keer keek hij om naar Remember. 'Als je wilt mag je zijn strot eruit rukken. Hij is het leven niet waard, zulke mormels kun je beter afmaken voordat ze zich voortplanten.' Spuugde hij uit.

Deamon lachte weer vals en gemeen. " hoor deze hengst eens wijs praten, en dan zeggen dat wij onzin praten " deamon kwam haast niet meer bij van het lachen. Een valse grijns verscheen zijn lippen als hij zijn kaak raakte het was niet hard, maar deamon zag er een spelletje in. Een paar keer kreeg hij rake klappen tegen zijn buik en borst aan, hij voelde het maar die dikke speklaag en zijn spieren hielden een hoop tegen maar toch elke keer naar zown trap hapte hij even naar adem. Door die trap werd elke keer de lucht uit zijn longen geduwd. Deamon voelde opnieuw de tanden van de hengst in zijn neus. Hevig schudde hij zijn hoofd waarna remember de grip verloor en deamon hem in zijn witte knieen beet. Weer gingen zijn vlijmscherpe tanden door het vel en rukte hij hard aan de knie, waarna hij los liet en ook omdraaide en met flinke bokken raken klappen uitdeelde aan de hengst. Zijn oren woest in zijn nek draaide hij weer om en sloop weer op de hengst af. " dus dit doe je allemaal voor die dooie? Voor de goedzakjes zoals jij ? " siste hij gewoon weer verder. Niks aantrekkend van de woorden van remember. 

Je kon zien aan deamon dat deze witte hengst al schade had gemaakt. Hij boorde zijn duivelse ogen in die van de hengst voor hem. " zo word je nu al moe? Je begint pas net " snauwde hij naar hem. Deamon was al een tijdje op het slagveld maar door de vele adreline was hij nog niet moe, waarschijnlijk zal die klap naar de oorlog komen. Maar hoelang zal de oorlog nog duren? Deamon liet de hengst geen seconde gaan en beet hem in een van zijn witte oren waarna hij die mee omhoog steigerde. Zijn lompe brede benen maaide tegen zijn onderkaak aan en zijn scherpe hoeven schaafde over zijn gladde vacht. Deamon was nog lang niet klaar met deze hengst nog lang niet. Deamon had dit zijn hele leven gedaan, dit was zijn leven midden op het slagveld.

Deamon stond nog steeds recht overeind tegen remember met zijn oor tussen zijn vlijmscherpen tanden waarna hij een harde klap op zijn zijn schoft voelde. Het was een snijdende pijn. Hij trok het oor van remember mee waarna hij al bokkend sultan probeerde vanzich af te bokken. Bloed proefde hij van het witte oor wanneer  zijn tanden van het oor af sneden had hij kleine haartjes in zijn mond zitten. Hij gooide al bokkend met een klap zijn lijf op de grond met sultan er onder waarna hij rap weer opstond. Als sultan zijn hals naar beneden deed om i zijn linker been te bijten greep deamon de hengst bij zijn manenkam waarna hij ook net zo hard doorbeet als hij bij deamon zijn knie deed. Ook bij deamon kwam er heerlijk bloed naar binnen zetten. Pijn schoot hem in zijn knie waarna hij zijn voorbeen met een klap omhoog gooide door op zijn achterhand te leunen. Het kon haast niet anders dat sultan er niks van gemerkt had omdat hij zijn mond om zijn been had gevouwen. 

Deamon zijn flanken pompte heen en weer, zijn schoft en been bloede aardig. Een kille koude duivelse blik volgde hij sultan als hij die woorden uitsprak. " jullie goedzakken kunnen blijkbaar niks alleen. Met z'n tweeën wel. Wees een hengst, men to men en face to face " en vooral op dat laatste schreeuwde hij schel met een duivelse krachtige stem wat sommige paarden kippenvel kon bezorgen. Waarna hij zich omdraaide en pijnlijk met zijn been een flinke trap richting zijn slaap deed, waarna hij de hengst allert in de gaten hield. Hij stond zo dat hij remeber en sultan alle twee in de smiezen had. Even keek hij naar zijn staart die zo dun was geworden. Een balse grijns kwam op zijn lippen. " kijik, jullie pakken niks anders dan iemands staart. Maar dat vergeef ik je, want weet je. En staart groeit terug. Een mischa zal nooit meer terug komen " zei hij op een valse en lachende manier. " oepsiee " zei hij daarna en keek ze vals en gemeen aan. " kom maar kan jullie hebben " zei hij toen en hief zijn hoofd in de lucht. Hij was berreid te vechten voor de horcrux. " jullie goedzakken zullen nooit heersen nooit " schreeuwde hij met een valse glimlach.

Even een aanpassing haha

Jullie zijn heerlijke spelers haha mag toch gezegd worden toch? Is complimentjes dag ^^ ha

Ineens voelde ze de hengst niet meer en leek wakker te worden uit haar gevangenis van verdriet. Ze schoot overeind toen de bonte hengst van haar af getrokken werdt. "Sultan!" zei ze verbaast. Shit, wat had ze voor schud gestaan, maar liggen en alles toeaten? Vechten moest ze, vechten voor Mischa! Toen zag ze dat Sultan op zij werd geduwt, door een Fries. Ze keerde zich bang van het enorme beest af toen ze Remember aan zag komen en die het ook tegen de hengst op nam. Met een ruk draaide ze zich om, sprong op de hengst af, ookal liet haar wond dat niet echt toe, en greep hem in zijn hals. Ze hielt het vel stevig vast, rukte er woest aan. Toen liet ze los en trapte hem in het gezicht. Woest was ze. Hoe durfde hij? Maar toen drong tot haar door wat Sultan tegen hem had gezegt; zielig van je, om een merrie te nemen. Was ze niet goed? Nee,ze was niet goed. Mischa zou teleurgesteld in haar zijn. Ze kon beter dood.

Hij werd gerukt aan zijn knie. Remember verloor zijn evenwicht en viel met een plof op de grond. Waarna hij voordat de hengst kans had om iets te doen weer overeind sprong. De hengst bokte hard tegen hem. Remember snakte naar adem en stond daar eventjes als een standbeeld. Licht hijgend. Zijn oren naar achteren gericht. Toen de hengst begon te praten rolde Remember eventjes met zijn ogen. ''Kijk hengst, ik doe het tenminste niet voor een of andere domme merrie die denkt dat ze slecht is.'' Sprak hij kalm, het was duidelijk dat hij het over Deina had. Immers was alleen zij haar 'echte' leider. Hij vond het gewoon triest voor Deina hoe ze Mischa had afgemaakt. Weer begon de hengst te praten. De adrenaline spoot door Remember zijn lichaam heen. Hij hief zijn hoofd in de lucht. Hooghartig en keek de hengst misschien wel uitdagend aan. ''Sjeesz. Jij weet echt niks beters te zeggen hé? Je probeert met je woorden andere af te kraken en andere pijn te doen, zodat het net lijkt alsof je zelf beter bent. Alsjeblieft laat me niet lachen.'' Hij spoog de woorden uit. De hengst trok aan zijn oor. Maar Remember was hem dit keer slimmer af door mee te steigeren waardoor de ruk heel wat kleiner werd. Anders kon zijn oor eraf gerukt worden. Hij maalde ondertussen met zijn benen. Plots trok de hengst weer aan zijn oor. Machteloos volgde Remember de bewegingen. Hij merkte dat Sultan nu ook in gevecht ging met de hengst. Remember gebruikte de tijd dat zijn oor losgelaten werd door hem uit de mond van de hengst te trekken. Hij wachtte geen moment en beukte tegen de hengst op. Duwde hem weg van Sultan die met zijn mond om de knie van Deamon zat. Eventjes schoot de pijn door zijn knie. En nog steeds was Remember gespannen en bang. Maar door de adrenaline was dit een beetje weggevaagd. Zijn borstkas ging als een razende op en neer. Hij had zijn hoofd hoog in de lucht. En keek de hengst minachtend aan. Remember ging naast Sultan staan en snoof eens minachtend. ''Wij kunnen tenminste in tegenstelling to jou soort, heel veel meer dan alleen maar een beetje stom stoer lopen lullen, en moorden en ook nog trainen.'' De hengst trapte hem tegen zijn slaap. Hij gooide zijn hoofd in de lucht, maar kreeg toch een trap. Waardoor hij eventjes duizelig werd, en een vreselijke hoofdpijn hem beging. Hij stoof naar voren beukte tegen de hengst zijn flank aan. En beet in zijn hals. Waar hij eventjes doorbeet. Vervolgens minachtend het bloed uitspoog. En toen brieste. Toen de hengst weer begon te praten trok hij zijn wenkbrauw op. ''Denk alsjeblieft niet dat je stoer bent omdat je over Mischa praat, we worden heus niet gekwetst omdat een of andere sul dit zegt.'' Sprak hij droogjes. In ieder geval werd hij hierdoor niet gekwetst of zo iets. ''Ons gaat het ook niet om het heersen, het enige wat jullie slechte willen is macht. Macht, macht, macht en nog eens macht. Er bestaat echt wel meer dan macht op de wereld. En zal ik je eens wat zeggen. Ik ben jou nu wel de hele tijd aan het beledigen. Maar weet je ik heb spijt voor jullie, enkel omdat jullie zo dom zijn en alleen moorden.'' Hij snoof eventjes minachtend. Zijn spieren gespannen, wachtend op een reactie van de hengst.

Deamon voelde nu nog een paard tegen hem op komen en een flinke hap uit zijn hals nemen. Hoelang zou deamon het nog volhouden? Twee ging Misschien nog wel maar drie werd teveel. Teveel voor een paard. Deamon bokte en steigerde en trapte wie hij ook kon raken. De bonte merrie die een hap uit zijn hals nam en vervolgens verstijfd weer voor haar uit stond te staren zetten deamon al vechtend met de andere twee zijn tanden dit keer in haar achterhand, waarna hij zich weer richtte op de andere twee. Deamon had die witte onderschat, hij ontweek de meeste aanvallen van de hengst, maar drie werden er teveel. Waar bleef de rest van zijn kudde? Moest hij dit allemaal in zijn eentje opknappen?

Deamon zijn oren nog steeds in zijn woeste manenbos voelde hij opnieuw een steek in zijn hals. Een klem. Het waren de kaken van remember, waarna deamon een harde en onverwachte bok gaf tegen zijn kin. Waarna hij de woorden van hem hoorde en net zoals de andere drie even stil stond en ook stond te hijgen. " jullie zijn niets waard, en ons doe je evenmin pijn met die zachte woorden van je, en dan nog. Onze leidster leeft nog, die van jullie vertikte het om te vechten voor jullie. " sprak deamon toen.
Terwijl hij de hengst zijn laatste zin hoorde keek hij even anders op. Had hij spijt voor hun? Spijt? " hoezo spijt. Ik moord zelden. Eigenlijk nooit. Alleen als ze er zelf om vragen maar eerlijk gezegd vind ik dat zelfs een slecht paard niet zomaar hoort te moorden " siste deamon. Ja, dat kwam zijn mond, hij vond juist de paarden die maar iedereen uitmoorde een wannebe. Die moesten zichzelf bewijzen. 

Deamon bleef het oogcontact houden en spaarde deze stille momenten even op om een beetje op krachten te komen. Deamon verloor nu veel bloed. Bijt trap en snijwonden waren geheel over zij lichaam verspreid. Maar deamon zal niet opgeven. Misschien waren de meeste paarden bang weg gerend als ze tegen over twee sterke paarden zoals sultan en remember stond. En nog een derde er bij als de bonte sunset. Maar deamon niet. Hij ging door, tot het einde hoeveel het oog van zijn imago en krachten gaat kosten. Hij gaf niet op. Zijn doorzettingsvermogen was groot.

De bonte merrie was er nog maar 2 weken ofzo in Dreamhorses. Maar ze had welal gehoord van een oorlog, dus ze was op weg. Eerst het gebied de Ash Valley vinden. Maar daar zat ze onbewust al. Niet lang onbewust, want na even stappen zag je de oorlog bezig. Een hele hoop geuren gingen haar neus binnen. Meteen ging ze in draf, ze zag een fries. Tegen 3 goedjes. Even helpen. Ze ging naast hem staan en zei "Hulp nodig?" Ze zou toch geen nee aanvaarden. Haar oren waren in haar nek geduwd. Hij moest een ja zeggen, hij was zelf bijna op. Ze doet het toch. Het heeft geen zin om nee te zeggen bij haar. Ze zette haar benen iets weider, een soort van verdediging pose. Haar hoorf mooi recht. Haar blik strak naar de paarden. Klaar voor een aanval, zij ging zelf niet aanvallen. Nee, als het wouen moesten ze het doen.

Sorry, mini, moet weer gaan.. ;cc

Tornado zag dat Deamon en de shetlander tegen drie goedjes bezig waren en hij dacht even te helpen. Hij draafde er op af en ging bij hun staan. Hij keek ze aan en wachten op een goed keuring van hun. Hij bekeek ze alle drie en was al aan het uitkiezen. Hij legde zijn oren stevig in zijn schedel. Hij steigerde even en lande terug op zijn vier poten. Overal zag hij vechtende paarden. Bang? Nee! Tornado is nergens bang van. Hij bekeek hun vecht technieken. Kon hij nog van leren. Hij zag dat de kleine merrie van hun team raar ging staan. 'Vast een verdedigingstechniek.' Dacht hij in zijn donkere gedachten. Tornado kent geen medelijden. Hij heeft voor niks al die littekens op zijn lichaam. Hij kan ze niet meer opsommen van wie ze allemaal zijn, maar één litteken was belangrijk voor hem, die op zijn schoft. Dat doet hem denken aan zijn verleden, aan zijn moeder. Hij is dan ook erg trots op dat litteken. En dat op zijn voorhoofd... Dat vind hij best wel stoer. Die is van de leidster in zijn kudde, Deina, is de naam van zijn leidster, de witte merrie straalt zoveel zelf vertrouwen en slechtheid uit. Haar veulens mochten wel trots zijn op zo'n moeder.

Sunset voelde hoe de zwarte hengst in haar achterhand beet en trapte. Een Shetland merrie kwam eraan, en nog een hengst. Hengst hengst hengst, altijd maar hengsten. Weer joeg de angst haar de lucht in. Zij wilde de merrie. Ze keek even naar de twee broers naast haar en glimlachte even, terweil ze met haar hoofd gebaarde dat zij de merrie wel even een lesje zou leren.. Ze liep naar de Shetlander en keek haar afwachtend aan. Het was een kleine pony, maar ze was sterk gebouwt ze moest haar niet onderschatten. "Dus, jij zit in de Horcrux." zei ze spottend, 'horcrux' sprak ze uit alsof het poep was. "Zielig hoor" vervolgde ze. ALs ze merrie nu boos zou worden zou het een wannabe zijn, maar dat zou Sunset niets verbazen. Ze hielt de bonte merrie goed in de gaten, wachtend op een aanval.